Fairy Tale Online (มุมมองของนะโม)

ลำดับตอนที่ #1 : วันแห่งการเริ่มต้น

Ch.1 วันแห่งการเริ่มต้น

เวลา 5.25 น.

"เห้ย!! ไอนะโม ตื่นได้แล้วโว้ย หลวงพ่อท่านจะไปตักบาตรแล้วน่ะโว้ยย เห้ยยยย"

เสียงตะโกนโวกเวก ของเด็กหนุ่มคนนึงอายุราวๆ 14 ปี กำลังตะโกนเรียกเพื่อนสาวของเขา ซึ่งตอนนี้นอนอุตุอยู่บนเรือนไม้ ที่ที่พวกเขาเรียกได้เป็นบ้าน 

"ขอ.....ต่อ....อีก...5นาที"

เสียงพึมพัมๆของเด็กสาวที่อยู่บนบ้านดังขึ้น ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกกริ้ว(?)มากขึ้น ครั้งจะขึ้นไปลากลงมาก็ไม่ได้ กลัวหลวงพ่อว่า "เป็นที่ชายขึ้นเรือนหญิงได้ยังไง" ถึงแม้ลึกๆเด็กชายจะไม่คิดเลยว่าหญิงสาวคนที่เป็นผู้หญิง(?) ก็ได้แต่ยืนรอ+ตะโกนเรียกต่อไปเรื่อยๆ

"ไอนะโม ถ้าเองไม่ลงมา!!!! วันนี้ข้าไม่แบ่งข้าวให้จริงๆด้วยน่ะโว้ยยยย"

"หนวกหูน่า!!! ไอเก่งเดี๋ยวข้าลงเดี๋ยวนี้แหละ!!!!"

สิ้นเสียงคำว่าข้าวเด็กสาวรีบลุกขึ้นจากเบาะนอนทันที ก่อนจะรีบพุ่งตัวไปเปลื่ยนเสื้อผ้า ที่เป็นแค่เสื้อยืดเก่าๆ กับ กางเกงขาสั้นที่เปลื้ยนไปด้วยเศษดิน แต่เด็กสาวก็ไม่ได้แคร์สักนิดว่าเสื้อของเธอจะเละขนาดไหน แล้วรีบตรงดิ่งลงมาด้านล่างด้วยความไวแสง พร้อมกับหาคำแก้ตัวสาระพัดอย่างเพื่อที่จะให้เด็กหนุ่มหายโกรธ

"โทษทีๆ พอดีเมื่อวานข้าทำอะไรอะไรหลายอย่างน่ะ โทษๆ"

"ประจำอะ เองน่ะชอบทำอะไรจนดึกดื่นแบบนี้ประจำ รีบไปเร็วเข้า หลวงพ่อรออยู่แล้วเห็นมะ"

หน้าที่ของเด็ก 2 คนนี้ อย่างที่ใครๆก็รู้กันดีอยู่แล้วล่ะ เพราะว่าพวกเขาเป็น...

[เด็กวัด]

พวกเขามักจะเฉยชากับคนที่ต่อว่าพวกเขานับสาระพัด ไม่ว่าจะเป็นเด็กที่น่าขยะแหยง ไม่มีสกุล ไม่มีศักศรีใดๆทั้งสิ้น เพียงแค่พวกเขาอยู่ใต้ต่ำกว่าพวกเขาถึงโดนรังเกียจขนาดนี้เลยหรอ? ทั้งๆที่ก้เป็นมนุษย์เหมือนกันแท้ๆ...

"นมัสการค่ะ หลวงพ่อ"

นี้แหละคืองานของพวกเขา สิ้นเสียงคำเชิญตักบาตร พวกเขาต้องมีหน้าที่เเบ่งข้าวปลาอาหารต่างๆ ใส่ไว้ในย่าม หลวงพ่อจะได้ไม่หนักระหว่างทางเดินไปตักบาตร มันเป็นหน้าที่ไม่ยาก แถมได้ค่าแรงที่คุ้มด้วย

เวลา 10.00 น.

"เห้ยๆ ไอโมกินข้าวเสร็จแล้วลงไปกวาดลานวัดด้วยล่ะ"

"โทษที พอดีข้ามีธุระ"

"ธุระไรเองอีกแล้วหะ"

"เอาเถอะ เดี๋ยวพาเองไปก็เดือดร้อนกันพอดี"

"พูดยังกะข้าลำบากมากนั้นแหละ ตอนเกิดมาก็มีเองนอนอยู่ข้างๆแล้วไม่ใช่รึไง?"

ใช่แล้ว เก่งเขาเป็นลูกของสัปเหร่อ ซึ่งแตกต่างจากนะโมที่เป็นเด็กกำพร้ามาตั้งแต่เกิด แต่เธอแค่ถูกเลี้ยงโดยสัปเหร่อมาโดนตลอด แต่แล้ววันที่พวกเขา 2 คนไม่อยากให้เกิดขึ้น "พ่อ"ที่พวกเขาเคยเรียก นับบัดนี้...ได้จากพวกเขาไปแล้ว

"...."

"พวกเราน่ะเป็นพี่น้องร่วมสาบานไม่ใช่รึไง แค่นี้ทำไมข้าจะไปกับเองไม่ได้"

"ข้า....จะไปที่หลังป่าช้า เองจะมาไหมล่ะ?"

"ดูถูกกันรึไง"

รอยยิ้มของเด็กสาวเริ่มออกมาทีละนิด แต่ก็ไม่คิดที่จะห้ามเด็กหนุ่มไม่ให้ไปหรอกน่ะ..

หลังป่าช้า

"นี้เองจะหลอกให้ข้ากลัวผีรึไง?"

เด็กหนุ่มชักไม่เข้าใจความหมายของเด็กสาวที่พามา ณ ที่นี้เธอต้องการจะสื่ออะไรกันแน่

"เปล่า ข้าจะมาหาเจ้านี้ต่างหาก"

ว่าเสร็จ เด็กสาวก้มลงพร้อมกับหยิบอะไรบางอย่างที่อยู่ในตะกร้าเก่าๆขึ้นมา พร้อมชูให้เด็กหนุ่มดู

โฮ่ง!

"หมา!!!!!"

ไม่ใช่เรื่องแปลกที่เด็กหนุ่มจะตกใจ เนื่องจากพ่อของเขาได้ตายไปเพราะกับมันด้วยโรคพิษสุนัขบ้า..

"มันชื่อ คุมาชิ"

"อย่าไปตั้งชื่อแบบนั้น ให้กับสัตว์แบบนี้เสร้ย"

"มันก้ไม่แตกต่างจากพวกเรารึไง"

"!?"

"ถูกเหยียบย้ำ ทั้งๆที่มีชีวิตเหมือนกันแท้ๆ"

แม้เขาจะไม่เข้าใจหลักการของเจ้าหล่อนมากนักหรอกน่ะ แต่ก็พอจะเดาออกว่าเจ้าหล่อนไม่ชอบให้ใครมาดูถูกตัวเอง ว่าเป็นเหมือนกับหมาตัวนี้

"ข้าจะเลี้ยงมัน"

"เห้ยยยยยยยย เองคิดให้ดีๆน่ะโว้ยไอนะโม ข้าวเองก็ยังหาไม่ได้เลย"

"ช้าวข้าไม่ใช่ข้าวเอง"

มิน่าล่ะ.....ช่วงนี้เธอถึงดูผอมๆลงไปยังไม่รู้

"เอง...มัน"

"......"

"เองมันใจดีเกินไปแล้ว!เองคิดหรอว่าคนเดียวเองจะเลี้ยงไหว"

"......!?"

"ข้าจะช่วยเลี้ยงเอง!"

เวลา 7.oo น.

ณ บ้านไม้เก่าๆ

เด็กสาวกำลังนั่งทำอะไรหยุกหยิกอยู่บนโต๊ะที่ผุพัง ส่วนเด็กหนุ่ม หลังจากที่บอกว่าเกลียจหมาแต่ตอนนี้กำลังไปนั่งคลุกเล่นกับเจ้า คุมาชิ ยังไม่หาย

"5555 นะโมดูดิ ไอนี้มันขี้เล่นจริงๆว่ะ 555 ไม่เอาอย่าเลียๆ"

เงียบ

"ไอโม ข้าละสงสัยจริงๆเองนั่งทำอะไรอยู่ว่ะ?"

"วาดรูป"

"อีกแหละ?!"

เด็กหนุ่มเริ่มเบื่อกับคำตอบเดิมๆซ้ำๆซากๆที่เธอมักจะบอกเพียงแค่ 2 พยางค์ นี้เหลือเกิน

"วาดทำไม"

"ความสุข"

คำตอบกวนๆโดนตอกกลับเข้ามาหาคนถามอย่างจังๆแบบหลบไม่ได้ซะด้วย

"ไอ..."

"ทำยังกะนายไม่เคยมีความฝันนั้นแหละ"

เด็กสาวหมุนตัวมาคุยกับเด็กหนุ่มซึ่งตอนนี้เปื้อนไปด้วยน้ำลายของ คุมาชิ เรียบร้อย

"ข้าจะเป็นนักเขียนการ์ตูน"

ถึงแม้ว่าเธออาจจะมีคนดูถูกว่าแค่เป็นเด็กวัด ริอยากเป็นนักเขียนการ์ตูน ที่ดูเลิศหรูสะไม่มี ถึงแม้ว่าจะมีคนว่าขนาดไหนแต่เธอก้จะไม่หยุดความฝันนี้เป็นแน่ จนกว่าความมุ่งมั่นของเธอมันจะเหลือ 0

"ไว้ข้าจะรออ่านน่ะ ^-^"

"ออ..."

ขอบคุณสำหรับกำลังใจน่ะ เพราะมีสิ่งนี้แหละที่ทำให้ฉันยังคงเขียนการ์ตูนต่อไป

วันรุ่งขึ้น

"ไอโมมมมมมมมมม ข้ามีข่าวดีมาโว้ยยยยยยยยยยย"

เสียงของเด็กหนุ่มคนเดิมที่เธอสุดแสนจะคุ้นเคยดังขึ้น ก่อนที่จะขึ้นมาบนเบาะของเธอแล้วปลุกเธอให้ตื่นขึ้น

"ป้าวัลลี้ เขาบอกว่าให้ไปสอยมะม่วงว่ะ!"

"งึมงัม เองก้ไปดิ......"

"แถมบอกด้วยว่าจะแบ่งให้เรา!"

"ข้าไปด้วย!!!!"

บ้านป้าวัลลี

"ไอโมระวังขวาหน่อยๆ เห้ยระวัง!"

หญิงสาวที่ดูจะพร้อมไปด้วยรูปร่าง และกริยามารยาทที่เพียบพร้อม แต่ ณ บัดนี้ เธอกำลังปีนต้นมะม่วงอยู่อย่างไม่ต้องสงสัย

"ระวังหน่อยดิว่ะ ข้าละเสียดายหน้าตาหวานๆของเองจริงๆ"

"หนวกหูน่า! แน่จริงก้ขึ้นมาปีนเองดิ!"

หญิงสาวรู้ดีว่าเด็กหนุ่มกลัวความสูงทำให้เธอเล่นเขาให้สยบลงได้อย่างสบายๆ ส่วนเด็กหนุ่มก้ได้แต่บ่นพึมพำอยู่ด้านล่างอย่างเงียบๆ

"ช่วยทำตัวให้เหมือนผู้หญิงทั่วไปไม่ได้หรอ..."

ปิ๊ดๆ ครืนๆ

"โย่ว ดีว่ะไอเก่ง สวัสดีฮะ นะโม ^^"

ไออ้วนลูกของกำนัน ขับจักรยานสุดโปรดของเขามาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านป้าวัลลี้ ก่อนที่จะทักทายเด็กหนุ่มแบบหยาบๆซึ่งแตกต่างกับเด็กสาวสิ้นเชิง

"สวัสดีจ้า อ้วนคุง ^^"

เช่นกันเด็กสาวก้ตอบเขาไปแบบเรียบร้อย

"แล้วไง๋ที่กับคนอื่นพูดจาเรียบร้อยว่ะ!"

"ดีมาดีกลับ ร้ายมาร้ายกลับโว้ย!"

"นะโมครับๆ พอดีที่บ้านผมพึ่งซื้อคอมมาใหม่ ไม่ทราบว่าจะไปลองเล่นดูไหมครับ?"

"ถ้าไม่รบกวนก็ได้จ้า ^^"

ส่วนเก่งก้ได้แต่ทำปากมุบมิบๆ พร้อมกับเดินตามไปอย่างช้าๆ

ณ บ้านกำนัน

"ไออ้วน เองพาพวกที่ไม่มีสกุลแบบนี้มาทำหะ!"

"ถ้าพ่อด่าน้องนะโมของผมละก็ผมบอกแม่เรื่องน้ากิ๊กจริงๆด้วย!"

ผู้เป็นพ่อเงียบ

"ไอเก่งไปเสียบปลั๊กดิ้! ส่วนนะโมนั่งรอตรงนี้น่ะครับ"

แตกต่างยังกะคนละโลก 

เด็กสาวก้ไม่อะไรมากถือว่าไหลไปตามน้ำแหละกัน (เนียน!)

เมื่อเก่งเสียบปลั๊กคอมเสร็จก้กลับมายืนอยู่ข้างๆรอดูคอมตัวใหม่ล่าสุดทำงาน โดนมีนะโมเป็นคนนั่งประจำเครื่อง พร้อมตัวอ้วนที่ยืนดูผลงาน

"นี้ๆเกมส์นี้สนุกน่ะเล่นได้ 2 คนด้วย เดี๋ยวผมเปิดให้ๆ"

อย่าทำม่อสาวแถวนี้น่ะโว้ย เก่งได้แต่คิด ถ้าขืนพูดออกไปเขาไม่มีทางเหลือซากกลับวัดแน่

"เอาล่ะ รอแค่ loading รอแปปน่ะครับ"

"จ้าๆ"

แล้วจู่ๆ บนหน้าจอคอม ก็มีโฆษนาแปลกๆลอยขึ้นมากลางหน้าจอ ความว่า

คุณชอบแฟนตาซีไหม?

Y(ใช่) N(ไม่ใช่)

ซึ่งเด็กหนุ่มทั้ง 2 กำลังงงๆกับข้อความดังกล่าว เพราะไม่รู้ว่าแฟนตาซีคืออะไร แต่ทะว่า

แต๊ก

หญิงสาวกดปุ่ม y ซึ่งนั้นหมาถึงเธอรู้ว่าความหมายของมันคืออะไร 

ทันที่ที่โฆษนาถูกตอบ จู่ๆคอมก็เกินแสงสว่างจ้า ก่อนที่หญิงสาวจะสลบลงไปนอนหน้าจอคอม เมื่อแสงเริ่มจางลงเด็กหนุ่ม 2 คนพยายามขยี้ตาเพื่อปรับสภาพ แต่มันก็สายเกินไปที่จะเยียวยาว ตอนนี้เด็กสาวได้สลบลงไปเสียแล้ว

ข้อความบนหน้าจอคอมปรากฏขึ้นมาว่า

[ขอบคุณ ที่ใช้บริการ ขอให้สนุกน่ะครับ]




คุยกันสะนิด

เนื้อเรื่องนี้จะเป็นเนื้อที่มาจากนิยายกรุ๊ปน่ะจุ ซึ่งถ้าใครอยากอ่านแบบฉบับรวมยอดให้เข้าไปที่ลิ้งด้านล่างนี้ได้เลย

http://writer.dek-d.com/writerhanding/writer/view.php?id=882007

(ก๊อปแล้วเอาไปวางน่ะ)

ซึ่งจะมีตัวละครอีกหลายๆตัวที่ทางกรุ๊ปเราได้เป็นคนเล่น

ซึ่งทางม่อนได้รับเรื่องเป็นนางเอกของเรื่อง >w< วู้ๆ

ซึ่งแน่นอนความสนุกมันจะเริ่มต่อจากนี้ต่างหากละ

แปะรูปนะโม



หลังจากนั้น จเป็นแบบนี้