ตอนที่ 1 : STOP {00} ◀ character & prologue . {100%}
“พี่เมฆ”
“…”
“พี่เมฆเคยชอบใครมั้ย?” เด็กหญิงวัยสิบสามปีเศษนอนหนุนตักพี่ชายแล้วเอ่ยถามพลางมองหน้าอีกคนตาแป๋ว มือหนาของคนเป็นพี่ที่อายุมากกว่าประมาณสองสามปีเลยหยุดลูบหัวน้องไปพักนึง ก่อนจะทำหน้าครุ่นคิดแล้วตอบอีกคนเสียงนุ่ม
“ไม่เคยหรอก หมอกถามทำไมหรอ?”
“เปล่าค่ะ”
“…”
“แล้ว…”
“…”
“ตอนนี้…พี่เมฆไม่ได้ชอบใครอยู่เลยหรอ?”
“ถามทำไมเนี่ย” เมฆก้มหน้ามองนัยน์ตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนบนตักด้วยความเอ็นดูปนกับสงสัยว่าคนตัวเล็กจะถามคำถามพวกนี้ทำไม ในเมื่ออายุของคนถามยังไม่อยู่ในช่วงที่จะมีความรักเลยด้วยซ้ำ
“หมอกอยากรู้เฉยๆ นะๆพี่เมฆ บอกหน่อย”
“ไม่มีหรอกค่ะ”
“…”
“ยังไม่ได้รู้สึกอะไรกับใครเป็นพิเศษ”
“…”
“…”
“รวมถึงหมอกด้วยหรอ?”
“หมายความว่าไง?”เมฆเลิกคิ้วสูงอย่างไม่เข้าใจว่าคนน้องต้องการจะสื่อถึงอะไร และแน่นอนว่าถ้ามันเป็นแบบที่เขาเข้าใจ รับรองว่าเรื่องนี้คงจบไม่สวย พี่น้องคู่นี้คงได้แตกคอกันแน่ๆ
“หมอกหมายถึง…” ม่านหมอกเม้มปากตัวเองแน่นอย่างชั่งใจว่าจะพูดดีมั้ย แต่ไหนๆก็หลุดพูดมาจนถึงขนาดนี้แล้ว ยังไงก็คงถอยไม่ได้
“…”
“พี่เมฆชอบหมอกรึเปล่า?” ถ้าจะบอกว่ามั่นใจในคำตอบก็คงไม่ผิด เพราะตั้งแต่เด็กๆจนถึงตอนนี้ทั้งคู่ก็อยู่ด้วยกันแค่สองคนพี่น้องมาตลอด และเมฆเองก็ดีกับน้องสาวคนนี้มากที่สุด เพราะงั้นถ้าเมฆไม่ชอบหมอกแล้วจะไปชอบใครได้ จริงมั้ย
“…” เมฆเบิกตาโต ตกใจกับสิ่งที่หลุดออกจากปากของอีกคน ไม่คิดไม่ฝันว่าม่านหมอกจะถามคำถามนี้กับคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพี่ชายอย่างเขาได้
“ว่าไงคะพี่เมฆ?” หมอกลุกขึ้นนั่งข้างๆพลางจ้องหน้าเมฆอย่างพยายามคาดคั้นคำตอบ จากตอนแรกที่ค่อนข้างมั่นใจว่ายังไงเมฆก็ชอบตัวเองแน่ๆ แต่พอได้เห็นปฏิกิริยาของอีกคนแล้ว ใจดันเริ่มหวั่นๆพิลึก
“ชอบสิ”
“จริงหรอคะ?!” พวงแก้มขาวขึ้นสีแดงจัดอย่างคุมไม่อยู่ ริมฝีปากอิ่มคลายยิ้มกว้างแล้วจับมืออีกคนขึ้นมากุม”พี่เมฆพูดจริงหรอคะ พี่เมฆชอบหมอกจริงๆหรอ?”
“หมอกเป็นน้องสาวพี่ ถ้าพี่ไม่รักไม่ชอบเด็กดื้อคนนี้แล้วจะให้พี่ไปชอบใครล่ะ?”
ครืน~
ซ่า
จู่ๆก็เหมือนถูกกดปุ่มสวิตซ์ดับไฟ จากที่กำลังดีใจกลับกลายเป็นใจหล่นฮวบราวกับถูกทิ้งกลางอากาศ ลมเย็นๆจากไอฝนที่เพิ่งเทลงมาเมื่อกี้พัดวูบเข้าปะทะร่างเล็กจนแทบจะยืนไม่อยู่ แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าที่ยืนไม่อยู่เป็นเพราะลมฝนหรือเพราะคำพูดของคนตรงหน้ากันแน่
“พี่เมฆชอบหมอกแบบน้องสาว”
“ใช่ค่ะ ไม่งั้นจะให้พี่ชอบแบบไหนล่ะ?”
“…”
“หมอก” เมฆโน้มหน้าลงมามองหน้าคนตัวเล็กชัดๆ หลังจากเห็นอีกคนเอาแต่นั่งเหม่อ ไม่พูดไม่จา ถามก็ไม่ตอบ
“หมอกไม่ดีตรงไหน?”ตากลมโตคู่สวยที่มีน้ำใสๆคลออยู่ตวัดสายตามาจ้องตาเมฆ แล้วลุกขึ้นยืนประจันหน้ากัน
“อย่าบอกนะว่าหมอกชอ…”
“ใช่ หมอกชอบพี่เมฆ!” เด็กน้อยน่ารักเมื่อกี้เปลี่ยนเป็นนางร้ายเอาแต่ใจในพริบตา อาจเพราะเธอไม่เคยโดนเมฆขัดใจและไม่ได้เตรียมใจไว้ว่าจะโดนปฏิเสธ อย่างที่บอกว่าหมอกมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าไม่ว่ายังไงเมฆก็รักเธอแน่ๆ แต่มันดันผิดคาด…
“…”
“แล้วไม่ได้ชอบแบบที่พี่เมฆชอบหมอกด้วย!”
“แต่เรารักกันไม่ได้นะหมอก” เมฆยังคงใจเย็น พยายามควบคุมอารมณ์ ปรับน้ำเสียงให้ทุ้มลงพูดกับน้องสาวอย่างนิ่งที่สุดเพราะยังไงแล้วเด็กคนนี้ก็เป็นน้อง ถ้าเลือกได้เมฆก็ไม่อยากจะเสียน้องไปเพราะเรื่องแบบนี้
“ทำไมจะไม่ได้ ก็หมอกรักพี่ไปแล้วนี่ไง!”
“หมอกฟังพี่นะ” ด้วยความสูงที่ต่างกัน เมฆเลยก้มตัวชันเข่าลงตรงหน้าหมอก แล้วเอื้อมไปจับมือหมอกเอาไว้ เผื่อจะช่วยให้ใจเย็นลงได้บ้าง
“หมอกไม่อยากฟัง!”
“ถ้าหมอกไม่มีเหตุผล พี่ก็จะไม่ใช้เหตุผลกับหมอกเหมือนกันนะ” เมฆเริ่มโมโหแล้วใช้ไม้แข็งกับอีกคนบ้าง นิสัยหมอกก็แบบนี้เมฆรู้ดี ถ้าอารมณ์เอาแต่ใจอย่าว่าแต่ฟังเหตุผลเลย ใครจะพูดอะไรสักคำยังไม่อยากจะฟังเลยเถอะ
“ฮึก” หมอกพยายามกลั้นน้ำตาแต่ตาคู่นั้นก็ยังจ้องเมฆเขม็ง
“ตัดใจจากพี่เถอะนะ” เมฆหลับตาพยายามสะกดกั้นอารมณ์แล้วตัดใจพูดคำที่อาจทำร้ายจิตใจหมอกไปบ้างออกไป เพราะถือเป็นการตัดไฟแต่ต้นลมดีกว่าปล่อยให้เรื่องมันบานปลายไปมากกว่านี้
“ฮึก”
“ตอนนี้เรายังเด็ก ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าความรักคืออะไร หมอกอาจจะแค่ปลื้มพี่ในฐานะพี่ชายก็ได้ อาจจะไม่ได้รักพี่แบบที่หมอกเข้าใจ ตัดใจซะตั้งแต่ตอนนี้อาจจะยังทัน” เมฆเป็นผู้ใหญ่เสมอแม้อายุจะเพิ่งสองหลักต้นๆก็ตาม อาจเพราะพ่อทำแต่งานจนไม่มีเวลามาดูลูกๆ เขาก็เลยต้องดูแลตัวเองกับน้องตั้งแต่เด็กๆแทน เลยต้องทำตัวเป็นผู้นำ เป็นผู้ปกครองให้น้องพึ่งพาได้อยู่เสมอ ถึงแม้ตอนนี้การกระทำทั้งหมดของเขาจะทำให้อีกคนคิดไกลกว่านั้นก็ตาม
“ไม่ทันแล้วพี่เมฆ หมอกรักพี่เมฆจริงๆนะ” หมอกปล่อยน้ำตาที่คลออยู่ไหลลงอาบแก้มพร้อมเสียงที่สั่นเครืออย่างน่าสงสาร เมฆเลยยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่นองอยู่เต็มหน้าให้น้องเบาๆ
“ไม่เอาไม่ร้องนะ”
“รักหมอกไม่ได้หรอพี่เมฆ”
“พี่ขอโทษ”
“รักหมอกเถอะนะ หมอกไม่ดีตรงไหนอ่ะพี่เมฆ! ทำไมพี่เมฆถึงไม่รักหมอก ทำไมอ่ะพี่เมฆ ทำไมๆ” ไม่พูดเปล่าหมอกพุ่งเข้าไปทุบที่ตัวอีกคนรัวๆอย่างกับเด็กเกเร
“หยุดนะหมอก”
“ยังไงพี่เมฆก็ต้องรักหมอกคนเดียว หมอกไม่ยอมหรอก! ยังไงหมอกก็ไม่ยอม!!”
“พี่บอกให้หยุดไง!” เมฆสะบัดแขนอย่างเหลืออดจนทำให้คนที่ตัวเล็กกว่าปลิวเป็นกระดาษไปนั่งกองอยู่ที่พื้น
“…”
“พี่เมฆไม่เคยตะคอกหมอกแบบนี้”
“หมอกก็ไม่เคยมีเหตุผลเหมือนกัน!”
“…” หมอกกัดฟันแน่นพร้อมๆกับปล่อยโฮจนเต็มคราบ เพราะไม่เคยเห็นเมฆในโหมดนี้ กับหมอกแล้วเมฆเป็นพี่ชายที่แสนดี ไม่เคยแม้แต่จะแกล้ง จะดุหรือขึ้นเสียงใส่สักครั้ง ครั้งนี้เมฆเลยดูน่ากลัวมากสำหรับเธอ
“พี่ว่าพี่ก็พูดชัดแล้วนะว่าพี่คิดยังไง หรือว่าพี่รักษาน้ำใจหมอกมากไป? พี่ต้องพูดตรงกว่านี้ใช่มั้ย? หมอกถึงจะยอมหยุดฟังคนอื่นบ้าง ไม่ใช่ฟังแต่ความคิดของตัวเองแล้วไม่สนใจความรู้สึกของใครหน้าไหนทั้งนั้น แบบนี้มันเอาแต่ใจ!!”
“ฮึก”
“ต้องให้บอกอีกกี่พันครั้งว่าสิ่งที่หมอกต้องการให้พี่ทำ มันเป็นไปไม่ได้ เราเป็นพี่น้องกัน”
“…”
“และถึงแม้ว่าเราจะไม่ใช่พี่น้องกัน คำตอบมันก็ยังเหมือนเดิม”
“…”
“เพราะพี่ ไม่ ได้ รัก หมอก ”
“แต่หม..”
“พี่ว่าพี่พูดชัดแล้วนะ” เสียงเย็นๆของเมฆทำหมอกหน้าชาจนแทบจะยืนไม่อยู่
“แล้วมาทำให้หมอกรักทำไม”เสียงเนือยๆขัดขึ้นอย่างอ่อนแรงเต็มที เธอไม่เคยตั้งรับ ไม่เคยคิดว่าจะมีวันที่เมฆปฏิเสธเธออย่างไร้เยื่อใยแบบนี้
เพราะไม่เคยเตรียมใจ วันนี้เลยเจ็บหนัก…
“ถ้างั้นต่อไปนี้ พี่จะออกจากชีวิตหมอก เราจะไม่รู้จักกัน ไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกันอีก เราจะได้ตัดใจได้ซะที แล้วถ้าวันไหนหมอกไม่ได้รักพี่แล้ว เราค่อยกลับมาเป็นเหมือนเดิม”
ถ้าอย่างนั้น…
มันคงไม่มีวันนั้นหรอกพี่เมฆ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
19 ความคิดเห็น
-
#1 anmka_ (จากตอนที่ 1)วันที่ 12 กุมภาพันธ์ 2560 / 09:56เจิมมมม#10
