[Vocaloid] Karakuri 卍 Burst สงครามสีแดง

ลำดับตอนที่ #2 : ครั้งแล้วครั้งเล่า...

[ตอนที่ 2]

ครั้งแล้วครั้งเล่า...

 

ตึก ตึก ตึก...


''ท่าน...มิกุ?''

''ทำงานพลาดอีกแล้วสินะจ๊ะ รินจัง''

''ขอประทานอภัยเจ้าค่ะ ข้าผิดไปแล้ว''

''ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ...''


หมับ!


''ก็รินจังเองก็เป็นแค่สาวน้อยบอบบางธรรมดาๆ คนหนึ่งนี่น้า จะให้ไปสู้กับไอ้เจ้ามนุษย์
 

ป่าเถื่อนนั้น ไม่ดีแน่นอนจ๊ะ''
 

''ค่ะ...''


ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ข้าแพ้เจ้านั้น ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ใจของข้าอ่อนแอ ครั้งแล้วครั้งเล่า...ที่
 

ภาพบ้าๆ นั้นทำให้ข้าต้องแพ้ ตัวข้าที่เป็นเพียงหุ่นปีศาจที่สร้างขึ้นมาเพื่อกำจัดมนุษย์ที่แสน

เปราะบางนั้น กลับมีความทรงจำที่ไม่สามารถอธิบายได้ว่ามันคืออะไร ภาพของเด็กหญิงในวัย

เพียงสิบเอ็ดปีกับเด็กชายผู้เป็นฝาแฝดคนน้องในวัยเพียงสิบเอ็ดปีเช่นกันกำลังเล่นกันอย่างสนุก

สนาน รอยยิ้มที่หวนให้นึกถึงใบหน้าของเจ้าพลเอกคากามิเนะ เลนนั้น...
 

นี่มันคืออะไรกัน!!!


''รินจัง รินจัง''

''อ๊ะ! กุมิ?''

''เป็นอะไรไปค่ะ เหม่อลอยไปถึงไหนแล้วล่ะ''

''ขะ...ข้าแค่คิดอะไรเพลินไปเสียหน่อยน่ะ ทำแผลเสร็จหรือยัง''

''รินจังพึ่งจะเข้ามาเมื่อสักครู่นี้เองนะคะ จะไปเสร็จได้ยังไงกัน''

''อา...นั้นสินะ ได้ผ้าพันแผลเพิ่มขึ้นอีกแล้วสิ''


เธอคนนี้คือ 'เมคพอยด์ กุมิ' อายุเพียงแค่สิบแปดปีแต่ความสามารถในด้านการต่อสู้ของ
 

เธอไม่เคยเป็นสองรองใคร เธอเป็นมือขวาของท่านมิกุหัวหน้าองค์กรของพวกเรา เช่นเดียวกับ

ข้าชื่อ 'ริน' อายุสิบแปดปี ความสามารถของข้าคือการใช้ปืนทุกชนิดและความเร็วที่ไวดุจดั่งแสง
 

'ฮัตสึเนะ มิกุ' หัวหน้าองค์กรผู้สวยสง่าและโหดเหียม อายุเพียงแค่สิบเก้าปี ใบหน้าเรียว
 

สวย ดวงตากลมโตสีเขียวน้ำทะเลภายใต้กรอบแว่น จมูกโด่งได้รูป ริมฝีปากรูปกระจับชมพูบาง

เฉียบสวยงาม ผมยาวสลวยเขียวน้ำทะเล รูปร่างสัดส่วนดูดีจนน่าอิจฉา (ยกเว้นตรงหน้าอก) 

 

''เสร็จแล้วจ๊ะ''

''ขอบคุณนะกุมิ เธอนี่เก่งเหมือนเดิมเลยนะ''

''แน่นอนค่ะ รินจังเองตอนนี้ก็ควรนอนหลับนะคะ ไว้ท่าท่านมิกุเรียกพบเมื่อใดข้าจะมาเรียก
 

นะคะ''
 

''อืม ขอบคุณนะ''

''ค่ะ ^^''


ข้ารักท่านมิกุตั้งแต่แรกพบ ท่านมิกุเป็นลูกสาวของหัวหน้าองค์กรลับของเราส่วนข้าเป็น
 

เพียงแค่เด็กผู้หญิงที่ถูกเก็บมาเพียงคนหนึ่ง ดวงตาข้างซ้ายของข้าสูญเสียไปตั้งแต่เมื่อใดไม่รู้

แต่ด้วยความเมตตาของท่านมิกุ ท่านไม่รังเกียจข้าเลยแม้แต่นิดเดียวแถมยังดีกับข้ามาก คอยดู

แลเอาใจใส่และฝึกฝนข้ามาอย่างดี ร่างกายของข้ามีเพียงแต่บาดแผล ร่างกายของข้าเต็มไป

ด้วยความเจ๊บปวด ร่างกายของข้าเต็มไปด้วยปริศนาที่ไม่สามารถแก้ไขได้
 

'ปริศนาในอดีต'


เฮ้อ! พูดมาเสียหยืดยาวก็เหนื่อยแหะ ครานี้ขอให้อย่าฝันเห็นถึงเจ้าภาพบ้าๆ นั้นเลย...นะ


''ฟี้...''

''('^')''

''- -zZz''

''คิก...ราตรีสวัสดิ์นะ รินจัง''


แปะ!

ชึ่บ~ (ลูบหัว)


''รินจัง ขอให้แผลหายเร็วๆ นะจ๊ะ ^^''

''ท่านมิกุ...''


'ฮื่อๆๆ ฮึกๆ เลนคุง!! เลนคุง'

'อ่อนหัดซะจริงเลยนะ แต่ไม่เป็นไร คนที่ข้าต้องการคือเธอต่างหากล่ะ คากามิเนะ ริน'

'พวกคุณทำอะไรน้องชายฉัน คุณคือใครแล้วต้องการอะไรกันแน่'

'ชู่ว์~ เรื่องนี้บอกกลางแจ้งไม่ได้หรอกนะจ๊ะ รินจัง ฉันชื่อ...ฮัทสึเนะ มากาโตะ'


'ตุบ!!'

.
 

.

.

.

.

ณ กองทัพคาราคุริ


''เลน! เลน!!''

''ฮะ...ฮ่ะ!? O_O;;''

''นายเป็นอะไรไปอีกเนี่ย เหม่อลอยอยู่ตลอดเวลาเลย แนะนำตัวสิย่ะ''

''มาสเตอร์คนใหม่ยังมาไม่ถึงเลยนี่ จะทำไปทำไม?''

''เจ้านี้นิ! ซ้อมไงย่ะซ้อม ถ้าเกิดผิดพลาดขึ้นมาประการใดแกตายแน่!!!''

''เจ๊นี้น้า...เจ๊ก็รู้ดีเกี่ยวกับนิสัยผมดีนี่ ผมไม่มีทางทำพลาดหรอกนะ''

''คนเราเกิดมาสักครั้งหนึ่งในชีวิตก็ต้องมีผิดพลาดบ้างสิย่ะ หัดทำอะไรให้มันตามกฎ
 

ระเบียบบ้างสี๊!~'' 

''โอ๊ย!! เอ๊อ่าอำเอือนอ๋มเอ็นเอ็กอิ'' 

''เหมือนเด็กน่ะดี! แกไม่เคยได้ยินรึไง ว่าไม้อ่อนดัดง่ายไม้แก่ดัดยากน่ะ''

''โอ๊ย!! =_=''

''เหอะ! อีกแค่ห้านาทีจะถึงยามสี่สึแล้วนะ อีกแค่ห้านาทีท่านมาสเตอร์คนใหม่ก็จะปรากฎ
 

ตัว...''

''อืม...อยากเจอเร็วๆ จัง พี่ชาย''


'ฮัทสึเนะ...มากาโตะ'

 

cinna mon