คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : H2...พี่ชาย
"ขอถ่ายรูปน้องชายก่อนนะครับ..."
ตอนนี้ 9 โมงของอีกวันแล้ว... แบคฮยอนต้องฝืนลุกขึ้นมาจากเตียง ไม่รู้ว่าคยองซูตื่นมาแล้วจะมีอะไรกินมั้ย? ความจริงเขาคิดไว่ว่าจะตื่น 7 โมง... เลยมานิดหน่อยเองน่า โตขนาดนั้นแล้วก็คง... หาอะไรกินเองได้แหละ
“…”
อะไรคือสิ่งที่อยู่ตรงหน้าแบคฮยอน? สปาเก๊ตตี้ 2 จานที่วางอยู่บนโต๊ะ พร้อมกับนมที่เอาออกมาจากตู้เย็น ดูก็รู้ว่ามันถูกเอาออกมานาน เพราะผลึกน้ำกลายเป็นหยดไปแล้ว และมีคนตัวเล็กนอนฟุบอยู่กับโต๊ะ...
“คยองซู” แบคฮยอนเดินไปนั่งเก้าอี้ที่อยู่ตรงข้ามคยองซู
“…”
“คยองซู...” แบคฮยอนเอื้อมมือไปเขย่าแขนอีกฝ่ายเพื่อให้ตื่น และคยองซูก็ไม่ใช่คนที่ตื่นยากตื่นเย็นอะไร เขย่าแค่นี้ก็ตื่นแล้ว
“อ้าว ตื่นแล้วเหรอ ได้กินซักที” คยองซูขยี้ตา แล้วหยิบช้อนส้อมมาม้วนสปาเกตตี้
“นายรอพี่เหรอ?”
“หืม? ก็ปกติต้องกินข้าวด้วยกันไม่ใช่รึไง”
“นายลุกมาทำตอนกี่โมง?”
“แปดโมงมั้ง” คยองซูจับส้อมที่ม้วยสปาเกตตี้เข้าปาก ก่อนจะทำหน้านิ่ง
“ผ่านไปตั้งชั่วโมงอาหารก็เลยเย็น” คยองซูวางซ้อมไว้บนจาน แล้วยกจานแบคฮยอนขึ้น ทั้งๆที่แบคฮยอนกำลังจะเอาเข้าปาก
“ทำอะไร?”
“ทิ้งไง”
“ทิ้งทำไม?!”
“มันเย็นแล้ว ไม่อร่อยหรอก เดี๋ยวทำให้ใหม่”
“ไม่ต้องเลย วางเดี๋ยวนี้”
“แต่-”
“วางงงงง” แบคฮยอนลุกขึ้นฉวยเอาจานสปาเกตตี้มาวางไว้หน้าตัวเอง
“มันไม่อร่อยแล้วนะ”
“ยังไม่ทันจะเข้าปากเลย”
“ก็ดีแล้วไง”
“แล้วนายไม่กินรึไง”
“กินสิ เย็นแค่นี้ฉันกินได้ แต่นายน่ะ จะกินได้มั้ย?”
“ได้อยู่แล้วน่า แค่นี้เองน้องชายลุกขึ้นมาทำให้ครั้งแรกเลยนะ” ว่าแล้วแบคฮยอนก็ม้วนสปาเกตตี้เข้าปาก อาหารมันเย็นแล้วจริงๆ แต่ก็ไม่ทำให้รสชาติเสียเลย ก็...อร่อยดี แบคฮยอนเหล่มองคยองซูที่ตั้งหน้าตั้งตากิน โดยไม่สนใจอะไรเลย พลันรอยยิ้มปรากฎขึ้นที่ริมฝีปากบางๆ โดยที่เจ้าตัวก็ไม่รู้เลยว่ายิ้มอยู่...
“อะไร?” คยองซูมองไปที่ปีนเล็กๆสำหรับเด็ก แต่ปากมันใหญ่กว่า ที่แบคฮยอนยื่นมาให้เขา
“ของขวัญไง แล้วก็ขอบคุณเรื่องอาหาร” แบคฮยอนทิ้งตัวนั่งลงข้างๆคยองซูแล้วยื่นให้ตรงหน้า คยองซูมองหน้าแบคฮยอนสลับกับปืน ก่อนจะรับมันเอาไว้
“ปืนฟองอากาศ ลองยิงดูสิ” คยองซูสอดนิ้วเข้าไปตรงที่กด แล้วมองหน้าแบคฮยอน
“กดเลย” แบคฮยอนพูดยิ้มๆ คยองซูหันไปมองปืนก่อนจะยิง ทันทีที่ยิงก็มีฟองอากาศมากมายพวยพุ่งออกมาจากปากปืน คยองซูมองฟองอากาศด้วยใบหน้าตื่นเต้น ดวงตากลมเบิกกว้าง ก่อนที่ริมฝีปากจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม... แบคฮยอนมองรอยยิ้มนั้นอย่างไม่รู้ตัว ส่วนคยองซูก็เอาแต่กดปืนเรื่อยๆ มองซ้ายมองขวา ก่อนจะมองหน้าแบคฮยอน แบคฮยอนที่ยิ้มอยู่ก็รีบหุบยิ้มทันที
“สุดยอดเลย”
“ชอบมั้ยล่ะ”
“ชอบมาก!”
ทำไม... เขารู้สึกดีใจที่คยองซูชอบนะ... ดีใจมากเลย
“อืม ชอบก็ดี ตอนนี้นายกำลังทำให้บ้านเต็มไปด้วยฟองนะ” แบคฮยอนมองรอบๆตัวที่มีแต่ฟอง
“ก็ดีออก สวยดี”
“เฮ้ยๆ คยองซูพอก่อนๆ เดี๋ยวโดนปลั๊ก” แบคฮยอนรีบจับมือคยองซูแล้วมองไปรอบๆ เกิดไฟฟ้าลัดวงจรขึ้นมานี่ซวยเลย
“งั้นเดี๋ยวไปเล่นหน้าบ้าน” ว่าแล้วคยองซูก็ดันหมอนที่เทินตักอยู่ออก ก่อนจะเดินไปหน้าบ้าน แบคฮยอนอดยิ้มตามไม่ได้ อายุ 22 แต่ตื่นเต้นกับของเล่นแค่นี้น่ะเหรอ? แบคฮยอนส่ายหัวยิ้มๆก่อนจะหยิบรีโมทมาปิด แล้วเดินไปดูคยองซู
แปปเดียวก็สนิทกับเด็กแถวนี้ซะแล้ว...
แบคฮยอนยืนมองคยองซูที่เล่นกับเด็ก โดยการยิงฟองอากาศขึ้นฟ้า เพียงแค่นั้นเด็กๆก็พากันตื่นเต้นตกใจ กรี๊ดกราดไล่จับฟองกันใหญ่ บางคนก็อ้อนขอเล่นปืนบ้าง พอเห็นแบบนี้ก็รู้สึกดียังไงไม่รู้ ก็ของเล่นที่เล่นกันอยู่มันเป็นของที่เขาซื้อนะสิ แบคฮยอนรู้สึกอยากเก็บภาพนี้เอาไว้... ไวเท่าความคิดเขาหยิบโทรศัพท์คู่ใจขึ้นมาก่อนจะถ่าย... ไม่ได้ถ่ายเด็ก แต่ถ่ายคยองซู...
“ปืนไปไหนแล้ว?” แบคฮยอนมองคยองซูที่เดินกลับมาตัวเปล่า
“ให้เด็กไปแล้ว”
“ห๊ะ? พี่ซื้อให้นายนะ”
“อย่างกเลยน่า น้องเขายังเด็กยังต้องเรียนรู้อีกเยอะ”
มาคิดอีกทีก็เสียดาย... โดนอ้อนเยอะจนต้องยอม
“ไม่เสียดายรึไง เห็นตื่นเต้นนี่”
“นิดหน่อย” คยองซูเดินเข้ามาในบ้านก่อนจะนั่งบนโซฟา แบคฮยอนเองก็เดินมานั่งข้างๆ
“เสียดายแต่ก็ให้ ตลกจริงนะนาย”
“หาเรื่องรึไง” คยองซูหันไปหาแบคฮยอน
“เปล่า ชมต่างหาก”
ได้แต่นั่งมองรอยยิ้มของแบคฮยอน เป็นรอยยิ้มที่อบอุ่น เป็นรอยยิ้มที่เหมือนกำลังเอ็นดูใครบางคน ใครบางคนที่ว่าคงเป็น...เขา
“ยิ้มอะไร”
“ก็ยิ้มให้เด็กน้อยที่กำลังเสียดายของเล่นไง”
“ห่างกันปีเดียวทำมาเป็นห่างกันหลายปี” คยองซูชันเข่าขึ้นแล้วคว้าหมอนมากอด
“ปีเดียวก็เป็นพี่ได้นะ นายก็เรียกฉันว่าพี่ดิ”
“ไม่” คยองซูสะบัดหน้าหันไปทางอื่น
“เรียกว่าพี่แบคฮยอนแค่เนี้ย ไม่เห็นเป็นไรเลย”
“ไม่เอา”
“น้องคยองซูครับ”
“อย่ามาเรียกแบบนั้นนะ ขนลุก!” คยองซูหันขวับไปหาแบคฮยอนทันที แหม...ยิ้มปากสี่เหลี่ยมเลยนะ!
“ทำไมอ่ะ น่ารักออก”
“น่ารักไปคนเดียวเถอะ!” คยองซูยกหมอนขึ้นฟาดเข้าที่อกแบคฮยอน แล้วกดทับไปอีกรอบก่อนจะวิ่งขึ้นห้อง แบคฮยอนยกมือจับหน้าอกเอาไว้ แล้วยิ้มแบบเจ็บๆ
ปฎิกิริยาตลกดี... แต่จับไปจับมาทำไมใจมันเต้นแรงจังวะ?
มองเข้ามาในห้องแล้วก็ได้แต่อมยิ้ม คยองซูมองตู้ลายอุลตร้าแมนที่ฮาซองบอกว่าเป็นคนเลือกเอง อันที่จริงเป็นคนจัดห้องให้ทั้งหมดเลยต่างหาก เพราะตอนที่ไปรับเขาแบคฮยอนหลับอยู่ฮาซองเลยเล่านู่นนี่ให้ฟัง แบคฮยอนเป็นผู้ชายที่...มีใบหน้าที่น่ารัก จนเขาไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นพี่... แต่เมื่อกี้ทำไมรอยยิ้มถึงได้ดูเป็นผู้ชายได้นะ
“ฮัลโหลครับแม่?”
[กินข้าวกันรึยัง?]
“ข้าวเช้ากินแล้วครับ แต่ข้าวกลางวันยังไม่ได้กิน”
[อืม... น้องแกทำล่ะสิ]
“แม่รู้ได้ไง ไม่คิดว่าผมทำเหรอ?”
[ไม่ล่ะ แล้วคยองซูทำอะไรให้กิน] โหซึ้งใจจัง...
“สปาเกตตี้สูตรไรไม่รู้หิวจัดเลยไม่ได้สังเกตุ”
[มันน่านัก! ตื่นกี่โมงเนี่ยหื๊อ?]
“9 โมงครับผม”
[แล้วไหนบอกว่าจะตื่น 7 โมง]
“ก็แบบ... ขออีก 5 นาที แล้วมันก็เลยไป 9 โมง”
[แกนี่นะ!]
“แม่อ่ะ อย่าพูดเหมือนผมแย่สิ”
[ก็แทนที่จะดูน้อง]
“ก็ดูแล้ว”
[แล้วน้องอยู่ไหน?]
“บนห้องครับ”
[อืม...กลางวันก็หาอะไรกินกันด้วยล่ะ]
“คร้าบบบบบ”
[แม่วางละ.... ติ้ด]
“ห่วงแต่คยองซูไม่ห่วงเราบางเล้ยยย มันน่าน้อยใจจริงๆ” แบคฮยอนบ่นเล่นๆ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู... ไม่มีเบอร์คยองซูนี่หว่า เอ้อ! มีคำถามที่จะถามเยอะเลยนี่ ลืมไปเลย!
“ไหนว่าคุยกันไง?” คยองซูมองแบคฮยอนที่สวมแว่นตา ในมือมีกระดาษและปากกา...
“ก็นี่ไง นายเกิดวันที่เท่าไหร่?”
“6 มกรา...” สิ้นเสียงแบคฮยอนก้มหน้าก้มตาจดลงบนกระดาษ
“อืม... ชอบสีอะไร”
“ดำ แต่บางทีก็ชอบสีขาว”
“อาหารที่ชอบล่ะ?”
“ไม่มีเป็นพิเศษ”
“เกลียดล่ะ”
“ก็ไม่มี... แบคฮยอน นี่มันอย่างกับสอบสวนผู้ร้ายเลย” คยองซูย่นคิ้วเข้าหากัน ส่วนแบคฮยอนก็เงยหน้าขึ้นมองก่อนจะยักไหล่ไม่ใส่ใจ
“ก็พี่ต้องรู้จักนายเยอะๆนี่ ไม่งั้นจะดูแลได้ไง”
ประโยคสั้นๆ แต่คยองซูกลับรู้สึกดีใจจนบอกไม่ถูก นี่มันแปลว่าแบคฮยอน ใส่ใจเขามากขนาดนี้เลยงั้นเหรอ?
“ก็ไม่ต้องดูแลสิ”
“ไม่ดูแลได้ไงน้องชายทั้งคน”
“...” คยองซูส่ายหัวไปมา ไม่ว่าจะบอกกี่ครั้ง ก็ยังคงเรียกตัวเองว่าพี่ คยองซูเอื้อมมือไปหยิบกระดาษที่แบคฮยอนเขียนมาดูทั้งๆที่แบคฮยอนกำลังเขียนอยู่ อีกฝ่ายได้เงยหน้าขึ้นมองอย่างตกใจ
“คำถามจะเยอะไปไหนเนี่ย!”
จากที่ดูๆแล้ว ยังเหลืออีกตั้งสิบกว่าข้อ! อะไรเนี่ย...ไซส์รองเท้า... ขนาดตัว เอว ส่วนสูง น้ำหนัก...
“ก็เรื่องที่เกี่ยวกับนายก็อยากรู้หมดแหละ”
“ให้ตอบหมดนี่เลย?”
“ใช่”
“ไม่เอา” คยองซูวางกระดาษลงกับโต๊ะ แบคฮยอนเอื้มมือไปคว้ามา
“ทำไมอ่ะ!”
“ถามได้วันละ 1 คำถามเท่านั้น”
“ห๊ะ!”
“ค่อยๆรู้จักกันไป ไม่ดีรึไง?”
“…”
ก็จริง... เพิ่งได้เจอกันวันเดียวมาถามอะไรเยอะแยะคงเหมือนกับไปวุ่นวาย
“3 ข้อต่อวันได้ป่ะ”
“ต่อรองเหรอ”
“เพิ่มมา 2 ข้อเอง คำถามจะได้หมดไวๆไง”
“อืม...” คยองซูพยักหน้าครั้งนึง
“คำถามทุกข้อที่เกี่ยวกับฉัน ถามได้แค่วันละ 3 ข้อนะ เข้าใจมั้ย?”
“เข้าใจจจจจ”
วันละสามข้อ...คำถามที่เกี่ยวกับคยองซู... แบคฮยอนนั่งเลือกคำถามอยู่บนโต๊ะว่าวันพรุ่งนี้จะถามอะไรดี ควรจะเลือกคำถามที่อยากรู้มากที่สุดก่อนใช่มั้ย? แต่เลือกไปเลือกมาดันมีมากกว่าสาม แถมยังมีคำถามเพิ่มมาอีกตั้งลายข้อแหนะ! แล้วแบบนี้มันจะไปหมดได้ยังไงงงงงงง
หลังจากอยู่ด้วยกันมาทั้งวัน แบคฮยอนก็รู้ว่าคยองซูเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยพูดอะไร แต่ถ้าหากโดนแกล้งหรือโดนแซวคยองซูก็จะโต้กลับทันที เป็นปฎิกิริยาที่ทำให้แบคฮยอนรู้สึกสนุก... คงถึงเวลาเขียนไดอารี่สีขาวแล้ว...
วันนี้ได้อยู่กับคยองซูทั้งวันเลย มีตั้งหลายคำถามที่อยากจะถาม แต่เจ้าตัวดันไม่อยากตอบ! แถมตั้งกฎให้ถามได้วันละ 3 ข้อซะงั้นอ่ะ! วันนี้คยองซูทำสปาเกตตี้ให้กินด้วย ลุกมาทำแต่เช้าเลยเล่นเอารู้สึกแย่ที่ปล่อยให้น้องรอ... พรุ่งนี้จะตื่นแต่เช้า!! จะทำอาหารให้คยองซูกิน!
ให้ปืนฟองอากาศไปแล้วววว คยองซูดูจะชอบมากเลย รู้สึกดีที่คยองซูชอบมัน แต่ปืนฟองอากาศก็ถูกเอาไปแล้ววว โดยเด็กน้อยแถวบ้าน ดูเหมือนคยองซูจะเสียดาย พรุ่งนี้ต้องออกไปซื้อมาให้อีกอัน! มีน้องชายแบบนี้ก็...ดีนะ น่ารักดี วันนี้เห็นคยองซูยิ้ม แต่ก็ไม่ได้ยิ้มกว้างเท่าไหร่ ทำไงจะเห็นนะ...
ยิ้มให้พี่ชายเห็นหน่อยสิครับน้องคยองซู
(รู้สึกจะมีอาหารที่ชอบเพิ่มมาอย่างนึง...สปาเกตตี้)
พี่แบคฮยอน...
"ปืนฟองอากาศ...."
ขอบคุณที่อ่าน ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ^^
ความคิดเห็น