คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4 ( ก่าจะได้อัพอีก คงจะเป็นศุกร์หน้านะคะ)
“พี่ยูชอน” เสียงเล็กๆดังขึ้นในความมืด ทำให้ร่างโปร่งอดสงสัยไม่ได้ว่า ใครกันนะ ที่มาแอบเข้าอพาร์ทเม้นต์ของเค้าตอนที่เค้าไม่อยู่
ยูชอนตัดสินใจเปิดไฟ แล้วมองหน้าเจ้าของเสียงที่เอ่ยเรียกเค้า
“จุนซู!?” ร่างโปร่งผงะออกเล็กน้อย แล้วมองหน้าร่างเล็กตรงหน้าอย่างเนือยๆ ไม่คิดว่า จะต้องมาเจอกับคนๆนี้อีก ทั้งๆที่คิดว่า จะหนีไปให้พ้นๆแล้ว
“มาทำไม”
เสียงเย็นชาทำให้ร่างเล็กแทบขาดใจ รู้ตัวดี ว่าตัวเองเป็นคนที่ทำให้ยูชอนต้องเจ็บ แต่ไม่ว่ายังไงก็รัก รักแล้วก็อยากจะครอบครอง_
“ผมได้ยินว่าพี่กลับมาแล้ว ก็เลยแวะมาหาน่ะ ที่อเมริกา เป็นยังไงบ้าง อยู่สบายดีใช่มั้ย”
ร่างเล็กปรับเสียงให้อยู่ในระดับที่ปกติ เพราะว่า ถ้าหากร้องไห้ หรือ ทำอะไรที่อ่อนแอให้ยูชอนได้เห็น เค้าจะรู้สึกว่า ยูชอนกำลังสมเพชเค้าอยู่
“ไม่...ฉันไม่ได้สบายดีอย่างที่นายคิดหรอกนะ ฉันอยากจะให้นายรับรู้เลยแหละ ว่ามันเจ็บมากแค่ไหน”
ยูชอนบีบแขนร่างเล็ก จนร่างเล็กต้องนิ่วหน้า แต่ก็ไม่อุทานหรือแสดงความเจ็บปวดออกมา
ไม่ว่ายังไง ก็ไม่อยากทำตัวให้ดูน่าสมเพช_
“พี่ยูชอน เลิกโกรธผมเถอะ ผมไม่ได้ตั้งใจจะให้เป็นแบบนี้” จุนซูก้มหน้าลง ไม่คิดจะเงยหน้าตรงๆ และไม่คิดจะมองสายตาของร่างโปร่ง
“งั้นเหรอ? ไม่ได้ตั้งใจ? นายก็พูดได้นี่ ก็เรื่องมันผ่านมาแล้ว ทำให้ฉันเจ็บ นายมีความสุขมากใช่มั้ย”
“ไม่…”
“นายตอบได้ ว่าไม่ แต่ในใจนาย ใครจะรู้ล่ะ กลับไปซะ ออกจากห้องฉันไปได้แล้ว” ยูชอนปล่อยมือออกจากแขนของจุนซู แล้วชี้นิ้วไปทางประตู
เหมือนกับที่แจจุงทำกับเค้า_
“พี่ยูชอน”
“ฉันบอกให้ออกไปไง หรือว่า อยากจะให้ฉันโยนออกไป”
จุนซูลังเลใจอยู่พักนึง แล้วเดินออกจากห้องไปทันที ยูชอนนั่งลงที่โซฟา แล้วกุมขมับอย่างปวดหัว
ทำไมต้องเป็นเค้า ที่เจอกับเรื่องแบบนี้ด้วยนะ_
“แจจุงจ๊ะ วันนี้ตื่นเร็วจังเลยนะ” จีอา ผู้เป็นแม่เอ่ย แล้วมองหน้าลูกชาย ที่กำลังกินข้าวอย่างเหม่อลอย
“เหรอฮะ ผมก็ไม่รู้สิ นอนไม่ค่อยจะหลับน่ะครับ” แจจุงยิ้มบางๆ ไม่ว่ายังไง ก็ไม่อยากให้แม่เป็นห่วง
“แจจุง ถ้าแม่พูด แล้วเราจะโกรธแม่ไหม?”
“เรื่องอะไรเหรอฮะ” แจจุงเอียงคอเล็กน้อย ปกติแม่เค้าจะไม่ถามอะไรแบบนี้นี่นา แล้วทำไมวันนี้อยู่ๆถึงได้ถามขึ้นมา
“ทำไมจุนซูถึงไม่กลับบ้านมาเลย”
“ผม..ไม่รู้หรอกครับ ตั้งแต่เรื่องวันนั้นมา ผมก็ไม่ติดต่อกับเค้าอีก” แจจุงตอบเรียบๆ แล้ววางตะเกียบลง
“อิ่มแล้วครับ ผมไปทำงานก่อนนะ”
จีอา มองลูกชายคนโต แล้วถอนหายใจบางๆ ไม่ได้อยากให้ลูกชายต้องทะเลาะกันเลย แต่จุนซูก็เกินไป เกินไปที่แจจุงจะให้อภัย
“แบบแปลนนายก็ต้องวาดแบบนี้นะ แล้วก็ควรจะใส่ลายตรงนี้ลงไปด้วย นายสังเกตออกใช่มั้ยล่ะ ว่ามันดูเรียบๆ ว่าแต่วันนี้นายมาเร็วจังเลยนะ...หืม? เฮ้!!!” ยุนโฮตะโกนเรียกร่างบางที่เอาแต่เหม่อลอย
งั้นแสดงว่า ที่เค้าพูดมา มันก็ไม่ได้เข้าหูเลยน่ะสิ
“ฮะ!?”
ร่างบางที่ตื่นออกจากภวังค์ มองหน้าร่างสูงตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ เมื่อกี้กำลังคิดถึงน้องชายอยู่ เลยลืมฟังคนตรงหน้าไปเลยน่ะสิ
“ฉันกำลังอธิบายงานให้นายฟังอยู่นะ แจจุง” ยุนโฮพูดเสียงต่ำๆ แจจุงพยักหน้าอย่างยอมรับความจริง แล้วถอนหายใจ
“มีเรื่องอะไรรึเปล่า นายดูเหม่อ...”
ร่างสูงนั่งลง แล้วมองหน้าแจจุง ดูจากสายตาและฟังจากน้ำเสียง ก็รู้แล้วว่า ร่างสูงคนนี้กำลังเป็นห่วงร่างบางมากแค่ไหน
“นิดหน่อยน่ะ”
“เล่าให้ฉันฟังได้มั้ย เผื่อจะให้คำปรึกษานายได้”
แจจุงตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้ยุนโฮฟัง และเมื่อเรื่องราวทั้งหมดจบลงจากการบอกเล่าของแจจุง ยุนโฮก็ยืนขึ้น แล้วยกเท้าขึ้นวางบนเก้าอี้
“ไหน!? ใครทำให้แจจุงต้องเจ็บ บอกฉันมา ฉันจะจัดการให้” ยุนโฮยกแขนขึ้นแล้วกำมือ ทำให้แจจุงอดหัวเราะออกมาไม่ได้
“ฮะๆๆๆ นายทำอะไรน่ะ”
“ทำให้นายยิ้มไง นายยิ้มแล้ว เวลาที่นายยิ้มน่ะ ดูดีกว่าเวลาที่นายทำหน้าเบื่อโลกอีกนะ แต่...ถ้ายูชอนเค้ามีเหตุผลของเค้าล่ะ จุนซูไม่ได้ตั้งใจล่ะ นายจะโกรธไปตลอดจริงๆน่ะเหรอ?”
ยุนโฮเอาขาลง แล้วปัดฝุ่นออก ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ตามเดิม
“ฉัน...ไม่คิดจะโกรธหรืออะไร ทั้งนั้น แต่ฉันเสียใจ” แจจุงตอบเบาๆ แต่ยุนโฮก็ยังได้ยิน
“นายเสียใจ...ฉันไม่เข้าใจความรู้สึกนายหรอก เพราะว่าฉันไม่โดนกับตัวเอง แต่ฉันก็อยากให้นายเข้มแข็งเอาไว้ อย่างน้อย นายก็ยังมีฉัน”
ยุนโฮบอกเสียงแข็ง แล้วส่งสายตาจริงจังไปให้ร่างบาง ร่างบางมองหน้ายุนโฮเล็กน้อย แล้วเคาะโต๊ะด้วยนิ้วเบาๆ
“ทำไมฉันต้องมีนายด้วยล่ะ บ้ารึเปล่า?” แจจุงถามยิ้มๆ แต่ก่อนที่ยุนโฮจะได้พูดอะไร เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นซะก่อน
“ครับ... เอ่อ ให้เค้าเข้ามาเถอะ รบกวนบอกทางให้กับเค้าด้วยนะครับ...ขอบคุณครับ”
แจจุงวางโทรศัพท์ แล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืน
“จุนซู...น้องชายของฉันมาล่ะ ยุนโฮ”
“ฉันจะเอาใจช่วยนายเองนะ” ยุนโฮบอกยิ้มๆ แล้วเดินออกจากห้องไป เพื่อที่จะให้พี่น้องคุยกันตามสะดวก
“มาแล้วครับ คุณแจจุง”
“เข้ามาได้” แจจุงเอ่ยเสียงดัง แล้วยืนคอยน้องชาย จุนซูค่อยๆย่างกายเข้ามา แล้วมองหน้าแจจุง
“มาทำไม” เสียงของแจจุงไม่ได้ต่างอะไรกับยูชอนเลยซักนิด มันช่างเย็นชาราวกับน้ำแข็งแห้ง
“ผม..มาหาพี่ ผมอยากจะมาขอโทษ พี่ครับ กลับไปคืนดีกับพี่ยูชอนเถอะ ผมไม่อาจมองเห็นสายตาที่เจ็บปวดของพี่ยูชอนได้อีกแล้ว”
จุนซูคุกเข่าลง แล้วอ้อนวอน
แจจุงเบือนหน้าหลบ แล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง ที่มีแต่ตึกรามบ้านช่อง และท้องฟ้าสีหม่น
“นาย...คิดถึงใจพี่บ้างรึเปล่า จุนซู พี่เจ็บปวดแค่ไหน นายอ่านแววตาพี่ไม่ออกเลยหรือ? นายทำเพื่อตัวนายมาตลอดไม่ใช่รึไง จุนซู”
“พี่...”
“นายบอกพี่มาสิ ว่าไม่จริง”
แจจุงมองหน้าน้องชายที่กำลังดันตัวลุกขึ้นยืน จุนซูก้มหน้าเล็กน้อย แล้วเอ่ยประโยคที่แจจุงไม่คาดว่า จะหลุดออกจากปากของน้องชาย
“ผมจะทำให้พี่ไม่ได้รู้สึกถึงความสุขอีกเลย”
จุนซูเดินออกไปพร้อมๆกับ คำพูดประโยคสุดท้าย แจจุงมองตามน้องชายไป แล้วนั่งลงที่เก้าอี้อย่างหมดแรง
ยุนโฮเดินเข้ามาแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ตรงหน้าแจจุง
“นาย...อยากร้องไห้มั้ย?”
ร่างบางไม่ตอบ แล้วก้มหน้าลงต่ำ เพื่อจะปิดบังน้ำตา แต่มันก็ไม่มีทางรอดพ้นสายตาร่างสูงไปได้หรอก
ยุนโฮเอื้อมไปจับแขนแจจุง แล้วดึงมากอดเบาๆ
“ร้องให้พอใจเลยนะ แล้ววันพรุ่งนี้ นายจะต้องเข้มแข็ง”
“โฮ!!!”
ครั้งแรกที่ร้องไห้อย่างไม่อายใคร
ครั้งแรก ที่มีคนมาปลอบประโลมแบบนี้
ครั้งแรก ที่รู้สึกหัวใจตัวเองเต้นถี่แรงๆ กับคนที่ไม่ได้รัก
ครั้งแรก ที่รู้สึกเหมือนได้รับความห่วงใย ที่เฝ้าหามานาน
จะมั่นใจได้อย่างไร ว่าคนตรงหน้าจะอยู่ข้างเราตลอดไป....
แจจุงผล็อยหลับไป หลังจากที่ร้องไห้จนเหนื่อย นี่ก็เป็นเวลาบ่าย ฝนกำลังตกหนัก ราวกับน้ำตาของใครบ้างคนที่เมื่อครู่ ไหลอย่างไม่หยุดสาย
ยุนโฮนั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง อย่างเหม่อลอย ราวกับต้องการจะถามอะไรกับใครซักคน
พระเจ้า...ถ้าแจจุงยิ้มได้ ผมจะต้องกลับไปในที่ๆพระเจ้าบอกใช่มั้ย
ที่ๆ โดดเดี่ยว อ้างว้าง และ เดี่ยวดาย
ที่ๆ ไม่มีใครให้ดูแล และไม่มีใครดูแล
ที่ๆ ยุนโฮต้องอยู่คนเดียว...
มันถึงเวลาแล้ว ยุนโฮ ที่เราจะต้องกลับไปที่ของนาย...
“นี่ ยุนโฮ ข้ากำลังรู้สึกแปลกๆ หัวข้ามันเต้นแรง เวลาที่เห็นหน้าของเจ้า” ร่างบางผมยาวในชุดสีขาวโปร่งมองหน้าร่างสูงตรงหน้า
ยุนโฮกุมหน้าอายๆ ก่อนจะพูดประโยคในสมองที่มันผุดขึ้นมา
“มันเรียกว่า ความรัก ข้าจะสอนให้เจ้าเข้าใจเอง” ร่างสูงตอบยิ้มๆ แล้วมองหน้าร่างบางตรงหน้าที่กำลังทำหน้าฉงนอยู่
“เจ้ามานี่สิ” ร่างสูงจูงร่างบางมาที่พื้นทราย แล้วเด็ดกิ่งไม้มา ก่อนจะบรรจงเขียนอะไร หยึกหยัก ลงไป
“อะไรน่ะ?”
“เค้าเรียกว่า การเขียน แจจุง เจ้าควรจะรับรู้ถึงการเขียน และความรัก” ยุนโฮตอบ แล้วชี้ไปที่อะไรหยึกๆหยักๆ บนพื้นทราย
“จำไว้นะ คำว่า ฉันรักเธอ เขียนแบบนั้น” ยุนโฮบอกยิ้มๆ
ดูเหมือนเรื่องราวความรู้ต่างๆ ชางมินจะถ่ายทอดมาให้ยุนโฮทั้งหมด แต่กับแจจุง เค้าไม่ได้ให้ เพราะเค้าอยากให้แจจุงกับยุนโฮสนิทกัน จึงใช้วิธีการ ที่ให้ใครคนใดคนหนึ่งเป็นคนสอนดีกว่า
“ข้าอยากเขียนชื่อข้าเป็น สอนข้าหน่อยสิ” แจจุงเขย่าแขนยุนโฮเบาๆ ยุนโฮพยักหน้า แล้วบรรจงเขียนชื่อของร่างบางลงบนพื้นทราย
“เขียนแบบนี้นะ”
“อืม...” เสียงครางของร่างบางดังขึ้น ทำให้ร่างสูงต้องตื่นจากภวังค์ ที่กำลังนึกถึงสิ่งที่เค้าต้องทำในครั้งนี้
ดูจะมีแค่เค้าคนเดียว ที่สามารถนึกถึงชาติก่อนๆได้
มีแค่เค้าคนเดียว ที่สามารถใส่ภาพการกระทำระหว่างเค้าและร่างบาง ลงในความฝันของร่างบางได้
มีแค่เค้าคนเดียว ที่สามารถติดต่อกับพระเจ้าได้
ทั้งๆที่เค้าและแจจุงถูกสร้างขึ้นในเวลาไล่เลี่ยกัน แต่ทำไม แจจุงกลับไม่ได้รับสิทธิ์ใดๆเลย หนำซ้ำ ยังต้องเจ็บและร้องไห้อยู่บ่อยครั้งอีก
อยากเป็นร่างบาง อยากเจ็บแทนร่างบาง... อยากเจ็บแทนคนรัก เหลือเกิน
อัพอีกตอน อ่านแก้เซงไปก่อนแล้วกันนะ โฮะๆๆ =___=
นี่มีเวลาว่าง ก็เลยรีบมาอัพน่ะค่ะ เหอๆๆ
ยังไงก็เม้นกันหน่อยน้า~
ทุกคอมเม้นคือกำลังใจนะคะ ^^
ความคิดเห็น