คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 7
ินทาโร่ :
‘ินทาโรุ่มีนที่อบรึยัรับ J’
ไม่ว่าผมะอ่านประโยำถามที่มีหน้ายิ้มถูวาเอาไว้หลัประโยนี้้ำไป้ำมาี่รอบ็อ่านไ้ว่า…
‘ินทาโรุ่มีนที่อบรึยัรับ
J’
อยู่ีราวับลั่นแล้
ผมผู้ยัอ่อน่อโล(?)ไม่ว่าะอ่านี่รั้ ใบหน้าอ ‘เธอ’
ที่นั่อยู่ริมหน้า่า้าผมนั้น็ะลอยเ้ามาทุที
แม้ว่าผมะไม่สามารถ ำ รายละเอียปลีย่อยอ ‘เธอ’
ไ้ แ่ทุรั้ที่ใบหน้าอ ‘เธอ’ ลอยเ้ามาในหัวใบหน้าอผม็ร้อน่าึ้นมาอย่าไร้เหุผล
เลือในายสูบีอย่ารวเร็วราวับะไม่มีราวหน้าให้ทำ
ผมอเาว่าอนนี้ใบหน้าอผมมันะ้อแมาๆอย่าแน่นอน ะแไปถึหูเลย้วย้ำ
ทำให้ยสมุึ้นมาปิหน้าที่ลายเป็นลูมะเืออผมอย่า่วยไม่ไ้
อายนอยาแทรแผ่นินหนีเลยรับ –
นั่นเป็นสิ่ที่ผมอยาทำ ‘อยาเป็นุ่นรับ!’ ริันะรับ!
“...อ้าม้อนี้ไ---”
“ผม้อSay ‘No’ ให้ับนายผู้สิ้นหวัล่ะนะรับ” ุาแมวผู้เป็นนิำถามที่แสนน่าอายนี้มาให้ผมอบเอ่ยปิเศษับารอ้ามำถามอผมเหมือนรู้ใันมาั้แ่าิปา่อนทั้ที่ผมยัพูไม่บเลย เสียมารยาทนะรับ ใบหน้าที่ยิ้มอยู่อนนี้็น่ายะแยสิ้นีรับ เอ๊ะ...เผลอิอะไรหยาบายแบบสุๆไปแล้วสิ
'อโทษ้วยรับุาแมว' (้มหัวอโทษนรหน้าในวามิ)
แ่ว่าผมไม่สามารถเลี่ยารอบำถามนี้ไ้สินะรับ
แ...รู้สึอยาะร้อไห้เลยรับที่้อมาพูเรื่อน่าอายแบบนี้่อหน้านมามายแบบนี้
แม้ว่าะส่สายาอวาม่วยเหลือาน้อสาวที่แสนีอผมไปแล้วแู่าสายาที่แสนเร่าร้อนอเธอแล้ว
เธออยาะฟัำอบที่แสนน่าอายอผมเหมือนันสินะรับ
(เอ๊ะ...หรือเธอไม่เห็นสายาอวาม่วยเหลืออผมหว่า)
ผมึลอส่สายาอวาม่วยเหลือแบบเียวที่ส่ไปให้โมโมะัับโาุระัที่พึ่สนิทันเมื่อไม่นานมานี้บ้า
และเหมือนเธอะรับรู้สายาอผมที่ส่ออไปนะรับ – รู้สึีใอย่าบอไม่ถูเลยรับ
แ่เธอลับหน้าแึ้นมาเสียื้อๆ่อนะหลบสายาอผมไป
‘ไม่นะินทาโร่
อย่ามอัน้วยสายาเร่าร้อนแบบนั้นสิะ ร...หรือว่านที่ินทาโร่อบือ เรา
ไม่นะ ที่สารภาพับเราที่บนห้อนั่นริัหรอหรอ ไม่ไ้ล้อเล่นหรอหรอ ว๊าย>///<’
วามิ่าๆในสมออสาวน้อยพลั่พลูออมาราวอเห็พร้อมับระโไปหลบหลัุบ้วยใบหน้าที่แเป็นลูมะเือเทศสุ
(ลับมาแม่สาวน้อย//ไรท์)
“เป็นอะไรไปรับมารี”
เ็หนุ่มในุสีเียวเอ่ยถามโาุระัที่หลบไปเอาหน้าุอยู่ที่้านหลัอเา
ึ่มันเป็นำถามที่ผมอยาทราบอยู่พอี
เพราะหลัาที่เธอหลบสายาอผมแล้วเธอ็หน้าแมาึ้น่อนย้ายไปอยู่ที่้านหลัอเาทันที
หรือว่าสายาอวาม่วยเหลืออเราะไปทำให้โาุระัลำบาใ
แย่แล้วั้น้ออโทษ
‘อโทษนะรับโาุระั’
(้มลราบอโทษในวามิ)
โาุระัที่้านหลัอหนุ่มุเียวส่ายหน้าไปมาอย่ารุนแรเป็นเิบอว่า ‘ไม่เป็นไร’ ฟู่...รู้สึโล่อึ้นมาทันทีเลยรับ – แ่อนนี้สิ่ที่ทับอยู่ลาออผมเป็นำถามแสนน่าอาย (สำหรับผม) อาแมวุ (ผมอลยศุา ‘ุ’ เหลือแ่ ‘ุ’ รับ โทษานที่ทำให้ผมิมาแล้ว็ทำให้ผมเผลอิอะไรหยาบาย้วย นี่ผมไม่ีอนุเลยนะรับ หึ) ล่ะรับ
อา...ทำยัไีล่ะรับ ะให้ผมอบไปว่า
‘รับ นที่ผมอบือหิสาวที่ริมหน้า่ารับ’ ั้นหรอรับ ไม่เอานะรับ ถ้าอบแบบนั้นไปมีหวัโนหัวเราะเยาะแน่เลยรับ ‘แม้แ่นที่ัวเออบยัำไม่ไ้ นายนี่เป็นยะสัมริๆเลยนะ’ ้อถูพวเาบอมาแบบนี้แน่เลยรับ แ่ิน้ำาอผม็แทบไหลแล้วรับ
เอ๊ะ...ผมไม่ไ้เป็นนี้แยัหน่อยันั้นไม่ร้อหรอนะรับ อึ
“ผ...ผมมีนที่อบแล้วรับ
แ่ะเป็นใรนั้น เป็น-วาม-ลับ รับ” อบำถามแบบเลี่ยๆสิ –
นั่นือสิ่ที่ผมิรับ
ถ้าไม่สามารถอบออไปรๆไ้็อบแบบเลี่ยๆไปสิรับไม่เห็นยาเลย
และารใ้ำว่าเป็นวามลับนีู่เหมือนว่าะใ้ไ้ผลในพวนิยายหวานแหววทั่วไปนะรับ
รึเปล่าหว่า หรือผมิไปเอ
“ั้นหรอรับ ไม่ิะบอผม
ริ-ริ-หรอ”
ร้อยยิ้มที่เยอยู่บนหน้าอาแมวุหายไปลายเป็นสายาาั้นสร้าวามันให้นที่มีสภาพิใอ่อนแออย่าผมเป็นอย่ามา
แ...ไม่เอานะรับ อย่าแล้ผมสิ
ถึผมะไม่่อยอบรอยยิ้มอุแ่ถ้าเป็นอนนี้ผมอยาะบอมาๆเลยรับว่า ‘ผมอบรอยยิ้มนั่นอุมาๆรับ’ ันั้น่วยเอามันลับมาที่ใบหน้าอุ้วยรับ ผมลัว ะร้อไห้แล้วรับ
(อ๊ะ...ไม่ร้อริๆหรอนะรับ)
“มอาผมแล้ว่วยอบำถามผม้วยรับ ‘ไม่ิะบอผม ริ-ริ-หรอ’ เิอบรับ”
“อึ อะ อุ” เสียน่าเลียๆที่ฟัแล้วูเหมือนะอาเียนออมาเ็มทีแ่้อลั้นฝืนใลืนมันเ้าไปใหม่ัออมาาปาอผมที่เป็นเหมือนระ่ายที่โนปีศาิ้่า(?)้อนนนมุม
อนนี้เหมือนว่าผมะเ้าใึ้นมาเลยล่ะรับวามรู้สึอแมลสาบที่โนนไล่ทั้ที่มันไม่มีพิษภัยอะไร
(ือผม็เป็นหนึ่ในนเหล่านั้นที่เอาันฟาับำแพเพื่อไล่แมลสาบ
อโทษรับุแมลสาบ)
“ย...ยัไ็เป็น ...วามลับ
รับ” ผมทำใีสู้ิ้่า (?) พยายามทำเสียใหู้มาแมนที่สุ
(แม้ว่าทั้เสียและร่าายอนนี้อผมะสั่นเพราะวามลัวมาเพียใ) เราสอนเล่น้อาันอยู่ัพั
่อนที่าแมวุ ะหลับาแล้วลืมาึ้นมาพร้อมับรอยยิ้มที่ผมไม่อบ
(เอ๊ะ...เหมือนผมะเยบอว่าอบมันมาๆ)
“แหมๆ ินทาโรุ่
อย่าทำหน้าาหน้าลัวแบบนั้นสิรับ ผม็ลัวเหมือนันนะ เอาล่ะ
่อไปใระเป็นนถามันล่ะรับ” าแมวุพูออมาอย่าทะเล้นวนๆพลาประสานมือทั้สอไว้ที่ท้ายทอย
ยิ้มแ่เหมือนำลัสนุับัวผมที่พึ่ะหยุัวสั่นไ้
แ่เหื่อบนใบหน้ายัหลเหลืออยู่ นวาทั้สออเาหรี่ลนเือบปิสนิท
นๆนี้น่าลัวริๆรับ ถ้าเป็นไปไ้ผมเลือที่ะมีเรื่อับเาเป็นนสุท้ายอีวิล่ะรับ
อให้ไปที่อบที่อบอย่ามายุ่เี่ยวับผมอีนะรับาแมวุ (เฮ้ย!//าโนะ)
[ร้า ันะเป็นนถามนายท่านเอนะะ เอาล่ะเ้านีทเอ๋ย...เรียมัวรับำถามที่แม้แ่เอร์ไอแนิวันยัอบไม่ไ้ไปะ ไม่สิๆ อันที่ริ็ไม่ไ้ยานานั้นแ่ถ้าบอว่าไม่ยาเลย็ไม่ใ่นะ เริ่มัแย้ันเอในำพูะแล้วสิ] สาวน้อหน้าาน่ารัในโทรศัพท์อโมโมะพ่นำพูออมารวเร็วราวปืนล ผมอเรียุว่า ‘ปืนลำพู’ ไ้รึเปล่ารับ
แ่ว่าผมนับถือเธอเลยนะรับที่สามารถพูประโยนั้นออมาไ้รวเร็วราวแร็พเปอร์มืออาีพ
สัเูีๆแล้วเธอไม่มีานี้นา
แล้วเธอเป็นโปรแรมออะไรัอย่าั้นหรอถึไปอยู่ในโทรศัพท์ไ้น่ะ น่าสนใั ว่าแ่ เอ๊ะ...นายท่าน? นีท? มีำถามที่อยาถามเธอเยอะแยะเลย แ่ะ้อหลัา Quiz อะไรนี่ที่ผมทำไ้แ่อบอย่าเียวบไป่อนล่ะสินะรับ
เอาล่ะเิเลยรับ ไม่ว่าะถามอะไรผม็ไม่ลัวอีแล้วล่ะรับ
เพราะผมสามารถผ่านสนามรบที่ทำเอาเือบายมาแล้วที่ผมอเรียว่า ‘ำถามอันแสนน่าอาย
และน่าลัวอาแมวุ’ เพราะผมสามารถผ่านมันมาไ้ันั้นึไปำเป็น้อลัวำถามอะไรอีแล้วรับ
มาเลยรับ ผมะทำให้ Quiz นี้ลายเป็น้อสอบแสน่ายที่ผมะทำให้ไ้เ็ม
100 ะแนนใหู้รับ ับหูรอฟัเลยนะรับ
.
.
.
.
.
ร้า ลับมาอีรั้พร้อมวามยัน(?)
หลัาประาศสรามับน้อมาไ้พันึ ไรท์็ไ้อมลับมารอบรอ
เอ๊ะทำไมไรท์ยันมาลนานี้หรอะ? เพราะว่าไรท์สามารถทำัวเป็นโรแล้วโมยอมมาเล่น่อนน้อไ้่ะ แหะๆ
(ที่ประาศสรามไป็แพ้ราบาบเลย่ะ ทำให้อมไปอยู่ในำมือน้อลอ่วเลย่ะ)
แล้วเอันอนหน้าร้า~~~~~
ความคิดเห็น