คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : - The wolf 8 - 120%
Beakhyun past
“ตัวใหญ่ … ทำไมไม่กินอ่า … แล้วนั่นกระดาษอะไร ขอดูหน่อยสิ ” ในระหว่างที่ผมนั่งกินอยู่นเดียวโดยไม่สนโลก ก็ต้องหยุดกินเมื่อชานยอล กำลังถือกระดาษแผ่นหนึ่ง มันสร้างความอยากรูอยากเห็นให้กับผมเป็นอย่างมาก อาจจะเป็นเบอร์โทรสาว หรือว่าจะเป็นโค้ดลับเช่น ‘คืนนี้เจอกันนะค่ะ ’ ก็อาจเป็นได้
ไม่รอช้าผมรีบเดินไปข้างๆชานยอล ก่อนจะพยายามฉกสิ่งนั้นจากมือของชานยอลมาให้ได้ แต่ดูเหมือนชานยอลมีอะไรปิดบัง พยายามเก็บซ่อนกระดาษแผ่นนั้นเอาไว้ ดูท่าจะเป็นโค้ดสำคัญนะนั่น ผมรู้สึกเหมือนเมียไล่จับผัวตัวเองว่าจะมีกิ๊กหรือเปล่า
“ชานยอลนายกินเข้าไปทำไม นายบ้าไปแล้วหรอ คายออกมา คายออกมา !!” อยู่ดีชานยอลก็ยัดกระดาษแผ่นนั้นเข้าปาก อย่างรวดเร็ว ผมทุบหลังชานยอลอย่างแรง จนกระดาษแผ่นนั้นออกมาจากปากของชานยอล ผมไม่รอช้า รีบวิ่งไปคว้าสิ่งนั้นมาอ่าน แต่แล้วข้อความที่ผมเจอ ผมก็ตกใจอย่างแรง จนแทบหมดแรงเลย
‘หล่ ข น ชานยอล’ ตัวอักษรบางตัวในนั้นชัดมาก แต่หลายตัวเลยแหละ ที่ไม่ชัด ทำให้ผมจับใจความไม่ได้ ผมหันไปมองค้อนชานยอล ที่ตอนนี้เหงื่อแตกพลั่ก เหมือนโดนจับได้ กำลังรีบวิ่งมาแล้วกอดผมจากทางด้านหลัง โดยไม่สนในสายตาใครในร้านทั้งนั้น
“ฉัน ฉันขอโทษแบคฮยอน ฉันไม่รู้จักคนที่เขียนจดหมายด้วยซ้ำ ฉันไม่รู้จริงๆนะ ” ชานยอลเอาหน้าซุกหัวผม แล้วพูดอู้อี้ เป็นเหมือนคำสารภาพ อย่างดี ผมสะบัดตัวออกจากชานยอลแล้วหันมามองหน้าชัดๆ
“ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าจดหมายนั่นเขียนว่าอะไร แต่ถ้านายสารภาพมาว่านายมีกื๊ก หรือว่า จดหมายนั่นเขียนว่าอะไร ฉันจะยอมปล่อยนายไป และไม่โกรธเคือง แถมเราจะจบกันได้ด้วยดีด้วย ไม่มีอะไรคาใจ ” น้ำตาที่อดกลั้นมานานเพราะความกลัว่าชานยอลจะทิ้งไป บัดนี้ไหลอย่างไม่ขาดสาย แต่แล้วมือใหญ่ของชานยอล ก็ค่อยๆปาดน้ำตาที่กำลังไหลอกมา ก่อนจะสารภาพสิ่งนั้นออกมา
“เอาจริงๆ ฉันไม่มีใครที่ไหนหรอก แต่จดหมายนั่นมาจากคนๆหนึ่งที่ฉันบอกไม่ได้ ไม่ไช่ว่าฉันอยากมีความลับนะ แต่ว่าทุกๆคนในโลกนี้ต้องมีความลับหรือเรื่องส่วนตัวที่บอกใครไม่ได้ นั้นแหละ ส่วนจดหมายนั่นก็เช่นกัน ฉันก็บอกมันไม่ได้อยู่ดี แต่ขอให้นายรู้ไว้ว่า ฉันไม่คิดจะมีใคร และไม่มีใครแน่นอน เชื่อใจฉันนะ … ” ชานยอลอธิบายยืดยาว ก่อนจะโน้มใบหน้าลงมาใกล้จนจมูกเราติดกัน ก่อนจะประทับริมฝีแผ่วเบา แล้วสอดใส่ลิ้นเข้ามาชิมความหวานจากผม ก่อนจะต้องผละ เพราะเหมือนมีสิ่งมาขวางไว้
“ทำอะไรหน่ะ ชานยอล!!!” อยู่ดีๆ ก็มีเสียงผู้หญิงคนหนึ่ง ตะโกนออกมา ก่อนจะเข้ามาควงแขนชานยอล แล้วพูดสิ่งที่ทำให้วันนี้กลายเป็นที่เฮงซวยที่สุดออกมา
“อย่ามายุ่งกับสามีฉันอีก ออกไปได้แล้ว แกมันก็แค่สวะที่ชานยอลกำลังจะขว้างทิ้งนั่นแหละ ” หญิงสาวผมยาวตะโกนส่หน้าผมอย่างสุดเสียง เล่นเอาคนทั้งร้านหันมามองเป็นตาเดียวกัน ส่วนชานยอลตอนนี้ กำลังพยายามพูดอะไรซักอย่างให้ผมฟัง แต่ผมไม่ได้ฟังที่ชานยอลพูดเลย เหมือนว่าหูมันอื้อไปหมด ขาแขนที่ตอนนี้กำลังหมดแรง ค่อยนั่งลงไปกับพื้น น้ำตาที่กลั้นไม่อยู่ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ แต่สิ่งที่ร้ายกาจและเลวร้ายที่สุดคือ
‘ชานยอลกำลังเดินจากไปพร้อมกับหญิงสาวคนนั้น และไม่ได้หันกลับมามองผมอีก ’
มันเพราะอะไรกันหรอชานยอล
ทำไมนายต้องเดินไปกับผู้หญิงคนั้น
ทั้งๆที่ฉันไม่รู้จักด้วยซ้ำ
ไหนว่าไม่มีใครไง
คนใจร้าย …
ผมค่อยๆเดินไปจ่ายเงินค่าอาหาร แต่แล้วสิ่งที่วันนี้ยังอธิบายว่ามันร้ายไม่พอ คือ ‘ผมลืมเอากระเป๋าสตางค์มา’ โถ่เอ้ยยยยยยทำไมมันซวยอย่างนี้ว้ะ แต่อยู่ดีๆ ก็มีมือปริศนา มือหนึ่งถือแบงค์พันออกมา ก่อนสายตาของผม จะเข้าไปปะทะกับผู้ชายใจดีคนนี้
นี่มัน ‘คิม จงอิน’ ประธานักเรียนนี่นา
……………… เอาไปก่อน 50% ชานยอลใจร้ายเนอะ ทำไมชานยอลถึงเป็นอย่างนี้นะ อยู่ดีๆเรื่องราวก็ผลิกผลัน ทำไมอ่ะหรอ เดี๋ยวใบ้ให้ล้ะกัน โดนเล่นของรึเปล่าก็ไม่รู้ :3 ส่วนใครสงสัยว่าใครเป็นคนควงชานยอลไป นางคือ เจสสิก้านะค้ะ ถ้าอ่านตั้งแต่แชปที่แล้วจะรู้หนา
นี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เรามีเรื่องจาบอก เราฝากฟิคเรื่อง mr.mermaid หน่อยหนารีดเดอร์ทั้งหลาย คือเค้าแต่งมาใหม่เพราะวาเริ่มเบื่อหมาป่าล้ะ555 ล้อเล่นค้ะ เรื่องนี้เกี่ยวกับนายเงือกเนอะ เอ๊ะงงอ่ะดิ นายเงือกแหละค้ะถูกแล้ว แต่ว่ายังชานแบคเหมือนเดิมหนา มีฮุนฮานด้วย เป็นฟิคคอมมาดี้กับเพ้อฝันหน่อยๆ (บางทีไรท์ก็งงตัวเองนะ ว่าตัวเองแต่งฟิคแฟนตาซีหรอม) ค้า อย่าลืมน้ะ
ส่วนฟิคหมาป่าเหมือนเดิมค้ะ อัพเหมือนเดิม เพราะพรุ่งนี้ไรท์ได้คอมคืนแล่ววว จะมาอัพถี่ๆล้ะ เพราะตอนนี้ยังใช้คอมพี่อยู่เบยยยย
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค้า อย่าลืมฟิค mr. mermaid 'นายเงือก'ของผมครับ น้ะคร้าบบบบบบลาค้ะ บรั่ยยยยย
……………………………………………………….……………………………………………………………50% ………………….
“ขอบคุณนายมากนะ จงอิน ไม่ได้นายหล่ะฉันแย่เลย ...” ผมชวนจงอินคุยขณะเรากำลังเดินทางกลับบ้าน เพราะบ้านผมอยู่ในซอยลึก จงอินเลยอาสาจะมาส่ง ผมพยายามปฏิเสธแล้ว แค่จงอินจ่ายค่าอาหารทั้งหมดให้ก็นับเป็นบุญคุณมาแล้ว ยังจะต้องมาส่งให้ถึงบ้านอีก มันดีเกินไปแล้วนะ ...
แต่จงอินก็ยังดื้อจะมาส่งให้ได้ ผมไม่รู้จะบอกยังไงแล้ว อีกทั้งร่างกายและจิตใจของผมตอนนี้มันยังไม่พร้อมเจอใครด้วยซ้ำไป ...
“แล้วชานยอลหล่ะ ... เขาไม่มาส่งนายหรอ ทั้งๆที่นายทั้งคู่เป็นแฟนกันนะ ...” จงอินปริปากพูดออกมาด้วยความไม่รู้ สร้างความเจ็บปวดให้ใจผมเป็นอย่างมากอีกครั้ง ภาพในหัวของผมที่มีแต่ชานยอลกำลังเดินไปกับผู้หญิงคนนั้นโดยไม่พูดอะไรซักคำ มันทำให้แบคฮยอนกลั้นน้ำตาไม่อยู่ น้ำใสๆไหลออกจากตา โดยที่แบคฮยอนไม่รู้สึกด้วยซ้ำ ...
“เห้ยยย!!! … นายใจเย็นก่อนนะแบคฮยอน นายไหวไหม นายร้องไห้ทำไม .. เอ่อ ... ฉัน .. ไม่น่าพูดเรื่องนี้เลย .. ขะ .. ขอโทษนะ ” จงอินทำท่าลุกลี้ลุกลน ควานหาผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเสื้องอย่างว่องไว ก่อนจะยื่นผ้าเช็ดหน้าสีขาวสะอาดมาให้ผม ... แต่ตอนนี้ ผมไม่ได้ต้องการผ้าเช็ดหน้าแล้ว แต่ผมต้องการอ้อมกอดอุ่นๆที่ปลอบผมเบาๆเท่านั้นเอง ...
ไม่รอช้า ผมคว้าจงอินเข้ามากอดอย่างนิ่ง จงอินสดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะเอามือลูบหัวทุยๆของผม เป็นเหมือนการปลอบที่ดีเลยทีเดียว ผมร้องไห้เปรอะไปทั่วเสื้อของจงอินเป็นวงๆ เรากอดกันเนิ่นนานมากทีเดียว จนสุดท้ายจงอินเป็นคนผละผมออก และพูดหนึ่งประโยคที่ ‘เกือบ’ ทำให้หัวใจผมหยุดเต้นไปชั่วขณะ มือไม้ชาไปเลยด้วยซ้ำ ...
“ถ้านายทะเลาะกัน ฉันจะช่วยให้นายดีกัน แต่ถ้านายคืนใจให้กันไปแล้ว ... มาสลับใจกับฉันมั้ย .. แบคฮยอน ..”
……………………………………………………………………………..70%....
(ต่อ)
"ฉันว่ามันเร็วเกินไปมั้ยจงอิน ... เราพึ่งจะสนิทกัน เอ่อ ... ไม่ใช่ เราพึ่งเริ่มเลยดีกว่า ... คือ ฉัน ... " แบคฮยอนพูดเสียงสั่น แววตาที่สั่นระริกนั่น กำลังมีน้ำตาเล็กน้อย บ่งบอกถึงความตกใจที่เกิดขึ้น2ครั้งภายในวันเดียว
" งั้น ... นายคงยังไม่คืนใจให้กันสินะ .. อืม ... เอาเป็นว่า ฉันจะรอนะ ... เอ่อ ... วันศุกร์นี้ไปเข้าค่ายใช่มั้ย ? นาย ... จะไปรึเปล่า? ... " จงอินตอบกลับมาก้วยแววตาที่เศร้าอย่างเห็นได้ชัด ผมไม่ชอบให้เป็นแบบนี้เลย มันเหมือนผมถูกกดดันว่าให้เลือกซักอย่าง แต่ผมทำไม่ได้จริงๆ ...
" อืม .. ฉันว่าจะไม่ไป อยากพัก เหนื่อยมาก ... " ผมพูดขณะเมื่อเราเดินมาถึงบ้านของผมแล้ว จงอินหยุดเดินตามผม สายตาจงอินสำรวจบ้านทั้งๆที่ยังไม่เข้าไป
" นี่แหละบ้านฉัน ... นายส่งฉันแค่นี้แหละ แค่นี้ก็รบกวนกันมากแล้ว ..ฉันไม่อยากให้นายมีอันตรายเพราะฉัน .. “ แบคฮยอนเผลอไปสบสายตากับจงอิน พอจะหลบสายตา จงอินก็ดันเชยคางผมขึ้นมาอีก ยิ่งใบหน้าคมๆนั่นกำลังเข้ามาใกล้กับแบคฮยอนแล้ว แบคฮยอนต้องเบือนหน้าหนีไปโดยปริยาย ... ไม่มีใครพูดอะไรออกมา จงอินเลยทำลายความเงียบโดยการบอกลาผม ...
“ฉันไม่เป็นอะไรหรอกหน่า ... เอ่อ ยังไงก็ฝันดีนะ .... พรุ่งนี้เจอกันนะแบคฮยอน ...” จงอินเดินห่างออกไปไกลแล้ว มีแต่ผมที่ยังยืนอยู่นอกบ้าน พรุ่งนี้จะเป็นอย่างไรกัน มันจะเลวร้ายกว่านี้อีกมั้ย ผม .. ไม่อยากรู้เลย
Monday
วันนี้เป็นวันแรกของอาทิตย์ ซึ่งเมื่อวาน ชานยอลไม่แม้แต่จะติดต่อผมมาเลยด้วยซ้ำ ผมโทรไปหาตั้งหลายสาย เค้าก็ไม่รับ แถมยังตัดสายผมอีก ผมพูดตรงๆเลย ไม่รับไม่ว่า แต่อย่าตัดสายเพื่อทำลายน้ำใจไม่ได้หรอ ..
“นี่ๆ ... พวกเธอรู้ข่าวเรื่องที่ชานยอลเลิกกับแบคฮยอนรึยัง เค้าเล่ากันมาว่า ... ชานยอลมีคนอื่นจ้า แล้วแบบนางคนนั้นเค้าประกาศตัวต่อหน้าร้านอาหารเลย ทำเอาแบคฮยอนอึ้งกิมกี่ไปเลยแก ... คิคิ ฉันหล่ะสะใจจริงๆ อยากให้คู่นี้เลิกกันตั้งนานล้ะ หมั่นไส้” หนึ่งในกลุ่มอึนจีหัวหน้าห้องโพล่งขึ้นมา เสมือนจงใจให้ผมได้ยิน .. แต่ผมก็เดินผ่านพวกเธออย่างกับว่าพวกเธอเป็นอากาศ เพราะมีคนเคยบอกผมว่า ใครมาดีก็ดีตอบ แต่ใครมาร้ายก็เอาความดีเข้าแลก คนทำชั่วจะได้ละอายใจ ...
เมื่อเวลาผ่านไป 10 นาทีต่อมา เจ้าของชายร่างสูงสง่างามที่ผมรอ ก็มาถึง ชานยอลเดินเข้าด้วยท่าทางสง่าผ่าเผยเหมือนเดิม ที่แปลกไปคือขอบตาที่ดำเหมือนกับอดหลับอดนอน แต่ชานยอล ไม่ได้เดินมาคนเดียวนี่แหละคือสิ่งที่ผมไม่อยากเจอ ...
ชานยอลเดินมากับผู้หญิงที่ผมเจอเมื่อวันเสาร์นั่น ทั้งคู่เดินควงกันมา สายตาของชานยอลมุ่งตรงไปข้างหน้าอย่างลูกเดียว โดยไม่สนใจสายตาประชาชีที่ไหน ส่วนผู้หญิงคนนั้น ก็เดินควงชานยอลมา ยิ้มแบบเยาะเย้ยพวกผู้หญิงที่ทำหน้าอย่างกับจะกินชานยอล ทำเอาผู้หญิงที่เดินควงชานยอลมาถึงกับยิ้มแบบสะใจ โดยที่ชานยอลยังคงทำหน้าเพิกเฉยไม่แสดงความรู้สึกใดๆออกมาทั้งสิ้น ...
“นี่แบคฮยอน ... นายโอเคนะ ..” หนึ่งในสมาชิกของกลุ่มอึนจี เดินมานั่งข้างๆผม เธอลูบหลังของผมาเบาๆ เพื่อเป็นการปลอบใจ น้ำตาที่ผมกลั้นเอาไว้มาตลอดวันนี้ ก็ไหลอย่างไม่ขาดสาย ผมเอามือปิดหน้า เพราะไม่อยากให้ใครเห็นโดยเฉพาะ .. ชานยอล
“แบคฮยอน ... นายอย่าร้องไห้นะ นายอยากรู้มั้ยว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร .. เอาเถอะ ถึงนายไม่อยากรู้ แต่ฉันก็อยากเล่าก็แล้วกัน ... ” ซึลบีดึงมือผมออกจากใบหน้า ผมรีบเช็ดน้ำตาออก และฟังที่ซึลบีกำลังเล่า ถ้าเกิดไม่ฟังยัยนี่เล่า เดี๋ยวนางก็เอาผมไปเม้าในทางที่ไม่ดีอีก ... ผมจึงทำได้แค่นั่งฟัง แต่เอาเข้าจริง ผมก็อยากรู้นะ ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ...
“นางชื่อ เจสสิก้า อยู่ห้องบี คืองี้ นางอ่ะเมื่อก่อนไม่ได้มีความสวยเลยด้วยซ้ำ ดั้งก็ไม่มี ตัวก็ดำ ส่วนผมสั้น ฟันก็เหยิน โอ้ยยยย รวมๆแล้ว ขี้เหร่ถึงขี้เหร่สุดๆอ่ะ ฉันนี่ไม่อยากจะพูด ผู้ชายที่นางชอบแต่ละคนนะ โอ้โห หวังสูงมากจ้า ทั้งรุ่นพี่ดงเฮ รุ่นพี่เลย์ โอ้ยยฉันนี่เครียดแทนนาง อืม .. แต่ฉันก็เข้าใจอ่ะนะ ไอเรื่องรักเรื่องชอบมันห้ามกันไม่ได้ .. แต่แบบนางไม่ได้แค่ ‘แอบ’ไง คือนางแบบ เดินไปควงพี่เค้า เดินไปหอมแก้มพี่เค้า ไม่ได้ดูสารรูปคตัวเอง จนสุดท้ายนะ นางก็โดนแฟนรุ่นพี่คนนั้นด่าเรื่องรูปลักษณ์ของนางว่าให้สำเนียกตัวเองหน่อย ตั้งแต่วันนั้นมา นางหายไปเลยจ้า สงสัยว่าคงไปศัลยกรรม กลับมาถึงได้หน้า ...”
“แหม เล่าซะละเอียดอย่างกับเป็นตัวฉันเลยนะจ้ะ ซึลบี ...” ซึลบียังพูดไม่ทันจบเจสสิก้าก็เดินมาประชิดที่โต๊ะของผม แขนของเธอ ยังคงควงชานยอลอยู่อย่างนั้น เหมือนเป็นการที่แฟนใหม่เย้าะเย้ยแฟนเก่าเลย ผมรู้สึกอย่างนั้นนะ ส่วนชานยอลหน่ะหรอ ไม่สบตาผมแถมยังทำหน้าเรียบเฉย ไม่แสดงอาการใดๆ แต่พอมองใกล้ๆ ดวงตาของชานยอลและทุกสิ่งของใบหน้าเขา แลดูเปลี่ยนไปมาก จนไม่ว่าใครเห็นก็สังเกตได้ …
“แบคฮยอน .. ฉันไปก่อนนะ ...” ซึลบีคล้ายเจอของใหญ่ นางเลยเดินออกไปโดยทิ้งเพียงผมและเจสสิก้ากับชานยอลเอาไว้สามคน ทั้งห้องเงียบกริบ เหมือนรอฟังว่าพวกผมจะคุยอะไรกัน ..
“สวัสดีจ้ะแบคฮยอน ฉันยังไม่แนะนำตัวเลย ... ฉันเจสสิก้าห้องบี นายคงเคยได้ยินจากซึลบีแล้วสินะ ฉัน ‘ แฟนใหม่ ’ และอนาคตต่อไปเรื่อยๆ ของชานยอลนะจ้ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วย หึ ...”
……………………………………………………………120%
ตามสัญญาโลย
โอ้ย ไข้พึ่งหายหวัดเข้ามาแทน
จ้า แชปนี้คงอิ่มเลยหล่ะ จ้ะ
แชปหน้ารับรอง เด็ดชัวร์จ้า
รักรีดทุกคลหนา
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค้า
อ่าๆ ล้ะก็ก่อนจาก อย่าลืมฟิค Mr.mermaid นายเงือกของผม ด้วยน้ะคร้าบ เพราะความโลภของไรท์เองอ่ะค้ะ ที่อยากแต่งทั้งสองเรื่อง จึงได้เหนื่อยขนาดเน้ แต่ไม่เป็นไรค้ะ ไรท์ทนด้ายยยยย
ไปและเม้ามอยเกินเหตุ ฝันดีค้า
จิ้มเบย >>> http://writer.dek-d.com/namwhanlpbz/writer/view.php?id=1262662
ความคิดเห็น