คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : NIGHT 1
M U S I C CAFE : LUN LA
NIGHT 1
ผมเิบเบาๆ หลัาที่หมอนั่น...ริส นั่นแหละรับบอว่าเป็นาิผม ะเป็นไปไ้ไในเมื่อ ผมไม่มีเื้อสายีนและไม่มีาิเป็นนีนเลย้วย้ำ นรู้ั็ไม่มี ผมว่าหมอนั่น้อมั่วแน่ๆ ไม่็วามำระทบระเทือนบิเบือนไปหม
“ปาร์านยอล!!”
“ห๊ะ อะไรรับอาารย์”
“นายไ้ฟัที่ันพูบ้าไหมห๊ะ!!”
สารภาพรๆเลย็ไ้รับ............. ไม่ไ้ฟัเลย !!
“ันล่ะปวหัวับนายริๆ ไปวิ่รอบสนามห้ารอบเี๋ยวนี้”
“รับอาารย์”
รับปาไปั้นแหละรับ ผมไม่วิ่หรอ ยัไอาารย์็ไม่ออไปู วิ่ให้เหนื่อยเปล่าๆ ผมหาเรื่อไม่้อเรียนไปั้นแหละ ไปนอนเล่นใ้้นไม้หลัึีว่า
ผมเินมาถึที่ประำอผมที่ผมะมานั่เล่นนอนเล่นบ่อยๆนเียว รนี้เป็นหลัึเรียนรับ สบร่มเย็น ไม่่อยมีน เรียว่าไม่มีะีว่า
“โเรียนหรอนาย”
ผมเยหน้ามอามเสียที่อยู่สูึ้นไปบน้นไม้ให่ โอ้ว นั่นนหรือลิ ปีนไ้สูิบหายวายป่ว แ่ผมว่าไม่ใ่ลิหรอ นบ้าอะไรหล่อทะลุมิินานี้ านยอลไม่ยอม ยอลหล่อว่า ฮืออออ
“ันถามทำไมไม่อบ”
“ำเป็นหรือไ”
“ปาี”
“ปาหมา”
“นาย!”
“ทำไมนายะทำอะไรัน”
“็ทำแบบนี้ไ”
ริสระโลมาา้นไม้่อนะเ้าประิัวผม ปาสีสอเาประบลมาบนปาอผมแบบไม่ทันั้ัว สอร้อนสอเ้ามาในโพรปาผมอย่ารวเร็วและุัน อนนี้ในหัวอผมาวโพรนไปหม ไม่รู้ว่าสอมืออผมไปโอบรอบอริสั้แ่เมื่อไหร่ เหมือนมีเวทมน์บาอย่าที่สะให้ผมหลใหลในรสูบอเา ริส่อยๆผละูบผมอออย่าอ้อยอิ่ ร่าอผมที่อนนี้อ่อนระทวยอยู่ในวแนอริส สมอสั่ให้หยุ แ่ร่าายอผมลับรัน้าม ผมประบปาูบริสอีรั้ ้ำแล้ว้ำเล่า นระทั่...
ปาผมบวมเ่อ!!!!!!!!
โทษใรไม่ไ้เลยทีเียว ผมนั่ย้อนทบทวนวามำ ว่าทำไมัวเอถึทำไปแบบนั้น อนนี้ผมอยู่บ้านแล้วรับ หมัวอยู่ในห้อ ส่วนริสแม่ัารเรื่อที่นอนไว้ให้แล้ว ไม่ิว่าที่หมอนั่นพูะเป็นเรื่อริ แมู่แลริสี พูับริสเสมือนว่ารู้ัันมานาน มันน่าสสัยริๆว่ะรับ
“ไม่หิวหรอ”
เสียุ้นๆ !!
“ะ...ริส นายเ้ามาไ้ไ”
“ไม่ำเป็น้อรู้หรอ”
“เฮ้ บอันมานะ”
“หายัว...”
ผมมอไปที่ริสอนนี้ไ้เอนัวลไปนอนแผ่บนเียผมเรียบร้อยแล้ว เอาริผมยัไม่อยาะเอหน้าเาเท่าไหร่ เพราะผมเิน ใ่ ผมเินับเหุารืเมื่อลาวันมา แ่อนนี้นอาเินแล้วผมยัรู้สึนลุแปลๆ บรรยาาศรอบๆัวผมเย็นเยือผิปิทั้ๆที่ผม็เปิเรื่อปรับอาาศไว้ที่อุหภูมิเิม แ่ทำไมผมหนาวแปลๆ ั้แ่ริสเ้ามาวะรับ อบ!!
ผมสัเ้นแนอริส ผมำไ้ว่าเมื่ออนลาวันรอยสับน้นแนที่ินลายยาวมาถึ้อพับแนมันไม่มี แ่ทำไมอนนี้มันมีแถมยัูเ่นัและูุันอี้วย นี่ผมไม่ไ้มโนไปเอใ่ไหม
“มออะไร”
ริสถามผม
“้นแนนาย นายสัหรอ”
“ป่าว...”
“เพนท์สินะ”
“อือ...”
ผมมอริส้วยวามุน เาลุึ้นาเียไปที่ระเบียห้อผมแล้ว็ปีนึ้นไปยืนบนอบระเบีย สีหน้าอเาูุันว่าที่เย ในาอเาายแววนิ่ ไม่แสออถึวามรู้สึอะไร ริมฝีปาสีสอเาบันี้ไ้แปรเปลี่ยนเป็นสีีนน่าลัว ผมเยมอท้อฟ้าในืนนี้ ไร้ึ่แสาว ไร้ึ่แสาวันทร์ ืนนี้เป็นนเือนมื ู่ๆ้าหลัริส็มีปีโผล่ออมา ใ่มันือปี ปีสีำทะมึน บรรยาาศอนนี้เย็นเยือว่าที่เย นแนผมลุัู้ัน นัยน์าอริสเปลี่ยนเป็นสีแราวับเลือ น่าลัว....นรหน้าน่าลัวริๆ
“นาย...ไม่ใ่น....”
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ความคิดเห็น