คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3 (ขอโทดเน้อที่ช้า งานเยอะจริง T^T )
“ยุนโฮ ฉันไม่อยากเข้าบ้านผีสิง” ร่างบางส่ายหัวเป็นพัลวัน เมื่อเห็นประตูทางเข้าบ้านผีสิงที่สวนสนุก ยุนโฮยิ้มเล็กน้อย แล้วดึงมือแจจุงไปทางอื่น
กำลังงงกันอยู่ใช่มั้ย มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!?
เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อเช้านี้....
“รอตรงนี้นะจ๊ะ แม่จะไปเรียกแจจุงให้” หญิงสาววัยกลางคนวางถ้วยน้ำเปล่าลง แล้วส่งยิ้มให้กับชายหนุ่มร่างสูงอย่างเป็นมิตร ก่อนจะละมาที่หน้าห้องนอนลูกชายตนเอง
“แจจุงจ๊ะ เพื่อนมาหาแน่ะ”
“อืม...ฮะ” เสียงร่างบางตอบออกมา ฟังจากเสียงก็รู้แล้ว ว่าคงจะยังไม่ตื่น ร่างสูงอมยิ้มเล็กน้อยกับความคิดตัวเอง _ จะได้เห็นแจจุงใส่ชุดนอนมั้ยนะ _
แกร๊ก
ร่างบางเปิดประตูออกมา พร้อมกับชุดนอน มีฮู้ดรูปแฮมเตอร์ ร่างสูงหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ ก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติ แล้วทักทายแจจุง
“ไง..ตื่นสายจังนะ”
“นะ..นาย ยุนโฮ!?” แจจุงชี้นิ้วมาที่ร่างสูง แล้วกระโดดถอยหลังอัตโนมัติ ก่อนจะรีบถอดฮู้ดออก
“ไม่ต้องอายหรอกน่า ใส่ไปเถอะ”
“นายมาทำไม?” ร่างบางเดินไปหยิบแปรงสีฟันในแก้วแล้วบีบยาสีฟัน ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ โดยที่ร่างสูงไม่ทันได้ตอบอะไร
หายเข้าไปเป็นชั่วโมง แจจุงก็ออกมาพร้อมกับชุดใหม่ เสื้อยืดสีส้มกับกางเกงผ้าธรรมดา
“สรุปนายมาทำไม?” แจจุงจ้องหน้ายุนโฮ แล้วเริ่มกัดขนมปังที่แม่ของตน นำมาวางไว้ให้เพื่อเป็นอาหารเช้าสำหรับเค้า
“มาชวนนายไปเที่ยว สวนสนุกไง ก็นายสัญญาเอาไว้แล้วนี่”
“หืม? อั๊นอา?? ออนไอ๋” ร่างบางพูดทั้งๆที่ขนมปังยังเต็มปาก ยุนโฮยิ้มเล็กน้อย แล้วยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม
“เคี้ยวให้เสร็จก่อนแล้วค่อยพูดก็ได้ ฉันไม่ได้รีบขนาดนั้น”
“สัญญาตอนไหน ฉันเคยสัญญากับนายไว้รึไง” แจจุงรีบกลืนขนมปังลงคอ แล้วถามคำถามที่สงสัยทันที
“ศุกร์ที่แล้วไง ก็นายบอกว่า ถ้าว่างแล้วจะไป ไม่ใช่หรือ?”
“ฮะ?” ร่างบางทำหน้าสงสัยหนักกว่าเดิม ยุนโฮยิ้มที่ริมฝีปากเล็กน้อย แล้วเริ่มรื้อฟื้นความจำของร่างบาง ที่ดูท่าว่า ถ้าไม่พูด คงจะลืมแน่ๆ
“นี่ แจจุง เย็นนี้เราไปเที่ยวกันเถอะ”
“ไปไหน”
“ก็ไปเที่ยวสวนสนุกเป็นไง”
“ทำอะไรเป็นเด็กไปได้”
“นายว่าอะไรนะ!?”
“เปล่า...ฉันแค่บอกว่า อย่าเลย ฉันอยากกลับไปอ่านหนังสือมากกว่า ถ้านายอยากจะไป ไปวันหยุดสิ ฉันจะไปเป็นเพื่อนนายเอง”
“ฉันจะถือว่านั่นเป็นคำสัญญานะ
“อ๋อ... โอเค งั้นรอฉันเดี๋ยวนะ ฉันไปเปลี่ยนกางเกงก่อน แล้วเราจะไปเที่ยวกัน” แจจุงขอตัวไปเปลี่ยนกางเกงในห้อง ไม่นานนัก เค้าก็ออกมาพร้อมกับกางเกงยีนส์สีเข้ม
“แม่ฮะ...ผมไปเที่ยวนะฮะ แล้วจะรีบกลับมา” แจจุงตะโกนบอกผู้เป็นแม่ที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่
“จ้า” เสียงหญิงสาวตอบกลับมา ยุนโฮเดินเข้าไปลาผู้เป็นแม่ของแจจุง แล้วออกมาหาแจจุงที่กำลังยืนรออยู่หน้าห้อง
“นายไปทำอะไร?”
“ฉันไปไหว้แม่นายไง” ยุนโฮตอบยิ้มๆ แล้วกอดคอแจจุงออกจากบ้านมา
............. จบการย้อนความ เรื่องเมื่อเข้า =___=
“นี่ แล้วเราจะเล่นอะไรกันต่อดีล่ะ มันก็หมดแล้วนะ” แจจุงมองไปรอบๆสวนสนุก ที่เห็นว่าคนเริ่มบางตาลงแล้ว
คงจะแห่กันไปดูพาเหรดตอนกลางคืน หรือไม่ก็ คงจะหนีกันไปเป็นคู่ๆ เพื่อขึ้นชิงช้าสวรรค์
แต่สำหรับแจจุง เค้าเกลียดการขึ้นชิงช้าสวรรค์มาก ... เพราะมันเป็นสถานที่ๆทำให้เค้าเจ็บ
“แจจุง เราไปขึ้นชิง.....”
“ไม่...ฉันไม่อยากขึ้น เรากลับกันดีกว่า”
แจจุงเดินเลี่ยงมายังหน้าสวนสนุกทันที ไม่ทันที่ยุนโฮจะได้พูดอะไร ร่างสูงมองตามอย่างไม่เข้าใจ แล้วตัดสินใจเดินตามมา
คงจะมีเหตุผลที่บอกไม่ได้_.
“วันนี้ขอบคุณมากนะ แล้วก็ขอโทษที่ไม่ขึ้นชิงช้าสวรรค์ด้วย” แจจุงเอ่ยลา แล้วส่งยิ้มบางๆให้ยุนโฮ ตอนนี้ทั้งสองคนกำลังอยู่ที่หน้าคอนโดของแจจุง
“ไม่เป็นไร..นายคงมีเหตุผลของนาย”
แจจุงเงียบ และยุนโฮก็เงียบ ต่างคนต่างเงียบ แต่ยุนโฮก็ตัดสินใจพูดขึ้นมาเพื่อทำลายความเงียบ
“ฉันไปก่อนดีกว่า แล้วเราเจอกันวันจันทร์นี้นะ ฉันจะช่วยนายร่างแบบตึกใหม่”
“อื้ม ขอบคุณมาก” แจจุงพยักหน้ารับ
“ฝันดีนะ ฝันถึงฉันบ้างก็ดี ไปล่ะ” ยุนโฮยักคิ้วอย่างทะเล้น แจจุงจึงอดหมันไส้ที่จะตีไม่ได้
“บ้า!!”
ยุนโฮหัวเราะอย่างอารมณ์ดี แล้วเดินไปไกลจากคอนโดเรื่อยๆ แจจุงมองยุนโฮจนลับตา ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าคอนโด
“แจจุง!!” แจจุงหันกลับมาตามเสียงเรียกของใครคนใดคนหนึ่ง และนั่นก็เป็นคนที่ร่างบางไม่อยากจะเจอซะด้วยสิ
“พี่ยูชอน…”
“กลับมาจากอเมริกาแล้วเหรอ” ร่างบางวางแก้วกาแฟลง แล้วนั่งลงที่โซฟา
“อืม เมื่อวานน่ะ” ร่างโปร่งตอบ แล้วเสยผมขึ้นเล็กน้อย
“เป็นอะไร ดูเงียบๆนะ” ยูชอนหรี่ตาลงเล็กน้อย แล้วมองท่าทางของแจจุงที่ดูเงียบๆ
“เปล่านี่... ผม....ไม่ได้เป็นอะไร”
“ทำไมไม่เรียกตัวเองว่า แจจุง เหมือนเดิมล่ะ” ยูชอนวางแก้วกาแฟลง... แก้วกาแฟถ้วยเดิมๆ กลิ่นเดิมๆ รสเดิมๆ ที่เค้าแสนจะคิดถึง
อยากจะทำให้เป็นเหมือนเดิม...แต่คงจะเป็นไปได้อยาก เพราะมันพลาดไปแล้ว
“แล้วพี่มาหาแจจุงทำไม” แจจุงเปลี่ยนคำถาม
ยอมใช้คำแทนตัวเองเหมือนเดิมก็ได้นะครับพี่ แต่แจจุง ไม่อยากจะเจ็บเพราะพี่อีกแล้ว
“พี่แค่อยากเจอแจจุง...พี่แค่คิดถึงนาย” สายตาจริงจังที่มองมา ทำให้แจจุงอยากจะหลบให้มันรู้แล้วรู้รอดไป ไม่อยากเห็น ไม่อยากหวั่นไหว
“พี่ควรจะคิดถึงจุนซูมากกว่า แจจุง... แจจุงไม่มีค่าพอสำหรับพี่หรอก” แจจุงบอกปัด แล้วลุกขึ้นยืน
“พี่ก็ควรจะกลับไปได้แล้ว นี่ก็จะทุ่มนึงแล้ว พี่น่าจะกลับไปทานข้าวเย็นที่บ้าน” แจจุงเอ่ยปากไล่ ทั้งๆที่เค้าไม่เคยทำกับใครแบบนี้มาก่อน ยกเว้นซะแต่ ยูชอน นี่ล่ะ
“แต่พี่อยากกินข้าวฝีมือนาย”
“พี่มีจุนซูคอยทำให้กินอยู่แล้ว อย่ามายุ่งกับแจจุงอีกเลย แจจุงเหนื่อย” แจจุงหลบสายตาอ้อนวอนของยูชอน เพราะดวงตาคู่นั้น ที่ทำให้เค้า ต้องเจ็บมานักต่อนักแล้ว
“พี่กับจุนซูเราไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้วนะ แจจุง เรา..”
“พี่จะบอกว่า ไม่ได้มีอะไรกับจุนซูงั้นเหรอ แล้วที่แจจุงเห็นล่ะ...ที่แจจุงเห็นกับตาวันนั้น พี่บอกแจจุงสิ ว่ามันไม่จริง”
“พี่เมา..พี่ไม่รู้เรื่อง” ยูชอนก้มหน้าสำนึกผิด
“พี่ก็พูดได้แค่เมา พี่ไม่รู้เรื่อง... แต่ตอนนั้น พี่มองไม่ออกแล้วล่ะสิ ว่าใครเป็นใคร พี่กำลังคิดว่า จะใครก็ได้ งั้นสิ?”
“แจจุง...”
“กลับไปเถอะ ยังไง แจจุงก็ไม่มีวันให้อภัยพี่อยู่ดี” แจจุงปาดน้ำตา แล้วชี้นิ้วไปทางประตู ยูชอนมองหน้าแจจุง ที่กำลังกัดริมฝีปาก... ดูก็รู้ ว่าทนมากแค่ไหน แต่ไม่อยากเห็นร่างบางทรมานไปมากกว่านี้ ยูชอนจึงเดินออกไปด้วยดี แจจุงเดินเข้าห้องนอน แล้วทุบหมอนอย่างเจ็บใจ....
2 ปีที่แล้ว_
“ฮะๆ... มันเย็นนะ พี่ยูชอน” ร่างบางหัวเราะชอบใจ แล้วยกสายยางขึ้นฉีดร่างโปร่งตรงหน้า
“พี่ก็เย็นนะ แจจุง” ร่างโปร่งว่า แล้วฉีดสายยางไปที่ร่างบางอย่างอารมณ์ดี
“โอ๊ะ!!!” ร่างบางเซล้มลงมา เพราะวิ่งมากไป พื้นก็ลื่นแล้วยังจะวิ่งอีก แต่ก็โชคดีที่ยูชอนรับไว้ได้ทัน
“ตัวหนักจังเลยน้า~” ร่างโปร่งส่งเสียงล้อเลียน ทำให้ร่างบางรีบลุกพรวดทันที แต่เพราะไม่ทันระวังอีกนั่นแหละ ถึงได้ล้มลงมาที่ตักของยูชอนอีกรอบ
“ติดใจตักพี่รึไง” ยูชอนถามยิ้มๆ แล้วสวมกอดแจจุงหลวมๆ
“บ้า!!!”
“บ้าตรงไหน ก็แจจุงมาอยู่บนตักพี่ตั้งสองรอบ พี่ก็คิดว่าแจจุงชอบตักพี่ซะอีก” ยูชอนเอาคางมาเกยไหล่แจจุงไว้ ทำให้ร่างบางขยับหนีลำบาก เพราะไม่อยากให้คนที่กอดเค้าต้องงอนอะไรหรอกนะ ถึงได้ไม่หนี
“ไม่ได้ชอบ!!! แจจุงล้ม มันเป็นอุบัติเหตุนะ”
“ว้า!!! พี่ล่ะเสียใจ แจจุงรังเกียจพี่เหรอ”
“เปล่านะ แจจุงไม่ได้รังเกียจ” ร่างบางส่ายหัวเป็นพัลวัน ทำให้ยูชอนอดคิดในใจไม่ได้ว่า _จะคอเคล็ดมั้ยเนี่ย_.
“งั้นแจจุงก็รักพี่” ยูชอนออกห่างจากแจจุงเล็กน้อย เผื่อที่จะได้เห็นหน้าได้ชัดขึ้น ร่างบางพยักหน้าเล็กน้อย แล้วยกมือขึ้นปิดหน้า
“ฮะๆๆๆ แจจุง นายน่ารักมาก” ยูชอนหอมแก้มแจจุงเบาๆ แล้วดึงแจจุงไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เพราะอยู่เปียกๆอย่างนี้ คงจะไม่สบายแน่นอน
“อะไรนะ? พี่ยูชอนกินเหล้า? แล้วจะให้ผมไปรับเหรอฮะ ... ฮะ แล้วผมจะรีบไป” ร่างบางวางสายจากรุ่นพี่ที่เป็นเพื่อนของยูชอน แล้วรีบออกจากคอนโดเพื่อไปหาคนรักที่กำลังเมาไม่รู้เรื่องทันที
ผับ SM …
“อยู่ไหนนะ? เสียงดังชะมัด” แจจุงแทบจะปิดหูเมื่อเดินเข้ามาในผับ... เสียงดนตรี เสียงคนกรี๊ด ดังระงมไปหมด
แจจุงสอดสายตาหาไปเรื่อยๆ จนเจอกับเพื่อนของยูชอนกลุ่มใหญ่ แจจุงรีบสาวเท้าเข้าไปหาทันที
“พี่ยูชอนล่ะฮะ?”
“อยู่ที่ห้องชั้นบนน่ะ พี่พามันขึ้นไปนอนแล้ว จุนซูกำลังดูแลอยู่น่ะ” ชายหนุ่มหน้าตาดีลุกขึ้นยืน แล้วตอบแจจุง ก่อนจะจูงมือแจจุงอย่างถือวิสาสะ พาไปข้างบน ที่ๆยูชอนกำลังพักผ่อนอยู่
“ยูชอน” ชายหนุ่มร่างสูงเปิดประตูเข้าไป แต่ก็ต้องหยุดชะงัก อย่าว่าแต่ร่างสูงหยุดชะงักเลย ร่างบางที่อยู่ข้างๆ ก็ชะงักไปด้วย
“ยูชอน!!”
แทบจะกรีดร้องออกมา
เหมือนถูกเสียดแทงเข้าไปทุกอนูภาค
เหมือน... ตุ๊กตา ที่ไม่อาจรับรู้อะไรได้
เจ็บ!!!
“ให้ผม..มาดูภาพ แบบนี้เหรอฮะ พี่ดงแฮ” แจจุงเอ่ยถามเสียงต่ำๆ
_ยูชอนกับจุนซูที่จูบกันอย่างดูดดื่ม_
มันเป็นการกระทำ ที่แจจุงซึ่งเป็นแฟนแท้ๆของยูชอน ไม่เคยได้ทำกับยูชอน...
ก็แค่นั้น_
ก็ไม่ได้มีอะไรน่าตกใจ...
แค่คนที่เป็นแฟน ไม่ได้รับการปรนเปรอแบบนั้น_ ก็เท่านั้น
ทำไมต้องร้องไห้!?
ทำไมต้องเสียใจ!?
แค่คนเลวๆคนหนึ่ง... ทำในสิ่งที่เราอยากให้ทำกับเรา ทำกับคนอื่น_ ก็แค่นั้น...
แล้วทำไมต้องร้องไห้!? เพราะคนที่ไม่รักเราจริง
ร่างบางตัดสินใจเปลี่ยนทิศทางในการเดิน แล้วเร่งฝีเท้าจากเดินเป็นวิ่งทันที
ค่ำคืนที่ใครหลายๆคนกำลังยิ้มอย่างมีความสุข_ แต่ใครจะรับรู้ ว่ามีร่างบางคนนี้ที่ต้องนอนร้องไห้เพียงลำพัง
“แจจุง!!! ฟังพี่ก่อน เรามาคุยกันก่อนสิ แจจุงไม่ได้คุยกับพี่ตั้งสองอาทิตย์แล้วนะ นายจะไม่ยอมฟังพี่หน่อยเหรอ” เสียงตะโกนโหวกเหวกอยู่ห้องของแจจุง ผู้เป็นแม่จับแก้มอย่างเนือยๆ แล้วถอนหายใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“ไปคุยกับเค้าเถอะลูก ปล่อยไว้อย่างนี้ มันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมา” หญิงสาวกล่าวกับลูกชาย ที่ตอนนี้ไม่รู้ว่า ลูกชายคนนี้เป็นคนหรือตุ๊กตากันแน่ พูดก็ไม่พูด ยิ้มก็ไม่ยิ้ม ทำได้แค่กิน นอน และอาบน้ำ
แจจุงลุกขึ้นออกไปเปิดประตู ร่างโปร่งมองหน้าแจจุงอย่างตกใจ
ไม่รู้จักกับสายตาแบบนี้ของแจจุง_ มันเย็นชาเกินไป!!!
“แจจุง..เราไปคุยกันหน่อยนะ พี่อยากจะอธิบาย กับเรื่องวันนั้น” ยูชอนกุมมือแจจุงอย่างอ้อนวอน แจจุงปิดประตู แล้วเดินนำหน้า โดยมียูชอนตามมาติดๆ
“เราไปขึ้นชิงช้าสวรรค์กันนะ” ยูชอนบอกยิ้มๆ หวังว่า ถ้าขึ้นชิงช้าสวรรค์แล้ว แจจุงจะอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง
แต่ในเวลาแบบนี้_
คนที่ไม่ได้อารมณ์เสียแบบแจจุง
ทำไปแล้วจะได้ผลงั้นเหรอ???
ถ้าได้ผล งั้น_ คนหลายคน ก็คงจะครองรักไปได้นานล่ะ
“แจจุง..เรื่องวันนั้น นายกำลังเข้าใจผิด พี่เมามาก แล้วก็พวกเพื่อนพี่ใส่ยาปลุกให้... พี่ทนไม่ไหวจริงๆ” ยูชอนเริ่มอธิบาย แต่สีหน้าของแจจุงก็ทำราวกับไม่รับรู้อะไร
“ใครก็ได้...ใช่มั้ย?” แจจุงเอ่ยถามสั้นๆ
“ไม่..ไม่ใช่อย่างนั้นนะ แจจุง ถ้าจุนซูไม่มายุ่งกับพี่ พี่ทนไหว พี่จะไม่ทำแบบนั้นเด็ดขาด” สายตาที่จริงจังและเด็ดขาดของยูชอน ทำให้แจจุงอดรู้สึกหวั่นไหวไม่ได้ แต่จะให้หายโกรธ มันเป็นไปได้อยาก และประโยคที่แจจุงคิดได้ในวันนี้ มีเพียงประโยคเดียวเท่านั้น_
“เราเลิกกันเถอะ พี่ยูชอน แจจุงทนไม่ไหวแล้ว” แจจุงก้มหน้าลงต่ำ เพื่อไม่ให้ยูชอนเห็นน้ำตา ที่กำลังไหลเป็นสาย แต่มีหรือ จะรอดพ้นสายตาไปได้
“แจจุง...”
“ถ้าเค้าปล่อยให้ลง พี่ลงไปเลยนะ แจจุงอยากอยู่คนเดียว แล้วอย่ามายุ่งกับแจจุงอีก” แจจุงปาดน้ำตา แล้วสะบัดมือออกจากการเกาะกุมของยูชอน
ไม่ว่าใครก็เจ็บ_
แต่จะให้ทำยังไง ในเมื่อเราก็ไม่เข้าใจกัน
ในเมื่อเรามันไปกันไม่ได้
วิธีที่ง่ายที่สุด คงจะเป็นการแยกกันเนี่ยแหละ_
ดีที่สุดแล้ว_
เมื่อครบรอบ ยูชอนลงจากชิงช้าสวรรค์อย่างเจ็บปวด
ดูเหมือนเค้าจะคิดผิด ที่พาแจจุงขึ้นชิงช้าสวรรค์_
แจจุงไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเลยซักนิด_
เรื่องทั้งหมดนี้ โทษใครไม่ได้เลย ยูชอน___
“พี่ยูชอน..แจจุงยังรักพี่อยู่ แต่แจจุงก็ไม่อยากเจ็บอีกแล้ว” แจจุงพึมพำ แล้วกอดตุ๊กตาหมีตัวเก่าอย่างเศร้าๆ
ถ้าคิดจะลองรักใครอีกซักครั้ง จะเจ็บซ้ำรอยเดิมอีกมั้ย?
“นี่ ท่านชางมิน ตอนนี้แจจุงกับยุนโฮ ไปเกิดใหม่แล้วใช่มั้ย?” เทพวีนัสเดินเข้ามาหาชางมินที่กำลังนั่งเขียนเอกสารยุกยิก พร้อมกับแฟ้มเอกสาร
“ใช่ ทำไมหรือ?”
“ก็ในบัญชีรายชื่อคนที่จะตายอีกสองเดือนนี้น่ะ มันมีชื่อ ยุนโฮอยู่ด้วยน่ะสิ” จุนซูถอนหายใจ แล้วส่งกระดาษให้ชางมินดู
“นั่นสินะ แล้วเจ้าน่ะ ทำไมไม่ดูแลโชคชะตาของยุนโฮให้ดี ในชาตินี้ แจจุงกับยุนโฮยังไม่รักกันเลยนะ”
“โชคชะตาเปลี่ยนแปลงไม่ได้ ท่านก็รู้”
“อืม... นั่นสินะ” ชางมินพยักหน้า แล้วถอดแว่นตาวางลง จุนซูทำท่าจะเดินออกไป แต่ก็หันกลับมาอีกครั้ง
“ว่าแต่...ท่านชางมิน ข้าล่ะ สงสัยจริงๆ ว่าทำไมท่านถึงสร้างกายมนุษย์ของข้า ไปเป็นมารความสุขของแจจุงเค้าด้วยล่ะ”
“อ้าว? ถ้าแจจุงได้รักกับยูชอน แล้วยุนโฮล่ะ? เจ้าจะเอาไปไว้ไหน เดี๋ยวสเตฟานี่ ก็มาลักขโมยไปน่ะสิ” ชางมินพูดยิ้มๆ
จะมีใครรู้บ้างมั้ยนะ ว่าพระเจ้าน่ะ ดูไม่เต็มยังไงก็ไม่รู้
=__________= ขอโทดที่ดองนานค่ะ T^T
งานเยอะจริงๆๆๆ เยอะมาก TT_TT
ช่วงนี้เครียด ก็เลยไม่ได้แต่งเลย
แต่นี่ก็เต็มที่แล้ว ไม่รู้จะยาวได้ใจมั้ยเอ่ย????
อ่านแล้วก็เม้นกันหน่อยเน้อ T^T
(อยากได้เม้นมากมาย ฮือ)
ความคิดเห็น