ตอนที่ 19 : 💔 PHILOPHOBIA {17} จุดจบของเสือ คือคิดถึงเหยื่อคนเก่า
17
.
.
จุดจบของเสือ คือคิดถึงเหยื่อคนเก่า
โรงพยาบาล
- 08.08 น.-
“ไปไหนกันมาวะ หายหัวไปทั้งคืน” ร่างสูงหันไปถามเพื่อนรักทันทีที่เห็นว่าสองหน่อเดินเข้ามาในห้องพักฟื้นตัวเอง
“ไม่ใช่เรื่องของมึง”
“โฮวอน” ดงอูทำเสียงเข้มดุอีกคน แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือหน้าไม่สบอารมณ์อย่างแรงของโฮวอนแทน “พวกกูไปหามยองซูมา”
“มยองซู? ไปหาทำไมวะ มีอะไรหรือเปล่า?”
“เออนิดหน่อย”
“มันเลิกกับมยองซูแล้ว”
“ดงอู!”
“เออน่า ไม่ช้าก็เร็วยังไงมันก็ต้องรู้อยู่ดีปะ?” โฮวอนทำท่าฮึดฮัดแล้วกลับไปนั่งกอดอกที่โซฟาเหมือนเดิม
“เลิก?”
“เออ ที่ออกไปนี่ก็ออกไปคุยกับน้อง”
“เลิกกันทำไมวะโฮวอน?” ซองกยูหันไปขอคำตอบจากเพื่อนอีกคนที่ยังนั่งทำหน้าไม่พอใจอยู่
“ไม่ใช่เพราะมึงแน่นอน อย่าสำคัญตัว” โฮวอนสวนกลับทันควัน “ที่กูเลิกกัน มันเป็นเพราะความรู้สึกของกูสองคน ไม่เกี่ยวกับคนนอก”
“…”
“แต่ถ้าหลังจากนี้มยองซูจะไปเริ่มต้นใหม่กับใครที่ดีกว่าหรือแม้แต่กับมึง กูก็จะไม่เข้าไปก้าวก่าย เพราะถือว่าเรื่องของกูกับน้องจบไปแล้ว กูยอมรับการตัดสินใจของมยองซู”
“โฮวอน”
“แต่ถ้ามึงทำมยองซูเสียใจอีก กูไม่ยุ่งไม่ได้นะซองกยู”
“แล้ว..มึงโอเคแล้วหรอวะ?”
“เอาจริงๆก็ยัง ใครแม่งจะโอเควะ แฟนทั้งคน แต่ก็อย่างที่กูบอก น้องตัดสินใจไปแล้วและคนที่น้องเลือกไม่ใช่กู”
“และคงไม่ใช่กูด้วย” ซองกยูทำหน้าหงอย ก้มหน้าลงต่ำแล้วยิ้มหยันให้ตัวเองเบาๆ “กูเป็นขนาดนี้เขายังไม่มาเยี่ยมกูเลย ไม่แยแสกูด้วยซ้ำ”
“สมน้ำหน้า” โฮวอนว่างั้น ดงอูเลยหันไปมองแรงดุคนพูดอีกรอบแล้วกลับมาปลอบคนป่วยที่ตอนนี้ทำหน้าทำตาห่อเหี่ยวเหลือเกิน
“ก็มึงมีคนดูแลดีแล้ว เขาก็คงไม่อยากมาแล้วมั้ง” ซองกยูหันหน้าไปมองคนตัวเล็กที่กำลังยืนรอป้อนข้าวให้อยู่อีกฝั่งของเตียงตามสายตาที่ดงอูมองมา
“ผมหรอ?” อูฮยอนชี้หน้าตัวเองพลางทำหน้าเหลอหลาใส่สามหนุ่ม
“เฮ้ยไม่ใช่นะเว้ย กูเลิกกันแล้ว เลิกนานแล้ว”
-myungsoo’s part-
-11.20 น.-
“กูเลิกกับพี่โฮวอนแล้วนะ” รูมเมทคนดีคนเดิมพยักหน้าหงึกๆให้ก่อนจะเงยหน้าขึ้นจากกองหนังสือตรงหน้าแล้วหันมาคุยกับผม “เขาบอกว่าเขารู้แล้วว่ากูไม่ได้รู้สึกกับเขาแบบนั้น เขารู้แล้วว่ากูยังลืมพี่ซองกยูไม่ได้”
“…”
“กูก็สงสารเขานะแต่กูรักเขาไม่ได้จริงๆ กูจะรักพี่โฮวอนได้ยังไง ในเมื่อกูมีแต่พี่ซองกยูอยู่เต็มหัวใจแบบนี้”
“…”
“กู...ทำถูกแล้วใช่มั้ยวะ?”
“ถูกแล้วมยองซู ถูกต้องที่สุดแล้ว” ซองยอลเอื้อมมือมาตบบ่าผมเบาๆผมเลยถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างโล่งอก “ถ้างั้นก็แสดงว่ามึงเลือกพี่กยู?”
“เปล่า แต่ตราบใดที่กูยังรักเขาอยู่ ยังไงกูก็คงหายจากโรคนี้ไม่ได้ เพราะงั้นกูจะไม่ดึงใครให้เข้ามาเจ็บเพราะกูอีก ให้กูปิดใจตัวเองไว้แบบนี้แหละดีแล้ว”
“จะดีหรอวะ?”
“ดีดิ แบบนี้ดีกับทุกคนที่สุดแล้ว”
ก๊อกๆๆๆ
“ใครมาวะ?”
“เดี๋ยวกูไปดูเอง” ผมยันกายลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่ประตูห้อง พอมองลอดตาแมวที่บานประตูถึงได้เห็นว่าแขกที่มาหาก็ไม่ใช่ใครอื่น
“พี่ดงอู”
“น้องมยองซู คือพี่มีเรื่องจะขอร้อง”
“ครับ?”
“ไปดูไอ้กยูให้พี่หน่อยได้มั้ย?”
“ขะ เขาเป็นอะไรหรอครับ?” พอได้ยินชื่อคนที่เรากำลังนินทากันอยู่เมื่อกี้ ซองยอลเลยลุกมาฟังด้วยกัน
“มันไม่ยอมกินอะไรเลย ยาก็ไม่ยอมกิน แผลบนตัวมันยังไม่ยอมให้พยาบาลมาล้างให้เลย”
“แล้ว...มันเกี่ยวอะไรกับผมอ่ะ” ผมตอบเสียงนิ่งเมื่อได้ฟังว่าคนนิสัยไม่ดีคนนั้นกำลังแผลงฤทธิ์อะไรบ้าง
“เพราะพี่รู้ว่าถ้าคนที่บังคับมันเป็นมยองซู ยังไงมันก็ต้องยอม”
“...”
“…”
“…” ผมเงียบไปนานจนพี่ดงอูพูดขึ้นอีกครั้ง
“มันอยากเจอเรานะ”
“แต่เขาก็มีคนดูแลอยู่แล้วนี่ครับ ผมคงไม่จำเป็นต้องไปหรอก”
“ถ้าหมายถึงอูฮยอน มันเลิกกันแล้วนะ”
“ว่าไงนะ?” ทั้งผมและซองยอลต่างก็ทำหน้างงไม่แพ้กันเมื่อพี่ดงอูบอกแบบนั้น ก็เมื่อวานอูฮยอนยังมาเฝ้าพี่กยูอยู่เลย แถมทันทีที่ฟื้นก็ยังอ้อนให้อูฮยอนไปซื้อขนมให้กินอีก ไม่เห็นเหมือนคนเลิกกันเลย
“อื้อ เลิกแล้ว เลิกจริงๆ มันบอกว่าทันทีที่กลับมาจากทริปมันก็เลิกกันเลย”
“ทำไมจู่ๆ...”
“เพราะเรานั่นแหละ จำวันที่อูฮยอนแกล้งขังมยองซูไว้ในห้องน้ำได้มั้ย?”
“นี่แกล้งกันขนาดนี้เลยหรอ?” ซองยอลทำหน้าตกอกตกใจเพราะผมไม่ได้เล่าให้มันฟังว่าอูฮยอนแกล้งผมยังไง มันเลยเพิ่งรู้
“อือ” ผมเลยพยักหน้าเบาๆ
“นั่นแหละ มันบอกว่าหลังจากจบทริปนั้นทำให้มันรู้ว่ามันไม่ได้รู้สึกกับอูฮยอนอย่างที่รู้สึกกับมยองซูแล้ว มันเลยต้องบอกเลิกอูฮยอน เพราะไม่อยากทำร้ายความรู้สึกของอูฮยอนไปมากกว่านี้ แล้วก็รับไม่ได้ที่อูฮยอนแกล้งมยองซูแรงขนาดนั้นด้วย”
“…”
“วันนั้นมันห่วงมยองซูมากนะ มันกลัวเราเป็นอะไรไป อาการมันออกชัดจนพวกพี่รู้กันหมดแล้ว”
“มิน่าวันนั้นเขาถึงพูดแบบนั้น...” ผมพรึมพรำเบาๆแต่เชื่อเถอะว่าได้ยินกันหมด
“แล้วถ้าฉันเลิกกับอูฮยอน”
“…”
“นายจะกลับมาหาฉันมั้ย?”
“พี่ก็แค่มาส่งข่าวเฉยๆ มันไม่ยอมกินอะไรเลยจริงๆ พวกพี่กลัวมันจะตายซะก่อน แต่ถ้ามยองซูไม่สะดวกใจก็ไม่เป็นไรนะ พี่เข้าใจ”
“งั้นผมขอคิดดูก่อนแล้วกันครับ ขอบคุณที่มาบอกนะพี่ดงอู”
“ไม่เป็นไร งั้นพี่ไปก่อนนะ” พี่ดงอูที่มาทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้ให้ผมคิดจนหัวจะระเบิด โบกมือลาหยอยๆก่อนจะเดินไปที่ลิฟท์
โรงพยาบาล
- 14.15 น.-
ถึงปากจะบอกว่าขอคิดดูก่อน แต่รู้ตัวอีกทีผมก็มายืนอยู่หน้าห้องพักฟื้นของคนบางคนแล้ว และก่อนที่ผมจะเปลี่ยนใจหันหลังกลับ ประตูห้องก็เปิดออกซะก่อน
“กว่าจะมาได้นะ” อูฮยอนคลี่ยิ้มบางๆให้ “เข้าไปสิฉันจะกลับแล้ว พี่กยูรออยู่”
“…” ผมที่ยังยืนงงกับท่าทางแปลกๆของคนตรงหน้าที่ไม่รู้ว่าคราวนี้เขาจะมาไม้ไหนอีกเลยโดนอีกคนเขย่าตัวเรียกสติเบาๆ
“นี่ ฟังอยู่มั้ยเนี่ย?”
“อะอื้อ”
“ฉันขอโทษนะที่เคยทำไม่ดีกับนาย จากนี้ฉันฝากพี่ซองกยูด้วย ดูแลเขาดีๆนะ ไม่งั้นฉันมาแย่งคืนแน่”อูฮยอนพูดทีเล่นทีจริงแต่ก็ไม่ลืมจะส่งยิ้มให้ผม “ทำไมทำหน้าแบบนั้นเล่า? ฉันพูดจริงๆ”
“เขาพูดอะไรกับนาย ทำไมจู่ๆถึงมาพูดกับฉันแบบนี้? เขาทำเลวๆใส่นายเหมือนที่ทำกับฉันอีกแล้วใช่มั้ย?” ผมที่อดสงสัยกับท่าทีแปลกๆของคนตรงหน้าไม่ได้เลยถามเขาตรงๆ ก็ก่อนหน้านี้เขายังดูรักพี่กยูนักรักพี่กยูหนาอยู่เลย แล้วทำไมตอนนี้ถึงมาพูดเหมือนจะยกเขาให้ผมแล้วอย่างนั้นอ่ะ
“เปล่า เขาก็แค่พูดกับฉันตรงๆ” อูฮยอนแค่นยิ้มจางๆ “ว่าเขายังลืมแฟนเก่าไม่ได้และไม่ได้รักฉันแล้ว”
“…”
“ก็เท่านั้นเอง” ว่าจบเขาก็เดินสวนผมออกไปทันที ทิ้งไว้ก็แต่ความรู้สึกโหวงๆในใจผมเท่านั้น
“ยังลืมแฟนเก่าไม่ได้?”
“…”
“…”
“ในสายตานาย ฉันมันเลวมากเลยใช่มั้ย?” ผมหันควับไปทางประตูห้องพักฟื้นอีกครั้ง ร่างสูงในชุดคนไข้ ที่มีผ้าพันแผลสีขาวพันอยู่เต็มตัวเดินลากเสาน้ำเกลือมายืนพิงประตูหน้าห้องก่อนที่เขาจะมองผมด้วยแววตาตัดพ้อและน้อยใจกับสิ่งที่ผมพูดไปเมื่อกี้แล้วเดินกลับเข้าห้องไปดื้อๆ
ผมเลยเดินเข้าห้องมาเงียบๆ ไม่ได้พูดอะไร เอาแต่นั่งมองหน้าคนป่วยบนเตียงที่กำลังหัวเสียกดเปลี่ยนช่องรัวๆจนรีโมทแทบหัก ผมเลยละความสนใจ เดินไปสำรวจถาดอาหารที่ถ้าจะให้เดา พยาบาลคงเอามาให้ตั้งนานแล้วแต่เจ้าตัวไม่ยอมกินสักทีจนมันเย็นชืดแบบนี้
ผมเลยจัดการลากมันมาไว้ข้างๆเตียงโดยมีคนบางคนมองผมตาขวาง แทบจะไม่ละสายตาเลยด้วยซ้ำ และยิ่งขวางหนักเข้าไปอีกเมื่อได้ยินประโยคถัดมาจากปากผม
“รีบกิน ผมจะได้รีบกลับ”
“อยากกลับนักก็กลับไปเลย” เขากระแทกเสียงราวกับไม่สบอารมณ์อย่างแรง แต่มีหรอที่ผมจะสนใจ
“ผมกลับแน่ แต่หลังจากพี่กินข้าวกินยาเสร็จแล้วนะ” ผมมองเขานิ่ง ตักข้าวเพื่อจะป้อนเขา เขาถึงได้ยอมสงบลงแล้วยอมกินข้าวแต่โดยดี
เอาสิ อยากดื้อนักก็ลองดู
ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าถ้าคนดื้อเจอคนดื้อกว่าแล้วจะหยุดดื้อมั้ย
“เป็นห่วงกันด้วยหรอ?”
“อย่าสำคัญตัว ที่มาเพราะพี่ดงอูขอร้อง เห็นบอกว่าถ้าผมไม่มาจะมีคนอดตาย”
“เกลียดฉันมากขนาดนั้นเลยหรือไง?” มือที่กำลังป้อนข้าวคนบนเตียงอยู่ชะงักลงเพราะไม่คิดว่าเขาจะถามอะไรตรงขนาดนี้ และผมก็แฟร์พอเลยตอบเขาไปตรงๆเหมือนกัน
“อือ เกลียด”
“…”
“พี่มันก็ดีแต่ทำให้คนอื่นรู้สึกแย่ ไม่ยอมดูแลตัวเองจนเพื่อนๆเป็นห่วง”
“…”
“บอกเลิกคนนั้นทีคนนี้ที พูดแย่ๆกับเขาจนมีแต่คนเสียใจเพราะพี่เต็มไปหมด”
“รวมถึงนายด้วยใช่มั้ย?”
“รู้ตัวก็ดี” ผมลากโต๊ะวางถาดอาหารไปเก็บให้เข้าที่ก่อนจะหยิบยากับน้ำไปให้เขากินต่อโดยแทบจะไม่มองหน้าเขาเลยสักนิด
“เพราะฉันเลวแบบนี้ไง ถึงไม่เหมาะจะดูแลใคร ไม่ว่าจะเป็นอูฮยอนหรือนาย”
“…”
“ขอโทษนะ” พูดจบเขาก็ล้มตัวลงนอนแล้วหันหลังใส่ผม ผมเองพอเห็นเขาทำท่าแบบนั้นถึงได้รู้ตัวว่าพูดกับเขาแรงไป เลยทำอะไรไม่ถูกนอกจากจะนั่งมองแผ่นหลังเขาที่โซฟานิ่งๆ
“พี่ซองกยู”
“…”
“ที่อูฮยอนบอกว่าพี่ขอเลิกกับเขาเพราะยังลืมแฟนเก่าไม่ได้”
“…”
“พี่พูดจริงหรือเปล่า?” ได้ยินแบบนั้น คนบนเตียงเลยค่อยๆหันกลับมาฝั่งผมช้าๆ
“อืม”
“แล้วถ้าแฟนเก่าของพี่คนนั้นเขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับพี่แล้วล่ะ? พี่จะทำยังไง? พี่จะกลับไปคบกับอูฮยอนอีกมั้ยถ้าแฟนเก่าพี่เขาจะไม่กลับไปหาพี่แล้ว?”
“เพราะพี่รู้ไง ว่าเขายังรักพี่อยู่เหมือนที่พี่ยังรักเขาอยู่เหมือนกัน”
“…”
“ไม่งั้นตอนที่พี่รถล้ม มยองซูคงไม่ห่วงพี่ขนาดนั้น คงไม่อยู่เฝ้าทั้งคืน วันนั้นคงไม่หึงพี่กับอูฮยอนจนหนีกลับก่อน แล้วก็คงไม่มาป้อนข้าวป้อนยาพี่แบบวันนี้หรอก”
“…”
“ใช่มั้ย?”
“ก็บอกแล้วไงว่าพี่ดงอูขอร้องมา” ผมเถียงเขาหน้าดำหน้าแดงจนอีกคนถึงกับหลุดขำออกมาเบาๆ
“วางใจเถอะ ยังไงพี่ก็ไม่กลับไปคบกับอูฮยอนแล้ว พี่ไม่อยากทำใครเสียใจเพราะพี่อีก เว้นแต่มยองซูจะให้โอกาสพี่”
“ไม่มีทาง” ผมพูดติดตลก แต่เชื่อเถอะว่าทั้งเขาและผม เราต่างก็รู้ดีว่าผมพูดจริงๆ ยังไงผมก็ไม่มีทางกลับไปเจ็บเพราะเขาอีก ไม่มีวัน
“ก็พอจะรู้อยู่” พี่ซองกยูพูดยิ้มๆแต่นัยน์ตากลับกำลังผิดหวังสุดๆ ไม่ต่างจากผมเองที่ก็รู้สึกแย่ไม่แพ้กันพอได้ยินเขาพูดแบบนั้น “ขอโทษนะที่ทำความรักของเราพัง”
“…”
“ขอโทษที่ทำเราเสียใจ”
“…”
“ถ้าวันนั้นพี่ไม่ทำแบบนั้น วันนี้เราอาจจะยังรักกันอยู่”
“…”
“แต่พี่รู้สึกอย่างที่เคยพูดจริงๆนะ พี่ยังรักมยองซูอยู่”
“…”
“ไม่เคยหยุดรักเลย”
ผมก็ยังรักพี่อยู่...เหมือนกัน
---------------------------The philophobia-------------------------------
ตอนหน้าจบแล้วน้าาาา ยาวนานมากจริงๆ555555 ขอบคุณที่ยังรอเรื่องนี้อยู่นะคะ ;-;
#ฟิคฟีโลโฟเบีย
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
92 ความคิดเห็น
-
#90 pattycpe13 (จากตอนที่ 19)วันที่ 4 กันยายน 2561 / 00:54
ขอบคุนไรต์ที่ยังไม่ทิ้งกันไป /// โอ้ยยยย ตอนนี้แบบว่าบรรยากาศเหมือนจะดี แล้วก้เหมือนจะหน่วง อึดอัดแทนนน ฮื่อออ รักกันไม่ใช่ไง กลับมารักกันเด๋วนี้ ปากแข็งจิงมยองซู#900
