ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [ fic chanbaek ] The wolf boy - หมาป่าในเมือง ...

    ลำดับตอนที่ #5 : the wolf 5

    • อัปเดตล่าสุด 25 ต.ค. 57


    the wolf - The wolf 5 -

     

     

     

    Chanyeol past

     

           ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรกับใจของผม .. แต่รู้แค่ว่า ตั้งแต่เห็นใบหน้าหวานๆนั่น กับความปากจัดของแบคฮยอน ผมยอมรับเลยว่า

     

              ผมมีความสุขและดูเหมือนจะชอบใจอีกด้วย!!!

     

     

             ไม่รู้ว่าจะเรียกความรู้สึกนี้ว่าอะไร แต่อยากจะบอกตรงกับแบคฮยอน และถามว่าความรู้สึกนี้มันใช่มั้ย .. แต่ปากของผมมันเป็นอย่างนี้ไง ... ไอปากบ้า

     

     

             ตอนนี้ผมขับรถออกมาจากโรงพยายามบาลที่แบคฮยอนอยู่แล้ว กำลังจะไปหาที่ซักที่ที่มนุษย์เค้าอยู่กันน้อยๆ และสงบ ผมว่า น่าจะเป็นแม่น้ำฮันนะ ...

     

              ผมจอดรถสปอร์ตคันหรูคู่ใจไว้ข้างสะพาน แล้วเดินออกไปสูดอากาศ เพื่อระบายความเครียดที่มี แต่แล้วก็เหมือนหูหมาป่าผม ที่จะกระตุกทุกครั้งที่มีอะไรเกิดขึ้นที่เกี่ยวกับเรื่องร้ายก็กระตุกขึ้นอย่างไร้เหตุผล แต่หูของผมพอจะจับใจความได้ว่า ' แบคฮยอนกำลังอันตราย !!! '

     

     

     

    …………………………..............................................................................................................................................................

     

     

    Baekhyun past

     

     

    สุดท้ายผมก็ต้องมานอนช้ำน้ำตาอยู่บนเตียงคนเดียวอย่างโดดเดี่ยวจริงๆ ผมนอนลงอย่างเหนื่อยหน่ายและพยายามข่มตาให้หลับ แต่สุดท้าย .. ผมก็นอนไม่หลับ!!!

     

           ผมพยายามหลับแล้ว แต่สมองกลับยังทำงานปกติ ผมเลยนึกขึ้นได้ว่า คยองซูเคยบอกว่าให้ลองนับแกะ แล้วจะนอนหลับ

     

           แต่ในขณะที่ผมกำลังเคลิ้มหลับ ก็มีเสียงเปิดประตูจากด้านหลัง .. หึ สงสัยคงคิดได้ ตะมาง้อหล่ะเซ้ ไม่ให้อภัยว้อยยยย

     

     

           แต่ผิดคาด ร่างของผมถูกกระชากจากทางด้านหลัง มันกระแทกแรงมาก จนผมต้องหันไปตามแรง แต่ก็พบว่าไม่ใช่ชานยอล แต่เป็นบุคคลปริศนาที่เอาหน้ากากปิดปาก เห็นเพียงแค่ดวงตาที่เหมือนจะยิ้มเหมือนปาก แล้วถือเข็มเล่มยาว ที่ภายในหลอดบรรจุนี้สีสดใส แต่ในความจริงแล้ว ข้างในไม่ใสเลยด้วยซ้ำ กำลังมุ่งหน้ามาทิ่มตรงลำตอของผม ด้วยความที่เสียสติตั้งแต่เห็นเข็มแล้ว ทำให้เข็มพุ่งเข้าที่ต้นแขน สร้างความเจ็บปวดให้กับแบคฮยนอมาก มากจนสายตาเริ่มมองไม่เห็นและแขนเริ่มไม่ทำงาน คล้ายๆกับเป็ฯอัมพาตไปชั่วขณะ เหลือแต่เพียงแค่เสียงหายใจและภายในหัวใจ ที่ตะโดกนอย่างสุดความสามารถ เพื่อให้อีกฝ่ายได้ยิน ชานยอล ช่วยฉันด้วย

     

            เพียงไม่กี่วินาที แบคฮยอนก็รับรู้ถึงแรงเข็มที่กระชากออกไป พร้อมกับมีชายหนุ่มที่มาช่วยเหลือตน แล้วกระชากผู้ร้ายลงไปและต่อยอย่างแรง การต่อสู้เนื้อกระทบเนื้อ ทำให้ผมพยายามปรือตาด้วยกำลังที่เหลืออยู่ สายตาที่เคยพร่ามัว บัดนี้กลับเห็นได้ชัด ว่าบุคคลที่มาช่วยคือ คนที่เขาหวังจนได้

     

             แบคฮยอน แบคฮยอน แบคฮยอนนายลืมตาขึ้นมาสิ ฉันมาแล้ว ลืมตาๆ ... โถ่เว้ยชานยอลเรียกแบคฮยอนอย่างอารมณ์เสีย แต่ก็นึกขึ้นมาได้อย่างนึงว่า เขามีความสามรถที่ดูดพิษต่างจากสิ่งอันตรายรอบตัวได้ และจะประชุบแผลให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม ไม่มีบาดแผลได้ พอนึกได้ดังนั้น ชานยอลก็เอาปากของตนเอง พร้อมกับแย้กเขี้ยวหมาป่า แล้วกัดไปที่ต้นแขนของแบคฮยอน กลืนพิษร้ายนั่นเข้าไปในตัวเอง ดูดเลือดเหมือนแด็กคิวล่า ทำไมเขาถึงทำได้เหมือนแวมไพร์หน่ะหรอก็เพราะว่าพ่อผมเป็นหมาป่า แต่แม่ผมเป็นแวมไพร์หน่ะ สิคือความลับสุดยอดเลยนะ แต่นี่ไม่ใช่เวลาที่จะต้องมาอธิบายเรื่องของผม

     

             เมื่อดูดพิษเสร็จ แบคฮยอนที่ตอนนี้เหมือนไม่มีกำลังแล้ว ก็เป็นลมหรือสลบไป ผมจัดท่านอนของแบคฮยอนให้ดี ก่อนจะก้มจูบหน้าผากอย่างแผ่วเบา แล้วกลับมานั่งที่รอคนไข้ เอาหล่ะ ถึงเวลาที่ผมจะไปล้างแค้นแทนแบคฮยอนแล้วหล่ะ

     

          

     

    .......................................................................................................................................................................................

                    เรียวอุค วิ่งหนีออกจากโรงพยายามบาลอย่างสุดชีวิต เพราะเมื่อกี้เขาเป็นคนทำให้แบคฮยอนเป็นอัมพาตไปชั่วขณะ เพราะความหมั่นไส้ของตัวเอง แต่กลับถูกขัดจังหวะ โดยชานยอล ชานยอลต่อยที่ใบหน้าของเรียวอุค แล้วพอเห็นว่าเป็นเรียวอุค ก็เลยไม่ต่อย แต่ส่งสายตาพิฆาตให้ จนเรียวอุคต้องรีบวิ่งอย่างสุดกำลัง เพราะกลัวว่าสายตาของชานยอลเมื่อสักครู่จะวกกลับมาทำร้ายเขาอีกครั้ง ...

     

                    เรียวอุคยหุดพักเหนื่อจากการวิ่ง อยู่แถมริมข้างตึกเปลี่ยว ก่อนจะหอบอย่างหนัก แต่ระหว่างที่กำลังพักเหนื่อย กลับมีมือใครบางคน กระชากแขน เหงี่ยงไปตรงกำแพงของตึกอีกฝั่ง จนแขนรู้สึกเหมือนกระดูกจะหัก  และอีกครั้งที่ร่างสูงนั่น บีบที่ลำคอของเรียวอุค ให้ลอยขึ้นไป ใบหน้าของเรียวอุคเหมือนคนขาดอากาศหายใจ ชานยอลที่กำลังบีบคอของเรียวอุคอยู่ พูดขึ้นมา ก่อนจะปล่อยให้เรียวอุคเป็นอิสระ

     

                    เธอต้องสัญญากับฉันเพื่อแลกชีวิตของเธอก่อน  ... จงสัญญาเดี๋ยวนี้ว่าหลังจากนี้ไปห้ามมายุ่งกับพยอนแบคฮยอนอีก และ แก้ข่าวทุกอย่างที่เธอเคยทำให้แบคฮยอนเสียหาย และที่สำคัญ อย่าเอาเรื่องที่เธอพึ่งจะรู้ไปบอกใคร เพราะถ้าใครรู้ว่าฉันเป็นตัวอะไร เธออาจจะตายหรือไม่มีสิทธิ์ไปเยี่ยมทั้งนรก ทั้งสวรรค์แน่ เรียวอุค ...   เรียวอุคที่กำลังจะขาดอากาศหายใจตาย พยักหน้าถี่ๆ เมื่อชานยอลเห็นอย่างนั้น จึงปล่อยเรียวอุคลง และหายไปกับสายลม ...

                   

                      จำไว้นะ พยอน แบคฮยอน ... ต่อไปนี้ นายจะมีแค่ฉัน จะไม่มีคนอื่นมารบกวนหรือทำอะไรนายได้อีก ฉันสัญญาด้วยเกียรติ ชองหมาป่าเลย ฉันจะไม่ยอมให้อีหน้าไหนมาทำร้ายนายได้ จำไว้

     

                                                                                                    -60%-

     
     
     " งื้ออออ ... มึนหัวจัง .. " ผมตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย และมึนหัวเหมือนโลกกำลังหมุนรอบหัวผม ไม่นานนัก ดวงตาของผมค่อยๆ ปรือขึ้นมาอย่างเต็มตา ก็พบว่า ชานยอลนอนในท่านั่งข้างเตียงนอนคนไข้ มือสองมือกำลังกุมผมอยู่ ทำไมอยู่ๆก็เขินว้ะ ...
     
     
          นึกถึงเรื่องเมื่อคืน ผมรู้สึกว่า เมื่อคืนเกือบเฉียดตายด้วยซ้ำ ถ้าไม่มีชานยอลเข้ามาในชีวิต ผมจะเป็นอย่างไรกัน .. 
     
     
          ไม่นานนัก คนข้างๆของผมก็ตื่นขึ้นมา พร้อมกับส่งสายตาหวานเยิ้มมาให้ .. อะไรกัน ต้องการอะไรกันปาร์คชานยอล
     
     
          " ทำไมตื่นไม่ปลุกฉัน .. หรือว่าคิดจะหนี .. รู้มั้ยนายหลับไปสองวันแล้ว นานมากเลย ฉันรอ .. ตั้งนานแหน่ะ ... " ชานยอลที่พึ่งตื่นมา บ่นอย่างกับแม่ผมแหนะ คนอะไร ตื่นมายังหล่อหยั่งกับเทพบุตร
     
     
           " ก็ฉันอยากให้นายพักผ่อนมากๆนี่ .. ผิดหรอ .. " ผมทำท่าทีน้อยใจใส่ชานยอล ไม่นานชานยอลก็เข้ามาโอบไหล่ผมเบาๆ เขย่าๆนิดๆเหมือนกำลังโอ๋ผม 
     
     
           " โอ๋ๆๆ ฉันขอโทษนะ พยอน ... ที่คราวที่แล้ว ... ฉัน .. เอ่อ .. ตะคอกใส่นาย ทั้งที่นาย ...  พยายามพูดดีกับฉันแท้ๆ ... ขอโทษนะครับ .. " ให้ตายเถอะ ชานยอลจะน่ารักอะไรอย่างนี้นะ ยิ่งท่าทางที่รู้สึกผิดอย่างนั้น ยิ่งน่ารักไปใหญ่ ...
     
     
           " ตื่นมาคราวนี้ ... เรามาเริ่มต้นด้วยกันใหม่ ได้มั้ยครับ .. พยอนแบคฮยอนของปาร์คชานยอล .. " หาาาา!!! ผมไม่ได้ฝันใช่มั้ย !! ฝันว่าชานยอลมาบอกรักผมใช่มั้ย นี่คือการขอคบกันทางอ้อมรึเปล่า บ้า บ้าไปแล้ว!!!
     
     
            " ฉัน .. สัญญา จะไม่ทำให้นาย .. เสียใจ และ จะดูแล ปกป้องนาย เท่าชีวิตของฉัน นะ พยอน ... " 
     
     
            น้ำตาของผมค่อยๆไหลลงช้าๆ ไม่รู้ว่าไหลทำไม แต่ปากของผมมันพูดเหมือนใจบังคับว่า 
     
          " ได้เลย ... ชานยอล .. ถ้านายต้องการ ฉันก็ .. สัญญาว่าจะเป็นแฟนที่ดีของนายเหมือนกัน ... อย่าหลอกฉัน .. เหมือนเซฮุนนะ ขอร้อง ... ฉันเจ็บ " น้ำตาของผมไม่รอช้า ไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย มือใหญ่ของชานยอลค่อยๆเกลี่ยน้ำตาที่กำลังไหลของผม จนแทบไม่เหลือน้ำตา แล้วชานยอลก็ดึงผมมากอดไว้แน่นๆ ผมรู้สึกถึงหัวใจของผมและชานยอล เต้นแรงไม่แพ้กัน แข่งกันเต้นอย่างกับโอลิมปิก เรรากอดกันเนิ่นนานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่สิ่งที่ทำให้ผมชนะโอลิมปิกครั้งนี้คือ คำพูดของชานยอลนันเอง
     
     
            " ฉันรักนายนะ ตัวเล็กพยอนของตัวใหญ่ปาร์คคนเดียว ... " 
     
     
     
    ......……..................................................................
     
     
    จบแล้วค้าา 100% แล้ว 
     
    .
    .
    .
    .
     

                                                                                   

                                                                       

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×