end. | THE PHILOPHOBIA 💔 GYUMYUNG { infinite }

ตอนที่ 2 : 💔 PHILOPHOBIA {00} บทนำ

B E R L I N ❀

    

Intro

“คบกันเถอะนะ” เสียงทุ้มต่ำประกาศก้องเรียกความสนใจจากผู้คนรอบข้างที่เดินผ่านไปผ่านมาได้ดี บ้างก็หยุดมองเหตุการณ์อยู่ห่างๆ บ้างก็ยืนกระซิบกระซาบตามประสา แต่ดูเหมือนคนที่กำลังตกเป็นเป้าสายตาอย่างผมกลับไม่ได้รู้สึกดีสักเท่าไร

“นะ” คนตรงหน้าเริ่มขยั้นขยอผมด้วยคำพูดอ้อนๆอีกครั้ง คราวนี้เขายกช่อดอกกุหลาบสีส้มไว้ในอ้อมแขนก่อนจะยื่นทั้งช่อมาให้ผมที่ยืนตรงข้ามกัน และผมก็ไม่ลังเลที่จะรับมัน

กองเชียร์ที่กำลังช่วยลุ้นอยู่ด้านหลังไกลๆเริ่มส่งเสียงดังเมื่อเห็นปฏิกิริยาตอบรับที่ดีจากผม ไม่ต่างจากผู้ชายตรงหน้าที่ออกอาการหน้าบานกว่าใครเพื่อน นักดนตรีใกล้ๆที่ดูเหมือนโดนจ้างมาเซอร์ไพรส์แฟนอะไรทำนองนั้นอย่างที่สมัยนี้เขาฮิตๆกัน กำลังจะเริ่มบรรเลงเพลงหวานอีกครั้งเพื่อฉลองให้คู่รักใหม่สดๆร้อนๆ ไหนจะลูกโป่งอัดก๊าซฮีเลียมลอยได้รูปตัวอักษรภาษาอังกฤษอีกแปดตัวเรียงเป็นตับอยู่รอบๆ

เอ็ม วาย ยู เอ็น จี เอส ดับเบิ้ลโอ

ใช่...นั่นชื่อผม

ซึ่งดูๆไปก็...โรแมนติกดี

ทุกอย่างที่เขาจัดเตรียมไว้เพื่อเซอร์ไพรส์ผม โดยรวมถือว่าสำเร็จและเขาก็โชคดี ที่ทุกอย่างดูลงล็อคไปซะหมด

แต่ผมว่าเขาโชคร้ายอยู่เรื่องนึง...โชคร้ายที่ดันเลือกมาชอบคนอย่างผม

“ฝันไปเถอะ” โทนเสียงเย็นเยียบกระชากทุกคนออกจากภวังค์หวานหยาดเยิ้มที่ผู้ชายตรงหน้าผมบรรจงสร้างขึ้น แต่กลับเปล่าประโยชน์เพราะโดนคำพูดไร้เยื่อไยของผมพังทุกอย่างไม่เหลือชิ้นดี

“ทำไม...” น้ำตาเจ้าของเสียงสั่นเครือไหลช้าๆอย่างน่าสงสาร แต่ผมว่ามันน่าสมเพช! “พี่ตามตื๊อนายมาเป็นปีๆแล้วนะมยองซู พี่ต้องทำยังไง บอกพี่หน่อยได้มั้ย”

สิ้นคำพูดของรุ่นพี่ที่ร้องห่มร้องไห้ใกล้หมดเรี่ยวแรงเต็มที ผมค่อยๆเดินเข้าไปใกล้เขามากขึ้นในระยะประชิด เขาเงยหน้ามองอย่างเลี่ยงไม่ได้ ดวงตาไร้ความรู้สึกของผมยังคงมองนิ่งและจ้องลึกลงไปในดวงตาสีเข้มที่กำลังเว้าวอนร้องขอความเห็นใจจากคนจ้อง

ผมเกลียดดวงตาอ่อนแอที่เต็มไปด้วยน้ำตาแบบนั้นที่สุด ทำแบบนั้น หวังจะให้คนมองใจอ่อนแล้วเปลี่ยนใจไปรักเขาได้งั้นหรอ?

ไร้สาระ!

ผมยิ้มมุมปากอย่างผู้ถือไพ่เหนือกว่าก่อนจะขยับปากช้าๆ เปล่งเสียงประกาศกร้าวชัดๆให้คนฟังได้ยินทุกคำทุกประโยคอย่างชัดเจน ไม่ให้ตกหล่นแม้แต่คำเดียว

“ให้ตายผมก็ไม่มีวันรักพี่ จำเอาไว้!!”

ทุกอย่างในอดีตมันพร่ำสอน และคอยเตือนไม่ให้ผมกลับไปจมปลักกับเหตุการณ์แบบเดิมซ้ำอีก

ไม่ใช่เพราะผมเข้มแข็ง แต่เพราะผมอ่อนแอเกินไปต่างหาก อาจจะอ่อนแอเกินกว่าจะรักใครแล้วก็ได้...

.

.

.

.

---------------------------The philophobia----------------------------------

.

.

.