[ fic chanbaek ] The wolf boy - หมาป่าในเมือง ...

ลำดับตอนที่ #4 : - The wolf 4 -

                               - The wolf 4 - 

 

 

 

baekhyun past 

 

    ใช่ .. ผมโกรธมากท่ีชานยอลพูดแบบนั้น แต่ที่โกรธมากกว่าคือตัวผมเองนี่แหละ ... ไม่รู้ทำไมอะไรเข้าสิงผม ถึงได้เดินไปจูบชานยอลแบบนั้น ทั้งที่รู้ว่ามันไม่สมควร 

 

 

     ตอนแรกผมใจสั่นมาก และอยู่ดีๆผมก็สลบคาตรงนั้นเลย ตื่นมาอีกที ก็อยู่บ้านใครก็ไม่รู้ แถมโดนเจ้าของบ้าน .. เอ่อ .. นันแหละอีก นี่ถ้าผมตื่นช้าอีกนิด ผมคงเสียเวอร์จิ้นไปเลยแหละ .. 

 

     

 

     ตอนนี้ผมกำลังเดินไปยังบ้านของ ' เพื่อนสนิทสนมที่สุดในชีวิต ' ใช่ .. คุณฟังไม่ผิดหรอก คนเรามันก็ต้องมีเพื่อนบ้างป่ะว้ะ แต่เพื่อนคนนี้ เป็นคนเดียวที่เข้าใจผม และอยู่กับผมมาตั้งแต่เด็กๆ คนๆนี้ชื่อ ' ดีโอ ' เป็นเพื่อนสนิทที่รู้ใจผมมากที่สุด ถึงเราจะเรียนคนละโรงเรียน แต่เชื่อเถอะ ผมกับดีโอ สนิทกันจนรู้จักดีมากกว่าคนในโรงเรียนซะอีก .. 

 

 

      ทุกคนคงสงสัยว่าทำไมผมถึงไม่กลับบ้านพ่อแม่ไม่ว่าหรอ  .. ก็เป็นเพราะว่า ผมไม่มีพ่อแม่หน้ะสิ น่าขันเนอะ พ่อแม่ก็ไม่มี แต่มีบ้าน เพราะผมมีงานพาร์ทไทม์ไงหล่ะ แต่วันนี้ขอโดดเถอะ เสียอารมณ์ขั้นรุนแรงจริงๆหว้ะ 

...

 

" ดีโอวววว .... อยู่ม้ายยยย .. สุดหล่อมาหาาาา .. ฮาโหลวววว ... " พอถึงหน้าบ้านของดีโอ ผมก็ตะโกนโหวกเหวกโวยวายอย่างหนัก ..  แต่เพราะไม่มีเสียงตอบรับ และประตูบ้านล็อค ทำให้ผมอดสงสัยไม่ได้ว่าหายไปไหนกันหมด ทั้งน้องชายและพ่อแม่ของดีโอก็ไม่อยู่ ปกติมักจะมีน้องหมาของดีโอ ออกมาต้อนรับนี่หว่า แต่ทำไมวันนี้เงียบชรุง .. 

 

   

      หมดจากความสงสัย ผมปีนรั้วบ้านของดีโอ ที่ไม่สูงมากนัก แต่ก็พอปีนได้ .. ผมรีบวิ่งไปที่ประตูบ้าน แต่ก็เห็นเพียงป้ายที่แปะประตู มีใจความที่ทำให้ผมรู้สึกหนักอึ้งไปทั้งหัว เพราะรู้สึกเว้งว้าง เหมือนขาดอะไรไป เหมือนต้องอยู่คนเดียว และเหมือนเสียใครซักคนไป ' .. ขายบ้าน ราคาxxx ติดต่อที่xxxx .. ' ผมวิ่งออกมาอย่างไร้จุดหมาย ผมรู้สึกเหมือนใจที่กำลังแตกออกเป็นเสี่ยงๆ จนไม่รู้จะไปที่ไหน แต่เมื่อรู้สึกตัวอีกที ผมก็หันไปข้างซ้ายแล้วก็พบแสงไฟที่สว่างจนต้องหลับตา แล้วผมก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย ... 

 

 

----------------------------

 

Chanyeol past 

 

 

      ให้ตายเถอะ!!! เด็กนั่นทำบ้าอะไรของมันว้ะ!!! มันกำลังฆ่าตัวตาย มันจะรู้ตัวมั้ย !! ฮึ่มมมมม!!! ผมโมโห หงุดหงิดมากที่เด็กนั่นทำอะไรได้อย่างสิ้นคิดสุดๆ เสียดายที่เกิดมาด้วยซ้ำ เด็กนั่นกำลังจะเดินไปอีกฝั่งของถนน โดยที่สายตาไม่สอดส่องดูรถอย่างดีเลยด้วยซ้ำ 

         

 

       จนรถเก๋งสีแดงกำลังจะพุ่งมาชน แต่โชคยังดีที่รถเบรคทัน ไม่ชนหรืออะไรกับเด็กนั่น แต่เด็กนั่นสลบไปซะเฉยๆ ทำให้ผมที่ตามมาคุ้มครองเด็กนี่ ต้องรู้สึกผิดมาก ที่ปกป้องไม่ทัน ... 

 

 

       ผมกัดฟันกรอด ขณะอุ้มเด็กนั้นมาขึ้นรถสปอร์ตคันหรูของผม รีบขึ้นฝั่งคนขับอย่างรวดเร็ว แล้วเหยียบคันเร่งอย่างเร็วกว่าเดิม เพื่อที่จะพาเด็กนี่ไปโรงพยาบาล และผมอยากจะจับเด็กนี่มาฉีดยาซักเข็มสองเข็มให้มันรู้แล้ว รู้รอดไปเลย ในฐานะที่ทำให้ผม ... เป็นห่วง ... หล่ะมั้ง

 

 

       " อื้อออ ... หิว .. หิวน้ำ .. " ขณะที่ผมกำลังนั่งรอแบคฮยอนตื่นอยู่ข้างเตียงคนไข้ เสียงของแบคฮยอนเรียกสติผมได้อย่างดี ทำให้ความลุกลนของผมที่พยายามจะหยิบน้ำ น้ำหกใส่เสื้อของผม .. โอ้ยโชคร้ายจริงหว่ะ ดันใส่เสื้อสีขาวมาซะด้วย กรรมของกรรมจริงเลยกู .. 

 

 

       ผมรีบทำน้ำใหม่ให้แบคฮยอนกิน จับหัวแบคฮยอนให้ อยู่ในท่าที่กินน้ำได้ จนแบคฮยอนดื่มเสร็จ ผมก็เตรียมจะถอดเสื้อขึ้น แต่ความโชคร้ายยังไม่ร้ายพอ แบคฮยอนตื่นขึ้นมาพอดี สายตาที่กำลังพร่ามัว กลับชัดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ไม่ถึง 3 วินาที แบคฮยอนกรี๊ดอย่างดังและด่าผมจนฟังแทบไม่ทัน นี่ด่าหรือแร็ปเนี่ยยยย

 

        

        " กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด .... ไอบ้าไอโรคจิต พ่อแม่ไม่สั่งสอนรึไง ว่าเวลาจะทำเรื่องส่วนตัวให้ไปทำในห้องน้ำ ไม่ใช่คิดจะทำตรงไหนก็ทำ ยิ่งมีคนอยู่ยิ่งไม่สมควรทำ หูกางแล้วยังไม่มีจิตสำนึกอีกนะ นี่สมองหน่ะ กลวงหรอ ถึงไม่มีความคิดว่าควรทำอย่างไรในที่ๆแบบนี้ อ่อ ลืมไป นายอาจจะเรียนจนมากเกินทำให้สมองได้รับการกระทบกระเทือนอย่างหนักใช่มั้ย ฉันว่าแล้ว ว่าสมองของนายคงทำงานหนัก ถึงได้ไปจูบใครต่อใครได้ทั่ว บ้าจริงๆเลย คิดว่านายเป็นผู้ชายตัวจริงๆซะอะ ... " ผมไม่รอให้แบคฮยอนด่าผมมากกว่านี้ ผมจัดการประกบจูบปากงามนั่นอย่างไม่รีรอ ดูเหมือนคนตรงหน้าจะตกใจ เลยพยามผลักผมออกด้วยแรงที่ไม่ได้เศษครึ่งซักนิดของผม ผมเลยปัดความรำคานโดยการจัดการรวบมือทั้งสองข้างด้วยแรงที่มีมากกว่า แล้วไม่นานเกินไป แบคฮยอนดูเหมือนว่าจะหมดกำลัง ทุบบอกผมเบาๆ เพื่อพยายามจะบอกว่า  ' กูหายใจไม่ออกโว้ยยยย !! ' ผมจึงต้องจำใจละจากริมฝีปากนั้นด้วยความเสียดาย แบคฮยอนที่ถูกปล่อยเป็นอิสระ หอบอย่างหนักอย่างกับไม่เคยรับอากาศหายใจ 

 

         " นายจงจำใส่ใจนายไว้เลยนะ พยอน แบคฮยอน .." ผมพูดขณะมองหน้าแบคฮยอนอย่างจริงจัง ห้องแอร์ที่มีอุณหภูมิที่หนาวคงเดิมอยู่แล้ว กลับหนาวขึ้นเป็นร้อยเท่า อย่างบอกไม่ถูก .. 

 

 

         " ที่ฉันกำลังจะทำคือ .. ฉันกำลังถอดเสื้อเพราะเสื้อฉันเปียกน้ำ แต่เห็นว่านายไม่ฟื้นดีเลยไม่คิดว่าตื่นมาจะปากหมาเหมือนหน้าตาอย่างนี้ ส่วนที่ฉันเรียนมา เพราะฉันชอบเรียน ไม่ได้เรียนจนกลวงเหมือนนาย เรียนยังให้ฉลาดเท่าฉันดีกว่า .. ส่วนเรื่องจูบนั่น ฉันทำเพราะฉันรู้สึก ไม่ใช่คิดอยากจะจูบใครก็จูบ แต่ฉันไม่รู้ว่าทำไมนายถึงคิดอย่างนั้น ถ้ามันผิดมาก .. ฉันขอโทษก็แล้วกัน ... "

 

 

         ทั้งห้องเกิดความเงียบ ประโยคแรกๆที่ชานยอลพูดมันไม่เท่าไหร่ แต่ประโยคหลังนี่สิ ใจเจ้ากรรมมันเป็นบ้าอะไรของมันก็ไม่รู้ เต้นอย่างผิดจังหวะอย่างที่ไม่ควรเป็น ไอใจบ้าเอ้ย .. 

 

 

         ชานยอลทำหน้าเหมือนกับน้อยใจและเศร้าใจอย่างแรง จนผมอดที่จะถามคำถามหนึ่งไม่ได้ แต่ก็ไม่ทันได้ถาม ชานยอลก็พูดแทรกซะก่อน ..

 

          " มีอะไรก็โทรหาฉันนะ ในโทรศัพท์นายฉันเมมเบอร์ฉันไว้แล้ว .. งั้นฉันไปน่าจะดีกว่า ..." ชานยอลไม่รอช้า คว้าเสื้อจักเก็ตสีดำ เดินออกไปจากห้องนี้ โดยทิ้งคำถามที่ผมอยากถาม แต่ก็ไม่ทันได้ถาม และไม่อยากถามอีกแล้ว .. แต่คำถามที่ผมจะถามคือ .. 

 

 

 

                   ' นายชอบฉันจากคำพูดของนายจริงรึเปล่า หรือแค่ .. หลอกให้คนที่พึ่งรู้ใจตัวเองเต้นเล่นๆกันแน่ ? .... ' 

 

 

 

...............................……......................

 

ฮรือ พี่ชาลลลงอนน้องแบคแหงะ  ส่วนไคโด้รอแปปน้า  นางจะบทน้อยมากเบยน้ะ เพราะเรื่องนี้ชานแบคล้วนๆมีไคโด้ปนนิดนุงเพื่ออถรรรถหนอออออ

 

.

.

.

.

 #น้องแบคผู้ซึ่งพึ่งรู้ใจตัวเอง 

 

. เค้ามีทวิตเตอร์ใหม่น้า สำหรับคนที่เล่นทวิตเตอร์อยู่แล้วแบบ เจอฟิคทางเราอัพ จะได้กดอ่านเลยไง เผื่อมีฉากนั้นด้วยแงะไม่ใช่ไรเดี๋ยวพลาด จอโทกที่อัพช้าค่า ช่วงนี้โคตรยุ่งเลยจริง T T ขอบคุณค่า 

 

@ficchanbaek55 <--- 

.
.
.