คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 >
ยามเช้าของวันนี้ ที่สถานีรถไฟฟ้าก็ขนัดแน่นไปด้วยผู้คนอย่างเคย แจจุงเร่งฝีเท้าให้เร็วยิ่งขึ้น เพื่อจะได้ไปถึงที่รถไฟฟ้าเร็วๆ
“อ้าว? ยุนโฮ” แจจุงตะโกนเรียกผู้ช่วยคนเก่ง ที่ให้หนังสือนิยายกับเค้ามา ร่างสูงหันมาตามเสียงเรียก แล้วส่งยิ้มให้
“นายยังไม่ไปอีกเหรอ นึกว่าผู้ช่วยของฉันจะรีบไปทำงานซะอีก” แจจุงขยับของให้เข้ามาใกล้ตัวยิ่งขึ้น กระดาษแผ่นใหญ่ที่ดูท่าว่า จะตกลงจากมือของแจจุง ยุนโฮจึงดึงมาถือแทน
“เอ่อ...ไม่ต้องหรอก ฉันถือได้” แจจุงทำท่าจะดึงกลับ แต่ยุนโฮกลับยกมันสูงขึ้น
“นายตัวเล็ก ให้ฉันถือน่ะ ดีแล้ว”
แจจุงและยุนโฮขึ้นรถไฟฟ้าไปด้วยกัน จนถึงสถานที่ทำงาน ผู้คนมากมายกำลังนั่งทำงานกันอย่างคร่ำเคร่ง แจจุงและยุนโฮเดินผ่านเข้าไปอย่างไม่สนใจ จนมาถึงห้องของแจจุง
โชคดี ที่วันนี้ผู้จัดการไม่มาคอยดูแลเรื่องการมาทำงานของแจจุง เพราะงั้น แจจุงก็ไม่ต้องโดนสวดชุดใหญ่ไป
แจจุงและยุนโฮช่วยกันออกแบบตึกอย่างขะมักเขม้น ทั้งคู่ทำงานเข้ากันได้ดีซะจนไม่น่าเชื่อ และไม่นาน แบบแปลนตึกแบบโรมันของแจจุงและยุนโฮก็เสร็จ
“พักกลางวันพอดีเลย เราไปกินข้าวกันเถอะ” แจจุงที่ร่างแบบเสร็จพอดี หันไปดูนาฬิกา แล้วหันกลับมาหายุนโฮ ยุนโฮพยักหน้าเล็กน้อย แล้วก้มดูแบบแปลนอีกรอบ เพื่อตรวจเช็คความเรียบร้อย
“แจจุง ไปกินข้าวได้แล้วล่ะ” ยุนโฮเงยหน้าจากแบบแปลนแล้วจูงมือแจจุงออกจากห้องมา
ทำไมนายต้องจูงมือฉันด้วยเนี่ย??
“จาจังมยอนสองที่ครับ” ยุนโฮสั่งเสร็จสรรพ แล้วดึงแจจุงเข้ามานั่งในร้าน แจจุงมองตามงงๆ แล้วนั่งลงตามที่ยุนโฮชี้
“ฉันบอกนายแล้วเหรอ ว่าจะกินจาจังมยอน”
“เปล่านี่ แต่ฉันอยากกินน่ะ” ยุนโฮตอบเลี่ยงๆ ทำให้แจจุงอดโมโหไม่ได้อยู่เหมือนกัน อยู่ๆก็ดึงมากินซะงั้นน่ะ แต่ก็ถือว่าโชคดีสำหรับยุนโฮ เพราะแจจุงชอบกินจาจังมยอนอยู่เหมือนกัน
และเมื่อทั้งคู่กินเสร็จ_
“ฉันจ่ายของฉันเองได้น่ะ” แจจุงเถียง เมื่อเห็นว่ายุนโฮจะออกค่าอาหารให้
“ไม่ต้องหรอก ฉันเลี้ยงนายเอง”
“ไม่ได้ ฉันจ่ายของฉันได้” แจจุงดันเงินในมือของยุนโฮออกไป แต่ยุนโฮก็ไม่ลดละ ทั้งคู่ยื้อแย่งกันอยู่นาน จนพนักงานในร้าน....
“คุณทั้งสองคนคะ... จะจ่ายมั้ยคะ ถ้าจะไม่จ่ายฉันจะได้เรียกตำรวจมา” เมื่อยุนโฮเห็นว่าได้โอกาส ก็วางเงินบนมือพนักงานสาวแล้วดึงแจจุงออกจากร้านทันที
“ให้ฉันจ่ายตั้งแต่แรกก็หมดเรื่องแล้ว” ยุนโฮว่า แต่แจจุงกลับค้อนใส่เล็กน้อย ก่อนจะเดินดุ่มๆกลับบริษัท
ผู้ช่วยตัวดี ทำให้เค้าอับอาย ><!!!!!
“นี่ แจจุง เย็นนี้เราไปเที่ยวกันเถอะ” ยุนโฮเอ่ยขึ้น ขณะนั่งจัดภาพออกเป็นหมวดๆอยุ่
“ไปไหน”
“ก็ไปเที่ยวสวนสนุกเป็นไง”
“ทำอะไรเป็นเด็กไปได้” แจจุงพึมพำ แล้วเรียงแฟ้มบนชั้นไปเรื่อยๆ
“นายว่าอะไรนะ!?”
“เปล่า...ฉันแค่บอกว่า อย่าเลย ฉันอยากกลับไปอ่านหนังสือมากกว่า ถ้านายอยากจะไป ไปวันหยุดสิ ฉันจะไปเป็นเพื่อนนายเอง”
“ฉันจะถือว่านั่นเป็นคำสัญญานะ” ยุนโฮพูดเอาเองเสร็จสรรพ แล้วนั่งเรียงภาพอย่างมีความสุข อย่างน้อยคนที่เค้าแอบชอบก็ตกลงรับปากไปเที่ยวกับเค้าแล้ว
“กลับมาแล้วครับ!” แจจุงเอ่ยขึ้นในคอนโดที่เงียบสนิท ดูเหมือนเค้าจะลืมไปว่า แม่ของเค้าไปสัมมนาที่ต่างจังหวัด เพราะฉะนั้นเย็นนี้เค้าก็ต้องทำกับข้าวกินเองสินะ
หลังจากที่แจจุงอาบน้ำเสร็จ ตัดสินใจทำข้าวผัดเป็นอาหารเย็นสำหรับเค้า
แจจุงตัดสินใจอ่านหนังสือเล่มเดิมที่ยุนโฮให้มา และเค้าก็หลับไปกับหนังสืออีกครั้ง
.................................................................
“ยูชอน ท่านกลับมาแล้ว” จุนซูหรือเทพวีนัส วิ่งมาอย่างดีใจ เมื่อเห็นคนรักกลับมา
“สบายดีมั้ย?”
“แน่นอน ข้าสบายดี ท่านล่ะ??”
“สบายดี ข้าคิดถึงเจ้ามากเลย” ไม่พูดเปล่า ยูชอนเอื้อมมือไปโอบไหล่เล็กๆของจุนซู
“นี่ อย่านะ ถ้าท่านชางมินมาเห็นเข้า เดี๋ยวก็โดนว่าเอาหรอก” ร่างเล็กพยายามเอี้ยวตัวหลบริมฝีปากของยูชอนที่ซุกซนไปทั่ว
“ไม่เห็นหรอกน่ะ ท่านชางมินมัวแต่เฝ้ามองมนุษย์อยู่นั่นแหละ ข้าเชื่อว่า อีกไม่นาน ทั้งยุนโฮและแจจุงจะต้องกินผลไม้แห่งหัวใจนั่นเข้าไปแน่ๆ”
“งั้นเค้าจะรักกัน งั้นหรือ?” จุนซูเงยหน้ามองคนที่สูงกว่า ยูชอนพยักหน้าแทนคำตอบ
“แจจุง! หยิบกิ่งไม้นั่นมาที” ร่างสูงที่อยู่ในชุดสีขาวพลิ้ว เอ่ยกับร่างบางที่กำลังนั่งร้องเพลงอยู่ ร่างบางหยิบกิ่งไม้ส่งให้ยุนโฮทันที
“ข้าไม่ค่อยเข้าใจเจ้าหรอกนะ ว่าทำไมถึงต้องมีผมยาวขนาดนั้น” ยุนโฮทำท่าสำรวจทรงผมของแจจุง แจจุงสะบัดหน้านหนีอย่างไม่พอใจ
“อย่ามายุ่งกับผมของข้า”
“แต่ผมเจ้ามันแปลก ข้าก็แค่สนใจ”
“ผมข้าไม่ได้แปลกไปกว่าเจ้า เจ้าไม่ต้องมาสนใจหรอก” แจจุงสะบัดหน้าไปอีกทาง แล้วหยิบกิ่งไม้ขึ้นมาวาดอะไรยุกยิกลงบนพื้นดิน
บนโลกที่มีกันอยู่สองคน... ก็ไม่ได้เงียบเหงาอะไรซักหน่อย
“นั่นผลอะไรน่ะ!?” แจจุงชี้ไปที่ผลไม้สีแดงสดน่ากิน ยุนโฮมองตามไป แล้วเงียบกริบ อยากจะพูดอะไรซักอย่าง แต่ก็นึกไม่ออกซักที
และสิ่งที่เค้านึกออก มันก็ไม่ทันแจจุงซะแล้ว เพราะแจจุงกัดผลไม้สีแดงเข้าไปเรียบร้อย
ชางมินที่กำลังมองดูอยู่ กุมขมับอย่างหัวเสีย แล้วเรียกเหล่าเทพทั้งหมดประชุม ดูเหมือนเค้าจะทำอะไรผิดพลาดไปแล้วจริงๆ
ความรู้สึกแปลกใหม่มาถาโถมเข้ามาในร่างกายของแจจุง หัวใจของเค้าเต้นแรงและเร็วมากขึ้นเรื่อยๆ เวลาที่เห็นหน้ายุนโฮ
ผลไม้กำลังออกฤทธิ์ และฤทธิ์ของมันก็ไม่จางหายซะด้วยสิ
“ยุนโฮ ข้าว่าเจ้าควรจะกิน” แจจุงยื่นผลไม้สีแดงให้ยุนโฮ ยุนโฮรับมาอย่างไม่ทันได้คิดอะไร แล้วกัดมันเข้าไปในทันที
“เราต้องฆ่ามัน” เทพชุดสีแดงสดหรือเทพจูปิเตอร์เอ่ยขึ้น แล้วลุกขึ้นยืนทันที ดูเหมือนเธอจะเป็นคนๆหนึ่ง ในการต่อต้านการสร้างมนุษย์
“ไม่ได้... บรรพบุรุษรุ่นก่อนๆ เขียนกฎไว้ว่า เราห้ามฆ่ามนุษย์นะ ท่านจูปิเตอร์” ชางมินเอ่ยเสียงเรียบๆ แล้วมองหน้าคนอื่นๆอย่างถามความเห็น
“ถ้าท่านไม่ฆ่า มนุษย์ก็จะเกลื่อนโลกส่วนกลาง และถ้าหากมันเจอโลกของเราล่ะ มันจะไม่ทำให้โลกของพวกเราปั่นป่วนหรือ!?” เทพจูปิเตอร์เถียงไม่ลดละ
“มีมารยาทกับพระเจ้าหน่อย สเตฟานี่” จุนซูเอ่ยปราม แต่สายตากลับมองไปที่ชางมิน สเตฟานี่ทำเสียงฮึดฮัดไม่พอใจ แล้วนั่งลง
“เรื่องนี้ ยุนโฮไม่ผิด แต่แจจุง มนุษย์ที่ผิดพลาดนั่น ผิด ผิดเต็มๆเลย ถ้าหากไม่มีมัน ยุนโฮก็คงไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ เพราะท่านชางมิน กำชับเอาไว้แล้ว” สเตฟานี่หรือเทพจูปิเตอร์เอ่ยขึ้นอีก ถึงจะมีผู้คัดค้านการสร้างมนุษย์ในที่ประชุมก็จริง แต่ก็ไม่ได้โทษว่า เรื่องนี้ใครผิดใครถูก
“สเตฟานี่ เจ้ากำลังหลงรักมนุษย์ที่ชื่อยุนโฮนั่น” จุนซูเอ่ยเสียงต่ำๆ แล้วมองหน้าอย่างเอาผิด..... ถ้าหากมีใครผิดกฎโลกเมื่อไร จุนซูจะเป็นคนคอยตักเตือนเสมอ
“เปล่า... ข้าไม่ได้รักยุนโฮนั่น ข้ากำลังรักท่านยูชอน ข้าว่าท่านน่าจะปล่อยท่านยูชอนมาให้ข้า…”
“เรากำลังประชุมกันอยู่ นี่ไม่ใช่ที่ๆให้เจ้าเที่ยวประกาศว่าเจ้ารักใคร” ชางมินเอ่ยเสียงเรียบๆ และมองหน้าทุกคนในห้องประชุมต่อ สเตฟานี่ไม่พอใจ นั่งลงอย่างหงุดหงิด
“ข้าจะขอความเห็นพวกท่านใหม่ก็แล้วกัน วันนี้ขอจบการประชุม” ชางมินเดินออกจากห้องไปอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย จุนซูและยูชอนเดินออกจากห้องมาพร้อมกัน พร้อมกับพูดถึงประเด็นของมนุษย์
ทำไมต้องพูด? เพราะว่า อีกไม่นานนี้ เผ่าพันธุ์มนุษย์จะถูกสร้างขึ้นมา...
และจะเดือดร้อนมาถึงโลกของสวรรค์นี้แล
อาจจะสั้นไปหน่อยนะคะ =____________________=
แต่ก็แต่งให้สมกับคอมเม้น -_- 5 คอมเม้น
คนอ่านเกือบๆ 90 มีคอมเม้น 5 T_________T
พอๆๆๆ เลิกๆๆๆ ไม่ขอให้เม้นแว้ว T^T
ความคิดเห็น