[Vocaloid] Karakuri 卍 Burst สงครามสีแดง

ลำดับตอนที่ #9 : สีแดงอันบริสุทธิ์

[ตอนที่ 9]

สีแดงอันบริสุทธิ์

 

เจ้าบ้านั้น...ทำไมถึงได้ทำแบบนี้ล่ะ จูบฉันทำไมกัน น่าเอ็นดู น่าถนอมรักษางั้นหรอ? ฮ่ะๆๆ
 

ตลกน้าคิดว่าจะสามารถกระโดดข้ามกำแพงอันสูงชันในใจของฉันได้งั้นหรอ? อย่าอวดดีหน่อย

เลยน้า!! ผู้ชายทุกคนมันก็กะล่อนเหมือนกันหมดนั้นแหละ เห็นผู้หญิงเป็นนางบำเรอกันเสียหมด

 

'มิกุจัง'

'วันนี้มีความสุขที่สุดเลยล่ะ'

'ฮ่ะๆๆ ล้อเล่นน้า' 


''อืม...นี่รินจัง เธอเคยบอกว่าเพราะภาพบางอย่างในอดีตเลยทำให้ต่อสู้แพ้กับเจ้าพลเอก
 

คากามิเนะ เลนสินะ''
 

''ค่ะ''

''แล้ว...ภาพพวกนั้น มันเป็นยังไงหรอ?''

''ก็เป็นภาพของพวกเด็กๆ ที่กำลังวิ่งเล่นกัน ณ ที่ใดที่หนึ่ง แต่เท่าที่จำได้ก็เป็นสถานที่
 

โล่งๆ พื้นหญ้า มีแสงแดดอบอุ่นสาดส่องลงมาอย่างทั่วถึงและมีดอกไม้...ฮึ''
 

เอ๊ะ? รินจังกำลังยิ้มงั้นหรอ?


''รินจัง มีอะไรอีกมั้ย''

''เด็กผู้ชายสองคนและก็เด็กผู้หญิงอีกสองคนค่ะ ว่าแต่ว่าท่านถามข้าทำไมรึ...เจ้าค่ะ!?''

''อื้อ ขอบคุณนะรินจัง''


นี่ข้า...กลายเป็นเด็กขี้แยไปตั้งแต่เมื่อใดกัน 

ข้ากำลังอ่อนแอลงเรื่อยๆ นะ

ดีแล้วงั้นหรอ? แล้วความฝันของท่านแม่ล่ะ โลกสีแดงไง

ใช้!! โลกที่มีแต่เลือดคือเป้าหมายสูงสุดของฉัน ทุกคนจะต้องตายรวมถึงตัวฉันด้วย เลือด
 

สีแดงฉาดอันสวยงามนี้จะต้องชะโลมโลกนี้ให้กลายเป็นสีแดงและในที่โลกก็จะดับสิ้น ใช้แล้ว!!

ที่ฉันทำไมไปทั้งหมด ฉันทำเพื่อไม่ให้ทุกคนเจ๊บปวด ถ้าโลกนี้แหลกสลายไป ถ้าทุกคนตายไป

ถ้าทุกคนไม่ได้เกิดใหม่ก็จะไม่เจ๊บปวดยังไงล่ะ ไม่ต้องเผชิญหน้ากับโลกที่แสนเลวร้าย เฮะๆๆ

ฮึๆๆ ขอบคุณพระเจ้า...ขอบคุณท่านแม่ที่สร้างฉันขึ้นมา แม่ค่ะ...ความฝันของเรากำลังกลายเป็น

จริงแล้วนะ เฮะๆ 
 

'แม่ค่ะ ความรักเป็นยังไงหรอ?'

'อืม...ก็คงจะเป็นสีชมพูล่ะมั้ง'

'สีชมพูหยอ?'

'ใช้จ๊ะ เมื่อลูกโตขึ้นลูกจะเข้าใจเองล่ะ'


''...''

.

.

.

.

.

ณ กองทัพคาราคุริ


''โอ๊ย!! เบาๆ หน่อยสิลูกะจัง''

''งั้นก็เลิกทำอะไรบ้าๆ แบบนี้เสียทีเถอะค่ะ สมควรที่จะเจ๊บตัว - -''

''ผมก็แค่ทำให้มิกุจังจำผมได้ก็เท่านั้นเอง! เจ๊บ!!''

''แต่จะทำอะไรก็ให้รู้เวล่ำเวลาบ้างสิพี่ เอ้า!''


แปะ!


''โอ๊ย!! ไอ้เลนแปะเบาๆ หน่อยสิโว๊ย!''

''โทษที - - พอดีอารมณ์ชัววูบอ่ะนะ''

''ชิ...ฉันก็แค่อยากจะให้มิกุจังจำฉันได้เร็วๆ ก็แค่นั้นเอง...''

''พี่นี่ใจร้อนชะมัดเลย ทีผมกับรินนะยังไม่รีบขนาดนั้นเลย''

''เพราะแกเป็นงี้ไง รินจังถึงได้หนีตลอดอ่ะ''

''ทำไม? พี่มีปัญหาอะไร อย่างผมอ่ะค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป ไม่ใช้เร็วไฟแลบแบบพี่นี่''

''โห่ย!! แกก็น้าจะรู้นิสัยของสองสาวนี้ดีอยู่แล้วนี่ ผู้หญิงน่ะ อ่อนไหวง่ายจะตายไป :)''

''หือ? แล้วมันเกี่ยวอะไร''

''ให้มันเป็น 'สีชมพู!!' ''

''อย่าได้คิดล้อเลียนบอดี้สแลมของผมเชียว... -__-;;''

''ยุคนี้บอดี้สแลมเขายังไม่เกิดเลยโว๊ยยย ผิดยุคแล้วไอ้เลน =O=''

''เอ้าหรอ?''

''อืมแล้วสีชมพูมันยังไงหรอคะ? มันเกี่ยวอะไรกับท่านมิกุและรินจังคะ''

''ฮึๆๆ สีแดงคือสีแห่งความรัก ชีวิต ความสนุกสนาน ความลังเล กิเลส แต่พอผสมสีขาวที่
 

ซึ่งมีความหมายคือบริสุทธิ์ผุดผ่อง ยุติธรรม คิดบวก เคารพนับถือ ชัดเจน เสียสละเพื่อส่วนรวม

พอนำมาผสมกันก็เป็น 'สีชมพู' ความรักอันบริสุทธิ์ผุดผ่องและชัดเจนแต่บางครามันก็อาจมีลังเล

บ้าง กิเลสบ้าง...''
 

''...''

''สีชมพูมีความหมายคือความสุข น่าหลงไหล อดทน กำลังใจ เข้มแข็ง เป็นมิตร เพราะงั้น
 

สีชมพูนี่แหละ ไม่สิ...ทั้งสีแดง สีขาวและสีชมพูนี่แหละ...ที่จะกำจัดตัวเธอผู้น่าสงสารออกไป...''
 

''ฮึๆ สมกับที่เป็นพี่มิคุโอะของผม งั้นจะมั่วรอช้าอะไรอยู่ล่ะ''

''รีบจัดการเลยดีกว่านะ ^^''


ฟุ่บ...

 

 

cinna mon