[Vocaloid] Karakuri 卍 Burst สงครามสีแดง

ลำดับตอนที่ #6 : ความฝันในอดีต

[ตอนที่ 6]

ความฝันในอดีต
 

'นี่! วันนี้เราจะเล่นอะไรกันดีล่ะ?'

'งั้นเอาซ่อนหาล่ะกันนะ'

'งั้นเธอเป็นคนหานะ ฮิฮิ'

'โอเค งั้นเริ่มเลยน้า หนึ่ง สอง สาม...'

'สี่ ห้า หก เจ๊ด แปด เก้า...'


ปัง!!


'สิบ...ฮึๆๆ'


ฟุ่บ!!


'ละ เลนคุง!! O_O'

'ฮึๆๆ ง่ายดายซะเหลือเกินนะ'

'คุณ!? คุณเป็นใครกัน ทำไมถึงทำเช่นนี้กัน'

'ชู่ว์~ เบาๆ หน่อยสิจ๊ะ เดี๋ยวแผนก็เสียหรอก รินจัง'

'...'


หมับ!


'ปล่อย...รินนะ คุณต้องการอะไร'

'เอ๋? ฉันว่าฉันยิงเข้าที่จุดเสี่ยงตายแล้วนะ หรือว่าฉันพลาดล่ะ? เอ๋~ งั้นเดี๋ยวเอาใหม่ก็ได้'

'คุณ! คุณจะทำอะไรน้องชายฉัน'

'บ๊ายบาย~'


ปัง!! 

พรึบ!!


''แฮ่กๆๆ ฝันร้าย...อีกแล้วสิ''


ขวับ! 

โธ่เอ๊ย! นี่พึ่งจะยามฉลูสองสึเองนะ ดันฝันร้ายอีกจนได้ หากนอนต่อไปก็คงไม่หลับเสีย
 

ง่ายๆ แน่ ฮึ่ย! งั้นออกไปเดินเล่นหน่อยล่ะกัน
 

ครืดดด~


''...''

''(_ _)zZZ''

''ฮึ! เจ้าพี่ชายบ้าเอ๊ย''

''อื้อ...รินจัง -w- แหะๆ แง่มๆ''

''ไอ้... =*=''


ขนาดนอนหลับยังมีละเมออีกนะ แทนที่จะละเมอถึงพี่มิกุดันมาละเมอถึงพี่สาวผมซะได้
 

หมดกันๆ ภาพพจณ์หัวหน้าผู้ยิ่งใหญ่ -__-;; เดี๋ยวไปหยิบผ้าห่มมาคลุมตัวให้ดีกว่า ไม่งั้นจะ

เป็นหวัด
 

''รินจ๊างงง~ แจ่บๆ =O=''

''ตูเปลี่ยนใจดีมั้ยเนี้ย? -__-''

.

.

.

.

.

-ยามฉลูสามสึ-

''ฟู่~ หนาวแหะ''


เฮ้อ~ ทั้งๆ ที่ฤดูในปัจจุบันนี้คือฤดูร้อนแท้ๆ แต่พอพระอาทิตย์ตกดินอากาศก็แปรผันเป็น
 

หนาวเหน็บขึ้นมาทันที โลกนี้มันอยู่ยากขึ้นทุกวันทุกคืนจริงๆ
 

โลกมันอยู่ยากขึ้น...หรือเพราะหัวใจของเรามันหวั่นไหวกันแน่นะ


'เลนคุง เลนคุง~'

'คึๆ งั้นก็ฆ่าฉันซะสิค่ะ คุณพลเอก~'


ผมหรี่ตาลงเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆ เดินไปที่ระเบียงข้างๆ ห้องพัก ห้องพักนี้เป็นเรือนไม้สอง
 

ชั้นด้วยกัน ดาวบนท้องฟ้าที่เปล่งประกายเจิดจรัสแต่นั้นก็ไม่ใช้แสงที่เปล่งประกายของตัวเอง

มันคือแสงของดวงอาทิตย์อันใหญ่โตที่ลุกไหม้พร้อมที่จะแผดเผาดาวบนท้องฟ้านี้ให้เป็นผุยผง

ได้ในพริบตา เปรียบเสมือนกับ...
 

'พี่มิกุ'

พี่สาวที่ในอดีตแสนใจดี อ่อนโยน ขี้แยและยังขี้อายสุดๆ แต่ในปัจจุบันนี้กลับไม่ใช้...เธอ
 

คือหัวหน้าองค์กรลับไร้นามที่แสนโหดเหียม มีลูกน้องมากกว่าร้อยคน แต่ที่สำคัญๆ กับเธอ

หน่อยก็คงเป็น 'ริน' แหละนะ ใช้! รินจังยังไงล่ะที่ถูกกระทำชำเราจนต้องเสียดวงตาซ้ายไปน่ะ

ฮึ! พูดแล้วเจ๊บแทนจริงๆ
 

แปะ!


''ร้อน!! =[]=;;''

''เบาๆ หน่อยสิ -__-;;''

''คะ ไคโตะซังเองหรอ?''

''อืม พอดีนอนไม่หลับน่ะก็เลยออกมาชงนมกินแล้วเห็นนายพอดีก็เลยชงเผื่อมาด้วย''

''ขอบคุณครับ''


ผมเอื้อมมือไปรับแก้มนมร้อนมาจากมือไคโตะซัง เขาคือมือขวาของมาสเตอร์คนเก่าที่
 

ได้เสียชีวิตไปแล้ว เขาเองก็เป็นกรณีเดียวกับผมที่ต้องสูญเสียพี่น้องไป 'ไคโกะจัง' เด็กสาวใน

วัยสิบห้าปีผู้ใสซื่อแต่กลับถูกลักพาตัวไปโดย...

'ฮัทสึเนะ มากาโตะ'

ทุกคนอาจจะสงสัยว่าไอ้คนที่ชื่อฮัทสึเนะ มากาโตะนี่คือใคร ผมจะเฉลยให้ก็ได้ครับ เขา
 

คือ...คุณแม่ของพี่มิคุโอะยังไงล่ะ อ่านไม่ผิดหรอก คุณ-แม่-ของ-พี่-มิ-คุ-โอะ!! และยังเป็น

ภรรยาของท่านมาสเตอร์คนเก่า 'ฮัทสึเนะ คุโรอิ' ซึ่งทั้งสองคนรักกันมากต่อมาด้วยเหตุบาง

อย่างจึงทำให้น้ามากาโตะเปลี่ยนไป...

อ้า สงสัยพูดเยอไปหน่อย นมเริ่มอุ่นลงแล้วแหะ -..-


''นายเองก็นอนไม่หลับหรอ?''

''นอนหลับอ่ะ หลับอยู่แต่เพราะฝันร้ายเลยตื่นแล้วก็นอนไม่หลับอีกเลย''

''เรื่องรินจังงั้นหรอ''

''อืม...พี่ล่ะ''

''ก็คล้ายๆ กับแกนั้นแหละ ฝันถึงยัยไคโกะ - -''

''...''

''...''


จุดวันล่ะนิดจิตแจ่มใส ถุ้ยยยย!! =3=

แซ่กๆ


''!!?''



 

  cinna mon