คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [SF] One-Piece.. ch.2
เช้าวันใหม่
“แย่แล้ว แย่แล้ว สายแล้ว” เด็กผู้ชายคนหนึ่งในชุดนักเรียนที่ดูดี ตัวเล็ก ๆ ราวกับว่าเป็นเด็กผู้หญิงตัวน้อยน่ารักแต่หัวโตไปหน่อย สวมแว่นตาหนาเตอะกำลังวิ่งอย่างสุดแรงเพื่อที่จะมุ่งหน้าไปโรงเรียนเพราะอีก 10 นาทีก็จะได้เวลาเข้าเรียนแล้ว เพราะวันนี้เค้าตื่นสายมากก็เลยต้องรีบวิ่งสี่คูณร้อยไปโรงเรียน โดยต้องผ่านผู้คนบนถนนอันวุ่นวายและผ่านร้านค้าต่าง ๆ นานามากมาย
ตึก ตึก ตึก ...
‘ทำไมชุดนี้มันน่ารักจัง ถ้าเกิดเราใส่มันจะเป็นยังไงนะ’
เด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ ที่เมื่อกี้ที่บ่นว่าสายแล้วจะรีบไปโรงเรียนกลับมาหยุดอยู่ที่หน้าร้านขายเสื้อผ้าผู้ชาย ที่มีชุดชุดนึงโชว์อยู่ด้านหน้า มันเป็นชุดหมีในแบบน่ารัก น่ารักสำหรับผู้ชาย ซึ่งมันน่ารักมากจนเค้าคิดว่าอยากจะใส่มันดูบ้าง
“บ้าเอ้ย แกคิดจะใส่ชุดนี้หรอ อย่างแกใส่ไปก็ทุเรศเลิกความคิดซะโว้ย” ว่าแล้วเด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ ก็ยืนทึ้งหัวตัวเองอยู่หน้าขายเสื้อ โดยไม่ได้รู้เลยว่ามีสายตาของใครบางคนมองดูเค้ามาสักพักแล้ว
“นี่ไอ้หมี มายืนขยำหัวตัวเองเล่นทำไมตรงนี้ สนุกมากไง” เสียงกวน ๆ จากใครคนนึงทักทายเค้า ซึ่งมันเป็นเสียงที่คุ้นเคยเพราะเค้าได้ยินมันประจำเลยล่ะ
‘ฉิบหายแล้วไอ้อ้วนนี่มันจะเห็นที่ยืนดูไอ้ชุดนี้ไหมเนี่ย แม่งต้องคิดแน่เลยว่าฉันไม่ได้เหมาะอะไรกับชุดนี้เลยเนี่ย โอ้ย อารอนทำไมวันนี้ซวยงี้ว่ะ’ ว่าแล้วก็ทึ้งหัวตัวเองอีกรอบกับความเอ๋อของตัวเอง
“พอได้แล้ว จะเอาให้หนังหัวหลุดเลยไงว่ะ” แบคโฮไม่พูดเปล่าเค้าพูดพร้อมคว้ามือบางของอีกคนที่อยู่ตรงหน้าเอาไว้ด้วย
และด้วยแรงดึงจากคนตัวโตกว่าจึงทำให้อารอนต้องหยุด และหันหน้ามาสบตากับคนที่ดึงมือห้ามตัวเองเอาไว้ ในทันทีที่ได้สบตาก็เหมือนเวลาหยุดนิ่ง เหมือนทุกอย่างนิ่งสนิทเงียบจนแทบจะได้ยินเสียงหัวใจของคนสองคนที่กำลังเต้น
“อะ เอ่อ นี่มายืนทึ้งหัวตัวเองเล่นบ้าอะไร นี่มันจะเข้าเรียนแล้วเดี๋ยวก็ไปสายหรอก” คนตัวสูงกว่าพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก
“เออ จริงด้วย ฉิบหายล่ะ”
“งั้นเอางี้วิ่งแข่งกันใครไปถึงทีหลังโดนดีดหน้าผาก โอเค๊!” พอพูดจบก็ออกวิ่งทันที ไม่ได้รอปฏิกิริยาหรือสัญญาณตอนรับจากคนตรงหน้าเล้ย
“เฮ้ย ไรว่ะฉันไปตกลงกับแกตอนไหน รอด้วยไอ้อ้วน”
ว่าแล้วทั้งสองก็วิ่งสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อแข่งกันมาที่ห้องเรียน
กิ้ง ก่อง กิ้ง ก่อง เสียงออดบอกเวลาเข้าเรียน
แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก เสียงหอบจากคนสองคนที่พึ่งวิ่งแข่งกันมาอย่างเอาเป็นเอาตายโดยมาทันเข้าแบบด้วยกันทั้งคู่แบบเส้นยาแดงผ่าแปด
“โห แบคโฮ อารอนมาทันหวุดหวิดเลยนะพวกมึง” เสียงเพื่อน ๆ ในห้องพูดแซวบุคคลที่พึ่งมาถึงทั้งสอง
“ฉันชนะแกแล้ว เอาหน้าผากมาเดี๋ยวนี้” คนที่มาถึงก่อนแค่ไม่กี่วิยืนขวางประตูห้องเอาไว้ไม่ให้อีกคนเข้าไปได้ เพราะคนมาช้าต้องได้รับการลงโทษ ๕๕๕๕
“โหย ก็แกมันขี้โกงนี่ ออกวิ่งมาก่อนไม่รอฉัน แถมแกก็สูงกว่าแล้วก็ขายาวกว่าฉัน แกก็ต้องมาถึงก่อนฉันสิ” ไอ้อ้วนเล่นมายืนขวางหน้าประตูซะเต็มแล้วงี้ฉันจะหนีแกเข้าไปในห้องยังไงว่ะ ดีดหน้าผากเจ็บนะโว้ย
“แต่แกผอมกว่าฉันแกต้องวิ่งไวกว่าฉันสิ ผอมกว่าก็ต้องพลิ้วกว่านะเข้าใจ๋ แต่แกก็แพ้เองนะ”
“โฮะ ไอ้อ้วนเล่นเอาความอ้วนมาแอบอ้างกันอย่างงี้เลยหรอ ทีนี้ล่ะดูภูมิในใจความอ้วนของตัวเองนะ”
“ก็มันช่วยไม่ได้ ความอ้วนบางทีมันก็มีประโยชน์ ทีแกยังเอาความเตี้ยของตัวเองมาอ้างได้เลย” ว่าแล้วไอ้คนที่เอาความอ้วนมาเป็นข้ออ้างก็ยืนกอดอกภูมิใจในความอ้วนของตัวเอง ที่ไอ้เตี้ยนี่ยังเอาความเตี้ยมาอ้างได้ทำไมฉันจะทำไม่ได้
โอกาสนี้แหล่ะควักอารอน ไอ้อ้วนมันเผลอแล้ว แอบเข้าไปเลย ฉันเกลียดการดีดหน้าผากที่สุด
เมื่อคิดได้ดังนั้นแล้วควักอารอนก็ค่อย ๆ แอบแทรกตัวบาง ๆ เข้าไปช่องว่างที่อีกคนเหลือเอาไว้อันน้อยนิด
“จะไปไหนไอ้หมี คิดจะหนีเร๊อะ” คนตัวสูงกว่าและอ้วนกว่า คว้ากระเป๋าของคนที่กำลังพยายามจะมุดหนีไม่ยอมโดนลงโทษตามที่ตกลง
“แบคโฮอ่าปล่อยฉันเถอะนะ ฉันไม่ชอบการดีดหน้าผากเลย นะแบคโฮนะ วิ๊ง วิ๊ง” ว่าแล้วก็ส่งวิ๊งไปให้คนด้านหน้า พร้อมกับสายตาอ้อนวอนแบบสุด ๆ ไปหา เอาว่ะไอ้แบคมันไม่อ่อนไหวใจอ่อนให้มันรู้ไป ๕๕๕ นี่แหล่ะอาวุธของควักอารอน
“คิดว่าทำหน้าตาแบบนี้จะได้ผลหรอไอ้หมี มานี่เลยเอาหน้าผากมานี่” ว่าแล้วก็เอามือข้างหนึ่งไปคว้าคอคนตัวเล็กกว่าให้เข้ามาใกล้ตัวเอง เพื่อจะได้ลงโทษได้ง่ายขึ้น ‘ไม่ใช่เมื่อกี้ผมใจแข็งหรอกนะ เกือบแย่เหมือนกัน ก็นะใครเห็นท่าทางแบบนั้นของอารอนก็ทนไม่ไหวยอมแพ้ทุกคนแหล่ะ แต่คราวนี้ผมต้องไม่ย้อม’
“ไม่เอาแบคโฮ ไม่เอา” พูดพร้อมกับเอาสองมือดันตัวคนตรงหน้า ออกแรงสู้คนที่ตัวหนากว่าและสูงกว่า แรงเยอะกว่าที่ก็พยายามดันหัวของตัวเองเข้ามาใกล้เพื่อที่จะได้ดีดหน้าผากลงโทษเหมือนกัน
"ไม่ปล่อยฉันเถอะ"
"ไม่ยอมฉันซะโดยดี"
ตอนนี้เหมือนมีสงครามย่อยๆเกิดขึ้นอยู่หน้าห้องระหว่างเพื่อนรักทั้งสองคน เพราะนึงก็พยายามกดหัวอีกคนเข้ามาหา อีกคนก็ทั้งดิ้นทั้งผลัก โอ้ย นี่ถ้ามีคนเดินผ่านมาโดยไม่เห็นว่าเหตุการณ์ก่อนหน้าเกิดอะไรขึ้นคงจะได้คิดกันแน่ ๆ ว่าแบคโฮกำลังพยายามปล้ำอารอนอยู่
“จะจีบกันเสร็จรึยังสองคนนั้นอ่ะ ทำอย่างกับว่าอยู่กันสองคนงั้นอ่ะ ” เสียงแซวเสียงหนึ่งดังมาจากในห้อง
“จะบ้าหรอ ไม่ได้จีบโว้ย แล้วไอ้ที่นั่งเรียงหน้ากันยี่สิบสามสิบคนในห้องเนี่ย ไม่เคยคิดจะมีใครมาช่วยฉันเลยใช่ไหม นี่ไอ้แบคโฮมันจะฆ่าฉันแล้วนะเนี่ย” อารอนพูดแควะไอ้คนในห้องที่แซวมา แหมนั่งกันอยู่ตั้งเยอะไม่คิดจะช่วยแล้วยังมาแซวอะไรบ้า ๆ อีกเขินนะโว้ย แหมไอ้เราก็แอบคิดอยู่ในใจนึกว่าคิดไปคนเดียวซะอีก เฮ้ย ๆ เดี๋ยวคิดไปไหนแล้วเนี่ยไอ้ร่อนกลับมา กลับมา
“ใครจะฆ่าแก ฉันจะลงโทษแกนะที่แก้แพ้”
“ก็แกโกงฉันนี่ ฉันเลยแพ้”
“ฉันไม่ได้โกง เอาหน้าผากมานี่เลย”
“เฮ้ยไอ้คุณเพื่อนมินฮยอน เจอาร์สุดที่รักกรุณามาช่วยฉันด้วยเถอะ ไอ้อ้วนมันจะฆ่าฉันแล้วนะ”
“แล้วไม่ชอบรึไง อยู่แบบนั้น ในใจก็ชอบไม่ใช่หรอ” มินฮยอนพูดขึ้น
“ไอ้มินฮยอน ไม่ช่วยฉันแล้วยังมาพูดแบบนี้อีกอยากตายหรอ” ไอ้มินฮยอนไอ้เวรมึงมาพูดแบบนี้กลัวไอ้แบคมันไม่รู้หรอว่ากูชอบมันหน่ะ ความลับสุดยอดของกูกับมึงเลยนะ เชี่ย
สภาพของอารอนและแบคโฮตอนนี้ก็ยังสู้กันอยู่คนนึงก็ดิ้นดุ๊กดิ๊กอีกคนก็พยายามจับตัวอีกคนให้อยู่นิ่งที่สุด
“นี่ทำอะไรกัน เสียงดังโวยวาย ยังไม่ไปนั่งที่อีก มาเล่นอะไรกันหน้าห้อง ห๊ะ!” เสียงอาจารย์แสนโหดที่พึ่งจะมาถึงห้อง
โอ้สวรรค์มาโปรดอาจารย์สุดโหดมาช่วยอารอนแล้ว โว้ เย
“โธ่เอ้ย ช่วยไม่ได้ฝากไว้ก่อนแล้วกัน”
“:P รอดแล้วเรา"
หลังจากอาจารย์สุดโหดเข้ามา ก็ได้เลิกงามยามดีที่ทั้งคู่จะแยกจากกันได้ ฮือ o_O
ระหว่างที่จะเดินมาที่โต๊ะพออารอนเดินมาถึงโต๊ะของมินฮยอนที่นั่งอยู่หน้าแล้ว ก็ได้ส่งสายตาอาฆาตแค้นพยาบาท สุดแสนที่จะอำมหิตเหลือแสนไปให้ ราวกลับว่าอยากจะฆ่าคนตรงหน้าทิ้งไปซะ ‘ความลับของฉันแกพูดแบบนั้นออกไปได้ไง ถ้าคนอื่นรู้แกตายไอ้มินฮยอน’ นี่คือข้อความที่ส่งผ่านสายตาของอารอนไปสู่มินฮยอน
แต่มินฮยอนหน่ะหรอ ทำหน้ากวนบาทาคนตรงหน้ากลับไปแล้วฟุบลงไปนอนซะอย่างงั้น
“ไอ้..”
“นี่! นั่งที่ จะเรียนไหม ไม่เรียนก็นู่นนอกห้องเชิญ!” เสียงอาจารย์สุดโหดตวาดมาจากหน้าห้องที่ต้องเน้นตัวใหญ่ ๆ หนัก ๆให้กับคำว่าเชิญ
“ขอโทษครับ” อารอนรีบหันไปขอโทษอาจารย์แสนโหดที่อยู่หน้าห้องทันที จากที่กำลังจะด่าไอ้เพื่อนที่กวนบาทาเค้าเมื่อกี้ แล้วก็รีบไปนั่งที่ตัวเอง
“ฝากไว้ก่อนไอ้มินฮยอน” แค้นนี้ต้องชำระ ไม่จบง่าย ๆ หรอก
‘ไอ้อ้วน ไอ้หมีงั้นหรอ ดูสนิทกันดีจัง ฮึฮึฮึ’ เสียงเบาพูดเสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นมา พร้อมกับเสียงหัวเราะเบา ๆ อย่างเยือกเย็น จากที่นั่งนิ่งดูเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่นาน
“หัวเราะน่ากลัวจังนะเร็น”
“เจอาร์แกได้ยินฉันด้วยหรอ”
“ก็ได้ยินสิ ทำไมฉันต้องไม่ได้ยินด้วยล่ะ” ว่าแล้วก็ยิ้มหวานให้คนตรงหน้าอีกแล้ว
ให้ตายสิทำไมไอ้บ้านี่มันได้ยินทุกเรื่องเลยว่ะ ตั้งแต่เมื่อวานและ แล้วเมื่อกี้ที่หัวเราะเนี่ยได้ข่าวว่าหัวเราะอยู่เบา ๆ เงียบ ๆ คนเดียว มันยังได้ยิน หรือว่ามันจะเป็นผู้มีสัมผัสพิเศษเนี่ย คนที่น่ากลัวและต้องระวังไว้เป็นพิเศษ ‘เจอาร์’
“นี่ใครก็ได้ช่วยปลุกไอ้คนที่หลับอยู่นั่น ให้ฉันหน่อยสิ นี่มันเวลาเรียนไม่ใช่เวลานอน” เสียงอาจารย์สุดโหดบอกให้ปลุกไอ้คนที่หลับในห้องเรียน จะเป็นใครซะอีกล่ะครับก็ไอ้มินฮยอนที่นั่งหน้าผมเนี่ยแหล่ะ หลับได้ทุกที่ ทุกเวลา ทุกสถานการณ์ แต่เห็นหลับ ๆ งี้นะบอกได้คำเดียวว่ามันเรียนเก่งมาก ถึงมากที่สุด ไม่รู้ว่าสมองมันก่อกำเนิดมาจากอะไร หลับตลอด ๆ แต่คะแนนสอบเต็มทุกวิชาเนี่ย = =
“ผมปลุกเองครับ” เสร็จแน่ไอ้มินฮยอน ในเมื่ออาจารย์ขอมาอารอนจัดให้ เมื่อกี้ยังไม่ได้แก้แค้นมันเลย เรื่องเมื่อวานด้วย ฮึฮึฮึ ตายแน่ไอ้มินฮยอน
“เชิญจัดการเลย”
บั๊ก!
หลังจากอาจารย์ผู้สอนเสร็จสิ้นคำอนุญาต ควักอารอนก็จัดการทุ่มมือลงบนหลังเพื่อนสุดที่เลิฟอย่างแรง จนทุกคนในห้องหันมามองเป็นสายตาเดียวกัน
“ทุกคนเรียนต่อไปเถอะครับ เมื่อกี้มันดังแค่เสียงเท่านั้นแหล่ะ แต่ไม่เจ็บหรอกใช่ไหมมินฮยอน” พร้อมกับรอยยิ้มอันแสนหวานสุดจะบรรยายที่แอบแฝงด้วยความเจ้าเล่ห์เอาไว้
“เอ้า ในเมื่อไม่มีอะไรแล้วก็ตั้งใจเรียน” เสียงสวรรค์จากอาจารย์ ทำให้ไรเตอร์จบตอนนี้ได้ล่ะ วู้ วู้
‘มินฮยอน’
ไม่เจ็บเล้ย แค่หลังเกือบหัก แต่ถ้าเทียบกับบางสิ่งที่ผมเป็นเพื่อนสนิทที่คิดไม่ซื่อ แล้วดันรู้ว่าเค้ารักใครที่ไม่ใช่ผมมันเจ็บยิ่งกว่าอีก
อารอน
'ไม่เป็นไร ที่จริงเมื่อกี้ถ้าเป็นแบคโฮจะทำอะไรก็ยอม ถ้าเป็นแบคโฮเจ็บแค่ไหนก็ไม่เป็นไรหรอก'
------------------------------------------------------------------------
ถ้ามีตรงไหนผิดพลาดก็ขออถัยด้วยนะคะ
ความคิดเห็น