time เวลาเปลี่ยนไปใจยังรักเธอ

ลำดับตอนที่ #1 : บท 1

'ก่อนที่เราจะจากกัน ผมขออะไรหน่อยได้ไหม?'

'อะไรล่ะ'

ทันใดนั้นชายหนุ่มก็ก้มหน้าลงมาจูบปากกับหญิงสาวคนที่เขารักสุดหัวใจ มันเป็นจูบแรกของเขาและเธอ มันเป็นจูบก่อนที่เราทั้งคู่จะจากลากันไป เธอไม่ขัดขืนผม มันเป็นจูบที่ดูด...

กริ๊งงงงงงงงงงง!

ก๊อกๆๆๆๆๆๆ

"อ๊ากกกกกกกก เกิดอะไรขึ้นวะเนี้ยคนกำลังแทงด้ายเข้าเข็มเลยโว๊ย!!!!!"

ปึง!

"แทงด้ายเข้าเข็มอะไรของแกห๊ะไอ้นัม! จะพูดทั้งทีก็พูดให้มันถูกต้องหน่อยสิยะ"

"แล้วเจ๊มีธุระอะไรกับผมแต่เช้าเนี้ย ถล่มประตูซะบ้านเกือบเคาะ - -"

"เคาะประตูซะบ้านเกือบถล่มย่ะ! ไปอยู่ลาวมาไม่กี่ปี ไม่คิดว่าภาษาแกมันจะกลับหัวกลับหางได้ขนาดนี้!"

"แคนนาดาพี่! ผมไม่อยู่แคนนาดาไม่ใช่ลาว"

"มันก็เหมือนๆกันนั้นแหละย่ะ"

แคนนาดากับลาวมันเหมือนกันตรงไหน คนละทวีปเลย - -

"แล้วเจ๊มีธุระอะไรกับผมแต่เช้าเนี้ย ถ้าประตูผมพังนะ ผมจะฟ้องแม่!"

"ชิ! ไม่ต้องมาฟ้องแม่เลยนะยะ วันนี้วันรับน้องที่มหาลัยไม่ใช่หรือไง ไอ้เด็กเฟรชชี่"

อ่อรับน้อง เฟรชชี่... 5 วินาทีผ่านไป

"ห๊ะ! รับน้อง! ทำไมเจ๊ไม่ปลุกผมให้เร็วกว่านี้อ่ะ นี้กี่โมงแล้วเนี้ย ผมไม่น่าเสียเวลามาเถียงกับเจ๊เลยให้ตายเถอะเจนัม!"

"กรี๊ด ไอ้นัมไม่ต้องมาบ่นฉันเลยนะยะ เมื่อคืนลูกหมาที่ไหนไปเมากลับมาบ้านตอนดึกดื่นล่ะ บุญแล้วเนี้ยที่ฉันมาปลุกแกเนี้ย!"

เออเนอะ จะว่าไปก็เพิ่งนึกออกว่าเมื่อวานไปเมากับพวกไอ้สิงห์ เชน และพัดนี้หว่า แต่เฮ้ย!

"นี้เจ๊ว่าผมเป็นไอ้ลูกหมาหรอ"

"ทำไมห๊ะ! ฉันเป็นพี่สาวแกนะทำไมฉันจะว่าแกไม่ได้ล่ะห๊ะ?"

"เป็นพี่สาวแล้วไงอ่ะ ทำตัว แก่ เหมือนป้าข้างบ้านบ่นอยู่ได้ -3-"

ผมจงใจเน้นคำว่าแก่ เพื่อยั่วโมโหพี่สาวเล่น หึหึ

"กรี๊ดดดดดด! ไอ้นัมนี้แกจะหาเรื่องฉันแต่เช้าเลยใช่ไหมเนี้ยห๊ะ!"

"พี่อยากมีเรื่องก็ลุยมาดิ"

"กรี๊ดดดดด อย่าให้ฉันจับแกได้นะ จะตบไม่เลี้ยงเลยคอยดู!"

"แน่จริงก็จับให้ได้สิ"

ผมลุกจากเตียงแล้ววิ่งผ่านหน้าเจ๊ที่ยืนอยู่หน้าประตูด้วยความเร็วแสง

ฟิ้ว~

"นี้รอฉันด้วยสิยะ!"

ตอนนี้ผมวิ่งนำเจ๊ประมาณ 1 ช่วงแขน เราวิ่งกันอย่างเมามันอย่างกับวิ่งแข่งโอลิมปิกทั้งๆที่ทางที่วิ่งมีสิ่งของต่างๆวางเกะกะไปหมด อย่างโต๊ะมั้ง ผ้าขี้ริ้วที่นอนอยู่ที่พื้น ไม้กวาดที่วางทิ้งไว้ ไม้ถูกพื้น ถังน้ำ และอะไรอีกหลายอย่างที่ขวางทางแต่เรา 2 คนก็วิ่งผ่านสิ่งกีดขวางกันมาอย่างเทพ = = จะว่าไปบ้านผมก็รกเหมือนกันนะเนี้ย!

ตุบๆๆๆๆ

เอาล่ะสิทางลงบันได สับขาไปมาไวๆขาเริ่มพันกันแล้วเว้ย!

"หยุดนะไอ้นัม"

ให้ตายเถอะเจนัม! เจ๊นี้ก็พูดแปลกๆ ผมจะหยุดให้เจ๊ตบผมทำไมล่ะ - - แต่นักกีฬาที่ว่าอึดก็สู้เจ๊ผมไม่ได้นะเนี้ย วิ่งตามติดจริงๆ!

ตุบๆๆๆๆ

เฮ้ย! พอผมหันหลับกลับไปดู เจ๊วิ่งลงบันไดตามผมามาติดๆแล้ว! ผมหันหัวกลับมามองทางข้างหน้าอีกครั้ง เหลืออีก 5 ขั้น! ชัยชนะก็จะอยู่ที่เราแล้ว แต่ชั้นที่ 3 มันมีอะไรนอนขวางทางอยู่วะนั้น?

"ไอ้นัม! ระวังเหยียบเบเบ้!"

ห๊ะ! ไอ้เบเบ้! มันไม่ทันแว้วววววววววววววว~ T[ ]T

ตุบๆ ผลัก ตึง!

เอ๋ง!โอ้ย!

"ฮ่าฮ่าฮ่า ไอ้นัมเสียงแกร้องปนกับเสียงไอ้เบเบ้ แยกไม่ออกเลยว่าไหนเสียงคนไหนเสียหมา ฮ่าฮ่าฮ่า"

ใช่เลย! ไอ้ตัวที่นอนขวางทางลงบันไดก็คือไอ้เบเบ้ หมาสุดที่รักของแม่ ตอนผมวิ่งลงบันไดมากำลังจะกระโดดข้างตัวไอ้เบเบ้แต่เบเบ้มันดันบิดขี้เกียจตูดโด่ง (ใครที่เลี้ยงหมาน่าจะนึกภาพออกนะ = =) ทำให้ผมสะดุดก้นไอ้เบเบ้เต็มๆ กลิ้งลงบันได้ทั้งคนทั้งหมา = =

"เสียงดังเอะอะโวยวายอะไรกันแต่เช้าจ๊ะ เกิดอะไรขึ้นห๊ะลูกๆ ว้าย!"

เเม่ผมที่พึ่งเดินออกจากครัวมองเรา 2 คนกับอีก 1 ตัว ด้วยสายตาตกใจสุดขีด และแม่ก็วิ่งปรี่เข้ามาทางผมกับเบเบ้ทันที ผมดีใจที่แม่เป็นห่วง TT

"เบเบ้! เป็นไงบ้างลูก เจนัมแกล้งอะไรหึ? ถึงได้ถูกเจนัมนอนทับอย่างงั้นน่ะลูก"

หมา! แม่เป็นห่วงหมามากกว่าผมงั้นหรอเนี้ย TT

"เจนัม ( '.')"

แม่หันมามองผมแล้ว พระเจ้าไม่ทอดทิ้งผม! แม่เป็นห่วงผมใช่ไหมครับ *.*

"ลุกขึ้นสักทีสิลูก เบเบ้มันหายใจไม่ออกแล้ว ลูกนี้ก็แปลกนะนอนทับหมาอยู่ได้"

อ๊ากกกกกกกกกกกไอ้เบเบ้ฉันจะฆ่าแก~ +[ ]+

"ฮ่าฮ่าฮ่า แม่เป็นห่วงเบเบ้มากกว่าแกอ่ะเจนัม ฮ่าฮ่าฮ่า"

"ไม่ต้องมาหัวเราะน้องเลยเจเล่ เราก็อีกคนช่วนน้องทะเลาะอยู่ได้นะ"

"อะไรอ่ะแม่ เจนัมชวนหนูทะเลาะก่อนนะ"

"แล้วพี่มาพังประตูห้องผมก่อนทำไมล่ะ" ผมไม่ยอมให้พี่โยนความผิดให้ผมคนเดียวหรอกนะ -^-

"พอทั้งคู่เลย! เจนัมลูกต้องไปรับน้องไม่ช่หรอลูกนี้ก็จะ 9 โมงแล้วนะลูก"

"ห๊ะ! งานเริ่ม 9 โมงนี้หว่าสายแล้วววว~"

5 นาทีผ่านไป

"แม่ครับข้าวเช้า~"

ผมเรียกหาแม่พร้อมเดินไปนั่งที่โต๊ะกินข้าวในห้องครัวที่มีเจ๊นั่งรออยู่แล้ว

"นี้แกวิ่งผ่านน้ำหรือไงเนี้ย ไวเกินลิง"

"บ่นอยูได้นะเจ๊ ไปแอบดูลิงอาบน้ำหรือไงเนี้ย หว้าาาาาา ลามกอ่ะ - -"

"ไอ้นัม! แกจะบ้าหรอยะ"

"อ้าววววว ใครจะไปรู้ล่ะ เห็นพูดอ่ะนึกว่าเคยแอบดูลิงอาบน้ำ -3- "

"ไอ้นัม จะหาเรื่องฉันต่อหรือไงยะ - -*"

"ป้าววววววว ใครจะอุ๊บ!"

"ทะเลาะกันอยู่ได้ 2 คนนี้ กินเข้าไปรีบไม่ใช่หรอ"

แม่วางมือจากกระทะเดินมาพร้อมกับเอาขนมปังยัดปากผม = = ง่ำๆ อร่อยจืดๆเหมือนกันแหะ

"อ้อเอ๊เอาอวนอาเอื่องอ่อนอ่ะ" (ก็เจ๊เขาชวนหาเรื่องก่อนอ่ะ)

"เฮ้อ...แม่ล่ะเซ็งมีลูกแค่ 2 คนทะเลาะกันอยู่ได้"

"แม่อ่า/แม่อ่ะ" ผมพูดขึ้นพร้อมกับพี่สาวคนเดียวของผม

พี่เจเล่มองหน้าผมพร้อมส่งสายตามาแว้บหนึ่ง แล้วเรา 2 คนก็เดินเข้าไปกอดแม่พร้อมกัน

"แต่เราก็รับแม่นะครับ/ค่ะ"

พูดจบผมกับพี่ก็หอมแก้มแม่คนละข้าง

"แพ้ลูกอ้อนเรา 2 คนทุกที ^^"

"แม่ยิ้มแล้ว ^^" พี่เจเล่พูดขึ้นมา

"กี่โมงแล้วล่ะเจนัมรีบไม่ใช่หรอลูก"

ผมก้มดูนาฬิกาที่ข้อมือ มันก็ 9 โมงเข็มยาวชี้เลข 1 - - วู้! เพิ่ง 9 โมง 5 นาทีเอง...ห๊ะ! 9 โมง 5 นาที! สายแล้วสิเนี้ยอ๊ากกกกก =[ ]= (ไอ้นี้ความรู้สึกช้าอย่างแรง)

"ผมไปแล้วนะแม่ไม่ทันแล้ว เจ๊บะบาย"

ผมรีบวิ่งไปที่โรงรถคว้าจักรยานคันโปรด มันเป็นจักรยานญี่ปุ่นที่มีตะกร้าหน้า อยากบอกว่าน่ารักสุดๆ แต่ผมไม่ได้เป็นเก้ง ก้าง? กวางอะไรพวกนั้นนะ ผมชอบส่วนตัวน่ะ

"เจนัม!" 

ควับ! ผมหันหน้าไปตาเสียงอย่างแรง สงสัยคอจะแอบเคล็ดนะเนี้ย พอมองไปก็เห็นเจ๊วิ่งออกมาที่หน้าบ้าน

"อะไรเจ๊"

"แกลืมโทรศัพท์ ของสำคัญไม่ใช่หรือไง" เจ๊ยืนเท้าสะเอวมือหนึ่งก็ถือโทรศัพท์ผมอยู่

"ขอบพระคุณขอรับเจ๊ เป็นคนดีกับเขาเหมือนกันนะเนี้ย"

"ไอ้นัม! แกอยากมีรอย 5 นิ้วบนหน้าก่อนออกจากบ้านหรือไง - -*"

"โอ้วเกรงใจครับเจ๊ ผมไปและบะบาย ^^;"

ผมรีบวิ่งไปเอาโทรศัพท์ที่เจ๊และรีบคว้าจักรยานปั่นด้วยความเร็วสูงไปมหาลัย ดีนะที่มหาลัยใกล้บ้าน เฮ้อ...พอได้ขี่จักรยานก็นึกถึงวันเก่าๆแหะ...แล้วสายตาผมก็เหลือบไปเจอนาฬิกาที่บอกเวลา 9 โมง 8 นาที อ๊ากกกกกก! สายแล้วววว~