คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : (SF) Cristmas Day... [2/5]
Cristmas Day...
“ทำไมมาอยู่ที่นี่?” คยองซูมองคนตรงหน้าที่นั่งยิ้มยิงฟันให้ดูน่ารัก แต่คยองซูรู้สึกว่ามันกวนอารมณ์มากกว่า!
“มาแทนพี่มินซอก” แบคฮยอนยังไม่หยุดยิ้ม เค้าคิดว่าควรต้อนรับการพบเจอด้วยรอยยิ้ม
“ทำไม? พี่มินซอกบอกว่าพี่มาแค่วันเดียวไม่ใช่เหรอ” เค้าไม่คิดว่าจะได้เจออีกแล้วแท้ๆ อุตส่าห์ลืมไปแล้วแท้ๆ... ถึงอยากจะลืมก็เถอะแต่ก็ไม่ลืมอยู่ดี...
“ก็ใช่ แต่ฉันจะมามีอะไรป่ะ” หนึ่งดอกกับการกวนประสาทของแบคฮยอน เค้าว่าเค้าจะไม่แกล้งแล้วนะ แต่ดูเด็กนั่นทำหน้าสิ ทำตาโตแบบนั้น อึ้งอะไรนักหนา น่ารักซะไม่มี
“ไม่มี” คยองซูถอนหายใจกับแบคฮยอน นี่เค้าต้องมาอยู่กับคนคนนี้เนี่ยนะ! เฮ้อ เหนื่อยแน่เลย แต่ วันนี้ก็คงจะสนุกอีกวัน...
“แล้วนายมาทำไม?”
“ก็ผมจะมาอ่ะมีไรป่ะ” น่านนนนน คยองซูเองก็พร้อมจะปะทะฝีปากเช่นกัน ไม่ใช่แค่พี่หรอกนะที่กวนประสาทคนอื่นเป็นน่ะ
“หืมมมม ไม่มี...” ดีซะอีกที่มาน่ะ
“ แล้วนั่นขนอะไรมาเยอะแยะเลย” แบคฮยอนยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะมองไปที่ถุงกระดาษไม่ต่ำกว่า 5 ถุง
“อ่อ อุปกรณ์ป้องกันความหนาวน่ะ” ว่าแล้วคยองซูก็เอื้อมมือไปหยิบถุงกระดาษมาวางบนตัก
“ดีจัง แต่ฉันไม่มีนี่สิ คงต้องหนาวตายแน่เลย” แบคฮยอนเอามือกอดอก วันนี้เค้าเอาถุงมือมาแต่มันบางเกินไปที่จะทนความหนาวนี้ได้ คยองซูนี่เตรียมพร้อมจริงๆ... แบคฮยอนมองไปที่คนอื่นก่อนจะรู้สึกถึงความอุ่นที่คอ... คยองซูเอาผ้าพันคอของตัวเองมาพันให้เขา...
“อะไรเนี่ย?”
“ผ้าพันคอไง พี่สั่นจนผมกลัวว่าจะมาแข็งตายตรงนี้” คยองซูมองข้างในกล่องกระดาษ ก่อนจะหยิบถุงมือหนาๆออกมา
“แล้วนายล่ะ ไม่เอารึไง?”
“ไม่เป็นไร ผมแข็งแรง อ่ะถุงมือ” แบคฮยอนแอบยิ้มเล็กๆออกมา แข็งแรงเหรอจมูกแดงจนจะเป็นกวางเรนเดียร์อยู่แล้ว ความจริงคยองซูก็หนาวเหมือนกัน เพียงแต่ห่วงคนข้างเท่านั้น... แบคฮยอนมองคยองซูที่ยื่นถุงมือมาให้ก่อนจะเอาผ้าพันคออีกครึ่งไปพันให้คนตัวเล็ก
“พี่ทำอะไร? ผมไม่เอาอ่ะ” คยองซูเอี้ยวตัวหลบ แต่ถูกแบคฮยอนโอบไหล่เอาไว้
“ก็พันผ้าพันคอไง คนละครึ่ง แล้วนายก็อย่าถอยห่างสิ เขยิบเข้ามา”
“ไม่เอา แบบนั้นมันแปลกๆนะ”
“แปลกอะไร มาเถอะน่า หรือว่าเขิน?”
“ตลกแล้วพี่!” คยองซูเอื้อมมือไปคว้าผ้าพันคออีกครึ่งมาพันคอตัวเอง แบคฮยอนมองอย่างขำๆ และแอบยิ้มให้ความน่ารักของคยองซู ก่อนจะดึงคยองซูให้เข้ามาใกล้ขึ้น ตอนแรกคยองซูก็เหมือนจะขืนๆแต่สุดท้ายก็ต้องยอมเพราะไม่งั้นคงโดนแบคฮยอนกวนประสาทอีกนาน และตอนนี้พวกเค้าก็พันผ้าพันคอผืนเดียวกัน...นั่งอยู่ใกล้กัน...
“ถุงมือ...” คยองซูยื่นให้อีกครั้ง แบคฮยอนมองก่อนจะส่ายหน้า
“ไม่ต้องอ่ะฉันมี” แบคฮยอนยกมือขึ้นให้คนข้างตัวดู
“มันบางเกินไป ใส่อันนี้ทับซะ” ถุงมือไหมพรมหนาๆถูกโยนมาไว้ที่ตัก
“แล้วนายอ่ะ”
“ผมก็ใส่แบบนั้นอยู่” คยองซูชูมือให้ดูให้เห็นว่าเขาก็ใส่ถุงมือแบบเดียวกัน
“พกทำไมตั้ง2คู่”
“พกมาเผื่อพี่มินซอก” ประโยคสั้นๆแต่กลับทำให้แบคฮยอนรู้สึกน้อยใจแปลกๆ เมื่อวานทำไมไม่พกมา?หรือเป็นเพราะเขาไม่ใช่พี่มินซอก?
“ทีกับฉันไม่เห็นพกอะไรมาเลย” แบคฮยอนก้มหน้าลงจนปากติดกับผ้าพันคอ
“ก็ไม่รู้ว่าจะหนาวขนาดนั้นนี่ ผมไม่ค่อยออกจากบ้านไปไหน แล้วเมื่อวานผมผมก็ไม่ได้เตรียมมาให้ตัวเองเหมือนกันนั่นแหละน่า”
“แต่...”
“ผมคิดว่าพี่มินซอกจะมา พี่มินซอกบอกว่าพี่ไม่ชอบอากาศหนาวๆ ผมเลยต้อง...” คยองซูทำตาโตขึ้นเหมือนตกใจกับสิ่งที่เพิ่งพูดออกไป
“อะไร?”
“....ต้องมาอยู่กับพี่ไง ถุงมือจะใส่มั้ยไม่งั้นผมเก็บนะ!”
“ใส่สิ!” แบคฮยอนรีบเอาถุงมือใส่มือทันที คยองซูเสหน้ามองไปทางอื่น ก็เพราะพี่ไม่ชอบอากาศหนาว ผมเลยต้องเตรียมของมาเยอะแบบนี้... คยองซูรู้แล้วว่าแบคฮยอนจะมา ก็แกล้งตกใจทำเป็นไม่รู้ไปงั้นแหละ
“ยังมีอีก นี่ถุงน้ำร้อน ใส่ในเสื้อกันหนาวซะ มันจะได้อุ่นๆ” คยองซูหยิบออกมาจากถุงแล้วส่งให้ แบคฮยอนเองก็รับเอาไว้เพราะเห็นว่ามีอีกอันนั่นคงจะเป็นของคยองซู
“ขอบ...”
“ถ้าพี่ไม่อุ่นผมมีผ้าห่ม บอกได้นะผมจะได้หยิบให้ หรือพี่จะเอาไปเลย อ้อ ผมมีผ้าปิดปาก กับที่ปิดหู” คยองซูพูดแบบรัวๆก่อนจะหยิบทุกอย่างที่พูดออกมาส่งให้แบคฮยอน
“ทั้งหมดนี่ก็ของพี่มินซอกเหรอ?” คยองซูใจหายวาบ เอาไงดีเขาจะบอกดีมั้ยหรือจะบอกไปว่าของพี่มินซอกตอนนี้แบคฮยอนรู้สึกหงุดหงิดในใจอย่างบอกไม่ถูก... ทำไมต้องเตรียมมาขนาดนี้? ใส่ใจพี่มินซอกขนาดนั้นเลยเหรอไง!
“จะของใครก็เอาไปเถอะน่า” ประโยคนั้นทำให้แบคฮยอนรู้สึกไม่ชอบใจ ทำไมพูดเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลยทั้งที่ตอนนี้เขาแอบน้อยใจคนตัวเล็กอยู่นะ!!
“ผมอยู่กับพี่มันก็ต้องเป็นของพี่สิ ตอนนี้เป็นของพี่ทั้งหมดแหละ” แบคฮยอนยกยิ้มมุมปากเป็นประโยคธรรมดาๆแต่บยอน แบคฮยอน ไม่ได้คิดอะไรที่ธรรมดาแบบนั้น เพราะไม่รู้ทำไมเค้าคิดว่า คยองซูเป็นของเขา ...แหม ช่วยไม่ได้ก็คนตัวเล็กบอกว่า ตอนนี้เป็นของเขาทั้งหมดนี่
“เป็นของฉันหมดเลยเหรอ?” แบคฮยอนเหล่มองคนข้างๆที่พันผ้าพันคอผืนเดียวกัน
“อื้ม”
“แล้ว....” รวมนายด้วยรึเปล่า…
“อะไร?”
“เปล่า... ขอบใจ” แบคฮยอนยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว เขาไม่รู้เลยว่าช่วงนี้ยิ้มบ่อยแค่ไหน คยองซูมองรอยยิ้มนั้นไม่วางตา ดวงตากลมยังคงจ้องไปที่ปาก ทำเอาแบคฮยอนหุบยิ้มแทบไม่ทัน จ้องแบบนี้ก็เขินนะเว้ย!
“มองอะไร!”
“ก็พี่ยิ้ม” คยองซูยังไม่หยุดจ้องเผื่อว่าจะได้เห็นอีกครั้ง ยิ้มที่ดูดีใจและดูอบอุ่นนั่น
“ปกติฉันก็ยิ้ม”
“มันไม่เหมือนกัน เมื่อวานพี่ยิ้มแบบกวนประสาทผมอ่ะ” แบคฮยอนสะดุดกับคำว่ากวนประสาท ก็นะ เค้ากวนประสาทจริงๆนั่นแหละ
“วันนี้พี่ดูหล่อจัง ไปทำไรมา” คยองซูย่นคิ้วหากันอย่างสงสัย
“ทำไม ฉันก็หล่อแบบนี้อยู่แล้ว” ทำไมอยู่ๆมาชมกันเนี่ย เมื่อกี้ยังบอกว่ากวนประสาทอยู่เลย
“เมื่อวานพี่ดูไม่หล่อนี่”
“ห๊ะ?”
“พี่ไปศัลยกรรมมาเหรอ?” คยองซูพูดเล่นๆแต่กลับโดนแบคฮยอนกระชากผ้าพันคอจนแทบตกเก้าอี้
“ฉันน่ะหล่อธรรมชาติ!!”
“ผมล้อเล่น”
“แต่นายน่ะ...” แบคฮยอนหรี่ตามองคยองซู จนคยองซูอดที่จะถามไม่ได้
“อะไร! ผมทำไม? ผมหล่อนะ!”
“ฉันว่าไม่นะ” น่ารักซะมากกว่า…
“งั้นพี่ก็ไม่หล่อเหมือนกัน!!” แบคฮยอนพยายามกลั้นขำ ทำหน้ากวนๆ ทำไมถึงขำน่ะเหรอ ก็คยองซูไม่รู้ว่าตัวเองน่ะรับว่าไม่หล่ออย่างไม่รู้ตัว
“ได้ไงนายบอกว่าฉันหล่อแล้วนี่”
“ตอนนี้ไม่แล้ว!”
“ลูกผู้ชายพูดแล้วไม่คืนคำน๊าาาาาาา” แบคฮยอนยิ้มอย่างยียวน
“ผมอยากตีพี่จริงๆ!”
“กล้าเหรอ?”
“กล้า!!!!!” คยองซูประกาศลั่นก่อนจะยกมือตีไปที่แขนแบคฮยอนแรงๆ
“โอ๊ยๆ” คยองซูยังคงตีไปที่แขนรัวๆ แต่ถึงอย่างนั้นแทนที่แบคฮยอนจะโกรธ เขากลับยิ้มและหัวเราะชอบใจซะงั้น ก็เด็กนี่มันน่ารักจริงๆนี่
“พี่มัน...กวนประสาทจริงๆ!” คยองซูหยุดตี แล้วควักเอาลูกอมออกมากิน
“กินด้วยดิ” แบคฮยอนยื่นมือไปขอ คยองซูเหล่มองเล็กน้อยก่อนจะหยิบเอาลูกอมอีกเม็ดขึ้นมาแล้ววางไว้บนมือ
“คิดซะว่ามันเป็นของขวัญจากผมนะ” แบคฮยอนยกยิ้มมุมปาก ของขวัญของคนตัวเล็กงั้นเหรอ... แบคฮยอนก็จัดการแกะมันใส่ปากทันที
“เฮ้ย! ทำไมมันเผ็ดงี้อ่ะ โอ๊ยเย็นๆ” แบคฮยอนทำท่าจะคายออก คยองซูเลยยกมือปิดปากแบคฮยอน
“มันเป็นของขวัญจากผมนะ! เพราะงั้นห้ามคายหรือทิ้ง!” แบคฮยอนมองหน้าคยองซูอย่างเอาเรื่อง เล่นงี้เลยเหรอไอ้เด็กแสบ แต่ความจริงแบคฮยอนก็รู้สึกสนุกที่โดนเด็กนี่แกล้งคืน ไม่รู้หรอกว่าทำไม…
“โอ๊ย เย็น!!!” ยิ่งอมยิ่งเผ็ดและเย็น แต่ถ้ากัดมันจะเย็นกว่านี้และเผ็ดกว่านี้ ดีจริงๆ กินลูกอมเย็นๆในอากาศหนาวๆแบบนี้
“ฉันยังไม่เคยเห็นนายยิ้มเลย...” แบคฮยอนพูดขึ้น ก่อนจะมองหน้าคยองซู
“แล้วไงอ่ะ”
“ยิ้มให้ดูหน่อยสิ”
“พี่บ้ารึเปล่า จู่ๆมาให้ผมยิ้มทั้งๆที่ไม่มีอะไรให้ยิ้มเลยเนี่ยนะ”
“แล้วทำยังไงถึงจะยิ้มล่ะ”
“ไม่รู้...”
“งั้นฉันจะทำให้ยิ้มเอง” แบคฮยอนหันมามองหน้าคยองด้วยแววตาจริงจัง และรอยยิ้มที่คยองซูบอกได้เลยว่าหล่อมากๆ แค่ยิ้ม...จริงจังขนาดนั้นเลยเหรอ...
“กลับมาแล้วครับ...”
“โอ้!! คยองซู เป็นไงหนาวน่าดูเลยสิ จมูกแดงเชียว” ลู่หานหันมาหาคยองซูทั้งๆที่กำลังเปิดทีวีดูอยู่
“อ่า ก็นิดหน่อยฮะ”
“กินอะไรมารึยังล่ะ”
“เรียบร้อยแล้วครับ ผมง่วงอ่ะ ขอตัวไปนอนเลยละกันนะครับพี่ลู่”
“อ่า อืม” คยองซูรีบวิ่งขึ้นบันได จมูกแดงงั้นเหรอ! เขารีบวิ่งไปหน้ากระจกทันที ใครบอก... แดงทั้งหน้าต่างหาก รอยยิ้มนั่นทำเอาหัวใจเต้นแปลกๆ ทำไมกันนะ...
“อ่าว พี่มินซอก” แบคฮยอนมองเข้าไปในบ้านแต่กลับไม่มีใครอยู่เลย พี่มินซอกไปไหนล่ะเนี่ย แบคฮยอนเดินไปที่ตู้เย็นเพราะตรงนั้นเป็นที่ที่รวมโน๊ตเอาไว้
ถึง...แบคฮยอน
วันนี้พี่ไม่กลับบ้านนะ ค้างบ้านเพื่อนน่ะ ไม่ต้องโทรมาด้วย
พรุ่งนี้ก็ไม่ต้องขายของล่ะ ฉันไม่เปิดร้าน
จาก...พี่ชายที่ดีที่สุดในโลก
“หืม กล้าเขียนเนอะพี่ชายที่ดีที่สุดในโลก...” แบคฮยอนดึงโน๊ตออก ก่อนจะขยำมันแล้วทิ้งถังขยะ
“พรุ่งนี้ไม่เปิดร้าน แล้วจะเจอกันได้ไงล่ะทีนี้” แบคฮยอนเปิดตู้เย็นหยิบน้ำปล่าขวดนึงมาดื่ม พลางนึกถึงตอนที่พูดว่าจะทำให้อีกฝ่ายยิ้ม ตอนนั้นเขาจริงจังมาก อยากเห็นตอนยิ้มซักครั้ง ถ้าจะให้ดีอยากให้ยิ้มให้เค้าเห็นทุกวันเลย...
...แล้วฉันจะทำให้นายยิ้มได้ยังไงกันนะ โด คยองซู...
อีก 3 วัน ถึงวันคริสต์มาส...
โอ๊ยยย ไรท์เตอร์จะบ้าตาย คือไรท์เปิดเฟสไว้แล้วไรท์ก็มานั่งแต่งนิยาย เฟสเด้งตลอดเลย อารมณ์แบบอยากปิดหน้าเฟสอ่ะ
แต่ทำไม่ได้เพราะเรื่องงาน
พยายามรวบรวมสมาธิตลอดเวลาเลย เพื่อนคนนั้นก็โทรมา เฟสก็เด้ง คือ... วันที่ไม่แต่งไม่โทรไม่มีงาน วันที่จะแต่ง....เล่นซะสติกระเจิง
อาจจะแปลกๆหน่อยนะ แปลกมั้ย?
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ ^^
ความคิดเห็น