เจมีน่า เจ้าหญิงจอมแก่น

ลำดับตอนที่ #4 : บท 3 ผู้ร่วมห้อง

    เมื่อไปถึงก็เห็นรุ่นพี่เจสันยืนคอยอยู่แล้วด้วยใบหน้ายิ้มระรื่น(รู้สึกว่าจะยิ้มให้เจมีน่ามากกว่า)



     “ห้องนี้ก็ไม่ต่างจากห้องที่พวกเธอเคยอยู่นั่นแหละ  อุปกรณ์ทุกอย่างเหมือนเดิม  มีตู้สอง เตียงสองโต๊ะอ่านหนังสือสอง  ห้องน้ำหนึ่ง เหมือนเดิมทุกอย่าง ห้องนี้อยู่ส่วนกลางของชั้น ห้องข้างๆก็เป็นห้องของแองโจลี่กับแองเจล่า เป็นผู้หญิงเหมือนกันจะได้ช่วยเหลือกันได้”เจสันยังคงพูดแบบไม่มองหน้าลีฟ มองแต่หน้าเจมีน่าแล้วแย้มรอยยิ้มอย่างมีไมตรี  จนน่าหมั่นไส้

ขนาดส่งกุญแจให้ลีฟยังไม่มองหน้าเล้ย



     “ขอบคุณนะคะพี่เจสัน”เธอกล่าวขอบคุณพร้อมกับรอยยิ้มที่คิดว่าน่ารักที่สุดเล่นเอานักรบหนุ่มหน้าแดง

เธอไม่ได้หลงเสน่ห์เขาหรอก เพียงแค่คิดถึงผลประโยชน์ที่จะได้ถ้าดีกับเขาคนนี้เอาไว้  ก็เป็นถึงหัวหน้าป้อมนี่นา



    “เสร็จแล้วใช่ไหมครับ”แล้วคนที่เงียบมานานก็เอ่ยออกมาในที่สุด “จะได้ไปกินข้าว”



    “อืม  เสร็จแล้ว ไปได้แล้วล่ะ”พูดโดยหันไปมองหน้าลีฟแวบหนึ่งแล้วหันไปพูดกับเจมี่ต่อ



    “แล้วเจอกันใหม่นะ จะไปกินข้าวกับพี่ไหมล่ะ”

  

    “ขอบคุณค่ะ  แต่นัดเพื่อนไว้แล้ว ไปนะคะ”





             วันนี้บรรยากาศโรงอาหารของป้อมเคสโทเรี่ยนก็เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย โต๊ะอาหารตัวยาวกับม้านั่งยาวที่ทำจากไม้โอ๊กสีน้ำตาลที่เก่าแก่อย่างไรก็ยังเก่าอยู่อย่างนั้นเช่นเดิมไม่มีการเปลี่ยนแปลง จะเปลี่ยนไปก็มีแต่หัวข้อสนทนาเท่านั้นแหละ  ก็ป้อมเรามันมีเงินที่ไหนเล่ายิ่งเมื่อมีคนธรรมดามาเรียนมากขึ้น   เงินบริจาคที่มักได้เป็นจำนวนมหาศาลมันก็ร่อยหรอไปหมด ป้อมโพฮานาก็ยังพอมีเงินเพราะคนที่มาเรียนมักเป็นพวกฉลาดมีปัญญา และมีเงิน ส่วนซานาเรียก็มีเงินเยอะ มีมากที่สุดเลยเพราะพวกลูกคุณหนูทั้งหลายมักได้อยู่ที่นี่ เงินบริจาคเลยอื้อ โรงอาหารแห่งนี้มีลักษณะเป็นห้องโถงยาวทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้ามี่โต๊ะสี่แถวยาว มีร้านอาหารมากกว่า 35 ร้านและเนื่องจากชาวป้อมเคสโทเรี่ยนเป็นพวกกินจุ ทั้งๆที่ไม่ค่อยมีเงิน ร้านอาหารต่างๆจึงต้องทำอาหารมากกว่าป้อมอื่นถึงสองเท่า  และหนึ่งในนั้นก็คือเจ้าหญิงของเราที่ช้าในการทำงานและส่งงาน แต่เรื่องกินไวเป็นบ้า กำลังเดินถือจานที่3 มาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม  พอเดินมาถึงก็ลงมือกินอย่างไม่สนใจใคร



      “เจมี่ ค่อยๆกินก็ได้ เดี๋ยวกษัตริย์โฮอาร์ก็ล้มเลิกพิธีหมั้นของเธอซะหรอก”แองโจลี่แฝดคนพี่พูดขึ้นหลังจากได้ฟังเรื่องต่างๆจากเจ้าหญิงจอมกินจุ

      

      “ใช่ๆ เดี๋ยวก็ชวดโอกาสได้เป็น ราชินีโคลเวียร์หรอก”แองเจล่าแฝดคนน้องเสริมขึ้นอีก

  

   ก่อนที่สองพี่น้องเจ้าหญิงแห่งไอซ์แลนด์จะทำสีหน้าพะอืดพะอมกับท่าทางการกินของเจ้าหญิงแห่งวอเรส ที่กำลังเข้าสู่จานที่ 4 พวกเธอพี่น้องแค่ได้นั่งดูเจมีน่ากินก็อิ่มกันทันที

        แองโจลี่กับแองเจล่าเป็นพี่น้องฝาแฝดกันมีศักดิ์เป็นถึงเจ้าหญิงแห่งไอซ์แลนด์เธอสองคนหน้าตาเหมือนกันอย่างกับแกะ  ทั้งผมสีทองยาวสลวยถึงเอว นัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลสดใส ผิวขาวราวเกล็ดหิมะ  ริฝีปากบางได้รูปสีเชอร์รี่  พวกเธอเหมือนกันทุกอย่าง  ยกเว้นนิสัยบางอย่างที่ไม่เหมือนกันเช่น ชอบสีต่างกันจึงทำให้แยกง่ายขึ้นมาหน่อย  แองโจลี่ผูกโบว์สีแดง แองเจล่าผูกโบว์สีชมพู  แต่ก็ยังโดนทักสลับกันอยู่ดี



         “ฮ้า  อิ่มจังเลย”ในที่สุดสาวน้อยจอมกินจุก็อิ่มซะที

        

         “ไม่อิ่มก็ไม่ใช่คนแล้วล่ะ กินไปได้ไงตั้ง 3-4 จาน”แองโจลี่กับแองเจล่าพูดพร้อมกัน

        

       “ฉันไปจัดของก่อนล่ะ ไว้เจอกันนะ”พูดเสร็จเธอก็เดินจากไปอย่างรวดเร็ว(ไปเร็ว มาเร็ว)







          วันนี้โรงเรียนเงียบสงบเพราะคนส่วนใหญ่มัวแต่จัดของอยู่ ยกเว้นป้อมเคสโทเรี่ยนที่ส่งเสียงอึกทึกครึกโครม จนรู้สึกว่าเป็นสวนสัตว์มากกว่าหอพักในเขตโรงเรียน  และรู้สึกว่าต้นเสียงจะมาทางห้องนั่งเล่นประจำป้อมของปีสี่ อยู่ถัดจากห้องประชุมไปอีก เมื่อไปถึงก็พบ

  

    “อ้าว  เจมี่มาเล่นด้วยกันไหม”เสียงร้องชักชวนจากลูกขุนนางชั้นสูงแห่งโซเลม ชายหนุ่มผู้มีนัยน์ตาสีชา ผมสีดำ



    “ไม่ล่ะ นิโคลัส ฉันต้องขึ้นไปจัดของก่อน” นึกว่าทำอะไรกันที่แท้ก็เล่นไพ่นั่นเอง



     “ไม่เป็นไรหรอกน่า วันนี้ตาเมฟินอาจารย์ประจำป้อมไม่อยู่ ไม่มีใครมาว่าหรอก”ฮาล์ฟ ลูกชายเศรษฐีชาวโนแลนด์กล่าวสมทบ นัยน์ตาสีเขียวมรกตเป็นประกาย



      “ไม่เอาหรอก ของยังไม่ได้จัดเลย ไปละ”เธอทำท่ากำลังจะไป



      “ เฮ้  พวกนายอยู่ด้วยกันแบบนั้นอย่าเพิ่งมีทายาทกันก่อนล่ะ”คำพูดกวนฝ่าพระบาทเช่นเดิมจะมาจากใครได้นอกจากไอ้ซีล เจ้าชายกะล่อนแห่งมาซิโดเนีย ตามมาด้วยเสียงหัวเราะและเสียงผิวปาก



      “เดี๋ยวเถอะพวกแก  ฉันจัดของเสร็จแล้ว ฉันลงมาจัดการแน่”เธอโผล่หน้าแดงๆมาพูดแล้ววิ่งไปที่ห้องทันที





   ในห้องว่างเปล่า แสดงว่าลีฟยังไม่มาจัดของ  ห้องนี้ไม่ใหญ่มากอยู่สองคนได้อย่างสบายๆ  อากาศปลอดโปร่งลมพัดเข้ามาในห้องผ่านหน้าต่างบานใหญ่  ม่านสีฟ้าพริ้วไหว บรรยากาศน่านอนจริงๆ  

     แล้วเธอก็ลุกขึ้นไปหยิบกระเป๋าที่มุมห้องมาเปิดออกแล้วเริ่มจัดของใส่ตู้เสื้อผ้าและโต๊ะ

  

    แกร็ก



ร่างสูงก็เดินเข้ามาในห้อง  เดินไปหยิบของมาจัดเงียบๆ  เงียบจนน่าอึดอัดสำหรับเธอ



ผ่านไปแล้ว 1 ชั่วโมง ก็ยังไม่มีใครพูดอะไรขึ้นมาอีก เธอจึงเป็นฝ่ายเปิดบทสนทนาก่อน



   “ประเทศโคลเวียร์ของนายเป็นไงบ้าง ลีฟ”



   “ก็ดี”



ปัดโธ่ จะตอบทีหนึ่ง ก็ตอบให้มันยาวๆหน่อยเซ่ะ



    “ทำไมพ่อนายถึงให้นายแต่งงานกับฉันล่ะ”



     “โคลเวียร์ต้องการแร่เงินของวอเรสที่โคลเวียร์ไม่มี จะขอซื้อธรรมดาก็ไม่ไหวเพราะราคาสูงเกินไป เลยต้องมีการแลกเปลี่ยนเพื่อจะได้ซื้อในราคาที่ถูกลงมาอีก”



     “แค่นั้นเหรอ”



     “อีกอย่าง พ่อฉันชอบเธอ”



พอลีฟพูดจบ เจมีน่าก็ปล่อยก๊ากออกมาเสียงดังอย่างไม่สมหญิง  



     “พ่อฉันก็ชอบอะไรแปลกๆแบบนี้แหละ”



แล้วเสียงหัวเราะก็ถูกแทนที่ด้วยน้ำเสียงบูดๆของเจมีน่า  ตามด้วยตุ๊กตาหมีตัวโต



      “นายว่าฉันเหรอ”



      “เปล่า” เขาโยกตัวหลบไม่ทันเจอตุ๊กตาหมีตัวใหญ่อัดเข้าเต็มหน้าหล่อๆ



ตุ๊กตาหมีไหลพรืดลงมาเผยให้เห็นนัยน์ตาสีน้ำเงินดุๆกำลังกวาดหาผู้กระทำผิด เจอแต่สาวน้อยที่กระโดดขึ้นไปนอนหัวเราะคิกคักกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง



มันน่าจับมาตีก้นสั่งสอนเสียให้เข็ด



“นายนี่ก็หน้าตาหล่อดีเหมือนกันน้า”เจ้าหล่อนพูดแสร้งทำสีหน้าครุ่นคิด



“แต่ทำหน้าดุตลอดเวลาแบบนั้น เดี๋ยวผู้หญิงก็ไม่ชอบหรอก”





ลีฟยังคงนั่งหันหลังจัดของต่อไป



“ถ้าโรแมนติกบ้าง ฉันอาจจะชอบก็ได้”



เขาสะดุ้งเล็กน้อยเพราะเสียงที่ได้ยินมันอยู่ข้างหูนี่เอง



“ว้า น่าเบื่อจัง ไปเล่นห้องแองจี้กับแองเจลดีกว่า”



หล่อนทำท่าบิดไปบิดมาแล้วเดินออกจากห้องไป



ปัง



ห้องทั้งห้องเงียบสนิท มีเพียงเจ้าชายแห่งโคลเวียร์ที่นั่งหน้าแดงจัดอยู่ในห้อง  

คำพูดเมื่อครู่ของเธอทำเอาเขาใจเต้นโครมคราม



นี่ฉันเป็นอะไรไป









๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

*แองจี้ คือ แองโจลี่

   แองเจล คือ แองเจล่า นะคะ

ขอบคุณสำหรับเม้นท์และโหวตนะคะ

จะรักมากขึ้นถ้าเม้นท์และโหวตต่อไป  อิอิ