คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : [SF] งอน
Baekho x Aron
มีเรื่องตั้งมากมายเกิดขึ้นมาในหลายวันนี้ จนทำให้แฟน ๆ หลายคนเริ่มสังเกตุเห็นตั้งแต่วันที่เราเดินทางไปญี่ปุ่น เราไม่ได้คุยกัน ทำเหมือนมองไม่เห็นกัน ไม่แม้แต่จะมีรอยยิ้มออกมา ตอนถ่ายรูปกับทุกครั้งเราไม่เคยแม้แต่จะห่างกัน แต่กับครั้งนี้เค้าเลือกจะให้เจอาร์มายืนข้างผมแทน แต่ถึงจะไม่มีใครมากั้น เค้าก็เลือกที่จะยืนห่างจากผม ผมพยายามทำตัวให้เป็นปกติเหมือนเดิม พยายามหาเรื่องพูดกับเค้า พยายามจะเข้าไปหาไปถามเหตุผล แต่เค้าเลือกจะหลบหน้าผมเดือนหนี นี่มันเกิดอะไรขึ้นผมไม่เข้าใจเลย
-ระหว่างพักการฝึกซ้อม-
“อีกแล้วหรอครับพี่อารอน” เจอาร์ไปเดินไปถามอารอนเพราะวันนี้แบคโฮก็เอาอีกแล้ว อารอนพยายามเดินไปพูดกับแบคโฮแต่แบคโฮก็ทำเหมือนไม่ได้เห็นแล้วเลือกที่จะออกจากห้องซ้อมไปในระหว่างการพัก เจอาร์เห็นเหตุการณ์แบบนี้มาหลายวันแล้ว
“อื้อ ไม่ยอมพูดด้วยเลย”
“ผมก็พยายามจะคุยกับมันให้พี่แล้วนะครับ แต่มันก็เหมือนไม่อยากคุยกับผมเหมือนกันหน่ะ”
“ฉันจะทำไงดีเจอาร์ ฉันไม่รู้ว่าฉันทำอะไรผิด ทำไมแบคโฮต้องหนีฉันตลอดเลยล่ะ ทำไมต้องทำเหมือนไม่อยากเห็นหน้ากันด้วย”
อารอนพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอาบแก้มใสๆนี้ ด้วยความรู้สึกที่อัดอั้นอยู่ในใจ ยิ่งพยายามจะหยุดไม่ให้ตัวเองร้องออกมาเท่าไหร่น้ำตาก็ยิ่งไหลมากขึ้นอีก จนตอนนี้มันก็หยุดไม่ได้ซะแล้ว
“อย่าร้องเลยนะครับ เดี๋ยวผมจะไปคุยกับมันอีกที ถ้าคราวนี้มันยังไม่ยอมพูดกับผม ผมจะให้เร็นกับไอ้มินช่วย” เจอาร์ที่เห็นคนตรงหน้าร้องไห้ก็ไม่รู้จะทำยังไง ก็เลยดึงคนตรงหน้าเข้ามากอดแล้วพูดปลอบใจ เพราะตอนนี้เค้าไม่รู้จะหาวิธีไหนมาปลอบใจคนตรงหน้าดีแล้ว
“ขอบใจนะ”
“อีกแล้วหรอ คราวนี้กอดกันเลยหรอ” แบคโฮที่พึ่งกลับเข้าเห็นภาพสองคนกำลังกอดกันอยู่พอดี
“กลับมาแล้วหรอ” เจอาร์หันไปถามอีกคนที่พึ่งเดินเข้าห้องมา
แบคโฮไม่ได้ตอบอะไรไป แล้วเดินผ่านเจอาร์กับอารอนไปเพื่อจะไปนั่งตรงมุมห้องอีกทาง
“เฮ้ย !มึงเป็นอะไรว่ะ” เจอาร์ไม่พอใจกับการกระทำของแบคโฮเดินเข้าไปกระชากตัวแบคโฮอย่างแรงเพื่อให้หันมาคุยกัน
“....” แบคโฮไม่พูดอะไร ได้แต่มองหน้าคนที่กระชากตัวเค้าไว้ แล้วก็ไปมองอีกคนที่วิ่งตามเจอาร์มาด้วย
“มึงมีอะไรมึงก็พูดออกมาดิ จะเงียบแล้วเอาแต่เดินหนีงี้หรอ แล้วพี่อารอนเค้าจะรู้สึกยังไง” เจอาร์พูดกับคนตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง
“เรื่องของกูมึงไม่เกี่ยว” เป็นห่วงเป็นใยกันจริงนะ
“แบคโฮ!” เจอาร์ไม่พูดอะไรมากเมื่อได้ยินคำพูดและสีหน้าของคนตรงหน้าก็กำมัดแล้วพุ่งไปทันที
“อย่า” อารอนวิ่งมาตรงหน้าแบคโฮแล้วหลับตาปี๋ เพื่อขวางเจอาร์
“เฮ้ยพวกนายทำอะไรกัน” เร็นกับมินฮยอนพี่พึ่งเข้ามาถึงกับตกใจภาพตรงหน้า
คนนึงกำลังง้างมือจะต่อย คนนึงยืนขวาง อีกคนทำหน้ากวน...อยู่ อะไรเนี่ยไปสวีทกับแปบเดียวจะตีกันแล้วหรอสามคนนี้
“พี่จะมาขวางทำไม ต่อยมันสักทีมันจะได้เลิกงี่เง่าบ้าบอแบบนี้ไง”
“เร็น มินฮยอนพาเจอาร์ไปที เดี๋ยวมีเรื่องกันแล้วจะยุ่ง”
“แต่พี่..”
“ฉันไม่เป็นอะไรหรอก เดี๋ยวฉันเคลียเองนายไปก่อน”
“แบคโฮ นายเป็นอะไรรึเปล่า”
“เปล่า”
“แล้วทำไม..”
“มากันครบแล้วหรอ มาเตรียมตัวจะได้ซ้อมกันต่อ” อารอนยังไม่ทันจะได้ถามอะไรครูฝึกก็เข้ามาซะก่อน แบคโฮจึงได่โอกาสหนีไปอีกครั้ง
........จบกันอุตส่าห์ยอมพูดด้วยแล้ว พี่ไม่รู้จะรีบเข้ามาทำไม
“โอ๊ะ!” ระหว่างที่ซ้อนกันอยู่ อารอนก็อุทานขึ้นเพราะเค้ารู้สึกว่าเจ็บที่ขาขึ้นมานิดหน่อย
“เป็นอะไรรึเปล่าอารอน” ครูฝึกสอนหยุดสอนแล้วถามอารอนที่ร้องออกมาเมื่อกี้
“แค่รู้สึกเจ็บขานิดหน่อยครับ คงไม่เป็นอะไรมาก” ปากตอบไปที่ครูฝึก แต่สายตามองไปที่คนที่เค้าอยากให้ถามคำถามนี้มากที่สุด แต่ไม่มีแม้แต่สายตาที่มองมาทางเค้าเลย
“ไหวไหมไม่ไหวไปพักก่อนก็ได้นะ”
“ไม่เป็นไรครับ ซ้อมต่อเถอะ” ไม่ใช่ว่าปากแข็งเลยบอกว่าไม่เป็นอะไรมากแต่ตอนนี้เค้าก็รู้สึกว่าไม่ได้เป็นอะไรมากจริง ๆ คงจะแค่วันนี้วอมร่างกายน้อยไปหน่อย ร่างกายเลยยืดหยุ่นไม่เต็มที่ ทำให้เจ็บแบบนี้ล่ะมั้ง
“พี่ไม่เป็นอะไรแน่นะ” เจอาร์เดินมาถามอาร่อนก่อนที่จะเริ่มฝึกต่อ
“อืม ฮึฮึ” อารอนตอบเจอาร์แล้วหัวเราะออกมาเบา ๆ เพราะอะไรหน่ะหรอ เค้าแอบเห็นแบคโฮทำสีหน้าไม่พอใจตอนที่เจอาร์เดินมาหาเค้าไงล่ะ
........อย่าบอกนะว่าไอ้อ้วนนี่มันหึงเรื่องนี้ บ้าจริง
“ทุกคนท่านี้ต้องกระโดด ให้ได้พร้อม ๆ กัน ซ้อมกันมาหลายรอบแล้ว คราวนี้ต้องพยายามให้มากหน่อยนะ จะได้พร้อมกันสักที” ครูฝึกบอกทุกคนให้ตั้งใจ เพราะท่านี้พึ่งจะเริ่มซ้อมกันได้ไม่นาน ท่าในท่อนของเร็นที่จะต้องโดดและขยับขาตลอดเวลา
“ครับ” สมาชิกทุกคนตอบรับอย่างพร้อมเพรียงด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“เอ้าเริ่ม”
1 - 2 - 3 – 4 – 5 – 6 – 7 – 8
1 – 2 - 3 - 4 – 5 – 6 - 7 - 8
1 – 2 – 3 – 4 “โอ้ย!”
เสียงแค่ท่าชุดที่สองนับได้ถึงสี่เท่านั้น ก็มีเสียงร้องเสียงนึงดังขึ้นมา พร้อมกับอารอนที่ลงไปนั่งอยู่ที่พื้น ก็คงไม่ต้องเดาว่าเสียงที่ร้องนั้นจะเป็นเสียงของใครไปไม่ได้นอกจากเสียงของอารอนนั่นเอง
ทุกคนหยุดซ้อมแล้วหันมาดูอาการของอารอนไม่เว้นแม้แต่แบคโฮ ที่มีสีหน้าเป็นห่วงอยู่มาก
“พี่ครับ พี่เป็นอะไรครับ” มินฮยอนที่อยู่ด้านหลังของอารอนรีบเข้ามาถามอาการของผู้เป็นพี่อย่างเป็นห่วง
“ไม่รู้สิ อยู่ดี ๆ มันก็เจ็บขึ้นมา แล้วมันก็เหมือนไม่มีแรงเลย”
“อารอนเป็นอะไรมากไหม ลุกไหวรึเปล่าไหนลองลุกดูหน่อยสิ” เสียงของครูฝึกถามขึ้น
“ผมจะลองดู” ว่าแล้วคนที่นั่งอยู่ก็พยายามพยุงตัวเองขึ้นมา แต่..
“โอ้ย!” อารอนร้องอีกครั้งเมื่อเค้าพยายามจะลุกขึ้นมาแต่เหมือนเค้าจะขยับตัวไม่ได้เลย
“พี่ครับเป็นยังไงมั่ง” เร็นผู้ที่ดูอาการของอารอนอยู่นอนก็ถามขึ้นมาบ้าง หลังจากดูแล้วอาการของอารอนไม่ดีเลย
และตอนนี้ทุกคนก็มีสีหน้าไม่ดีเลย
“ฉันขยับตัวไม่ได้ แล้วก็เจ็บขานิดหน่อย แต่ว่าคงไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกนะ” อารอนผู้ที่เจ็บอยู่ตอนนี้กลับต้องเป็นผู้ปลอบคนอื่น ๆ เพราะเค้ามองไปรอบ ๆ ตัวคนที่ล้อมเค้าตอนนี้สีหน้าทำอย่างกับว่าเค้าเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายแล้วตอนนี้อยู่ในขั้นโคม่าอาจจะตายภายในไม่ช้าอย่างงั้นแหล่ะ เห็นแล้วรู้สึกหดหู่อย่างบอกไม่ถูกอารอนเลยพูดปลอบใจทุกคนไป
“อาจจะเป็นตะคริวก็ได้นะ ใครก็ได้ช่วยพาอารอนไปห้องพยาบาลทีสิ” ครูฝึกพอจะเดาอาการของอารอนออกมาบ้างแล้ว
“ผมเองครับ” เจอาร์อาสาแล้วกำลังจะเดินมาอุ้มอารอนไปแต่ก็
“ไม่ต้องฉันจะอุ้มพี่อารอนไปเองนายอยู่นี่แหล่ะ”
“อ๊ะ เฮ้ย แบคโฮแกจะมาอุ้มอะไรฉันแบบนี้ เฮ้ย ปล่อยอายเค้า” อารอนที่พยายามจะดิ้นให้แบคโฮปล่อยแต่ก็ดิ้นไม่ได้เพราะตอนนี้เค้าแทบขยับตัวไม่ได้เลย ก็ได้แต่โวยวายออกไป เพราะว่าแบคโฮอุ้มเค้าในท่าเจ้าหญิง = =
“เงียบครับ พี่ยิ่งเสียงดังจะยิ่งอายกว่านะ” แบคโฮสวนกลับคนที่โวยวายอยู่ตอนนี้ จนคนที่โดนอุ้มอยู่จุกไปเลยทีเดียว
…..เออจริงอย่างที่มันพูด
ว่าแล้วแบคโฮก็อุ้มอารอนไปห้องพยาบาลแบบนั้นแหล่ะ
“นี่พวกแกปล่อยไอ้แบคโฮไปกับพี่อารอนแบบนั้นจะดีหรอว่ะ” เจอาร์เอ่ยถามขึ้น เพราะเห็นว่าสองคนนั้นยังไม่ได้ดีกันเล้ย กลัวจะไปตีกันอีก
“ดีแล้วหน่าเจอาร์ ปล่อยไปแบบนั้นแหล่ะเค้าจะได้ไปเคลียกันด้วย” เร็นบอกกับเจอาร์
“ใช่ฉันว่าเร็นพูดถูกนะ การที่ไอ้แบคมันยอมอยู่ใกล้ ๆ พี่อารอนแล้วไม่หนีไปไหนแล้วแสดงว่ามันก็เริ่มจะดีขึ้นแล้วหล่ะ”
“อืมพวกมึงนี่เข้ากันดีจริง ๆ นะ”
“แน่สิมึง ก็กูกับเร็นเรา..”
“หุบปากไปเลย” ไม่ทันที่มินฮยอนจะพูดจบเร็นก็พูดห้ามไว้ก่อน
“เขินหรอที่รัก”
“ที่รักบ้า ที่รักบออะไร”
“ปากแข็งจริงนะ แต่หน้านี่แด้งแดงนะมินกิ”
“ไอ้บ้าไปไกล ๆ เลยไม่ต้องมายุ่งกับฉันเลย” แล้วเร็นก็เดินหนีมินฮยอนออกจากห้องไป
“จะไปไหนล่ะ จะเขินทำไม ใคร ๆ เค้าก็รู้เราเป็นอะไรกัน นี่เร็น” มินฮยอนพูดพร้อมเดินตามเร็นออกไปด้วยกัน
“ T^T คนโสดเดียวดายไร้คู่อย่างผมจะทำยังไงล่ะครับ ไอ้คู่นั้นถ้ามันดีกันได้เดี๋ยวมันก็ไม่เห็นผมอยู่ในสายตาแล้ว ไอ้คู่นี้ก็แอบทำเป็นเนียนงอนกันแล้วหนีออกจากห้องไปสวีทกันสองต่อสอง TOT ลีดเดอร์อย่างผมทำไมน่าสงสารอย่างงี้ คุณครูคร้าบช่วยมาฝึกต่อเถอะขอร้อง ผมเหงา ผมไม่อยากอยู่คนเดียวเปล่าเปลี่ยวเอกาแบบนี้” เจอาร์บ่นเพราะวันนี้ครูผู้สอนสั่งให้หยุดพักไปเนื่องจากอารอนเจ็บ แล้วก็จะได้ให้คนที่เหลือพักผ่อนได้เต็มที่ด้วย เจอาร์ก็เลยเดียวดายอย่างงี้แหล่ะค่า
“แบคโฮ หลายวันนี่นายเป็นอะไร” อารอนถามแบคโฮหลังจากที่แบคโฮวางเค้าลงบนเตียงที่ห้องพยาบาลของบริษัทแล้ว (คือแบบถามตอนถึงนี่แหล่ะดี แบบว่าอารอนกลัวถามตอนมันเดินอยู่มันไม่พอใจแล้วทุ่มลงพื้นงี้)
“เปล่านี่ครับ”
“แล้วทำไมถึงไม่ยอมพูดกับฉันล่ะ เอาแต่เดินหนีตลอดเลย”
“ผมบอกว่าเปล่า”
“ไม่จริงหรอก บอกฉันมาเถอะ”
“ผมไปก่อนนะครับ” แบคโฮพูดจบก็ทำท่าจะเดินออกมาเลย
“เดี๋ยวสิ”
ตุ๊บ “โอ้ย” เสียงร้องของอารอนดังขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากที่เค้าพยายามเอื้อมมือไปจับแบคโฮเอาไว้ แต่ดันไม่ทันแล้วเกิดลื่นตกลงมาจากเตียง
“พี่ครับขยับไม่ได้แล้วแล้วจะขยับทำไม เดี๋ยวตกลงมาแข้งขาหัก พิการไปผมจะทำยังไง” แบคโฮตกใจรีบหันกลับมาดูคนเป็นพี่ที่นั่งจุ้มปุ๊กอยุ่ที่พื้นแล้วตอนนี้ พร้อมส่งสายตาดุไปให้
“ก็นายจะหนีฉันอีกแล้วนี่จะให้ฉันทำยังไงล่ะ กว่าจะยอมคุยกับฉันแบบนี้ได้” อารอนพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมากลัวว่าแบคโฮจะหนีไปไม่ยอมพูดกับเค้าอีก
“ผมก็แค่จะไปตามคนดูแลห้องนี้มาดูอาการพี่เองนะ ถ้าผมดูเองผมกลัวพี่จะเจ็บหนักกว่าเดิม”
“จริงหรอ นายพูดจริงใช่ไหม นายไม่โกรธฉันแล้วใช่ไหม”
“ผมไปโกรธพี่ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน อย่าร้องไห้เลยนะ” แบคโฮพูดพร้อมกับเอามือเช็ดน้ำตาให้กับคนตัวเล็กกว่าออกด้วย
“การที่นายหลบหน้า การที่นายไม่ยิ้ม การที่นายเอาแต่เดินหนี มันไม่ได้เรียกว่าโกรธแล้วคืออะไร นายหึงฉันใช่ไหม สาเหตุเพราะเจอาร์ใช่รึเปล่า”
“พี่รู้”
“ที่จริงก็แค่สงสัยแต่ตอนนี้แน่ใจแล้ว ทำไมต้องหึงฉันกับเจอาร์ด้วยล่ะ”
“ว่าแต่เราจะนั่งพูดกันกับพื้นอย่างงี้หรอครับ ไปนั่งข้างบนเถอะ พี่พอจะลุกไหวไหมครับ” แบคโฮเห็นว่าจะให้อารอนนั่งอยู่กับพื้นแล้วคุยกันอย่างนี้มันคงจะไม่ดี อันที่จริงก็ไม่ใช่อะไรหรอกแค่ไม่อยากตอบคำถามก็เลยเปลี่ยนเรื่องแค่นั้นแหล่ะ
“อืม พอขยับได้แล้วล่ะ”
“งั้นค่อย ๆ ลุกนะครับ” แบคโฮค่อย ๆ พยุงอีกคนให้ลุกขึ้นไปนั่งบนเตียง
“แบคโฮทำไมนายถึงต้องหึงฉันกับเจอาร์ด้วย”
“อ๊ะ ว่าแต่ขาพี่เป็นยังไงบ้างแล้วตอนนี้” คนตัวโตกว่าทำเป็นไม่สนใจสิ่งที่คนเป็นพี่พูดแล้วลงไปดูที่ขาของอีกคนแทน
“แบคโฮอย่าเปลี่ยนเรื่องได้ไหมตอบมาก่อน” อารอนรู้ว่าไอ้เสืออ้วนคนนี้มันพยายามเปลี่ยนเรื่องมาตั้งแต่ก่อนจะพยุงเค้ามานั่งบนเตียงนี่และ
“เฮ้อ! ก็พี่ลองคิดดูนะพี่กับเจอาร์เดี๋ยวนี้จะสนิทกันมากไปรึเปล่า เดี๋ยวก็ไปคุยอะไรกันสองคน เดี๋ยวก็แอบออกไปข้างนอกกันสองคนโดยไม่บอกใคร บางวันพี่ก็แอบเข้าไปทำอะไรในห้องกันสองคนกับไอ้เจอาร์ แล้วอย่างงี้จะไม่ให้ผมคิดมากได้หรอ แล้วเมื่อกี้พี่ยังกอดกับไอ้เจอาร์มันอีก” แบคโฮถอนหายใจเล็ก ๆ ก่อนจะระบายความสงสัยออกมา
“แบคโฮการที่ฉันคุยกับเจอาร์มันแปลกหรอ การที่บางครั้งฉันกับเจอาร์ต้องคุยกับสองคนนั่นเป็นเพราะเราคนนึงคือลีดเดอร์คนนึงก็คือพี่ใหญ่ของวง ดังนั้นมันต้องมีบางเรื่องที่เราต้องปรึกษากันนะ แล้วไอ้เรื่องสุดท้ายเรื่องกอดเนี่ย ใครกันนะที่ทำให้ฉันต้องร้องไห้จนเจอาร์ต้องมากอดฉันไว้ ฮ่ะแบคโฮตอบมาหน่อย”
“ผมเอง”
“แล้วจะทำอีกไหม ทำให้ฉันร้องไห้หน่ะ”
“ไม่แล้วครับ”
“ถ้านายจะไม่ไว้ใจฉันในเรื่องแค่นี้ ถ้ามีอีกครั้งต่อไปฉันจะไม่ให้อภัยนายแล้วนะเข้าใจไหม”
“ครับผมจะไม่ทำให้พี่ร้องไห้อีก ผมขอโทษ” พูดจบแบคโฮก็มานั่งข้าง ๆ อารอนแล้วดึงอารอนเข้ามากอดเอาไว้
“ผมขอโทษนะครับที่ทำให้พี่ร้องไห้ ขอบคุณที่พี่ให้อภัยผมที่ผมงี่เง่าแบบนี้”
“เพราะฉันรู้ไงว่าที่นายเป็นแบบนี้เพราะนายรักฉัน แต่ถ้ามีอีกฉันจะเล..”
“อื้อ..” ก่อนที่อารอนจะพูดคำคำนั้นจบลง อารอนก็หยุดคำพูดนั้นด้วยจูบทันที ริมฝีปากบางถูกประกอบเพื่อหยุดคำคำนั้นเอาไว้ ขอร้องเถอะนะอย่าพูดมันออกมาเลย
‘อย่าพูดเลยนะครับคำว่าเลิกกัน แม้จะเป็นแค่คำขู่เท่านั้นผมก็ไม่อยากได้ยิน’
“พะ พะ พี่” เจอาร์ที่เดินมาเพื่อจะมาดูอาการของคนเป็นพี่ แต่เมื่อมาถึงห้องก็.....เอิ่มสงสัยว่าผมคงไม่ต้องเป็นห่วงพี่อารอนแล้วละมั้ง คงจะมีคนดูแลล่ะ คงจะดีกันแล้วใช่ไหม แน่สิจูบกันไม่แคร์สื่อขนาดนี้ คงจะไม่มีอย่างอื่น TOT ดีกันแล้ว อย่างงี้ผมก็หัวเน่าอีกตามเคยสิเนี่ย ทำไมผมช่างเป็นลีดเดอร์น้อยน่ารักที่น่าสงสารที่สุดในโลกอย่างงี้นะ
จบแล้วจ้าาา
ความคิดเห็น