[Vocaloid] Karakuri 卍 Burst สงครามสีแดง

ลำดับตอนที่ #10 : พี่ริน...

[ตอนที่ 10]

พี่ริน...

 

''น่าแปลกใจ เจ้ามาถึงก่อนข้าซะอีก''

''สวัสดี เจ้าหุ่นปีศาจ''

''อืม หวัดดี วันนี้นึกคึกอะไรถึงได้ใส่ชุดนอนมาสู้กับข้าล่ะ''

''ก็ไม่มีอะไรมากหรอก อีกอย่างข้าไม่ได้มาเพื่อสู้กับเจ้า''

''หืม? วันนี้เจ้าเป็นอะไรไป ปกติแล้วเจ้าก็เอะอะๆ ก็เอาแต่จะกำจัดข้าเสียให้ได้ วันนี้ผีเข้า
 

หรือไง? ฮี่ๆๆ''
 

''ข้ามาเพื่อเจรจาบางอย่างกับเจ้า''

''...หา?''

''พี่มิคุโอะเคยบอกไว้น่ะ ว่าผู้หญิงน่ะอ่อนไหวง่าย''

''...?''

''ก็เลยอยากจะทดสอบสักหน่อย''

''คิดจะจูบข้ารึไง ไม่มีวันซะหรอกย่ะ''

''คิดตื้นไปรึเปล่า ฮึ?''


อะ...อะไรน่ะ โลกจะแตกมลายสิ้นหรือเปล่า? เจ้าพลเอกคากามิเนะ เลนวันนี้มาแปลก
 

ชะมัดเลย แล้วอะไร? คิดตื้นบ้าบออะไรกัน อยากให้ข้าคิดลึกไปถึงไหนล่ะ เอ๊ะ? คิดลึก...-///-

 

''แกหมายถึงอะไร ฮ่ะ? อย่าเล่นแบบนี้กับข้านะ''

''แล้วเจ้าคิดไปถึงไหนแล้วล่ะ?''

''...''


ไอ้...ไอ้โรคจิต ไอ้คิโม่ย!! =_=;; อย่าได้ถามว่าข้าคิดลึกไปถึงไหนเลยแต่ชั่งเรื่องนี้เถอะ! 
 

รีบๆ จัดการไอ้ตัวขวางทางนี้แล้วไปไล่ฆ่าพวกเปราะบางดีกว่านะ :9

 

''อย่ารู้ไปเลยน้า ถ้าเจ้าไม่หลีกทางให้ข้า...กระจุยแน่''

''อื้อฮึ~ ข้าคงไม่กระจุยง่ายๆ แน่นอน เจ้าไม่เคยชนะข้าเลยนี้น้า''

''แล้วทำไม? ไม่เคยชนะก็ไม่ได้แปลว่าจะแพ้ตลอดหรอกนะ''

''ไปเอาความมั่นใจนั้นมาจากไหนกันครับ? ลืมภาพความทรงจำในอดีตของเราสองคนไป
 

แล้วหรือไง :)''

''...''


ภาพความทรงจำในอดีต...ของเราสองคน? บ้าบอคอแตกกันไปใหญ่แล้วน้า คิดจะหลอก
 

ฉันรึไง - -;; ฝันไปเหอะ ไอ้ภาพความทรงจำบ้าบออะไรนั้นฉันเลิกยึดติดมันแล้วล่ะ เตรียมตัว

เตรียมใจตายได้เลย เจ้าพลเอกคากามิเนะ เลน

 

''ข้าไม่ยึดติดกับมันอีกแล้วล่ะค่ะ วันนี้ข้าจะกำจัดเจ้าให้ได้ พลเอกคากามิเนะ เลนคุง''

''เจ้านี่เวลาเรียกชื่อข้าทำไมต้องเรียกเสียเต็มยศด้วยล่ะ เรียกอย่างอื่นสิ''

''ไม่รู้อ่ะ ฉันขี้เกียจเรียกสั้นๆ แต่ชั่งเรื่องนี้เหอะ!! มาสู้กันดีกว่าเสียเวลามามากพอแรงแล้ว''

''ฮึๆ งั้นก็เชิญเลยครับ''

''อ๊ะ? จะว่าไปนายไม่มีอาวุธเลยนี้น้า ดูไม่ค่อยยุติธรรมแหะ''

''ทำไมข้าจะไม่มีอาวุธล่ะ ข้ายังมีมือมีเท้าอยู่นี้ไง'' 

''ว้าว!! นี่เจ้าจะใช้มือใช้เท้ารับลูกกระสุนของข้างั้นหรอ? เจ๋งชะมัด งั้นขอทดสอบหน่อยสิ
 

ว่าความเจ๋งของแกจะสามารถทำอะไรฉันได้บ้างนะ ฮึๆๆ''

ปัง!!!

มือซ้ายได้เหนี่ยวไกปืนออกไปอย่างรวดเร็ว ศัตรูตรงหน้าแสยะยิ้มหวานออกมาพร้อมเบี่ยง
 

ตัวหลบกระสุนอย่างว่องไว อืม~ แต่ก็ยังเร็วไม่ล่ะนะ เจ้าพลเอกเอ่ย :3

 

''ช้าไปนิดนะคะ ท่านพลเอก~''


ปัง!!


''ถ้าเจ้าเร็วนัก...ก็จำผมให้ได้สิ พี่ริน''

''!!?''


ตุบ...





ร่างกายของข้าไม่มีแรงอะไรเลย กระบอกปืนตกหล่นกระแทกพื้นอย่างแรง  สายตาของ
 

คนตรงหน้าที่จับจ้องมองทะลุลึกลงไปถึงข้างในหัวใจของข้า ใบหน้าโศกเศร้าพลันของข้าทำ

ให้คนตรงหน้าอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนจะเอื้อมมือมาลูบหัวข้า

 

''>^<''

''แต่ก็ไม่ต้องรีบหรอกนะ ผมรอได้ :)''

''เลน...''

''แต่ถ้าพี่จำผมได้แล้ว ผมมีบางอย่างอยากจะบอกกับพี่นะ''

''หื้อ...''

''เลิกฆ่าคนสักทีเถอะเพราะพี่เอง...ก็เป็นมนุษย์เหมือนกันนะ''


หา? ข้าคือมนุษย์งั้นหรอ? 


''เลน...คากามิเนะ เลน?''

''อืม คากามิเนะ เลนกับคากามิเนะ รินไง เธอเป็นพี่สาวฝาแฝดของผม''

''เลน?''


ฟุ่บ!!


''...''

''รินจัง ถ้าหากสงครามครั้งนี้จบลงเมื่อไหร่ เรามากลับบ้านไปด้วยกันนะ ;)''

''อื้อ...''

 

cinna mon