คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [SF] Baekho part < ตั้งใจ >
(ฟังเพลงเพื่มฟิลลิ่งกันนะคะ)
“วันเวลาที่หมุนเลยไปทำให้สิ่งไหน , เปลี่ยนแปลงเท่าไหร่ก็ตาม
แต่วันเวลาไม่หมุนหัวใจให้หวั่นไหว , ทุกภาพในใจยังสวยงาม”
ตอนนี้ผมกลับมาแล้วกลับมาที่เดิมที่ ๆ มีความทรงจำของผมกับคนคนนั้น เวลาที่ผ่านมาก็นานแล้ว ที่ผมทิ้งคนที่ผมรัก แล้วเค้าก็รักผมมากมา ผมรู้ว่าผมผิดมากแค่ไหน ที่ผมทิ้งเค้าไป เค้าเป็นคนดีมาก ๆ แม้ว่าหลังจากที่เราตกลงคบกันอย่างจริงจัง ผมก็ไม่ค่อยได้สนใจเค้าตามที่เราสัญญากันไว้ แต่เค้าไม่เคยทิ้งผมไปไหน ไม่เคยแม้แต่จะบ่นสักคำ แต่ผมคงเลวเองใช่ไหมที่ทิ้งเค้ามาแบบนี้
“อารอน พรุ่งนี้ฉันต้องไปต่างประเทศแล้วนะ” ประโยคนี้ที่ผมต้องคิดอยู่นานว่าผมจะบอกเรื่องนี้กับอารอนยังไง ผมกลัวจะทำให้อารอนเสียใจ
“นายว่าไงนะ”
“ฉันกำลังจะไปทำงานต่างประเทศพรุ่งนี้ คราวนี้ฉันคงจะไปนานเลย” คำพูดนี้มันเห็นแก่ตัวมากเลยใช่ไหม ผมกำลังจะทำอารอนร้องไห้อีกแล้วใช่ไหม
“แบคโฮนายพูดอะไรออกมา นายจะไปพรุ่งนี้นายพึ่งจะมาบอกฉันเนี่ยนะ”
“ฉันขอโทษนะอารอน ฉันทำงานจนลืมบอกนายเลย” ผมไม่ได้ลืมเรื่องนี้เลยสักนิด เพียงแต่ผมไม่รู้จะบอกกับอารอนยังไง ผมจำได้เสมอ ผมกลัวมาก แต่ยังไงผมก็ต้องบอก ดูผมจะเลวมากที่มาบอกเอาวันนี้ วันก่อนที่จะไปแค่วันเดียว
“แบคโฮนายเห็นงานสำคัญกว่าฉันอีกแล้วงั้นหรอ”
“ฉันขอโทษนะอารอน ฉันมันไม่ดีเอง” ใช่ผมมันไม่ดีผมมันเลวเอง
“ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ พูดได้แค่นี้หรอ นายพูดได้แค่นี้หรอ” คนตัวเล็กกว่าย้ำคำคำเดิม คำว่าขอโทษที่อีกคนมักพูดมันมาเสมอ พร้อมกับน้ำตาที่เริ่มจะไหลซึมออกมาจากดวงตาคู่สวย
“ฉันรู้ว่าฉันทำผิดต่อนายมามาก มากพอแล้ว ดังนั้นเวลาที่ฉันไม่อยู่นายก็ลืมฉันคนนี้ออกจากชีวิตไปเถอะนะ นายอาจจะพบคนที่เค้ารักนายมากกว่าฉัน พร้อมที่จะดูแลนายได้ดีกว่าฉัน” คำ ๆ นี้ไม่ใช่สิ่งที่ผมอยากบอก แต่ในใจของผมคืออยากจะบอกให้อารอนรอผมนะ รอผมจนกว่าผมจะกลับมา แล้วจะกลับมาแก้ตัวใหม่จะไม่ทำให้เค้าเสียใจ ไม่ทำให้เค้าร้องไห้อีก แต่ถ้าผมบอกไปแบบนั้นผมคงจะเห็นแก่ตัวมากจริง ๆ ที่ให้อารอนรอผมทั้ง ๆ ที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาเค้าก็รอผมมาตลอด ผมไม่อาจเห็นแก่ตัวได้อีกแล้ว
“ไอ้ชั่ว ไอ้คนเห็นแก่ตัว ไอ้เลว” อารอนพูดพร้อมกับใช้สองมือทุบไปที่แผ่นอกของร่างสูงอีกคน พร้อมกับน้ำตาที่พรั่งพรูออกมา คำพูดที่เห็นแก่ตัวของผู้ชายคนนี้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเค้ายอมทนมาตลอด แม้แบคโฮจะสนใจงานมากกว่าเค้า แต่เค้าก็ยอมทนอยู่ข้าง ๆ คนคนนี้มาตลอด แล้วอะไรกันคำพูดวันนี้มันคืออะไร คำพูดที่ไร้ความรับผิดชอบสิ้นดี ถ้าแบคโฮจะบอกให้เค้ารอเค้าก็พร้อมที่จะรอคนคนนี้ตลอด เค้าไม่คิดว่าแบคโฮจะพูดคำนี้ออกมาได้ง่าย ๆ แบบนี้ ตอนนี้อารอนไม่มีแรงแม้แต่จะยืนอยู่ได้แล้ว ร่างบางค่อย ๆ ทรุดลงนั่งกับพื้นตรงหน้าของชายอีกคนที่เค้ารักมาก
แบคโฮที่เห็นคนตรงหน้าร้องไห้แบบนี้ ความรู้สึกตอนนี้ทำให้เค้าใจแทบขาด ไม่อยากให้คนตรงหน้าร้องไห้แบบนี้ ไม่อยากให้คนตรงหน้าร้องไห้เพราะสาเหตุมันเกิดมาจากเค้าอีกแล้ว
“ออกไป! จะไปไหนก็ไปไม่ต้องมาแตะตัวฉัน” อารอนออกแรงผลักอีกคนที่พยายามจะเข้ามาปลอบใจเค้า
“ฉันเกลียดนายแบคโฮ ออกไปจากบ้านฉันสักที ถ้านายคิดจะไปก็ไปเลย ไม่ต้องมาสนใจอีกแล้ว คำสัญญาที่ตอนนายให้ฉันไว้ตอนเราตกลงคบกัน มันคงไม่เคยจริงเลยใช่ไหม ที่นายบอกว่าจะดูแลเอาใจใส่ฉัน ให้ความสำคัญกับฉัน แต่พอเราคบกันนายก็ทำแต่งาน คำสัญญาที่นายบอกนายไม่เคยทำได้สักนิด แต่ฉันก็ไม่เคยว่าอะไรสักคำ จนมาวันนี้ นายทำร้ายฉันมากแบคโฮ มันเกินฉันจะทนแล้วนะ”
คำพูดของร่างบางตรงหน้าตอนนี้มันเหมือนมีดที่กรีดลึกเข้ามาในหัวใจ สิ่งที่คนตรงหน้าพูดมันจริงทุกอย่าง พอเราตกลงคบกับเค้าก็ทำแต่งาน จนแทบไม่มีเวลามาสนใจคนตรงหน้าเลย แต่อารอนก็ไม่เคยปริปากบ่นสักคำ เพราะอย่างงี้ไงเค้าถึงตัดสินใจพูดกับอารอนในวันนี้ให้อารอนตัดใจ เค้ารู้ว่าเค้าทำให้อารอนเสียใจมากแค่ไหน แต่มันก็จะเห็นแก่ตัวมากเกินไปถ้าเค้าจะทิ้งอารอนไป แล้วบอกให้อารอนรอเค้าต่อไป การที่เค้าตัดสินใจไปทำงานในครั้งนี้เพราะอยากให้อารอนได้เจอคนที่กว่าดีเค้าจริง ๆ ไม่ต้องทนรอเค้า ไม่ต้องทนเจ็บเพราะเค้าอีกต่อไป คนที่จะสามารถดูแลและรักอารอนได้หมดหัวใจ คนที่จะไม่ทำให้อารอนต้องเสียใจแบบเค้าอีก
“เธอคงลืมที่ฉันพูดไป เมื่อก่อนนั้น , ตอนเรารักกันใหม่ๆ
เธอคงลืมที่ฉันสัญญาที่บอกไว้ , ว่าให้เธอเป็นคนสุดท้าย”
ถ้าหากอารอนจะลืมคำสัญญาของผม แล้วลืมผมได้จริง ๆ ผมจะไม่โกรธเค้าเลย ผมจะดีใจมากที่อารอนจะลืมผู้ชายเลว ๆ อย่างผมไปได้ เพราะเรื่องทุกอย่างอารอนไม่ผิด แต่ผมคือคนที่ผิดเอง
“ฉันนั้นยังรักเธอ หมดทั้งหัวใจ
ฉันนั้นยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปไหน
แม้ต้องมองเห็นเธอ จับมือของใคร
ฉันก็จะไม่โกรธ จะไม่โทษที่เธอต้องไป”
“สิ่งที่มันทำให้ฉันไม่หวั่นไหว
เพราะฉันตั้งใจ ว่าจะไม่รักใครอีกนอกจากเธอ
เข้าใจไหม ฉันตั้งใจ จะรักแค่เธอ”
ณ สวนสนุก
“ขอโทษนะครับ” ร่างสูงเอ่ยขึ้น เมื่อตัวเองไปชนกับใครอีกคนเข้า
“ไม่เป็นไรครับ” เสียงของร่างที่เล็กตอบกลับไปให้อีกคนที่เดินชนเขา ก่อนที่ทั้งสองจะหันมาสบตา
ณ เวลานี้ราวกับโลกทั้งใบหยุดหมุน ราวกับว่าที่แห่งนี้มีเพียงแค่เราสองคน
‘แบคโฮนี่นายจริง ๆ ใช่ไหม นายกลับมาแล้วหรอ’
‘นายสบายดีใช่ไหม’
‘นายกลับมาหาฉันใช่รึเปล่า’
‘นายลืมฉันไปแล้วรึยัง’
‘อารอนนี่คุณจริง ๆ ใช่ไหม’
‘อารอนคุณไม่ได้เกลียดผมจนไม่อยากเห็นหน้าใช่ไหม’
‘อารอน คุณยังรอผมรึเปล่า’
‘คุณลืมผมคนนี้ไปแล้วรึยัง’
คำถามที่เค้ามาในหัวของคนสองคนในขณะนี้ คำถามที่ทั้งสองไม่ได้เอ่ยถามอีกฝ่ายออกไป
ได้แต่ยืนสบตากันนิ่งเหมือนกับทุกอย่างถูกสะกดเอาไว้
แม้แต่สิ่งที่อยากจะพูดก็ไม่สามารถเปล่งมันออกมาได้
เพียงเพราะคนทั้งสองได้มาเจอกัน
“อารอน อารอน”
“......”
“อารอนครับ คุณเป็นอะไรรึเปล่า” มินฮยอนคว้ามือไปจับที่ตัวของอารอนด้วยความเป็นห่วง เพราะอยู่ ๆ หลังจากที่ชนคนตรงหน้าแล้วก็นิ่งไป เรียกไปหลายทีก็ยังนิ่งอยู่
“เอ๊ะ! ห๊ะ! อะไรนะ มีอะไรรึเปล่ามินฮยอน” หลังจากที่มินฮยอนมาแตะตัวเค้า ก็เลยทำให้อารอนหลุดออกมาจากภวังค์นี้ได้
“เปล่าครับ เห็นคุณนิ่งไป”
“อ่ะ อ๋อ ปะ เปล่าหรอกไม่มีอะไร” คำพูดที่ว่าเปล่าตอนนี้ กับสีหน้าที่เป็นอยู่ตอนนี้มันช่างต่างจากที่พูดเหลือเกิน
“ไม่เป็นอะไรแน่นะ ไหนผมขอดูไหนซิ” มินฮยอนอดเป็นห่วงอารอนไม่ได้เลยจริง ๆหน้าที่ควรจะมีสีแดง ๆ ของของเหลวที่เรียกว่าเลือดซึ่งมันควรหล่อเลี้ยงอยู่บนใบหน้าหวานนี้เพื่อทำให้มันดูสดใส แต่ตอนนี้กับเป็นสีขาวซีดจนหน้ากลัว
“บอกว่าไม่เป็นอะไรไง!” อารอนตะคอกใส่มินฮยอนอย่างแรง พรอ้มกับปัดมือของมินฮยอนที่กำลังจะมาจับตัวเค้าเพราะเป็นห่วงไปอย่างแรงด้วย คือมือมันไปเองไม่ได้อยากทำร้ายมินฮยอน แต่กลัวอีกคนเข้าใจเค้าผิด กลัวอีกคนจะไม่พอใจ
“เอ่อ ขอโทษนะมินฮยอนฉันไม่ได้ตั้งใจ” หลังจากที่ตั้งสติได้เค้าก็ขอโทษมินฮยอนทันที รู้ตัวว่าผิดมินฮยอนเป็นห่วงเราแท้ ๆ กลับตะคอกใส่ไปแบบนั้น ขอโทษจริง ๆ นะ
“ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่คุณไม่เป็นอะไรแน่นะ” เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมินฮยอนก็มองชายอีกคนที่อยู่ตรงหน้า ที่สีหน้าก็ไม่ต่างอะไรจากอารอนมากมายนัก ทำให้มินฮยอนสงสัยเป็นอย่างมากว่าผู้ชายคนนี้เป็นใครถึงทำให้อารอนเป็นแบบนี้ได้ เค้าไม่เคยเห็นอารอนเป็นแบบนี้มาก่อนเลย
“อืม ฉันไม่เป็นอะไรจริง ๆ”
“แบคโฮ มายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้เนี่ย ฉันไปรอนายตรงนั้นนานแล้วนะ ใจร้ายจังให้ฉันรอตั้งนาน”
“อ๋อ คือฉัน..”
“เอ๊ะ! นี่ใครหรอ หรือแบคโฮเจอคนรู้จักก็เลยยืนคุยกันจนลืมฉันหรอเนี่ย น่าตีที่สุดเลยแบคโฮ”
“คือว่า..”
“อ๋อไม่ใช่หรอกคับ คือผมซุ่มซ่ามไปชนคุณคนนี้ก็เลยทำให้เค้าต้องเสียเวลา แล้วทำให้คุณรอเค้านานผมขอโทษนะครับ ฉันขอโทษนายนะที่ทำให้แฟนนายต้องรอนายนานเลย ดูแลแฟนนายดี ๆ ล่ะ มินฮยอนเราไปกันเถอะ” อารอนบอกกับบุคคลที่พึ่งมาใหม่ คนนี้หน้าตาน่ารักมาก ผมบรอนซ์สีทอง ยาวประบ่าดวงตากลมโตน่าหลงไหล ขนาดอารอนเองยังคิดว่าคนคนนี้ดูดีมาก มากจริง ๆ ไม่ผิดหรอกถ้าคนคนนี้จะเป็นแฟนใหม่แบคโฮ แล้วถ้าคนนี้คือแฟนใหม่ของแบคโฮจริง ๆ เค้าก็ไม่อยากให้คนคนนี้ต้องเป็นอย่างเค้าเสียใจอย่างที่เคยเป็นมาจึงพูดแบบนั้นออกไป พร้อมกับดึงมินฮยอนให้ออกมาจากตรงนั้นทันที
“อา...” แบคโฮพยายามเรียกอีกคน ที่กำลังเดินหนีเค้าไป แต่ก็ไม่ทันที่จะได้เอ่ยชื่อนั้นออกมา อีกคนก็ขัดจังหวะไว้ซะก่อน
“แบคโฮเราไปเล่นอันนั้นกันเถอะนะ เค้าก็ไปกับแฟนเค้าแล้ว เราไปเที่ยวกันต่อเถอะ ฉันอยากเที่ยวเต็มที่แล้วนะ”
“อืมไปสิ” อารอนผู้ชายคนนั้นแฟนใหม่นายใช่ไหม ตอนนี้นายคงมีความสุขมากแล้วสินะ เพราะผู้ชายคนนั้นดูจะเป็นห่วงนายมาก ฉันดีใจนะที่นายจะมีความสุข
แบคโฮที่ตอนแรกอยากไปรั้งอีกคนเอาไว้ แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้อารอนจะมีคนรักใหม่ที่พร้อมจะดูแลอารอนได้ที่กว่าที่ตัวเค้าเคยทำ แบคโฮจึงปล่อยอารอนให้เดินจากไป
“ร้องออกมาเลย ร้องออกมาให้หมด อย่าเก็บไว้เลยนะอารอน” หลังจากที่เดินพ้นจากตรงนั้นมาได้สักระยะ จนมินฮยอนคิดว่าคงจะพ้นจากใครคนนั้นมาแล้ว มินฮยอนก็ดึงอีกคนเค้ามากอดทันที
“มินฮยอน....” พูดเพียงแค่นั้น น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ก็ไหลออกมาไม่ยอมหยุด ตอนนี้อารอนเหมือนกำลังจะขาดใจ ความเสียใจที่มันเก็บเอาไว้ ถูกปล่อยออกมาเป็นน้ำตาที่ยากจะหยุดได้ คนที่อยากจะเจอมากที่สุด ตอนนี้มีคนอื่นไปแล้ว คนที่แอบหวังว่าเค้าคงไม่คิดที่จะมีใครเหมือนกับเรา
มินฮยอนรู้แล้วว่าคนคนนั้นคือใครหลังจากได้ยินชื่อคนที่อารอนมักคิดถึงอยู่ตลอดเวลา คนคนนั้นกลับมาแล้ว มินฮยอนรู้ว่าอารอนต้องใช้ความพยายามแค่ไหนที่ต้องพูดออกไปแบบนั้น มินฮยอนรู้ว่าอารอนรู้สึกยังไงตอนที่ดึงเค้าออกมา อารอนจะรู้ตัวไหมว่าตัวเองกำมือเค้าไว้แน่นแค่ไหน อารอนจะรู้ไหมว่าเค้ารู้สึกได้ว่าอารอนเจ็บแค่ไหนที่เห็นคนคนนั้นกับใครอีกคน แต่ต้องอดทนเอาไว้ไม่ให้ร้องไห้ออกมาในตอนนั้น อารอนจะรู้บ้างไหม
ความคิดเห็น