[ fic chanbaek ] The wolf boy - หมาป่าในเมือง ...

ลำดับตอนที่ #3 : The wolf 3

                                                                                - The wolf 3 -



" ฉัน ... เป็นเพื่อนของนายคนเดียวได้มั้ย ... ฉันรู้ว่านายไม่มีเพื่อน .. มาเป็นเพื่อนฉันคนเดียวเถอะ .. " เสียงที่หวานจนนุ่มหูชวนให้ทุกคนหยุดฟัง แต่ใจความในประโยคมันสำคัญกว่าเสียงนั่นอีก นี่เขาอยากเป็นเพื่อนกับฉันจริงๆหรอ ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง ...


" นะ .. นายพูดว่าอยากเป็นเพื่อนกับฉันจริงๆหรอ ... ละ .. แล้วนายรู้ได้ยังไงว่าฉันไม่มีเพื่อน .. " บ้าจริง ทำไมต้องพูดตะกุกตะกะด้วย หวั่นไหวหรอ บ้าหน่าไม่มีทาง ใจฉันเคยเป็นของใคร ก็ต้องเป็นของคนนั้นคนเดียว ' โอ เซฮุน ' เท่านั้น อย่าได้หวั่นไหวเพราะกิริยาหล่อๆนั่นเด็ดขาดนะ ... ผมพยายามรวบรวมสติ แล้วคอยฟังประโยคถัดไป ที่ทำให้ใจผมเต้นแรงขนาดนี้ ..


" ฮึ .. ฉันว่าฉันชอบนายนะ ... " ป้าบบบบบ เท่านั้นแหละ เหมือนสายใยที่ใกล้จะขาดก็ขาดสะบั้น .. ผมก้มหน้างุดกับคำพูดที่สุดแสนจะ .. โอยยย ทำไมรู้สึกใจเต้นแรงขนาดนี้นะ เกิดอะไรขึ้นกับฉันกันแน่ .. เพียงไม่กี่วินาที .. ชานยอลก็จับหน้าของผมเชยคางขึ้น แล้วสบตาอย่างกับสื่ออะไรซักอย่างอีกครั้ง .. แต่ก่อนที่ชานยอลจะพูดอะไรออกมา คุณครูเซนาที่เตรียมการสอนเสร็จแล้วก็หันมาให้ความสนใจกับการสอนนักเรียนต่อ ..

ตาของผมพยายามมองกระดานและหูพยายามที่จะตั้งใจฟังที่คุณครูเซนาสอน แต่ในทางตรงกันข้ามมันไม่ใช่เลย สายตาของผมคอยแต่จะมองชานยอลไม่หยุด และหูทั้งสองข้างของผม ก็ทวนคำพูดที่ชานยอลพูดเมื่อซักครู่ .. ' ฉันว่าฉันชอบนายนะ .. ' บ้าจริงเค้าพูดได้ไม่อายปากบ้างเลยรึไงกัน ทั้งที่พึ่งเจอกันครั้งแรก ใจก็เต้นแรงขนาดนี้แล้ว ถ้าเป็นเพื่อนสนิทกัน หรือเป็นมากกว่านั้น .. ใจผมคงเต้นแรงไม่หยุดไม่หย่อนจนหัวใจวายตายแน่ๆเลย ชานยอลที่มันบุคคลอันตรายจริงๆ ..


              พอถึงเวลาเลิกเรียน ในขณะที่ผมกำลังเก็บกระเป๋าเพื่อกลับบ้าน ส่วนชานยอลก็ขอครูไปเข้าห้องน้ำตั้งแต่ต้นคาบสุดท้ายแล้วยังไม่กลับมา .. ผมก็อดห่วงไม่ได้ที่ชานยอลหายไปนาน แต่แล้วขณะที่ผมกำลังก้าวขาออกไปนอกห้องเรียนพร้อมกับกระเป๋าของผมและชานยอล 2 ใบ ก็ถูกบุคคบผู้มาใหม่กระชากไป แช้วเควี้ยงมันลงกับพื้น ด้วยสัญชาตญาณของมนุษย์ ผมเงยหน้าขึ้นไปมอง ก็พบว่า เรียวอุคมองด้วยสายตาเคียดแค้น และเหยียดหยามไปตามๆกัน และพูดประโยคหนึ่งที่ทำให้ผมสติขาดสะบั้นเตรียมจะตบเธอ ..


" แกนี่มัน .. ผู้ชายมาหาถึงที่ก็ร่านไปหาเค้า เหมือนแม่แกเลยไม่มีผิด เหอะ .. " เท่านั้นแหละ ผมวางทุกอย่างที่ถือ ง้างมือจะตบเธอ ก่อนจะมีมือมาจับข้อมือผมพร้อมกับดึงผมให้ออกไปจากสถานการณ์นั้น ผมมองหน้าเรียวอุคอย่างมีเรื่อง แต่เพราะแรงกระชากจนเจ็บไปทั้งร่างกายและจิตใจ ทำให้ผมต้องหันไปมองหน้าคนตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง เท้าเอวแล้วหันไปว้ากใส่บุคคลตรงหน้าทั้งที่ยังไม่เห็นหน้า .. ก่อนจะพบว่า ตนเองผิดไปแล้ววว ..


" คุณจับผมมาทำไมว้ะ ... ผมกำลังจะตบอีนั่นที่มันเหยียดหยามผมแล้วเชียว คุณนี่มั ... " อยู่ดีๆ บุคคลคนนั้นก็จับหน้าผมให้ขยับเข้าไปใกล้ๆเค้า แล้วบรรจงประกบริมฝีปากแล้วละเลงมอบความความหวานมาให้ ลิ้นร้อนๆ พยามแทรกเข้ามาในปาก ผมพยายามปิดปากอย่างแน่น แต่ก็ต้องอ้าปากตามคำสั่งของมือหนาที่บีบหน้าผมแน่นจนลิ้นร้อนส่งผ่านเข้ามาได้ แต่เพียงไม่กี่อึดใจที่ผมขาดอากาศจนทนไม่ไหว สลบคาตรงนั้นเลย .. และผมก็ไม่รู้เรื่องอะไรอีก ...



-----------------------------------------


                  Chanyeol Past


                 ถามว่าผมจูบเด็กนั่นทำไมหน่ะหรอ ... ไม่รู้สิ เวลาเห็นปากที่นุ่มนิ่มเหมือนเยลลี่นั่นขยับทีไร ผมอยากจะเข้าไปจูบเพื่อสัมผัสว่ามันนิ่มแค่ไหน ผมเห็นตั้งแต่ครั้งแรกแล้วแต่ต้องอดใจไว้ก่อน เพราะโลกมนุษย์ไม่ได้เหมือนกับโลกของหมาป่า ที่จะทำอะไรได้โดยไม่อายใคร และวัฒนธรรมประเพณีที่ยุ่งยากของมนุษย์นี่อีก ต้องแต่งชุดนักเรียน วิชาการเรียนก็ไม่รู้จะเรียนยากๆไปทำไม แต่เอาเถอะ ผมคงต้องอดทนเฝ้าดูเด็กคนนี้ไปเรื่อยๆ จนผมได้ช่วยเป็นสิ่งแรกคือ จับเด็กคนนั้นออกจากคนพวกนั้น ผมเห็นและได้ยินสิ่งที่ผู้หญิงคนที่ชื่อว่าเรียวอุคคิด ผมแทบอยากจะจับหักคอทิ้ง แต่ก็ไม่ได้ เพราะอย่างที่รู้ นี่มันโลกมนุษย์ ไม่ใช่โลกของผม ...

                  ตอนนี้ผมพาเด็กนี้มาพักที่บ้านของผม ( ที่คริสสร้างไว้ให้ ) เป็นบ้านหลังไม่ใหญ่นัก แต่ก็มี 1 ห้องนอน 2 ห้องน้ำ และอีก 1 ห้องครัว มีแม่บ้าน 1 คน เป็นแม่บ้านจากโลกมนุษย์นี่หล่ะ เผื่อเอาไว้ว่ามนุษย์หน้าไหนหลงเช้ามา จะได้ป้องกันได้สะดวกไม่น่าสงสัย ...

                  ผมค่อยๆ เดินเข้าบ้าน โดยมีแม่บ้าน ' มีจอง ' เดินตามหลังพร้อมกับถือกะละมังน้ำและผ้าเช็ดตัวตามคำสั่งผม จนมาถึงห้องนอนของผม ป้ามีจองวางของแล้วเดินออกไปเหมือนรู้หน้าที่ ผมค่อยๆวางเด็กนี่ลงกับเตียงสีดำที่ดูเข้ากับผมและ ประคองใบหน้าหวานให้ตรงกับองศาที่จะเช็ดตัว .. ใบหน้าหวานงึมงัมๆเหมือนรำคาน ปากนุ่มขยับไปมาเหมือนจะพูดอะไรซักอย่าง ที่ดูเหมือนเยลลี่ทุกครั้ง ผมค่อยๆมองใบหน้าหวานอย่างใช้ความคิด .. ปากนุ่ม ตาโต จมูกน้อยๆ และสีผมสีดำที่ขับกับผิวและใบหน้าซีดขาวมาก รวมๆแล้ว ... เด็กนี่ น่ารักดีแฮะ เมื่อพิจรณาเสร็จ ผมก็หยิบผ้าที่เตรียมไว้ชุบน้ำและค่อยๆ เช็ดไปตามใบหน้า และตำ่ลงมาเรื่อยๆ ถึงลำคอขาว ผมถึงกับกลืนน้ำลายเพราะคอขาวที่หน้าประทับรอย กำลังมีน้ำเหงื่ออยู่นิดหน่อยแสดงถึงความร้อน ใบหน้า ของผมเหมือนทำงานอัตโนมัต ค่อยๆเลื่อนเข้าไปตรงลำคอของเด็กนี่ จนห่างกันแค่ลมหายใจ ลำคอที่กระเพื่อมไปตามลมหายใจ เปรียบเสมือนการยั่วได้ดี ผมประทับรอยจูบอย่างแผ่วเบาโดยไม่ให้เจ้าตัวรู้ตัว ด้วยสัญชาตญาณของหมาป่าที่หื่นกระหายจากประทับรอยจูบก็กลับกลายมาเป็นขึ้นคร่อมเด็กนี่ แล้วค่อยๆเลื่อนหน้าลงไปจูบอย่างเบาและเริมต่ำลงมาเรื่อย ปากผมก็คอยซุกไซร้ลำคอขาว จนถึงไหปลาร้า ผมค่อยๆปลดกระดุมของเด็กนี่ทีละเม็ด แต่ก็ไม่ทันไรตอนที่ผมกำลังปลดกระดุม เด็กนี่ดันตื่นขึ้นมา ผมเลยได้สติ กระโดดเด้งมายืนห่างไม่ไกลจากเด็กนี่ แล้วหายใจอย่างรีบร้อน เด็กนี่ตื่นมาทำหน้างัวเงีย เอาจริงๆผมจะทำอะไรต่อมิอะไรต่อจากเมื่อกี้ก็ได้ แต่ผมเลือกที่จะไม่ทำ เพราะอยากให้ผมกับเด็กนี่มีความทรงจำดีๆมากกว่า ... แต่ผมว่า .. มันคง ... ไม่ทัน!!! เด็กนี่ลุกขึ้นมา ตบใบหน้าของผมอย่างแรงจนผมหันไปอีกด้านตามแรงตบ .. เด็กนี่ก็มือหนักไม่เบานี่หว่า แต่ผมไม่โต้กลับคืน เอาแต่ยืนมองว่าเด็กนี่จะพูดกับผมว่าอะไร ...


                   " นะ .. นายเป็นใคร ถึงกล้ามาจูบฉัน ขนาดโอเซฮุนของฉันยังไม่เคยจูบฉันด้วยซ้ำ อย่างมากก็แค่ กอดกับจับมือเวลาไปไหน .. แต่นาย ... พึ่งเจอกันวันแรกนายก็ไม่จริงใจที่จะเป็นเพื่อนกับฉันขนาดนี้ แล้วจะให้ฉันไว้ใจนายได้ยังไง นายมัน ... ฉันด่าไม่ถูกเลย .. "เด็กนี่พร่ำยาว แล้วเท้าเอวมองหน้าผมอย่างเอาเรื่อง ทุกครั้งท่ีปากของเด็กนี่ขยับ มันช่างน่าจับจูบซะจริงๆ แต่ก็ต้องอดใจไว้ก่อน แล้วค่อยจัดการ(?)ทีเดียวไปเลย นานซักทีที่เด็กนี่จ้องหน้าผม แล้วดูเหมือนทนไม่ไหว เด็กนี่เลยเดินออกไปจากห้อง แต่ก่อนจะออกผมพูดอะไรซักอย่างที่ทำให้เด็กนี่ต้องกระตุก แต่สุดท้ายก็เดินออกจากห้องไปอยู่ดี


                   " พยอน .. จูบนี่เป็นจูบแรกของนายหรอ .. ถึงได้โมโหอย่างนี้ ... " ผมถามด้วยความสงสัย แต่ความสงสัยก็ต้องหมดไป เพราะพยอนแบคฮยอนเดินเข้ามาอีกรอบ พร้อมกับจับคอของผมโน้มลงไปจูบอีกครั้ง แต่ผิดกันที่จูบครั้งนี้ที่ดูเหมือนจูบไม่เป็น เอาแต่กัดริมฝีปากของผม จนผมสนองให้โดยการส่งลิ้นร้อนเข้าไป พยอนแบคฮยอนยอมให้ลิ้นร้อนๆของผมเข้าไปทำงาน ลิ้นร้อนของผมกวาดไปทั่วริมฝีปากบางที่หวานเฉียบ ไม่อยากที่จะจากไปไหน แต่สุดท้าย คนที่ถอนริมฝีปากก็เป็นพยอนแบคฮยอนอยู่ดี ..


                  " จำไว้ .. นี่เป็นจูบที่สองและไม่ใช่จูบแรก!! เพราะฉะนั้น ไม่รู้อะไรก็เงียบปากไป!!! ... " พยอนอบคฮยอนพูดด้วยสีหน้าแดงก่ำไม่รู้ว่าเพราะโมโหหรือจูบนั่นกันแน่ แต่ให้เดาน่าจะเป็นอย่างที่สองมากกว่า แล้วพยอนแบคฮยอนก็เดินออกไป โดยไม่พูดหรืออะไรกับใครซักคำ ส่วนผมก็ต้องเดินตามเด็กนี่ตามหน้าที่คุ้มครองของผม แต่ก็เดินตามอย่างเบาๆ แบบที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว .. เห็นเด็กนี่รุนแรงแบบนี้ แต่ผมรู้นะ ว่าข้างในของเด็กนี่ก็ไม่ได้รุนแรงอย่างที่เห็นหรอก อาจจะอ่อนแอกว่าเด็กคนอื่นก็ได้



... .........................................................................

จบตอนสามแล้วค้าาาา .
.
.
.
.
.
.
.