Body Language เสพติดกาย หัวใจสิ้นรัก (ทำมือ ฝากขายโดย สนพ. Queen Book)

ตอนที่ 4 : CHAPTER 03 : เจ้าชายขี่ม้าขาว [100%]

คำเตือน

1.นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหา คำพูด คำหยาบคาย รวมไปถึงการกระทำ ความชอบ และค่านิยมของตัวละคร

ที่ขัดต่อโลกในความเป็นจริง (และในความเป็นจริงก็เป็นสิ่งที่ไม่ควรกระทำและทำให้เกิดขึ้นในสังคม)

เพราะฉะนั้น โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านอย่างถี่ถ้วน

2.ภาพของบุคคลที่นำมาประกอบนิยายในเรื่องนี้ ทางเราไม่ได้มีจุดประสงค์ในการทำร้าย หรือทำลายบุคคลในภาพแต่อย่างใด

บุคคลในภาพจะเป็นเพียงแค่ส่วนเสริมที่ให้นักอ่านจินตนาการได้ว่าตัวละครแต่ละตัวในเรื่องนี้จะมีคาแรคเตอร์ประมาณไหนเท่านั้น

3.นิยายเรื่องนี้เป็นสิ่งที่เราได้จินตนาการขึ้นมาเองเท่านั้น บางฉากบางตอนที่มีเนื้อหารุนแรงมากเกินไป 

โปรดติดตามทางช่องทางอื่นที่เราได้เตรียมเอาไว้เฉพาะของตอนนั้น ๆ หรือสามารถข้ามผ่านไปได้ค่ะ

4.ย้ำอีกครั้งว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นด้วยจินตนาการ เป็นเพียงนิยายเรื่องหนึ่งเท่านั้น 

โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านอย่างถี่ถ้วนค่ะ

CHAPTER 3

เจ้าชายขี่ม้าขาว

ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่ที่รู้ตอนนี้ทั้งฉันและทุกคนในห้องประชุมแห่งนี้ก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าฉันไปทำอะไรที่ห้องพักนั่น ใครๆ ก็อยากจะรู้กันทั้งนั้นว่าคนที่เรียบร้อยอย่างฉันไปทำอะไรมา ถึงทำให้อาจารย์นพนภา (เพิ่งนึกชื่อนางได้) โกรธเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนี้ มีน้อยคนนะที่จะทำให้อาจารย์นพณภาเป็นเช่นนี้ แสดงว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน

ไอ้ตรงนั้นไม่เท่าไหร่ ที่สำคัญคือ ฉันไปที่นั่นตอนนั้นเมื่อไหร่ เวลาไหน เท่านั้นเอง

ตอบตามตรงนะ ฉันไม่รู้จริงๆ

“ประมาณกี่โมงงั้นเหรอ น่าจะตอนหนึ่งทุ่มกว่าๆ เกือบสองทุ่ม” โชดดีไปตอนนั้นฉันถึงห้องเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ไม่ใช่ห้องของฉันแต่เป็นห้องตรงกันข้ามกับห้องของฉันนั่นเอง คงไม่จำเป็นต้องบอกใช่ไหมว่าบุคคลนั้นเป็นใคร ชื่ออะไร มาจากไหน (?) ลูกเต้าเหล่าใคร (?) เป็นอะไรกับใคร (?)

หวังว่าทุกคนคงเข้าใจดี

“อาจารย์นพณภาเข้าใจผิดหรือเปล่าคะ เวลาขนาดนั้นพริ้งคงกลับห้องนอนแล้วนะคะ”

“แล้วไอ้คนที่นัวเนียอยู่กับลูกชายฉันมันไม่ใช่เธอเหรอ” ลูกชายของอาจารย์นพณภางั้นเหรอ ไปนัวเนียกันด้วย งั้นก็แสดงว่าฉันคนนี้ไปนัวเนียกับ ‘อาจารย์นิค’ ลูกชายของอาจารย์นพณภาแบบนั้นใช่ไหม?

กูอยากรู้ว่ากูเป็นคนทำอย่างงั้นเหรอ ไม่เห็นจะระลึกได้ในหัวสมองของฉกูเลยสักนิด

“ตอนไหนค่ะ? พริ้งก็บอกแล้วไงค่ะ ว่าตอนนั้นพริ้งกลับห้องไปแล้ว”

“มีพยานไหมล่ะ ถ้ามีก็หายกันแต่ฉันจะทัณฑ์บนเธอเอาไว้ก่อนเพราะเห็นแก่ความดีที่เธอเคยทำไว้กับมหา’ลัยของเรา”

พยาน? เหรอ... ไม่มีหรอก

ถึงแม้ว่าฉันจะอยู่กับโรมันในตอนนั้น แต่ฉันกับเขาก็ไม่ได้มีความสำคัญกันถึงกับขนาดคอยช่วยเหลือกัน เพราะฉะนั้นพยานที่อาจารย์พูดถึง มันไม่มีหรอก

“...” ฉันจึงเลือกที่จะเงียบเอาไว้

น่าอายชะมัดโดนประจานเรื่องที่เสื่อมเสียต่อหน้านักศึกษาหลายร้อยคนทั้งที่ฉันยังไม่ได้ทำห่าอะไรเลย แล้วพอเสร็จประชุมในครั้งนี้ ฉันก็ต้องโดนพี่ชายสุดที่รักสอบสวนอีกเป็นแน่แท้

เกิดเป็นพริ้งพราวต้องทำใจยอมรับเรื่องนี้มันไปให้ได้

“ว่าไง... ไม่มีใช่ไหมล่ะ” อาจารย์นพณภาเหยียดยิ้มเหมือนนางร้ายที่ชอบทำประจำเวลาสอบสวนนักศึกษาที่ทำผิดอย่างมหันต์

เออ ก็คนมันไม่มีพยานนี่หว่า

โอเค ตกลง เขาต้องการให้ฉันรับผิดจริงๆ ใช่ไหม ได้!

“เธออยู่กับผมครับ”

แต่แล้ว!

 เสียงที่ได้ยินในระยะประชิด จนฉันเองก็ตกใจ มันอยู่ข้างหลังนี่เอง ว่าแต่นี่เสียงใครล่ะ จะว่าคุ้นก็ไม่ จะว่าไม่ใช่มันก็ไม่เชิงนะ

“พะ พี่คิง” พอบุคคลที่ช่วยเหลือชีวิตของฉันไว้มายืนขนาบข้าง จึงทำให้ฉันสามารถรู้ได้ว่าเขาคนนั้นเป็นใคร และเขาก็คือ ‘พี่คิง’ เพื่อนของเฮียพระพรมห ปกติพี่คิงจะดูไม่ชอบช่วยเหลือใครสักเท่าไหร่นะ แม้แต่เพื่อนก็เถอะ ตอนนั้นเฮียพรมหโดนพวกไล่ตีเขายังยืนดูอยู่เฉยๆ เลย ด้วยเหตุที่เขาบอกว่า ‘ไม่อยากยุ่ง เดี๋ยวหน้ากูหมดหล่อ’ นี่ขนาดเพื่อนที่คบกันมาตั้งนานนะ ยังพูดแบบนั้น

แต่กับฉันเขากลับช่วยทั้งที่เจอหน้ากันก็แค่มองและยิ้มให้แค่นั้นเอง ฉันควรดีใจใช่ไหม?

“เธอแน่ใจนะ อัศวิน” อาจารย์นพณภามองอย่างไม่อยากที่จะเชื่อ

เชื่อเถอะ ฉันภาวนาให้อาจารย์เชื่อในสิ่งที่พี่คิงพูดด้วยเถอะ แต่จะว่าไปอาจารย์เขาก็น่าจะเชื่ออยู่หรอก ก็อาจารย์คงยังไม่อยากตกงานเอาตอนนี้

เพราะพี่คิงเป็นลูกของเจ้าของมหา’ลัยยังไงล่ะ ฮ่าๆ งานนี้มีทางรอดแน่

“หรืออาจารย์นพณภาอยากตกงานครับ” อาจารย์นพรภาหน้าซีดเผือด

“มะ ไม่ค่ะ งั้นดิฉันไปแล้วนะค่ะ นักศึกษาเลือกประชุมค่ะ!!”

อาจารย์นพณภาสั่งเลิกประชุเสร็จก็รีบเดินจ้ำๆออกไปทันทีก็แน่ล่ะเนอะ โดนพี่คิงพูดสะขนาดนั้นถึงแม้จะเป็นคำพูดที่ง่ายๆ และเพราะๆ ก็เหอะ

ฉันหันไปหาพี่คิงที่ตอนนี้ก็มองฉันอยู่ ฉันควรขอบคุณเขาสินะ

“ขอบคุณมากๆ นะค่ะพี่คิง ถ้าไม่ได้พี่ล่ะก็พริ้งแย่แน่ๆ เลยค่ะ” ยกมือไหว้อย่างดีใจ ฉันรอดแล้ว แต่... ก็ต้องโดนทัณฑ์บน ฉันจะมาเสียประวัติก็คราวนี้แหละ โอ้พระเจ้า

“ไม่เป็นไรหรอกเรื่องเล็กน้อย”

“แล้วพี่เชื่อเรื่องที่อาจารย์พูดไหมค่ะ”

“ไม่หรอกก็ตอนนั้นเธออยู่กับไอ้โรมันไม่ใช่เหรอ” ฉันเจือนหน้าลงทันทีที่ได้ยินชื่อของโรมัน ถ้าอย่างงั้นก็แสดงว่าพี่คิงไม่เชื่อเรื่องที่อาจารย์นพณภาพูด แต่รู้ว่าฉันไปทำอะไรกับโรมันงั้นเหรอ หมดกัน ชีวิตฉัน

“...”

“เด็กน้อยเอ๋ยยย” พี่คิงใช้มือขยี้หัวฉันอย่างบางเบาและ... อบอุ่น ไม่เคยมีใครทำอ่อนโยนกับฉันแบบนี้เลยในชีวิต ยกเว้นพ่อแม่และเฮียพระพรมห

น่ารักจัง

ปกติฉันไม่เคยเห็นเขาโอนโยนกับใครเลยสักคนเดียว จนฉันคิดไปไกลว่า พี่คิงอาจจะเป็นตุ้ด เกย์ เก้ง กวาง แต่พอฉันได้มาเห็นแบบนี้ก็รู้สึกดีขึ้นมาหน่อย เพราะอย่างน้อยๆ เฮียพระพรมหของฉันก็ไม่ได้ตกอยู่ในอันตราย

เข้าใจแจ่มแจ้งนะ

“...”

“ทำไมมองพี่แบบนั้นล่ะ” อาจเป็นเพราะว่าฉันมองพี่คิงอย่างอยากรู้อยากเห็นจนแสดงออกไปให้เขาสังเกตุได้ ฉันก็อยากจะถามเขา

“พี่คิงไม่ได้เป็ยเกย์ใช่ป่ะ” ฉันพูดแล้วมองพี่คิงอย่างระแวง

“เธอเชื่อแบบนั้นเหรอ” เคียงคอถามกลับมาอย่างกวนๆ ฉบับคิง “เฮ้อ~ พี่ชายแท้ แมนทั้งแท่ง”

โอ้ โล่งอก เหมือนกับยกอกออกจากภูเขา เอ้ย! ต้องเหมือนกับยกภูเขาออกจากอกสิ นี่แหละถูกต้องแล้ว

“ค่ะๆ ยังไงพริ้งขอบคุณมากๆ นะคะที่ช่วยไว้ ถ้าเกิดว่าพี่คิงมีอะไรที่ให้พริ้งอยากช่วยก็บอกได้เลยนะคะไม่ต้องเกรงใจ”

“แล้วถ้าพี่อยากได้แม่บ้านล่ะ พริ้งจะยอมไหม”

!!!

แม่บ้าน! พี่คิงหมายถึงแม่บ้านแบบไหนกันแน่ มันมีอยู่สองแบบนะเท่าที่ฉันรู้มาคร่าวๆ น่ะ หนึ่งคือแม่บ้านแบบคนใช้อะไรอย่างเงี้ย กับสองแม่บ้านที่แบบผู้หญิงแต่งงานไปก็ต้องทำงานเป็นแม่บ้านที่ดีคอยปรนนิบัติสามีอะไรแบบนั้น

ฉันหวังว่ามันคงไม่ใช่ทั้งสองอย่างนะ ฉันไม่ชอบทำอะไรทำนองนี้สักเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ทำอะไรเลยนะ

“พี่คิงงง”

“ฮ่าๆ ล้อเล่นครับ พี่อยากให้น้องพริ้งไปทำอาหารให้พี่ทานที่ห้องพี่ได้ไหมครับ ช่วงนี้ไม่คอยได้ทานอะไรอร่อยๆ เลย” ก็คงจะเป็นเช่นนั้นนะ เห็นเลิกเรียนเสร็จ ตกดึกก็กินเหล้า เข้าผับ แข่งรถ เที่ยวกันตามภาษาผู้ชาย

“วันๆ เห็นกินแต่เหล้า”

“พริ้งอ่ะ”

“ตกลงค่ะ”

“เย้” ชูแขนสองข้างเหมือนกับเด็กน้อยๆ ที่เพิ่งได้ของเล่นใหม่ เอ่อ อยากรู้ว่านี่ใช่พี่คิงจริงๆ ใช่ไหม ตอนนู้นๆ กับตอนนี้มันแตกต่างกันคนละคนเลย

พี่คิงคงกินยาแล้วลืมเขย่าขวดแน่ ถ้าให้เดา

“ไอ้พริ้งมาเคลียร์ก่อนดิ๊” เฮียพระพรมหสกิดไหล่เรียกฉัน เคลียร์เหรอ เรื่องอะไรล่ะ ดูเหมือนว่าเรื่องของฉันมันจะแลดูเยอะมากเกินไปหน่อยแล้วหรือเปล่า

ชีวิตเนอะไอ้พริ้งพราว

“เรื่องอะไรล่ะ”

“มึงนี่ยังไงวะ มึงได้ทำแบบที่อาจารย์พูดจริงๆ หรือเปล่า” ขึ้นมึงขึ้นกูแบบนี้ คงเดือดจริงๆ แล้วล่ะพี่ชายฉัน นี่ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ

เฮียพระพรมหได้โปรดกรุณาอย่าทำร้ายน้องสาวผู้บอบบางคนนี้หนักนะ

“มึงนี่ใคร?” ทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้วว่าหมายถึงใคร ก็คนมันอดกวนไม่ได้ ก็เลยจัดสักหน่อย พอดีชอบแกล้งคน ทำแล้วมีความสุขดี

“ก็มึงไงไอ้พริ้ง มึงไปทำอะไรมาอีก”

“แล้วทำอะไรล่ะ”

“ก็มึงไปทำอะไรมาล่ะ ตกลงเมื่อวานมึงอยู่กับใครกันแน่” เฮียพระพรมหถามว่าตอนนั้นฉันอยู่กับใครอย่างนั้นเหรอ ก็ตอนนั้นฉันอยู่กับโรมัน แล้วฉันจะไปนัวเนียกับอาจารย์ได้ไง

ใช่ไหม?

“ก็เขานั่นแหละ” ตอบแบบอ้อมๆ แน่นอนว่ายังไงฉันก็ไม่กล้าที่จะบอกออกไปตรงๆ หรอกนะ คนเยอะแยะถึงแม้ว่าตอนนี้จะออกกันไปหมดแล้วแต่ก็ยังเหลือพวกเพื่อนๆ ของเฮียพระพรมหและของฉันอยู่

โอ้ให้ตายเหอะ นี่ถึงกับขนาดปิดห้องประชุมเคลียร์กับฉันเลยเหรอ มันแลดูโหดนะ

ฉันเป็นน้องเฮียนะ! เฮียพระพรมห

“เขาอ่ะใคร”

“กูเองมีไรไหม” โรมันที่ยืนอยู่นานแถวๆ นี้เหมือนกับว่าจะทนเห็นไม่ไหวแล้วรู้สึกสงสารฉันก็เลยออกปากว่าตอนนั้นฉันอยู่กับเขาจริงๆ

แต่มันก็จริงนี่ฉันอยู่กับเขา ฉันคงไม่มีเวลาไปนัวเนียกับใครเขาหรอกเนอะ

“แล้วมึงทำอะไรกัน” พอเฮียพระพรมหถามเขาเท่านั้นแหละ ฉันสังเกตุเห็นว่าโรมันยกยิ้มขึ้นที่มุมปากอย่างชั่วร้าย หวังว่าเขาคงไม่พูดอะไรที่ส่อเสียด แล้วทำให้ฉันเสียหายไปมากกว่านี้เลย เพราะแค่นี้ฉันก็ไม่รู้จะไปเจอใครหน้าไหนแล้วทั้งนั้น แล้วถ้าเกิดเรื่องแบบนี้เข้าไปถึงหูป๋ากับม๊าเมื่อไหร่นะ มีหวังฉันคงต้องโดนชุดใหญ่อย่างแน่นอน

ไม่เอาอ่ะไม่ชอบเลย

แล้วทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบ จนเมื่อโรมันพูดออกมาเพียงเท่านั้นแหละ ทุกอย่างมันก็ไม่สงบอย่างที่เป็นอยู่ เพราะเขาพูดว่า…

“ก็แค่เย็*กัน ไม่มีอะไรหรอก”

TO BE CONTINUED...

มุมคุยกันคึคึ

[25/08/2558]

ไฮ... วันนี้ไรท์เตอร์มาเปิดให้นักอ่านได้มาเม้นให้กำลังใจ และรอให้ไรท์เตอร์มาอัพให้ นิยายเรื่องนี้นี่สุดยอดแห่งการอัพช้า 555+ แล้วอย่าลืมเม้น ดหวตรอล่ะ เดี๋ยวเค้างอนไม่มาอัพให้หรอกน้า... (ไม่ใช่ๆ) จุ๊บ!!!

[09/09/2558]

Hello! วันนี้ไรท์เตอร์มาอัพให้แล้วตั้ง 50 เปอร์แหนะ ห่างหายกันไปไม่กี่วันเองนะเนี่ยไรท์เตอร์ก็มาอัพให้แล้ว (เหรอ) เนี่ยอยากได้กำลังใจด้วยทำไงดีเอ่ยคนดีของไรท์ แล้วอยากจะบอกว่าเรื่องนี้คำหยาบค่อนข้างเยอะนิดหนึ่งมั้งนะ ช่วงนี้ไรท์อาจจะหายๆ ไปบ้าง ส่วนคนที่ติดตามเรื่องรักสุดร้ายพี่ชายสุดเถื่อน ก็รอไรท์ไปก่อนนะคะ คึคึ

[19/09/2558]

เป็นไงบ้างเอ่ยยย หายไปตั้งสิบวัน มาลงครึ่งหลังให้แล้วนะคะ อยากจะบอกว่าพี่คิงน่ารักมากกก แล้วอย่างนี้โรมันก็ต้องมีคู่แข่งแล้วล่ะสิ เอ๊ะ! หรือว่าไม่มี แต่สำหรับไรท์เตอร์แล้วก็ไม่รู้สินะ พี่คิงอยากมีแม่บงแม่บ้านอะไรนั่นด้วยแหละ ถามว่าจะเปลี่ยนพระเอกทันไหม ตอบบบ! 

เครดิตภาพ :  we heart it ,tumblr, Google

ไม่ได้ตรวจคำผิดนะคะ