คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : (SF) Cristmas Day... [1/5]
Cristmas Day...
“อา...เบื่อจัง...” เสียงหวานดังขึ้นอย่างเบื่อหน่าย อยู่หน้าแผงขายเครื่องประดับทำมือ ราคาถูก เป็นร้านของ ‘คิม มินซอก’ แต่ทำไม๊ทำไม ‘บยอน แบคฮยอน’ ถึงต้องมาขายและเฝ้าร้านด้วย!! แน่นอนเพราะพี่มินซอกสั่งไงล่ะ! ด้วยเหตุผลที่ว่า “นายเป็นน้องฉัน” เคฮะ จบข่าว!
“พี่มินซอกนะพี่มินซอก ออกไปจู๋จี๋กับแฟนแน่ๆเลย ส่วนเราก็มานั่งเซงอยู่ตรงนี้ หนาวก็หนาว” ถึงจะไม่รู้ว่าใครเป็นแฟนของพี่เขา แต่ก็อดที่จะอิจฉาคนมีความรักไม่ได้ ได้แต่คาดโทษว่าถ้ากลับมาเมื่อไหร่จะเรียกร้องค่าทำงานให้เยอะๆเลย!
“อ๊าาาาาา ลมพัดดดดดดด หนาวโว้ยยยยยย” แบคฮยอนบ่นไปสั่นไปใบหน้าเริ่มซีด จมูกเริ่มแดง ตอนนี้เค้าอยากอยู่ในที่อุ่นๆแต่คงเป็นไปไม่ได้ คงหวังแค่น้ำอุ่นๆถ้าเป็นกาแฟคง…. ยังไม่ทันจะคิดถึงความอุ่นก็มีแก้วกาแฟเล็กๆวางอยู่ข้างหน้าเขา
“อ่ะ หนาวใช่มั้ยล่ะ?” แบคฮยอนเลิกสนใจแก้วกาแฟแต่หันมามองคนให้แทน เขาบอกเลยว่าไม่รู้จักคนๆนี้
“พี่มินซอกให้ฉันมาช่วยนาย”
“ห๊า?” แบคฮยอนมองคนตรงหน้าอย่างงงๆ พี่มินซอก? ส่งเขามา? แล้วเราล่ะ? ตูจะมานั่งขายทำไมฟะถ้ามีคนช่วยอยู่แล้วอ่ะ!!!
“กินซะสิ” คนมาใหม่ดันแก้วให้เข้าใกล้แบคฮยอนมากกว่าเดิม แน่นอน เคเต้อวรับไว้สิ หนาวจนจะแข็งตายอยู่แล้ว!
“ขอบใจ แล้ว...นายชื่ออะไร? เป็นอะไรกับพี่มินซอก? ทำไมพี่มินซอกถึงส่งนายมา? แล้วนายอายุเท่าไหร่?” คำถามรัวๆจากแบคฮยอนทำเอาคนตรงหน้าเหวอเล็กน้อย ดวงตากลมโตยิ่งโตมากขึ้นไปอีก...มันน่ารักและน่าขำสำหรับแบคฮยอน เฮ้ยๆ นี่เขาคิดอะไรเนี่ย!
“เอ่อ โด คยองซู เป็นน้องของพี่ลู่หาน พี่มินซอกบอกว่ากลัวร้านจะพังเลยส่งผมมา แล้วตอนนี้ผมอายุ21*” (*นับแบบเกาหลี) แบคฮยอนอดกลั้นยิ้มไม่ได้ความจริงเขาแค่อยากกวนประสาทเฉยๆอ่ะนะ แต่ทำร้านพังเหรอ? ก็ไม่แน่ ฮึ!
“อ่อ ฉันบยอน แบคฮยอน เป็นพี่นายปีนึงเพราะงั้นต้องเรียกฉันว่าพี่ นั่งก่อนสิ โชคดีนะที่มีเก้าอี้อีกตัว”
“ขอบคุณ ....แต่จำเป็นต้องเรียกด้วยเหรอ” ประโยคสุดท้ายคยองซูได้แต่พึมพำ ก็คนคนนี้ดูกวนประสาท แถมทำตัวไม่เหมือนพี่ด้วยซ้ำ โชคดีที่แบคฮยอนไม่ได้ยิน...
“นายตัวเล็กจัง...” แบคฮยอนพูดอย่างไม่ทันคิด ก็ตอนอยู่ตรงหน้าไม่ค่อยเล็กเท่าไหร่แต่พอมานั่งข้างๆเขาดูตัวเล็กขึ้นมาเลย อย่างกับเด็กผู้หญิงแหนะ
“ผมไม่ได้ตัวเล็ก พี่ตัวใหญ่ไปต่างหาก ...คนอะไรตัวเตี้ยแต่ไหล่กว้าง” เป็นอีกครั้งที่คยองซูพึมพำประโยคสุดท้าย แต่ครั้งนี้ไม่โชคดีเหมือนครั้งก่อน แบคฮยอนได้ยิน... เต็มๆ
“อ๋าาาาา งั้นนายก็ตัวเตี้ยและไหล่แคบสินะ” แบคฮยอนจงใจเน้นประโยคหลัง หนอย มาว่าเค้าเตี้ยไม่ดูตัวเองเลยนะไอ้ตัวเล็ก!!
“ย่าห์! ผมออกกำลังกายบ่อยๆตอนนี้ไหล่ผมเพิ่มขึ้นแล้วนะ! ผมไม่ไหล่แคบแล้ว!”
“อ๋อเหรอ ต่อให้นายออกกำลังกายแค่ไหนมันก็เท่าเดิมนั่นแหละ แล้วนี่ใส่ที่เสริมไหล่หรือเปล่า? บางทีมันอาจจะแคบกว่านี้ก็ได้” แบคฮยอนนึกขำกับคำที่คนตัวเล็กเถียงเขากลับมา
“ผมไม่ได้เสริมนะ!! ดูสิ!!!” คยองซูเปิดเสื้อกันหนาวให้แบคฮยอนดู นั่นยิ่งทำให้แบคฮยอนแทบกลั้นขำไว้ไม่อยู่
“อืม จริงด้วย!”
“น่ะ!เห็นมั้ยล่ะ!”
“แสดงว่าตอนนี้นี่ก็ไหล่จริงๆของนายสินะ?”
“แน่นอนนนนนน” คยองซูรูดซิปเสื้อกันหนาวแล้วยิ้มเล็กๆอย่างภูมิใจ
“ก็ไหล่แคบกว่าฉันอยู่ดี” สิ้นเสียงคยองซูรู้สึกเหมือนตัวเองยิ้มค้างและคิ้วกระตุกอย่างไม่ทราบสาเหตุ สิ่งที่เค้าคิดคือ... ไอ้คนคนนี้มันกวนประสาทจริงๆ (อารมณ์ประมาณ>>> ^^*** )
“อย่างน้อยผมก็ดูดีกว่าพี่นั่นแหละ พี่น่ะไหล่กว้างไม่เข้ากับตัวเตี้ยๆเลย” คยองซูเน้นคำให้รู้ว่าเค้าเองก็ไม่ยอมใครง่ายๆเหมือนกัน! หวังจะให้อีกฝ่ายโมโห แต่คยองซูกลับไม่รู้เลยว่า นั่นยิ่งทำให้แบคฮยอนนึกสนุกกว่าเดิม เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็เวลาเถียงกลับมาจะจ้องตาเค้าไม่กระพริบ แถมยังทำตาโตอย่างกับนกฮูกอีกนึกอย่างแกล้งให้เยอะกว่านี้
“ตัวเตี้ย? ฉันว่าฉันสูงกว่านายนะคยองซูววววววว” แบคฮยอนลากเสียงยาวๆกวนอารมณ์ ซึ่งนั่นก็ได้ผลจริงๆ
“ผมสูงกว่า!!!”
“แน่ใจ?”
“แน่! พี่บอกส่วนสูงมาสิ”
“ฉันไม่ได้วัดนานแล้ว แต่ฉันมั่นใจว่าฉันสูงกว่านาย”
“ไม่จ...อื้อ!” แบคฮยอนยกมือปิดปากคนข้างตัวก่อนจะมองเด็กสาวที่น่าจะยังไม่ขึ้นม.ต้นอยู่หน้าร้านด้วยสีหน้ายิ้มๆก่อนจะทำหน้าเสียดาย
“ชอบอันไหนบอกพี่ได้นะ”
“หนูชอบอันนี้...” เด็กสาวชี้ไปที่กำไลข้อมือมีลูกปัดผีเสื้อสีฟ้าอยู่ตรงกลาง รอบกำไลเป็นลูกปัดสีขาวคล้ายหินสลับขนาดกัน
“ชอบก็ซื้อสิ”
“หนูก็อยากซื้อ แต่...หนูมีแค่ 2,000 วอน (ประมาณ 56 บาท คือหาในเน็ตน่ะค่ะ T^T) ไม่เป็นไรค่ะ หนูขอตัวนะคะ” เด็กสาวทำหน้าเสียดายก่อนจะเอ่ยลา แต่กลับหยุดเพราะเสียงของแบคฮยอน
“ว้า น้องรู้ป่ะ ว่าน้องมาได้จังหวะพอดีเลย พี่มีโปรโมชั่นพิเศษชื่อว่า ‘ซานต้ามอบของขวัญ’ เพราะอีก5วันก็จะเป็นวันคริสต์มาส พี่เลยตั้งโปรโมชั่นนี้ขึ้น ใครที่มาซื้อกับพี่คนแรกจะได้สร้อยข้อมือฟรีหนึ่งอัน”
“จริงเหรอคะ!!!”
“แน่นอน เลือกอันที่ชอบไปเลยอันนึง” แบคฮยอนยิ้มตาหยี ทำเอาเด็กสาวหน้าแดงเพราะความน่ารักของพี่ชายตรงหน้า
“อันนี้”
“เอาไปเลย”
“ขอบคุณค่ะ! พี่เป็นซานต้าที่หล่อสุดๆเลย”
“ฮ่าๆ ขอบใจนะ” เด็กสาวยิ้มอย่างดีใจก่อนจะควักลูกอมขึ้นมาสองเม็ดแล้วยื่นให้แบคฮยอน
“อันนี้เป็นของขวัญจากหนูค่ะ”
“ว้าว มีคนให้ของขวัญซานต้าด้วยแฮะ” สิ้นเสียงเด็กสาวหัวเราะร่าอย่างน่ารักก่อนจะโบกมือลาแล้ววิ่งออกไป
“นี่ นั่นมันของขายไม่ใช่เหรอ?” คยองซูที่โดนเปิดปากหแล้วก็รีบท้วงทันที
“ก็ใช่ไง”
“พี่ไม่กลัวขาดทุนรึไง?”
“กลัวทำไม ไม่ใช่ร้านฉันซักหน่อย” แบคฮยอนยิ้มให้คยองซูก่อนจะแกะลูกอมเข้าปาก คยองซูมองอย่างเหลือเชื่อ แบคฮยอนหัวเราะในลำคอก่อนจะโยนลูกอมอีกเม็ดมาให้
“อย่าไปใส่ใจเลยมันก็แค่เงิน ความสุขกับเงินฉันขอเลือกความสุข”
“มันก็ใช่แต่พี่มินซอก...”
“โอ๊ยยยย รายนั้นน่ะเหรอ ไม่มีปัญหาอะไรหรอกน่า แล้วลูกอมจะไม่กินใช่มั้ย?” แบคฮยอนทำท่าจะคว้าแต่คยองซูรีบกำลูกอมย่างเร็ว
“ใครว่าไม่กิน!” คยองซูรีบแกะเปลือกเอาลูกอมเข้าปาก แบคฮยอนมาอย่างขำๆก่อนจะยิ้มที่มุมปาก แล้วเหล่มองคนข้างตัวที่ตอนนี้...ทำหน้าเหมือนจะอ้วก…
“พี่เอาอะไรให้ผมกินเนี่ย!!! เปรี้ยวมาก!!!”
“ฮ่าๆ แค่กๆ ใช่เปรี้ยว... มากๆเลยด้วย แค่กๆ” แบคฮยอนเลิกเก๊กว่าไม่เปรี้ยวก่อนจะทำหน้ายู่ตาหยีจนแทบจะลืมไม่ขึ้น ความจริงเค้าไม่รู้ว่ามันเปรี้ยวจนกระทั่งเข้าปากไปเค้าได้แต่หัวเราะเพราะรู้ว่าเจอของดีแล้ว และเค้าไม่ยอมเจอของดีแค่คนเดียวแน่ๆ ถึงตอนนี้น้ำตาจะไหล น้ำลายจะเต็มปากแค่ไหนก็ตาม...
“ไม่ไหว เปรี้ยวอ่ะ” คยองซูทำท่าจะคายใส่เปลือกลูกอมที่ยังไม่ทิ้ง แต่กลับถูกแบคฮยอนเอามือปิดปาก ตอนนี้ความเปรี้ยวมันอยู่ในปาก จนแทบจะสำลักน้ำลายของตัวเอง
“ไม่ได้นะ น้องเค้าให้มา อดทนหน่อยดิ”
“อื้อ!!!!!!” คยองซูตีแบคฮยอนไม่ยั้ง มืออีกข้างก็พยายามแกะมือที่ปิดปากออก
“เอางี้ คายออกมา...ใส่มือฉันเลย” คยองซูชะงักไปแปปนึง พี่บอกผมเองนะ... คยองซูจัดการคายออกมาใส่มือแบคฮยอน แบคฮยอนเอามือออกจากปากคยองซูก่อนจะมองมือตัวเอง
“อี๋ มีน้ำลายด้วย”
“ก็พี่บอกเองนะ”
“รู้น่า” แบคฮยอนเอาลูกอมเช็ดกับเสื้อ คยองซูมองการกระทำของคนข้างๆอย่างไม่เข้าใจ
“พี่จะทำอะไร?”
“ก็กินไง”
“ห๊ะ!” แบคฮยอนทำท่าจะเอาเข้าปาก แต่คยองซูรีบคว้ามันเอาไว้
“พี่จะทนกินทำไม เปรี้ยวขนาดนั้น คายออกมาเถอะ”
“อืม ก็น้องเค้าบอกว่านี่เป็นของขวัญ ถึงมันจะแย่แค่ไหนแต่มันก็คือของขวัญที่คนอื่นให้มา เป็นการตอบแทนความรู้สึกที่ดีๆน่ะ เพราะงั้นคายหรือทิ้งไม่ได้หรอก”
“ถ้างั้นนั่นก็ของผม!” คยองซูแงะลูกอมออกจากมือแบคฮยอนแล้วเอาเข้าปากทันที และไม่กี่วิต่อมาคนที่ตัวเล็กกว่าก็ได้แต่ทำหน้ายู่ แล้วหันไปทางอื่นเพราะไม่อยากให้คนข้างๆมาเห็นเขาตอนนี้ แบคฮยอนก็ทำหน้าแบบเดียวกัน
ตอนนี้ถ้าใครมาเห็นคงคิดว่าว่าบ้า ที่มานั่งทำหน้าแปลกๆอยู่ริมทางแบบนี้ แต่แบคฮยอนกลับยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน เพราะว่ามีคนตัวเล็กที่อยู่ข้างๆทำให้วันนี้ไม่เหงา เพราะมีคนตัวเล็กเค้าถึงรู้สึกสนุกแบบนี้ เพราะมีคนตัวเล็กเค้าถึงไม่รู้สึกเบื่อเลย... เพียงเพราะมีคนตัวเล็ก...
“กลับมาแล้วฮะ”
“มาแล้วเหรอคยองซู” ลู่หานมองคยองซูอย่างห่วงๆ
“ครับ”
“เป็นไงบ้าง ไหวมั้ยเราน่ะ”
“ไหวสิครับ แค่นี้เอง” คยองซูนั่งลงบนโต๊ะกินข้าวมองลู่หานที่กำลังปอกแอปเปิ้ล
“ไม่ไหวก็บอกนะ พรุ่งนี้พี่ไปแทนเอง”
“ไม่ต้องหรอกครับ ผมไม่ได้อ่อนแออะไรขนาดนั้น” ลู่หานยกจานผลไม้มาวางตรงหน้า คยองซูก็รีบคว้าซ้อมมาจิ้มกินทันที
“อื้ม อร่อยจัง”
“อร่อยก็กินเยอะๆนะ ของขวัญก่อนคริสต์มาส” ลู่หานยิ้มร่า เค้าแค่พูดเล่นๆแต่คนตรงหน้ากลับเงียบไป...
“….”
“เป็นอะไรไป?”
“เปล่าครับ ผมแค่...” นึกถึงใครบ้างคน...
‘นี่เป็นของขวัญ ถึงมันจะแย่แค่ไหนแต่มันก็คือของขวัญที่คนอื่นให้มา เป็นการตอบแทนความรู้สึกที่ดีๆน่ะ เพราะงั้นคายหรือทิ้งไม่ได้หรอก’
“แค่?”
“ขอบคุณสำหรับของขวัญครับ ^^ ”
“แบคฮยอนเป็นไงมั่ง” มินซอกถามทันทีที่เห็นน้องชายกลับมา
“ก็...หนุกดี”
“ฉันหมายถึงขายดีมั้ย ไม่ได้ถามว่าสนุกมั้ย”
“นี่พี่ห่วงตังค์อย่างเดียวใช่ป่ะ น้องเนิ้งนี่ไม่ห่วงหรอก” แบคฮยอนกอดอกทำแก้มป่อง อย่างงอนๆ มินซอกมองก่อนจะส่ายหน้าเอือมๆ ก็เป็นซะแบบเนี้ยสะดีดสะดิ้งเหลือเกิน ทั้งทีตัวเองออกจะแมนแท้ๆ
“อย่ามาแอ๊บ แล้วเป็นไง?”
“ก็ขายดีอยู่”
“ฉันหมายถึงคยองซู”
“อะไรของพี่วะ! คนยิ่งอารมณ์ดีๆอยู่ ทำซะหมดอารมณ์เลย ถามถึงอะไรกันแน่!”
“ทั้งหมด แล้วแกอารมณ์ดีอะไร ฉันคิดว่าแกจะมาเหวี่ยงใส่ซะอีกนะเนี่ย” มินซอกเตรียมใจสำหรับการเหวี่ยงไว้แล้วแท้ๆ เพราะเค้าบังคับให้ไปขายของในที่ที่หนาวแบบนั้น หรือนี่จะเป็นพายุหลังคลื่นสงบ?
“ก็ขายดีอยู่ ส่วนเด็กนั่น...” ก็น่ารักดี...
“เด็กนั่นทำไม?”
“ก็ทำงานดีไง”
“เออ นึกว่ามีเรื่องกัน พรุ่งนี้แกก็ไม่ต้องไปแล้วนะ เดี๋ยวฉันจะไปขายกับคยองซูเอง”
“ไม่เอาอ่ะ ผมไปเอง”
“ห๊ะ?โทษทีนะ แต่เหมือนแกพูดอะไรซักอย่างที่ฉันคิดว่าไม่มีทางจะได้ยิน”
“ผม-จะ-ไป-เอง ชัดยัง?”
“โอเค...ว๊ากกกกกกกกกกกกก แย่แล้ว! แกไปสลับร่างกับใครมา? ความจำเสื่อมหรือกินของที่มาจากต่างดาว?”
“พอเหอะพี่ อย่าเว่อร์นักเลย” แบคฮยอนมองอย่างขำๆ ก่อนจะเดินขึ้นบันไดเพื่อจะไปที่ห้อง
“ผมไปนอนนะ บายยยยยยยย”
“อ่ะ แกยังไม่บอกเลยนะว่าอารมณ์ดีเรื่องอะไร? เฮ้ย เดี๋ยวววววววว”
‘ปัง’
ภายในห้องสีครีม แบคฮยอนยืนพิงประตูอยู่ในห้อง ก่อนจะคลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา
“หึหึหึ เจอกันพรุ่งนี้นะตัวเล็ก” พรุ่งนี้เค้าจะได้แกล้งตัวเล็กอีกวัน.... แบคฮยอนไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้เค้าเปลี่ยนเป็นยิ้มอย่างอ่อนโยนมากแค่ไหนเมื่อนึกถึงคนถึงพึ่งเจอกันไม่ถึงวัน ยิ้มที่รอคอยให้ถึงวันพรุ่งนี้ วันที่จะได้เจอกับคนนั้นอีกครั้ง เจอกับ โด คยองซู...
อีก 4 วัน ถึงวันคริสต์มาส…
อ่า จะต่อให้เร็วที่สุดนะ ^^ แล้วก็ข้อมูลเรื่องเงินไรท์ไม่แน่ใจเท่าไหร่นะเพราะค่าเงินเปลี่ยนแปลงตลอด
ดูในเน็ตคือแบบ งงมากกกก บางที่บออก 1000 วอนเท่ากับ27 28 43 เยอะอ่ะ ไรท์เลยงง เอา2000ซะเลย
ถ้าผิดก็บอกได้นะ
ความคิดเห็น