>>พบเพื่อเพียงผ่าน<<

เนื้อเรื่อง

พบเพื่อเพียงผ่าน

แสงแดดสาดส่องมากระทบกับใบหน้าของหญิงสาวที่กำลังเหน็ดเหนื่อยกับการย้ายของเข้าสู่ที่พักใหม่ เธอปาดเหงื่อบนใบหน้าพลางแหงนหน้ามองตึกสูงใหญ่อยู่ตรงหน้า “หอพักส้มเช้ง” นี่คือที่อยู่ใหม่ของเธอ หญิงสาวค่อยๆยกกระเป๋าใบใหญ่ของเธอเข้าสู่หอพัก แล้วมาหยุดอยู่ตรงหน้าลิฟต์ เธอพยายามเอื้อมมือมากดปุ่มตรงหน้าลิฟต์ แต่ทว่ากระเป๋าที่เธอถือนั้นมันใบใหญ่เกินกว่าที่เธอจะสามารถถือด้วยมือเดียวได้ เธอใช้ความพยายามอยู่ซักพักก็มีมือมือหนึ่งมากดปุ่มให้ลิฟต์เปิด หญิงสาวแหงนหน้าขึ้นมามองหน้าผู้มีพระคุณเพื่อกล่าวขอบคุณ ”ขอบคุณนะค่ะ” เธอพูดพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า

“ไม่เป็นไรครับ ให้ผมช่วยนะครับ” ชายหนุ่มที่เป็นผู้มีพระคุณเมื่อครู่กล่าวพร้อมกับยื่นมือมารับของที่หญิงสาวเพื่อช่วยถือ “คุณชื่ออะไรครับ ผมชื่อม่อน”  ชายหนุ่มถามขณะที่ทั้งสองก้าวเท้าเข้ามาในลิฟต์ “เมเปิ้ลค่ะ”จากนั้นทั้งสองก็ไม่พูดอะไรกันจนถึงหน้าห้องของเมเปิ้ล เธอเอามือล้วงกุญแจในกระเป๋าแล้วเปิดห้อง ภายในห้องเต็มไปด้วยฝุ่นละอองหญิงสาวไอสำลักฝุ่นเบาๆ “เฮ้อ! งานนี้เห็นต้องทำความสะอาดครั้งใหญ่แล้วสิเนี้ย” เธอบ่นพรึมพรำกับตัวเองเบาๆทั้งสองค่อยๆยกของเข้ามาข้างในกัน  “เอ่อ ม่อนเดี๋ยวลงไปช่วยกันยกของที่เหลือตรงด้านล่างด้วยกันมั้ย”  “อืม ได้สิ” ทั้งสองเดินลงไปยกของที่เหลือด้วยกัน ในขณะที่เมเปิ้ลกำลังยกของ ขาของเมเปิ้ลก็ไปสะดุดกับกระถางต้นไม้ที่อยู่หน้าลิฟต์ แทนที่ตัวของเมเปิ้ลจะล้มลงไป แต่ม่อนกับช่วยประคองตัวเธอไว้ได้ทัน ทำให้เมเปิ้ลไปอยู๋ในอ้อมกอดของม่อนเมเปิ้ลถึงกับอายหน้าแดงจึงรีบเดินออกมา แล้วพรึมพรำคำว่าขอบคุณเบาๆ แล้วทั้งสองก็ยกของเข้าในห้องสำเร็จ  “ขอบคุณนะม่อน ที่ช่วยยกของมาให้อะ” “อ๋อไม่เป็นไรแค่นี้เอง เอ่อ....จะให้ช่วยจัดห้องมั้ย”ม่อนถามเมเปิ้ล  “อืม...งั้นก็ไม่ขัดศรัทธาจ้ะช่วยกันจัดเลย”แล้วทั้งสองก็ช่วยกันจัดห้อง จนเวลาผ่านไป3ชั่วโมงภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าก็คือห้องที่สะอาดเอี่ยม ไร้ฝุ่นละออง เมเปิ้ลยกข้อมือดูนาฬิกาบอกเวลาว่าใกล้จะ6โมงแล้ว เธอจึงเอ่ยชวนม่อนมาทานข้าวเย็นด้วยกัน  “นี่ ม่อนไปกินข้าวด้วยกันมั้ยฉันเลี้ยงเอง”  “จะดีเหรอให้ผู้หญิงเลี้ยงอะ”  “ไม่เป็นไรหรอก ถือว่าตอบแทนที่ม่อนช่วยเราวันนี้อะ”แล้วทั้งสองก็เดินทางไปกินข้าวที่หน้าปากซอยด้วยกัน ถึงแม้จะเป็นร้านอาหารที่ไม่หรูหราอะไรมา แต่ก็เป็นจุดที่เริ่มต้นมิตรภาพของทั้งสอง..... หลังจากเหตุการณ์วันนั้นทั้งสองก็เป็นเพื่อนบ้านที่สนิทกัน จนหลายๆคนในหอพักคิดว่าทั้งสองเป็นแฟนกัน จนวันหนึ่งเมเปิ้ลได้รับโทรศัพท์จากชายหนุ่มคนหนึ่งที่เธอรู้จักดีว่าเขาคือใคร  "โอ๊ตโทรมาทำไม ไหนว่าจะปล่อยให้เมไปตามทางของเมไง” "แต่โอ๊ตอยากให้เรา....” "แต่เมไม่อยากให้เราเป็นเหมือนเดิม เมเจ็บแล้วเมจำโอ๊ตเข้าใจเมใช่ไหม” "แต่โอ๊ตสัญญาว่า........” "เมเกลียดคนตอแหล แล้วอย่าโทรมาอีกล่ะ” เมเปิ้ลรีบกดวางสายทันทีแล้วนั่งร้องไห้อยู่ข้างประตูอยู่คนเดียว ในขณะเดียวกันที่ม่อนก็มาเคาะประตูเรียกเธอ แต่เธอก็ไม่พร้อมจะพบหน้าใครทั้งนั้น "เมๆๆเปิดประตูซิเม” แต่เธอก็ไม่ยอมเปิด จนชายหนุ่มหมดปัญญาเขาจึงหาเศษกระดาษมาเขียนโน้ตสอดไว้ใต้ประตูห้องของเมเปิ้ล เมื่อเมเปิ้ลอ่านข้อความซึ่งเขียนไว้ว่า  "มีอะไรไม่สบายใจ ก็ปรึกษาเราได้นะ^^...เป็นห่วงนะ”เธอจึงเขียนตอบกลับไปว่า "งั้นพรุ่งนี้เราจะเล่าให้ฟัง” เมื่อม่อนได้อ่านข้อความนั้น ก็เขียนตอบไปว่า "ครับผม พรุ่งนี้เจอกัน...ฝันดีนะ”ตลอดทั้งคืนเมเปิ้ลได้คิดทบทวนเรื่องของโอ๊ตแฟนเก่าเธอ เธอยอมรับว่าลืมเขาไม่ได้ แต่เธอก็ไม่อยากกลับไปเจ็บอีก จนรุ่งเช้าม่อนมาหาเมเปิ้ลที่ห้อง แล้วทั้งสองก็ขึ้นไปปรึกษากันบนดาดฟ้าของตึกส้มเช้ง เมเปิ้ลตกลงว่าจะกลับไปหาโอ๊ตอีกครั้ง เมเปิ้ลจึงให้ม่อนมาช่วยเก็บกระเป๋าพร้อมบอกลาและเดินจากไป ทิ้งให้ม่อนที่เหลือแต่คราบน้ำตาบนใบหน้าของเขา.....ว่าพบกันเพื่อเพียงผ่าน เมื่อรักที่เธอต้องการไม่ใช่ฉันวันนั้นเธอแค่เหงาใจได้พบกันแค่ช่วงหนึ่ง หมดวันเวลาที่มันลึกซึ้งก็ไปแม้รักเธอแค่ไหนก็ไม่มีวัน