รหัสรักของหัวใจ

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 เนี่ยเหรอ น้องรหัสเดือนคณะน่ะ

"เอ้า น้องครับ เข้มแข็งกันหน่อย ให้ปลูกต้นไม้แค่นี้อย่ามาทำบ่น ช่วยทำให้มอร่มรื่นกันหน่อย"

เสียงพี่ว้ากดังขึ้นอย่างต่อเนื่องในขณะที่พวกฉันกำลังก้มหน้าก้มตะกุยดินให้เป็นหลุมลึกพอที่จะปลูกต้นไม้ได้

โธ่ ฉันเข้านิเทศนะ ไม่ใช่เกษตร ทำไมต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยเนี่ย

คนอื่นๆเค้าก็มีพี่รหัสคอยช่วยรุ่นน้อง แต่ตาพี่รหัสนรกของฉันไม่โผล่มาให้เห็นหัวตั้งแต่รับน้องวันแรก

จนนี่ก็ปาไปวันสุดท้ายของการรับน้องแล้วฉันยังไม่รู้เลยว่าใครเป็นพี่รหัสของฉัน

ฉันเลยต้องมาก้มหน้าก้มตาขุดดินคนเดียวเนี่ย เกิดมายังไม่เคยทำอะไรแบบนี้เลยน๊า โธ่เอ๊ย

"น้อง น้องคนนั้นน่ะ มานี่ซิ"

โหย ใครจะโดนแจ๊คพ็อตวะเนี่ย แล้วฉันก็เงยหน้าขึ้นสอดส่องสายตามองหาคนโชคร้าย แต่ทำไมทุกคนมองมาทางฉันล่ะ

"น้อง เธอนั่นแหละ ที่ใส่แว่นน่ะ มานี่ๆ"

"หนูเหรอพี่" ฉันตะโกนออกไปสุดเสียง ก็พี่สอนให้พูดดังฟังชัดนี่คะ

"เออ น้องนั่นแหละ"

ฉันไปทำอะไรตั้งแต่เมื่อไหร่วะ

แล้วฉันก็เดินไปหารุ่นพี่ (อย่างไม่เต็มใจนัก)

"เนี่ยเหรอวะ น้องรหัสไอ้รินทร์ ไม่ผิดคนแน่นะ"

"เออ ถูกคนแล้วไอ้กร ก็คนที่ชื่อกุณฑลีมีอยู่คนเดียว ชื่อแม่งแปลกชิบหาย"

"ถ้าไอ้รินทร์รู้ว่าน้องรหัสมัน......เอ่อ ขนาดเนี้ย ร้องไห้ตายห่าเลยหว่ะ"

ไอ้ เอ่อ ขนาดเนี้ย มันหมายความว่าไงยะ

ฉันก็แค่ใส่แว่น กระโปรงยาว เสื้อตัวใหญ่ แล้วก็ผมยุ่งนิดหน่อยเองนะ

"น้องครับ" พี่กรเริ่มหันมาพูดกับฉันบ้าง หลังจากที่นั่งวิจารณ์มานาน

"คะ"

"คือว่า ไอ้รินทร์ เอ่อ พี่ศักรินทร์ พี่รหัสของน้องน่ะ ฝากมาขอโทษที่ไม่ว่างมารับน้อง แล้วก็ อยากจะเลี้ยงไถ่โทษ ที่ซเวนเซ่น
แหลมทองพรุ่งนี้เที่ยงนะครับ"

"ค่ะ"

"ครับ ไปได้"

พอฉันเดินลับหลังเท่านั้นแหละ พวกรุ่นพี่พากันหัวเราะก๊ากเลย ชิ ถึงฉันจะไม่สวย แต่ฉันก็ไม่สวยนะยะ (เอ๊ะ ยังไง)

"พูดเป็นเล่นน่าส้มโอ พี่รินทร์เนี่ยนะ เป็นพี่รหัสแก ไม่อยากจะเชื่อ" ยัยหนุงหนิง รูมเมทที่เป็นเพื่อนสมัยมัธยมพูดอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง

"ทำไมวะ มันแปลกตรงไหน"

"มันไม่แปลกหรอก แต่พี่รินทร์น่ะ เดือนคณะแกนี่ แกไม่รู้เหรอวะ"

"รู้ แล้วไง ก็แค่เดือนคณะ" ฉันพูดขณะที่กำลังเช็ดผมที่ยังหมาดๆอยู่

"นี่ แกรู้มั้ย พวกรุ่นพี่น่ะ หัวเราะพี่รินทร์ใหญ่เลยที่รู้ว่าฉันเป็นน้องรหัสเค้า"

พอฉันพูดจบ ยัยหนุงหนิงก็หัวเราะ อะไรกันยัยนี่

"แกน๊าแก สายตาก็ไม่ได้สั้น ดันใส่แว่น หุ่นแกก็ออกจะดี อกสะบึ้มขนาดนั้น ยังใส่เสื้อผ้าอำพรางอีก ผมเผ้าก็ไม่รู้จักหวี เป็นฉัน ฉันก็หัวเราะล่ะวะ"

"โธ่ มันก็แค่เกมน่าแก เอาวะ ใครจะหัวเราะก็ช่าง ฉันไม่สน" พูดจบฉันก็เอาไดร์มาเป่าผมจนแห้ง แล้วก็เข้านอนทันที วันนี้เหนื่อยชะมัดเลย

เพราะตาพี่รินทร์แท้ๆ ไม่รู้จักมาช่วยฉันขุดดิน ชิ

แล้วฉันจะดำมั้ยเนี่ย...เฮ้อ

" ยัยแว่น เธอเหรอ น้องรหัสฉันน่ะ" ผู้ชายคนนึงเดินมาทักฉันที่นั่งอยู่ในร้านซเวนเซ่น
นี่มันพี่รินทร์นี่...................