คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Sine
Sine’s part
เมื่อคืนไม่รู้ว่าไปกินอะไรมาถึงได้ไม่มีแรงขนาดนี้ ผมปรือตาขึ้นมองนาฬิกาที่หัวเตียงได้เวลาใกล้เที่ยงแล้ว แต่ก็ยังคงนอนต่อไปอยู่ดีขี้เกียจลุก วันหยุดแบบนี้มันเป็นช่วงเวลาที่แสนสบาย ไม่ต้องไปโรงเรียนให้ปวดหัวไปวัน ๆ แต่ก็ต้องไปอยู่ดีนั่นแหละ
แอ๊ด!
เสียงเหมือนมีใครเปิดประตูเข้ามาในห้องของผม ถึงตอนนี้ผมรู้แล้วว่าเวลานอนใกล้หมดแล้ว ร่างสูงค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้ผมเรื่อย ๆ ก่อนที่จะส่งเสียงนรก -_-“
“ไซน์”
...
“พี่ไซน์คร้าบบบบ”
...
“มึงจะตื่นได้หรือยังครับ”
...
“อาทิตย์จะกินหัวคุณอยู่แล้ว เมื่อไหร่จะตื่นซะทีวะ!”
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเสียงใคร มีมันอยู่คนเดียว ’ซีแคนต์’ เจ้าระเบียบประจำบ้าน แต่วิธีการปลุกของมันน่ากระทืบมาก ถึงจะปลุกยังไงตูก็จะไม่ลุกเด็ดขาด!
“พี่ไซน์ตื่นเถอะ พี่ลืมแล้วหรอว่าวันนี้วันอะไร”
แล้วมันวันอะไรล่ะ?
“ถ้าพี่จำไม่ได้ผมก็จะเตือนความทรงจำให้”
รอฟังอยู่o_O
“วันนี้...”
...
“เป็นวันที่พ่อจะกลับมาจากต่างประเทศ”
อะไรนะ! (แต่ยังเนียนหลับ)
“แล้วก็ถึงสุวรรณภูมิแล้วด้วย”
“เวร!”
ผมกระโดดลงจากเตียงทันทีทันใด แล้วก็ตรงไปยังห้องน้ำ ไม่ถึงห้านาทีก็ออกมาพร้อมกับเสื้อผ้าชุดใหม่ ที่ไม่ใช่บ๊อกเซอร์กับเสื้อกล้าม ลืมได้ไงก็ไม่รู้ว่าวันนี้พ่อกลับจากเมืองนอก ตอนนี้เหมือนมีคนเอาค้อนมาทุบหัว แล้วจะทำอะไรต่อล่ะเนี่ย!
“เสร็จซะทีนะพี่”
“เออ แล้วต้องทำไรต่อวะเนี่ย”
“พี่ต้องไปรับพ่อที่สนามบิน”
“อ้าว! แล้วไม่ให้คนขับรถไปรับล่ะ”
“ไอ้แทนมันพึ่งขับรถชนเมื่อเช้า ตอนนี้คนขับอยู่โรงพยาบาล”
ขับรถชนคนขับรถ เฮ้ย! ตูงง
“พี่รีบไปเถอะ พ่อยังมาไม่ถึงหรอก”
“ไอ้เวร! แล้วเมื่อกี้บอกถึงแล้ว”
“ล้อเล่น”
แล้วมันก็เดินออกจากห้องไป ฝากไว้ก่อนนะไอ้ซีวันหลังได้ตายดีแน่ ผมมองนาฬิกาข้อมือบอกเวลาเที่ยงห้านาที จากนี่ไปสนามบินครึ่งชั่วโมงต้องรีบแล้ว ซีแคนต์ผมไม่กลัวมันหรอก แต่ที่กลัวน่ะพ่อผมเอง
Airport 12.55 P.M.
ตอนนี้ผมยืนอยู่ตรงผู้โดยสารขาเข้า ซีแคนต์โทรมาบอกเมื่อกี้ว่าเครื่องจอดแล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นเลยว่าพ่ออยู่ตรงไหน ผมกวาดสายตามองไปทั่วพื้นที่ แล้วเรดาร์ก็จับสัญญาณอันตรายได้จากช่องขาเข้าที่ 15 แน่นอนว่าต้องเป็นพ่อแน่ ๆ
“ไซน์”
ใช่เลย!
“มาช่วยพ่อเข็นรถเร็ว!”
“ครับ”
จะโหดไปไหนของเขา แค่นี้ผมก็กลัวจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว
“วันนี้มารับเองเลยหรอ”
“เออ...ครับ”
“แล้วซีกับแทนไม่มาด้วยหรอ”
“ซีแคนต์กำลังเตรียมความพร้อมอยู่ที่บ้าน ส่วนแทนเจนต์มันขับรถชนคนขับรถเมื่อเช้า เลยไม่รู้ว่ามันไปตายอยู่ที่ไหนตอนนี้”
ในที่สุดก็เข้าใจ -_-“
“เออพอแล้ว”
“กลับกันเลยนะครับ”
“เดี๋ยวก่อน”
อะไรอีกครับคุณพ่อ!
“สองคนนั้นยังไม่มาเลย”
สองคนไหนอีกล่ะเนี่ย!
“นั่นไง มาแล้ว”
ผมมองไปยังที่พ่อชี้ให้ดู ก็เห็นผู้หญิงสองคนกำลังโบกมือให้กับพ่อ คนหนึ่งเป็นหญิงวัยกลางคนส่วนอีกคนอายุรุ่นเดียวกับผม พวกเธอเดินตรงมายังจุดที่พ่อและผมยืนอยู่ พวกเธอเป็นใคร?
“ไปนานจังครับ”
“หลงนิดหน่อยค่ะ แต่ก็ได้ของมาแล้ว”
ผู้หญิงคนนั้นชูถุงที่คาดว่าจะเป็นของฝากให้พ่อดู แล้วพ่อก็ยิ้มดูมีความสุขมากอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนตั้งแต่แม่จากไป ผมเปลี่ยนเป้าหมายไปยังผู้หญิงอีกคนหนึ่งที่ยืนทำหน้าเซ็ง สงสัยจะเบื่อโลกมาก
“ไพน์”
“ค่ะ”
“มานี่สิลูก”
เธอเดินไปหาคนที่ผมคิดว่าคงเป็นแม่ของเธอ ก่อนที่ผมจะได้ยินประโยคที่ทำให้ผม...ไม่อยากจะเชื่อ
“ต่อจากนี้เป็นต้นไป ไพน์กับแม่ของเขา จะมาอยู่กับเรา”
ความคิดเห็น