[Vocaloid] Karakuri 卍 Burst สงครามสีแดง

ลำดับตอนที่ #11 : ไม่เข้าใจ :(

[ตอนที่ 11]

ไม่เข้าใจ :(
 

เฮ้อ! ข้าล่ะไม่เข้าใจถึงความคิดของเจ้ามาสเตอร์คนใหม่เลยจริงๆ คิดจะทำอะไรกันแน่นะ
 

แล้วไอ้ท่าทางกวนประสาทชวนโมโหนั้นด้วยเช่นกัน แผนการครั้งสำคัญ? สีแดง สีขาว สีชมพู?

จูบ? อ่อนไหว? สารสีแดง? สร้างสีแดง? และอีกนานาความคิดของเจ้ามาสเตอร์บ้าบอนั้น นี่มัน

ตลกร้ายชัดๆ เลย ผมไม่เข้าใจจริงๆ ไม่เข้าใจ...
 

ผมแค่อยากให้ไคโกะกลับมาเป็นคนเดิมก็เท่านั้น ทุกคนในองค์กรนี้ส่วนมากต้องการที่จะ
 

ให้ญาติพี่น้องหรือเพื่อนของตนเองที่ถูกยัยหัวหน้าไร้นามนั้นจับตัวไปคืนมา แต่เจ้ามาสเตอร์

คนใหม่กลับเห็นแก่ตัวทำเพื่อตนเองเพียงฝ่ายเดียว อยากให้มิกุจังจำผมได้เร็วๆ งั้นหรอ? :( ชิ!! 

 

''ไคโตะคุงครับ ทำหน้าครุ่นคิดจนคิ้วติดกันแล้วนะครับ เป็นอะไรไป?''

''ไม่มีอะไรหรอกขอรับ ข้าก็ทำหน้าแบบนี้เป็นประจำอยู่แล้ว''

''กำลังนิทราผมในใจหรือเปล่าครับ? เพราะเมื่อสักครู่นี่คุณจ้องมองผมอย่างกับจะกินเลือด
 

กินเนื้อกันเสียให้ได้ ^^''

 

''เปล่าขอรับ ข้าก็แค่ไม่มีอะไรให้มอง''

''แล้วทำไมต้องทำคิ้วขมวดแบบนั้นด้วยล่ะ ถ้าทำบ่อยๆ ระวังหน้าแก่เร็วนะครับ เดี๋ยวถ้า
 

ไคโกะจังเจอเข้าจะคิดว่าเป็นคุณพ่อเอาได้ มิใช้พี่ชาย''

''...''

''ฮึๆๆ อืม~ คิดถึงน้องสาวขนาดนั้นเลยหรอครับ ไคโตะคุง''

''...''

''นายเองก็คงไม่เข้าใจสินะ 'สีแดง'  น่ะ''

''ครับ...ท่านต้องการอะไรกันแน่''

''ฮึๆ งั้นผมจะบอกให้ก็ได้นะ เกมส์ที่ผมกำลังเล่นกับมิกุจังอยู่ตอนนี้น่ะ คือ เกมส์แห่งการ
 

สร้างสีแดงนั้นเอง เกมส์นี้น่ะมีกติกาอยู่ว่าใครที่สามารถสร้างสีแดงได้สมบูรณ์ก่อนถือว่าชนะ

แล้วไคโตะคุงคิดว่า...สีแดงที่ผมพูดถึงน่ะ หมายถึงอะไรล่ะ''
 

''คงจะเป็น...ความรักล่ะมั้งขอรับ''

''ปิ๊งป่อง! ถูกต้องแล้วคร้าบบบบ~ แต่ก็ไม่ได้มีแค่อย่างเดียวหรอกนะครับ แล้วไคโตะคุง
 

คิดว่าทางฝ่ายของมิกุจังเขาจะคิดว่าสีแดงในเกมส์นี้หมายถึงอะไรล่ะ''
 

''ก็คงจะเป็น...ชีวิตขอรับ''

''ใช้! ชีวิตของการอยู่รอดยังไงล่ะ :) นับวัน นับคืนก็จะยิ่งมีคนตายมากขึ้นเสียทุกวัน อย่าง
 

ต่ำก็หนึ่งร้อยกว่าคนต่อหมู่บ้านต่อชั่วยามค้ำคืนฉลูสองสึไปจนถึงยามฉลูสี่สึนั้นเอง ประชากรใน

ประเทศของเรานับวันก็ยิ่งมลายสูญหายไป บางหมูบ้านก็อพยพย้ายถิ่นไปนอกประเทศ บาง

หมู่บ้านก็พากันฆ่าตัวตายเองเพราะไม่ว่ายังไงก็คิดว่าตัวเองจะต้องโดนฆ่าตายแน่ๆ ด้วยเหตุนี้

คุณพ่อของผมจึงก่อตั้งองค์กร 'คาราคุริ' ขึ้นมาและได้พยายามหาวิธีกำจัดองค์กรลับไร้นามของ

คุณแม่ผม แต่ด้วยบางสิ่งบางอย่างจึงทำให้ทั้งสองตายจากกันไปและได้ใช้ลูกชายคนนี้กับลูก

สาวอีกคนหนึ่งรับหน้าที่ต่อไป'' 

''มาสเตอร์กับเจ้าหัวหน้าองค์กรไร้นาม...เป็นพี่น้องกันหรือขอรับ?''

''ไม่ใช้หรอก เธอเป็นลูกที่เก็บมาเลี้ยงน่ะแต่ก็น่าแปลกใจที่ผมกับเธอมีอะไรที่เหมือนกัน
 

มากๆ อย่างเช่นหน้าตา สีผมและลักษณะทางพันธุกรรมต่างๆ ทั้งๆ ที่พ่อแม่ของผมเก้บเธอมา

เลี้ยงในช่วงเวลาเดียวกันซึ่งเป็นตอนที่ผมพึ่งออกมาลืมตาดูโลกได้แค่วันเดียวเท่านั้น''

สิ่งที่เจ้ามาสเตอร์ฮัทสึเนะ มิคุโอะนั้นพูดออกมาดูไม่ค่อยน่าเชื่อถือเสียเท่าไหร่นัก เป็นเด็ก
 

ที่ถูกเก็บมาเลี้ยงแต่กลับมีลักษณะที่คล้ายคลึงกันมากๆ จนนึกว่าเป็นฝาแฝดหรือโคลนนิ่งกันมา

เลยก็ว่าได้ แต่ว่า...มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับน้องสาวของผมเลยแม้แต่น้อยนะ - -;;

''นั้นไง! ทำหน้าครุ่นคิดขมวดคิ้วติดกันอีกจนได้ ฮ่ะๆ คงกำลังคิดว่าผมพูดอะไรไร้สาระอยู่
 

ใช้ป่ะล่ะ ผมไม่โกรธหรอกครับ แต่ว่ามีสิ่งหนึ่งที่ผมอยากบอกคุณ''

''...?''

''ผมพาไคโกะจังกลับมาแล้วล่ะ''

''ฮ่ะ!?''

''พี่ค่ะ (' ')''

''คะ ไคโกะ!!?''


ภาพลวงตา!? ภาพลวงตาชัดๆ เลยครับ ไคโกะ! ไคโกะน้องสาวของผม O_O;; ไม่จริงน้า
 

ยัยไคโกะไม่น่าจะมาที่นี้ได้ ไม่มีทางจำผมได้ด้วยแล้วนี้อะไร!? ภาพลวงตาชัดๆ โอ้แม่เจ้า ผม

ฝันไปรึเปล่าเนี้ย =_= 

ไหนลองหยิกแก้มตัวเองสิ


''ฝันไปแน่ๆ ฝันไปแน่นอน...อื้อ''

''พี่ค่ะ หยิกแก้มตัวเองทำไม = =;;''

''คงไม่เชื่อน่ะว่านี่คือน้องสาวสุดรักของตัวเองไง ไคโกะจัง''

''อืม คงงั้นแหละค่ะ''

''ไคโกะ? ไม่มีทางเป็นไปได้...ไม่มีทาง!!''

''พี่ค่ะ! หยุดแหกปากแล้วตั้งสติดีๆ สิ =[]=;;''

''หา!?''


นะ น้องสาวของผม? จริงๆ ด้วย...

อึ้งเลยครับ สตั้นเลยครับ


''เอ๊ะ?''

''สวัสดีค่ะ :)''


 

cinna mon