[NU'EST BAEKRON] รวมฟิคเรื่องสั้นของแบคร่อน

ลำดับตอนที่ #13 : [SF] After A Long Time... รักกันได้ไหม... (ch.1)

Baekho x Aron

ณ สถานบันเทิงยามราตรีสุดหรูแห่งหนึ่ง

นี่แหล่ะคือสถานที่ที่จะหาเป้าหมายของอารอนได้ง่ายที่สุด แหล่งรวมพวกเสเพล และมั่วสุม กินเหล้ามั่วหญิง สถานที่ที่พวกคนรวยมาหาความสุขโดยเอาเงินมาทิ้งอย่างไร้ค่า ให้กับของที่มันไม่ได้มีประโยชน์อะไรกับร่างกายเลยแม้แต่น้อย หากินกับพวกนี้แหล่ะอารอนจึงไม่ได้มีความรู้สึกผิดอะไรมากมาย ในเมื่อคนที่มาเที่ยวที่นี่ก็ออกจะมีเงินเหลือกินเหลือใช้ แบ่งให้คนอย่างควักอารอนเอามาใช้หน่อยคงไม่มีใครในนี้เดือดร้อนกันหรอก

 อารอนเดินแทรกตัวเข้ามาด้านในผับเผื่อตรงไปยังเคาน์เตอร์บาร์ที่อยู่ตรงกลางของสถานบันเทิงแห่งนี้ เป็นที่ที่สามารถมองด้านในของผับแห่งนี้ได้ทั่ว และสำคัญคือง่ายต่อการมองหาเหยื่อที่สุด ที่มีคนเต้นเบียดกันไปเบียดกันมา ทุกครั้งที่เข้ามาอารอนไม่เข้าใจเลยว่าไอ้คนพวกนี้มันจะมาอะไรกันนักกันหนา ไม่อึดอัดบ้างรึไง แล้วดูนี่อะไรเต้นเบียดกันเป็นปลากระป๋อง ถึงแม้ว่าอารอนจะมาสถานที่แบบนี้บ่อย ๆ ก็เพื่อมาหาเหยื่อและก็ดื่มบ้างแค่นั้นแหล่ะ

อารอนเค้ามานั่งยังเคาน์เตอร์บาร์พร้อมกับไม่ลืมที่จะสั่งให้พนักงานนำเครื่องดื่มสีอำพัน มาเสิร์ฟให้ด้วย แม้ไอ้สิ่งที่สั่งมามันไม่ดีต่อร่างกาย แต่ก็นะมาสถานที่แบบนี้ไม่กินก็แปลก ๆ ระหว่างนี้อารอนก็มองไปยังโต๊ะที่ตั้งอยู่ตามมุมต่าง ๆ เพื่อมองหาว่าใครจะเป็นเหยื่อของเค้าในวันนี้ได้บ้าง จนไปสะดุดที่โต๊ะ ๆ หนึ่ง ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ มือหนึ่งโอบสาวสวยที่คงจะเป็นคู่ควงในคนนี้ของคนนั้นนั้นแหล่ะ อีกมือหนึ่งก็ถือเครื่องดื่มสีอำพัน  ที่ดวงตาสวมแว่นตาสีดำปกปิดเอาไว้ ไม่รู้ทำไมแม้ว่าจะมีแว่นดำปกปิดเอาไว้แต่กลับรู้สึกได้ถึงความน่าเกรงขามในตัวของคนคนนี้อยู่ใช่น้อย ถึงแม้อย่างงั้นอารอนก็ไม่กลัว เพราะคนนี้แหล่ะคือเป้าหมายในคืนนี้

“เอาล่ะอารอน เริ่มได้” อารอนพูดขึ้นเพื่อเป็นการสั่งตัวเอง เมื่อเห็นเป้าหมายลุกไปจากโต๊ะแล้ว พร้อมกับยกเครื่องดื่มที่สั่งมาดื่มไปจนหมดแก้ว เพื่อรวบรวมความกล้าให้มากขึ้น

อารอนเดินตามอีกคนที่เดินไปก่อนหน้าที่ด้านในของผับแห่งนี้ มันเป็นทางเดินไปห้องน้ำสินะ

“โอเค รอตรงนี้แหล่ะ” อารอนยืนรออีกคนอยู่ห่าง เพื่อรอให้อีกคนเดินออกจากห้องน้ำมาจะได้ปฏิบัติการตามแผน

“ขอโทษ” อารอนเริ่มปฏิบัติการเมื่อเห็นอีกคนเดินมากออกมาจากห้องน้ำ เขาแสร้งทำเป็นเดินชนไหล่ของอีกคนเบา ๆ ก่อนที่จะใช้ความไวหยิบสิ่งของบางอย่างของอีกคนออกมา นั่นคือกระเป๋าเงินนั่นแหล่ะ

“ไม่เป็นไร” ร่างสูงตอบกลับด้วยท่าทีที่นิ่งเฉย ดูเหมือนไม่รู้ว่าอีกคนพึ่งจะทำอะไร

ซึ่งนั่นแหล่ะที่ทำให้อารอนตายใจ คิดว่าคนที่เป็นเหยื่อของเค้าวันนี้คงจะไม่รู้อะไรเหมือนกับเหยื่อรายที่ผ่าน ๆ มา

“เดี๋ยวจะรีบไปไหน” เมื่อคนตัวเล็กกว่ากำลังจะเดินหนีไป มีเรอะคนอย่างเค้าจะยอมให้หนีไปง่าย ๆ แบบนี้ เขาจึงใช้มือแกร่งของตัวเองคว้ามือของอีกคนเอาไว้

“ไปเข้าห้องน้ำไง มึงจะมาจับกูไว้ทำไม ปล่อยกูได้แล้วกูขอโทษมึงแล้วนะ”

“ใช่มึงขอโทษกูแล้ว แต่กระเป๋ากูเอาคืนมาด้วย”

คนตัวเล็กถึงกับชะงักทันที เมื่ออีกคนพูดประโยคนั้นออกมา ตกลงนี่มึงรู้หรอว่ากูเอากระเป๋ามึงมา

“กระเป๋าอะไร กระเป๋ามึงก็อยู่ที่มึงดิ” แม้รู้ว่าคนตัวใหญ่น่าจะรู้ตัวแล้ว แต่คนอย่างอารอนเรื่องอะไรจะต้องไปยอมรับง่าย ๆ

“ไม่รู้จริง ๆ แน่นะ หรือจะให้กูค้น”

“เอ๊ะ ไอ้นี่บอกว่าไม่มีก็ไม่ดีดิ  โอ๊ะ โอ้ย..” พอคนตัวเล็กพูดจบประโยคคนตัวใหญ่ไม่รอช้า เอามือของอีกคนมาไขว้ที่หลังพร้อมกับดึงเข้ามาหาตัว แล้วอีกมือนึงก็ล็อคคอคนตัวเล็กกว่าเอาไว้ด้วย

“เฮ้ยกูเจ็บ มึงทำอะไรเนี่ยปล่อยกูนะ”

“ก็ในเมื่อมึงไม่ยอมรับกูก็จะค้นดูให้แน่ใจไงว่ามีรึเปล่า ว่าแต่ตัวมึงนี่หอมใช่เล่นนะ” อีกคนไม่เพียงแต่พูดอย่างเดียว แต่ด้วยความที่คนตัวเล็กอยู่ใกล้ จึงถือโอกาส สูดดมความหอจากช่วงขอขาว ๆ ของอีกคน

“เออกูรู้ตัวดี” คนตัวเล็กกว่าไม่ได้มีท่าทีเขินอาย หรือกลัวเลยแม้แต่น้อยที่อีกคนตอนนี้เหมือนพยายามจะลวนลามเค้ามากไปแล้ว

ตอนนี้มือหนาของอีกคนปล่อยมือของคนตัวเล็กให้เป็นอิสระ แต่ก็ยังมีมือหนึ่งที่ล็อคคอคนตัวเล็กเอาไว้อยู่เพื่อที่จะไม่ให้คนตัวเล็กสามารถหนีไปไหนได้

“หน้าก็หวาน เอวก็บาง ตัวก็หอม ไม่น่าจะมาเป็นขโมยเลยนะ” คนตัวใหญ่พูดพร้อมกับมือหนาที่กำลัง เลื่อนไปบนร่างกายเพื่อสำรวจของคนเล็กไปอย่างช้า ๆ

คนตัวเล็กก็ไม่ได้มีท่าทางหรือท่าทีที่จะดิ้นหรือหนีจากการกระทำดังกล่าว เพียงแต่ตอนนี้คิดในใจแค่เพียงว่า ‘อย่าให้ถึงทีกูแล้วกัน’

“มึงพอใจรึยัง เมื่อไหร่จะปล่อยกู” อารอนรู้สึกว่าอีกคนจะสำรวจเยอะไปแล้ว แล้วมันก็ต่ำลงมาเกินไปแล้วด้วยตอนนี้ มันจะถึงกางเกงกูแล้วนะไอ้.... ไม่รู้จะด่ายังไงดี ไม่รู้ว่ามันชื่ออะไร

“หน้าก็หวานอยู่หรอกนะ แต่คำพูดคำจานี่ไม่เพราะเอาซะเลย แถมยังเป็นขโมยอีก อย่างงี้จะต้องลงโทษยังไมดีนะ”

“เฮ้ย ทำอะไร” อีกคนร้องด้วยความตกใจเมื่ออีกคนล้วงเข้ามาในกระเป๋ากางเกงของตนแล้ว

“ตกใจไปได้ ก็แค่จะเอาไอ้นี่คืน ทีทำมาตั้งนานไม่เห็นจะว่าอะไร กลัวหรอ หรือเริ่มมีอารมณ์”คนตัวใหญ่พูดด้วยน้ำเสียงยั่วยวนคนตัวเล็ก พร้อมกับยกกระเป๋าเงินของตัวเองที่พึ่งหยิบขึ้นมาเมื่อครู่ให้คนตรงได้หน้าดู

“กูไม่ได้กลัวมึง” คนตัวเล็กกว่าพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ไม่ได้มีแม้แต่ท่าทีของความหวาดกลัว แม้ว่าอีกคนจะจับเขาได้แล้วก็ตาม

“กูเชื่อว่ามึงไม่กลัวกู เพราะถ้ามึงกลัวมึงคงไม่กล้ามาล้วงคอหูเห่าอย่างกูแน่ มึงรู้ไหมกูเป็นใคร”

“กูจะไปรู้ไหมมึงเป็นใคร ทีหลังก็เขียนติดไว้บนหน้าผากสิกูจะได้รู้”

“ปากดีจิงนะ”

“เออ ขอบใจที่ชม ปล่อยได้กูแล้ว ได้ของคืนไปแล้วนี่”

“พูดง่ายจังเด็กน้อย ถ้ามึงรู้ว่ากูเป็นใครมึงอาจจะไม่พูดอย่างงี้นะ”

“มึงรู้ได้ยังไง คนอย่างกูไม่เคยกลัวใคร”

“ปากดีจริง ๆ จำชื่อกูไว้นะ กูชื่อคังดงโฮ หรือที่ใคร ๆ รู้จักดีในนามฉายาแบคโฮหรือเสือขาว หัวหน้าแก๊งค์พยัคฆ์ขาว”

“โห โคตรลิเกเลยว่ะ แนะนำมาซะยาวคิดว่ากูอยากรู้รึไง”

“ไอ้หน้าหวานพูดงี้อยากจะลองดีใช่ไหม แต่วันนี้กูมีธุระที่ต้องจัดการ กูจะปล่อยมึงไปก่อนแล้วกัน”

“งั้นก็ปล่อยกูสักทีดิ”

“ได้ แต่ก่อนปล่อยขอทีนะ” ว่าแล้วคนตัวใหญ่ก็ก้มลงไปหอมแก้มขาว ๆ ของอีกคนไปหนึ่งทีก่อนที่จะปล่อยอีกคนให้หลุดจากแขนแกร่งของตัวเอง

“เฮ้ย ไอ้วิปริต” อารอนที่ตกใจเมื่ออยู่ ๆ อีกคนก็มาหอมแก้มตัวเองทั้ง ๆ ที่เป็นผู้ชายด้วยกัน รีบดึงตัวหนีอีกคนทันทีเมื่อร่างสูงปล่อยตัวเองออกมา

“กูจะวิปริตก็กับมึงแค่คนเดียวแหล่ะไอ้หน้าหวาน ว่าแต่แก้มมึงนี่ห้องหอมทั้งนุ่มกว่าพวกผู้หญิงพวกนั้นอีกนะ น่าจะมาเป็นเมียกูจัง”

“ไอ้..”

“อ๋อ ลืมบอกไปคราวนี้กูจะปล่อยมึงไปก่อน คราวหน้าถ้าเจออีกกูไม่ทำแค่นี้แน่” พูดจบเจ้าของฉายาเสือขาวก็เดินจากไปทันที โดยที่อีกคนไม่ทันได้ด่ากลับไป

“คังดงโฮ แบคโฮ เสือขาว อะไรกูไม่รู้จักมึงหรอก คิดว่าฉลาดมากนักรึไง กระเป๋าตังมึงได้ไปแล้ว แต่แหวนของมึงวงนี้กูขอแล้วกันนะ”

อารอนพูดพร้อมกับยิ้มเยาะให้อีกคนที่เดินจากไป โดยไม่รู้ตัวเลยว่าอารอนแอบดึงแหวนที่สวมอยู่ที่นิ้วของเค้าออกมาแล้ว