คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5 (ว่างๆ อัพต่ออีกตอน อิอิ)
“จุนซู ข้าต้องไปประจำการที่นรกอีกแล้วล่ะ” ร่างโปร่งเดินเข้ามาในห้องของจุนซู(เทพวีนัส) ที่กำลังนั่งดูแฟ้มโชคชะตาของ ชองยุนโฮอยู่
“อีกแล้วเหรอ?” ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นจากแฟ้ม ยูชอนพยักหน้าเล็กน้อย แล้วนั่งลงที่เก้าอี้อย่างถือวิสาสะ
“ข้าก็ไม่ได้อยากไปหรอกนะ แต่ว่า เค้าสั่งมา ข้าจึงต้องไป เจ้าจะรอข้าได้มั้ย”
“ได้ เจ้าก็ไปเป็นประจำอยู่แล้วนี่นา และอีกอย่าง ข้าก็มีงานใหญ่ให้ทำอีกเหมือนกัน” จุนซูถอนหายใจเล็กน้อย แล้วเปิดกระดาษหน้าถัดไป
“อะไรอะ?” ยูชอนมองอย่างสงสัย นานๆทีจุนซูจะมีงานใหญ่ทำ และงานที่ใหญ่ของจุนซู มันก็หนักหนาสาหัสมากซะด้วยสิ
“เปลี่ยนแปลงโชคชะตาของยุนโฮ ไม่อย่างนั้น แจจุงจะต้องเจ็บปวดไปตลอดชีวิต” จุนซูตอบเสียงอ่อยๆ ทำให้ยูชอนอดเป็นห่วงไม่ได้
ถ้าจะเปลี่ยนแปลงโชคชะตาของมนุษย์ มันก็ต้องแลกด้วยชีวิต_
แล้วจุนซูของเค้าจะเป็นยังไงล่ะ???
“จุนซู มันต้องแลกด้วยชีวิตนะ”
“ข้ารู้ แต่นั่นเป็นหน้าที่ของข้า ทำอย่างไรได้ ในเมื่อมันเป็นหน้าที่ และท่านชางมินก็ไม่อาจช่วยพวกเราได้”
“ทำไมพระเจ้าชางมินถึงช่วยพวกเราไม่ได้ ในเมื่อเขาเป็นคนสร้างยุนโฮขึ้นมา เขาก็น่าจะยืดชีวิตยุนโฮได้...”
“โชคชะตาไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้” จุนซูตอบเนือยๆ ยูชอนมองหน้าจุนซูอย่างชั่งใจ แล้วเดินออกจากห้องไปทันที
ไม่ว่ายังไง เขาต้องเปลี่ยนแปลงโชคชะตาให้ได้ แม้จะแลกด้วยชีวิตก็ยอม
“แม่ฮะ...วันนี้จุนซูมาหาผม” แจจุงนั่งลงพร้อมกับแก้วนมสด จีอามองหน้าลูกชายแล้วถอนหายใจ
“แล้วเป็นยังไงบ้าง จุนซูจะกลับบ้านรึเปล่าจ๊ะ”
“ไม่หรอกฮะ เขามาขอร้องให้ผมกลับไปรักกับยูชอน แต่ผมทำไม่ได้ เขาก็เลยบอกว่า จะทำให้ผมไม่ได้พบกับความสุข”
แจจุงถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วดื่มนมรวดเดียวจนหมดแก้ว
“ผมไม่อยากเจ็บ และผมก็ไม่อยากทำให้เจ็บ”
“แจจุงจ๊ะ...ลูกเลือกได้ ลูกพูดได้ ลูกต้องการให้มันเป็นแบบไหน ลูกทำได้ไม่ใช่หรือ” จีอามองหน้าลูกชายที่ดูก็รู้ว่า ร้องไห้มาหนักมากเพียงใด
“ฮะ”
แจจุงตอบสั้นๆ แล้วเดินเข้าห้องไป
หนังสือนิยายที่ยุนโฮให้มา วางหราอยู่ตรงหน้าของเค้า
แจจุงตัดสินใจหยิบมันขึ้นมาอ่าน ก่อนจะฟุบหลับลงไป.....
“ยุนโฮ เจ้าว่าข้าเขียนสวยมั้ย?” ร่างบางในชุดสีขาวบางๆ วิ่งมาหาชายหนุ่มร่างสูงที่กำลังนั่งทำท่าหลับๆตื่นๆอยู่
“อืม..เจ้าเก่งมาก”
ร่างบางยิ้มน้อยๆ ไม่ต่างอะไรกับเด็กๆที่ได้รับคำชม แล้วบรรจงเขียนคำอื่นๆลงไปอีก ยุนโฮมองร่างบางตรงหน้าแล้วอดยิ้มออกมาไม่ได้
ทำไงได้ ก็รักไปแล้ว
พระเจ้า สิ่งที่ข้าปรารถนา มีเพียงอย่างเดียวเท่านั้น
_ขอให้ข้าและแจจุง ได้รักกันตลอดไป_
ท่านได้ยินใช่มั้ย พระเจ้า....
“อะไรนะ จริงๆแล้ว แจจุงเป็นเทพงั้นหรือ” จุนซูมองหน้าชางมินที่กำลังกุมขมับอย่างปวดหัว เรื่องบ้าๆพวกนี้ มันเกิดขึ้นตั้งแต่ที่ชางมินสร้างมนุษย์ขึ้นมา จุนซูเองก็รู้อยู่แก่ใจ แต่จะทำยังไงได้ ในเมื่อเป็นคำสั่งของบรรพบุรุษรุ่นก่อน
“ใช่... ดูเหมือนข้าจะทำผิดมหันต์เลยล่ะ อย่าว่าแต่ข้าลืมเปลี่ยนเพศเลย ข้าลืเปลี่ยนให้แจจุงเป็นมนุษย์ แจจุงเป็นเทพ และจะเป็นเทพทุกๆชาติไป เว้นซะแต่ว่า...”
“ว่าอะไร?”
“แจจุงจะไม่ได้ขึ้นมาอยู่บนสวรรค์ และที่แน่ๆ แจจุงจะต้องตายในทุกๆชาติ รวมไปถึง การถูกลงทัณฑ์”
“ลงทัณฑ์?” จุนซูทวนคำอย่างไม่เข้าใจ ทำไมแจจุงถึงต้องถูกลงทัณฑ์ แจจุงไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย
“ใช่ เพราะแจจุงผิดที่เป็นเทพที่ผิดพลาด.... ทั้งๆที่มันเป็นความผิดของข้าแท้ๆ”
จุนซูมองหน้าชางมินอย่างสงสาร ในเมื่อเรื่องมันเกิดไปแล้ว ก็โทษใครไม่ได้ทั้งสิ้น โทษใครไม่ได้เลย
และการลงทัณฑ์ของแจจุงคือ การสูญเสีย
แจจุงจะต้องสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง ทุกๆชาติ
สูญเสียของรักของหวง สูญเสียแม้กระทั่งคนรัก และความรัก
ต่อให้มีคนรักเป็นร้อยๆคน แจจุงก็จะสูญเสียเป็นร้อยๆคน
มันเป็นการลงทัณฑ์ที่หนักที่สุดในสวรรค์_
แล้วทำไมคนที่ไม่รู้เรื่องอะไร ต้องมารับโทษแบบนี้กันเล่า
เพราะอะไร? ใครก็หาคำตอบไมได้
เพราะมันถูกกำหนดไว้แต่แรกแล้ว__
“นี่ ยุนโฮ ถ้าข้าบอกว่า ข้ารักเจ้า มันจะผิดรึเปล่า” ร่างบางเอียงคอเล็กน้อย ร่างสูงอมยิ้มนิดๆ แล้วส่ายศีรษะช้าๆ
“จริงเหรอ งั้นข้าก็ไม่มีความผิดใดๆสินะ” ร่างบางยกมือขึ้นอย่างดีใจที่ร่างสูงพยักหน้า แล้วสวมกอดยุนโฮ
“ข้ารักเจ้าจังเลย” แจจุงบอกยิ้มๆ แล้วกอดยุนโฮให้แน่นๆขึ้น
มนุษย์เอ๋ย_ เจ้าไม่มีทางรู้จักความรักอย่างแท้จริงๆหรอก
เพราะไม่มีใครบนโลกนี้
เพราะมีแค่เราสองคน
เพราะไม่มีใครมาทำให้ใจของเจ้าเต้นแรง
แจจุง_ เจ้าจึงรักเพียงยุนโฮคนๆเดียว
ทั้งๆที่เจ้า แค่เหงา มิใช่หรือ
“เจ้ารู้มั้ย มนุษย์อย่างพวกเราแสดงความรักกันแบบไหน” ร่างบางส่ายหน้าน้อยๆ ยุนโฮยิ้มออกมาบางๆ
“หลับตาสิ” แจจุงหลับตาตามที่ร่างสูงบอก
ริมฝีปากหยักได้รูปประทับลงที่ริมฝีปากอวบอิ่ม ร่างบางลืมตาโพลงอย่างตกใจ แล้วตอบสนองสัมผัสของร่างสูง
ร่างสูงเก็บเกี่ยวความหอมหวานในปากของร่างบาง แล้วค่อยๆถอนริมฝีปากออกอย่างเสียดาย เพราะร่างบางตรงหน้าเริ่มหายใจไม่ออกแล้ว
แจจุงล้มตัวลงนอนบนตักของยุนโฮ แล้วยิ้มออกมาบางๆ
“แต่ว่าข้าจะแสดงความรักกับเจ้าด้วยวิธีนี้ ข้าผิดมั้ย?” ร่างสูงส่ายหน้าให้ร่างบางสบายใจ แจจุงยิ้มออกมาอย่างดีใจ ก่อนจะหลับใหลเข้าสู่ห้วงนิทรา
แค่ตอนนี้เท่านั้น_ ให้ข้าและแจจุง ได้รักกัน ให้ข้าได้ทำให้ร่างบางรับรู้ว่าข้ารักมากเพียงใด
“อืม..ยุนโฮ” ร่างบางพึมพำชื่อร่างสูงออกมา ก่อนจะลืมตาขึ้นในความมืดมิดที่ห้องนอนของตัวเอง
“ฝันแบบนี้อีกแล้ว” แจจุงบ่นพึมพำ แล้วจัดแจงเก็บของบนโต๊ะที่เค้าเผลอหลับให้เรียบร้อย
ตอนนี้เป็นเวลา 6 โมงเช้า ร่างบางตัดสินใจอาบน้ำแล้วทำกับข้าวทิ้งไว้ให้ผู้เป็นแม่ แล้วออกจากคอนโดไป
“เพิ่งจะ 6 โมงครึ่งเอง ไปนั่งเล่นที่สวนสาธารณะดีกว่า” แจจุงคิด แล้วเดินตรงไปที่ชิงช้าทันที
“แจจุง” เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้น แจจุงเงยหน้าขึ้นมาคนตรงหน้า
“ยุนโฮ”
“ทำไมนายไม่ไปทำงานล่ะ มาทำอะไรแถวนี้” ยุนโฮมองหน้าแจจุงอย่างฉงน
มาทำอะไรแถวบ้านเรานะ
“ก็ว่างๆน่ะ ก็เลยมานั่งเล่นที่นี่ แล้วเดี๋ยวค่อยไปทำงาน นาย
“บ้านฉันอยู่ตรงนั้นไง” ยุนโฮชี้ไปที่บ้านหลังเล็ก ลูกหมาสองตัวกำลังตะกายประตูอย่างสนุกสนาน
“ฉันไม่รู้เลยนะ ว่าบ้านนายอยู่แถวนี้น่ะ”
“นายเคยสนใจมั้ยล่ะ” ยุนโฮถามติดตลก แล้วเดินไปหยิบงานของแจจุง
“เราไปทำงานกันดีกว่า เดี๋ยวสายนะ” ร่างบางวิ่งตามยุนโฮออกมาจากสนามเด็กเล่น แล้วเดินคุยกันไปอย่างสนุกสนาน
ถ้าผมคิดจะรักคนตรงหน้านี้ ผมจะเจ็บอีกมั้ยครับ พระเจ้า_
“เลิกพยายามเถอะจุนซู เราเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้แล้ว” ชางมินเอ่ยปาก เมื่อเห็นจุนซูนั่งอ่านหนังสืออย่างเคร่งเครียด
ถ้าพระเจ้าได้ลองเอ่ยปากเอง แปลว่า มันหมดหนทางแล้วจริงๆ
“ท่านชางมิน ทำไมท่านถึงได้ท้อใจง่ายนักล่ะ”
“ข้าหาข้อมูลมาทุกเล่มแล้วนะ ไม่มีใครแก้บทลงทัณฑ์ได้” ชางมินตอบเนือยๆ สีหน้าอิดโรยของเขา ทำให้เหล่าเทพทั้งหลายอดเป็นห่วงไม่ได้
“ท่านชางมิน”
“ปล่อยไปตามโชคชะตา”
โชคชะตาไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้_
“พี่ยูชอน พี่ตัดใจจากพี่แจจุงเถอะ ยังไงพี่แจจุงก็ไม่มีวันให้อภัยพี่แล้วนะ” ร่างเล็กมองหน้าคนตรงหน้าตรงๆ ไม่ว่ายังไง ก็ไม่อยากให้คนตรงหน้าต้องอดทนรอคอยกับคนใจร้ายอย่างพี่ชายเค้าอีกแล้ว
“แล้วมันเพราะใครกันเล่า ที่ทำให้แจจุงไม่ให้อภัยฉันน่ะ” ยูชอนถามเสียงแข็ง ทำให้จุนซูอดตกใจไม่ได้
“เพราะนายไม่ใช่รึไง”
“พี่ยูชอน...ผมขอโทษ แต่ว่า พี่หันมามองผมบ้างสิ ผมรักพี่มากนะ”
“.......”
“ไม่ว่ายังไงผมก็รักพี่ ทำไมพี่ไม่หันมาสนใจผมบ้าง”
“เพราะว่านายทำให้ฉันเจ็บ” ยูชอนตอบเสียงรอดไรฟันออกมา แล้วเดินสะบัดออกจากห้องไป
ทำไมฉันถึงไม่ได้รับความสุขเหมือนคนอื่นๆ
ความคิดเห็น