Angel of Death

ลำดับตอนที่ #1 : เสียงสั่งสุดท้ายกับการทักทายแรก 50 %

          เสียงสวดงานศพดังกึกก้องวัด ผู้คนมากหน้าหลายตาวนเวียนเข้ามาแสดงความเสียใจ   ผมในวัย 8 ขวบ มองก็ดูออกว่า  จะมีสักกี่คนที่เสียใจกับการจากไปของร่างไร้วิญญาณในโลงนั้นจริง ๆ นอกจากผม  รูปภาพของผู้หญิงหน้าคมผมยาวดำ นัยน์ตาคู่สวยเปี่ยมไปด้วยความอ่อนโยน  ที่เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของผม  ผมจะกอดใคร  ใครจะปลอบโยนผมตอนผมหวาดกลัว  " อดัม  มาถือดอกไม้จันสิลูก" เสียงหญิงชรา ผู้เป็นที่รักของผมอีกคน เรียกด้วยน้ำเสียงสั้นเครือบ่งบอกถึงความเจ็บปวดจากความสูญเสียเช่นเีดียวกับผม "ครับคุณยาย" คุณยายส่งดอกไม้จันให้ผม   "ผม  ไม้ หยางหาย คูนแม่ เผา ณฎา ทามไม คูนแม่ไม้ฝังณฎาแบบคริศเตียน" เสียงชายหนุ่มติดสำเนียงต่างชาติเอ่ยขึ้นข้างหลังผม  คุณยายมองตมเสียงนั้นจ้องมองหน้าชายหนุ่มตาสีฟ้าเข้ม ผมสีบรอนด์น้ำตาลที่ตกลงมาปิดหน้าผากที่ค่อนไปทางสูงก็เกือบ
มานะสำหรับผม ใช่ครับ ชายคนนี้ผมเรียกเค้าว่าพ่อแค่เรียกเค้าว่าพ่อจริงๆ  ผมเกลียดตาสีฟ้านั้นโชคดีของผมที่ตาผมเป็นสีดำเหมือนแม่ของผม  เกลียดแขนยาวๆขายาวๆ กิวสีขาวตกกระที่ผมแทบไม่เคยสัมผัสมันเลย  จริงๆ ให้ตายเหอะ  แล้วหน้าผากนั้นอีก โอ พระเจ้า  เมื่อผมโตขึ้นขออย่าให้หน้าผากของผมเหมือนชายผู้นี้ด้วยเถอะ  กลับมาที่ยายผมกัน ยายตอบว่า "ณฎาเป็นคนไทยนะวิล แม่ก็เป็นคนไทยแล้วนี่ก็เมืองไทยแม่ก็อยากทำตามประเพณีไทย "ยุ่งยาก" ชายชาวต่างชาติพูดกระชากด้วยสำเนียงทะแม่งๆ คุณยายถอนหายใจ พร้อมละสาสยตาจากชาวต่างชาติที่ผมก็ยอมรับหน้าตาดีที่เดียว(ถึงไม่อยากยอมรับก็เถอะ) แต่ผมก็รู้สึกมาผมหน้าคล้ายแม่มากกว่า คุณยาย "อดัมไปลาแม่เป็นครั้งสุดท้ายเถอะลูก"
     หลังงานศพเเม่ คุณยายกับผมแบกเอาความเสียใจมากมาย พากันกลับบ้านที่ที่ทำให้ผมอยู่ในวังวนแห่งความเศร้าใจมากขึ้นไปอีก ทุกๆที่มีความทรงจำเกี่ยวกับแม่อยู่ ผมกอดหมอนที่เเม่เคยกอด ผมค่อยกอดแน่นขึ้นเรื่อยๆแล้วน้ำตาที่ถูกกักเก็บไว้ก็ใหลออกมาเสียงสะอื้นของหมดังขึ้นเรื่อยๆจนเป็นเสียงร้องไห้โฮ  คุณยายทรุดตัวลงกอดผมทั้งน้ำตา "คุณยาย...ผมคิดถึงเเม่ครับ" ผมพูดไปก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นไป "โถ่ อดัมเเม่เขาไปสบายเเล้วนะลูก อดัมยังมียายนะลูก" "แม่ไปสบายจริงหรอครับ? ผม...ยังไม่เคยเห็นคนตายแล้วสบายเลย.." "เพ้อเจ้อ!  พูดแต่เรื่องคนตาย พูดแต่เรื่องโกหก วิญญาณมันมีจริงที่ไหนกัน" พ่อพูดด้วยสีหน้าท่าทางที่ไม่ค่อยพอใจ "วิล!"คุณยายใช้น้ำเสียงและสายตาดุเขา "ขอโทษครับ คุณแม่ แต่เจ้าลูกคนนี้เอาแต่พูดเรื่องเพ้อเจ้อ ตั้งเเต่เริ่มพูดได้ผมบอกให้ณฎา พาไปพบจิตเเพทย์ณฎาก็ไม่ยอมเชื่อ" "ผมไม่ได้บ้า! เมื่อไหร่พ่อจะเชื่อซักที" พ่อแสยะยิ้ม ผมเกลียดรอยยิ้มนั่นที่สุด "วิลแม่ขอล่ะ อดัมกำลังเสียใจนะ อย่าหาเรื่องลูกได้ใหม" ซักพักเพื่อก็พูดขึ้นอีก "คุณเเม่ครับผมจะกลับออสเตรเรีย ผมจะเอาคริสไปด้วยส่วนอดัม...." พ่อเงียบไป คุณยายช่วยเติมคำพูดที่ขาดหายของคุณพ่อ
"อลัมจะอยู่ที่นี่กับเเม่" พอเงียบนั่นหมายถึงคำว่าตกลง ทุกคนอาจกำลังสงสัยว่าคริสคือ ใครสินะครับเขาคือ พี่ชายผมเอง ลูกชายที่พ่อเเสนจะภูมิใจ "ผมจะเิดินทางพรุ่งนี้นะครับ" "ไม่รอลอยอังคารก่อนหรอ""ผมจองตั๋วไว้เเล้วครับ"ผมได้ยินน้ำเสียงที่ปนเศร้านิดๆปนอยู่ มันช่วยหยุดความคิดของผมที่ว่า พ่อใจดำ
          ในตอนที่เขาจะออกจากบ้านเขาหันมาทางผมด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์มันทำให้รู้สึกเศร้าใจไปพักใหญ่
            ผมนอนอยู่บนเตียง 3 ฟุตครึ่ง ดูมันราคาเเพง ในห้องสีฟ้า