pokemon special The Adventures of a pirate.

ลำดับตอนที่ #6 : วันที่คืนฝนตก....

 (Sapphire talk)

แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ทำไงดี ทำไงดี เพราะฉันแท้ๆ เลย ทุกคนเลยต้องมาเป็นแบบนี้ T^T  แล้วยิ่งไปกว่านั้น การนั่งเรือ มันก็นาน อยู่แล้ว เนี๊ยะ ตั้งแต่ออกมาจากเกาะ แม่มดนั้น ก็ปาไปกว่า 5 ชั่วโมง แล้ว นี้ก็ 2 ทุ่มแล้วด้วยจะมีใครตื่นมาเห็น ลูกแมว หมา หนู อยู่ตรงนี้ไหมเนี๊ยะ !!!!!!!

(นี่ทุกคน........)

เอ๊ะ เสียงนี้มัน..............รุ่นพี่ เยลโล่!!!!!!!!!

(คุณกรีน ช่วยขึ้นไปปลุกใคร.... บางคนให้มาช่วยได้ไหมค่ะ.....)

นกแก้ว สีเขียวเหลือง ผงกหน้าตอบรับเป็นสัญญา ก่อนจะโบยบินขึ้นไปเหนือตัวเรือ...............แต่ ดูจากระยะ นี้แล้ว สูงไม่ใช่เล่นเลยน่ะนี้ แถมยังมีลมแรงมาอีก.........ถ้า ไม่ขึ้นเรือ ตอนนี้.....ฉันไม่อยากคิดถึงอนาคตแล้วล่ะ

อ๊ะ!!............ว่าแต่ รุ่นพี่เยลโล่ล่ะเมื่อกี้ฉันยังได้ยินเสียงอยู่เลยนิน่า........อ้อ....น่าจะเป็นพลังจิต กะ มั้ง

(แซฟจัง..........อยู่บนหัวจ๊ะ ^ ^)

บนหัว..................เอ๊!!!!!!!!รุ่นพี่ อยู่บนหัว ฉันหรอเนี๊ยะ ทำไมไม่รู้เรื่องเลยล่า ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมองโดย ไม่ให้อีกฝ่ายตก เอ๊!!! รุ่นพี่เยลโล่ เป็นหนูแฮมทาโร่เนี๊ยะ..........หนูตัวสีเหลือง..หน้าท้องสีขาว.....ตัวเล็กๆขนาดหนูทั่วไป แถม อยู่ในสภาพท่านอนอีกต่างหาก...........นะ.......น่ารัก เว่ออ่ะ >O<

ส่วนพี่โกล์ดที่หมั่นไส้หางของตัวเองตั้งแต่แรก ก็ได้แต่วิ่งงับหางไม่ยอมหยุด  - -*

 (นี่..........แซฟจัง เห็นหน้าตัวเองยังล่ะ)

หือ หน้าตัวเองหรอ.........จะว่าไป ตั้งแต่กลายร่าง ฉันก็ไม่ได้เห็นหน้าตัวเองเลยนิน่า...........ฉันจะกลายเป็นตัวประหลาดไหมน่ะ - /////-

ว่าแล้ว ไม่ให้เสียเวลา ฉันก็เดินดุ่มๆไปที่กราบเรือ โดยมีรุ่นพี่เยลโล่ประดับอยู่บนหัว ฉันค่อยๆก้มหน้าไปใกล้ๆน้ำ เพื่อจะได้เห็นหน้าตัวเองบ้าง ^ ^ แต่น้ำกลับขุ่นเกินไปอ่ะ T^T มองไม่เห็นเลยอ่ะ สงสัย ฉันต้องก้มลงไปมองมากกว่านี้มั้ง - -

ระหว่างนั้น รุ่นพี่โกล์ดที่กำลังไล่งับหางจนกลายเป็นพายุระหว่างเรือ ค่อยๆหมุนติ้วๆๆๆมาทางนี้แล้ว ถ้า ฉันมีตาด้านหลังคงจะหลบทันไปตั้งนานแล้ว น่ะ T^T แต่ว่า....................

โครม!!!!นั่นไง

ลูกแมวกับลูกหนู ที่อยู่บนหัว ค่อยๆลอยขึ้นไปบนอากาศ นั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกว่า ฉันอยู่ในสภาพลอยได้ก่อนจะ.....................................

ตูม!!!!

อ้ากๆๆๆๆๆๆๆ นะ...น้ำ!! แมวไม่ชอบน้ำ และ ฉันก็ไม่ชอบน้ำด้วย แงๆทำไงดี จะจมอยู่แล้ว ยิ่งขนตามลำตัวเปียกมากเท่าไหร่ มันก็เป็นเสมือนก้อนหินที่จะพาฉันจมน้ำ.............

ฉันได้แต่ว่ายมั่วๆไปอย่างนั้น โดยไม่มีจุดมุ่งหมาย ส่วนรุ่นพี่เยลโล่ที่อยู่บน หัว ฉัน คงลำบากสิน่ะ...........เพราะฉันแท้ๆถ้าไม่ได้เอาคุกกี้นั่นมาให้ทุกคนละก็.............ก็..........คงจะไม่เกิดรื่องแบบนี้หรอก

กระแสน้ำค่อยๆไหบเชี่ยวมากยิ่งขึ้น ถึงแม้ฉันจะมีเล็บที่ไว้เกาะเรืออยู่ก็ตามทีเถอะ ตะ......แต่ ว่า.......ขอเถอะน่ะ......ใครสักคนก็ได้.......ขอเป็นใครก็ได้......ช่วย..ฉัน.....ที

บุ๋มๆๆๆ

สิ้นเสียงร่างของลูกแมวน้อยที่หมดสภาพ ค่อยๆไหลไปกับกระแสน้ำ

โลกทั้งใบมืดลงในคราวเดียวกัน………………

“เห้ๆๆ นิๆ ตื่นเร็วเซ้”

ใครน่ะ............ใครกัน................

“โอว!!เหมียวน้อย ตื่นเร็วสิจ๊ะ........มีนมอุ่นๆอยู่ในจานน่ะ”

นมหรอ.................ฉันยังไม่ตายหรอ.............ทำไมเหนื่อยอย่างนี้น่ะ................ใครกัน ใครเป็นคน ช่วยฉัน...

ดวงตาน้อยๆ ของลูกแมวตัวเล็กๆ ค่อยๆลืมตาขึ้นมาทีละ...นิด....ทีละนิด แสงไฟที่ถูกจุดอยู่บนเทียน.....เป็น สิ่งที่ช่วยให้เธอลืมตาขึ้นมาได้...............ดวงตาน้อยสีไพลิน...ค่อยๆมองเห็นโลก ภายนอกอีกครั้ง

“หือ..................อ้าว ตื่นแล้วหรอ”

“......................”

“หึหึ.............ไม่มีแรงสิน่ะ......ไหลมาตามกระแสน้ำ แล้วยังไปขวางทางเครื่องยนต์อีกน่ะ......แสบไม่ใช่เล่นๆเลยน่ะแก”

“เหมียว...........”

ฉัน.......ร้องเสียงแมว ออกมาโดยไม่รู้สาเหตุ........แต่ ฉันรู้อย่างเดียว....ตอนนี้ฉัน หมดสภาพแล้ว.........เขาจะทำอะไร กับ ฉันก็ทำเถอะ..............เพราะ ตอนนี้ฉันล้าเหลือเกิน

เสียงฝีเม้าค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ๆฉัน อาจเป็นเพราะฉันตัวเล็ก จึงเห็นแค่เพียงรองเท้าเท่านั้น.......ไม่สามารถเห็นหน้าได้

ตุบ....

“เอา..นี้ ชามนม.. เหนื่อยมากล่ะสิกินส่ะ”

ชามนมชามเล็กๆ ที่อยู่ตรงหน้า ฉัน ใครน่ะ เป็นคนใจบุญขนาดนี้.........

ลูกแมว ตัวน้อยค่อยๆ พยุงร่างของตัวเองขึ้นมาโดยข้าง 4 ข้าง แล้วจึงค่อยๆเลียนมที่อยู่ในชามอย่างช้าๆ ระหว่างนั้นเอง เธอเองก็รู้สึกได้ว่า มีผ้าที่คอยเช็ดตัว เธออยู่ตลอดเวลา......................................

“เอาแหละ ไหนเงยหน้าดูหน่อยสิ ^ ^”

ชั่ว วินาทีก่อน ฉันจะค่อยเงยหน้า ขึ้น ในหัวของฉันกำลังจิตนาการไปไกลกว่านั้น...........ใครกันเป็นคนช่วยเธอ........ใครกันเป็นคนที่ให้นมเธอ..........และ ใครกัน เป็นเสมือนเทียนที่คอยให้ความอบอุ่นเมื่อเธอหนาว

ทันที...ที่ลูกแมว เงยหน้าขึ้น..... ตรงหน้าเธอนั้นเป็นเด็กหนุ่มคนหนึ่ง...........เขาเป็นคนที่เธอรำคาญมาตลอด.....เขาเป็นคนที่ชอบแกล้งเธออยู่เสมอ...........เขาเป็นคนที่เธอไม่ชอบ.....................แต่ทำไมน่ะ........เวลา....ฉันอยู่ใกล้เขา....

ถึงรู้สึกอบอุ่นขนาดนี่....................................

(Sapphire fin)

(Gold talk)

โอย ให้ตายสิ!!!เพราะ แกคนเดียวไอหางบ้า!!! ฉันถึงต้องกลายเป็นหมาแบบนี้!!!!

“โฮ่งๆๆๆๆๆ”

แก!!!!!!จะหยุดให้ฉันจัดการดีๆไหม

“แง่ง...........โฮ่งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

โอย อี@#%^&*(%^&*)*)(%^$&*(*&

“แง่ง โฮ่งๆๆ แง่ง แง่ง โฮ่งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

“โอยๆๆๆ หมาที่ไหนมาเห่าแถวๆนี้เนี๊ยะ!!”

ว่าแล้วเสียงของผู้หญิงก็ตามมาสมทบ น้ำเสียงหวานผสมห้าวๆๆ  แบบนี้มัน.....................

คริส!!!

“อ้าว ที่นี้มันเทละ....ทะเลนินา.........มันจะไปมีหมาได้ยังไงกันเน้อ......”

ว่าแล้วหญิงสาวก็หมุนตัวกลับเข้าเรือไปอีกครั้ง โดยไม่สนใจใยดีผมเลยสักนิ้ด~~~~

ดะ..เดียวเส้….ฉันอยู่ตรงนี้.....เห้ๆๆ หันมามองด้านล่างเส้!!..................ยัยม้าดีดกะโหลก!!!

“โฮ่งๆๆๆๆๆๆๆๆแง่งโฮ่ง!!!”

“จ้า....จ้า หยุดเห่าได้แล้ว!!! ฉันแค่แกล้ง แกนิมัน...”

ว่าแล้วหญิงสาวก็โผล่หัวออกมานอกเรืออีกครั้ง พร้อมกับทำท่าทางหงุดหงิดอุบอิบอยู่ได้ เชอะ!ถ้าหรอว่าผมจะขอร้องให้หล่อน ช่วย ถ้าหล่อนไม่เจอผมสักก่อน(?) สายเชือกที่ค่อยย่อนลงมาทีละนิด ทีละนิด จนถึงพื้นเรือเล็กของผม คริสค่อยๆปีนลงมาตามสายเชือก แหม คุณ คิดหรอว่าเรือสำเภามันลำเล็กๆน่ะ ใหญ่ยิ่งกว่าช้างอีก - -*

ตุ้บ!!

ทันทีที่เสียงรองเท้าของอีกฝ่ายกระทบกับพื้นเรือเล็กของผม(?) จู่ๆหางของผมก็เกิดการกระดิกขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

เดี๋ยวเด้!!ทำไหมต้องกระดิกให้ยัยนี้ด้วย หยุดเดี๋ยวนี้ น่ะเฟ้ย เจ้าหางไม่รักดี!!!

ว่าแล้ว ลูกหมาก็เริ่มทำศึกสงครามกับหางไม่รักดี(?)อีกรอบ มีแต่หญิงสาวเท่านั้นที่นั่งอยู่บนเรือแล้วหัวเราะกับความหน้ารักของหมาน้อย(?) แต่ทว่าสายกับไปสะดุดกับสิ่งสิ่งหนึ่งเข้า

เสื้อผ้า.............

ใช่แล้วหลังจากทีทุกคนกลายร่างไป ตัวของเธอได้ย่อขนาดเล็ดเท่ากับสัตว์ตัวจริง แน่นอนว่าเสื้อผ้าของทุกๆคนก็อยู่ที่นี้หมด

แต่ทีเอะใจที่สุดสำหรับเธอ........ก็คือ................หมวกกับแว่นตา

แน่นอนว่าบนเรือไม่มีใครใส่หมวกกับแว่นตาไป ยกเว้น...................

โกล์ด

หญิงสาวกลับมามองที่ลูกหมาอีกครั้ง.......แว่นตาสีทองอรามกับขนสีดำที่ปกคลุมไปทั่วร่าง.......................

คงไม่ใช่ละมั้ง.........................คนจะกลายเป็นสุนัขได้ยังไงกัน ^ ^

ผมหยุดการเคลื่อนไหวสังเกตได้ว่ามือของหญิงสาวถืออะไรอยู่...........................เอ๊...นั่นมันหมวกกับแว่นตาของฉันนี่!!!!!เอามาน่ะเฟ้ย!!!

ว่าจบ หมายน้อยรีบกระโดดพุ่งเข้าหาหญิงสาว...อย่างไม่ใยดี(?)เนื่องจากโทสะ(??)

หมับ

“ว้าว น่ารักจริงๆด้วยอ่ะ!!!!!!ขนนุ่มโคตรเลย อ่า >O<//”

อ้าก!!!!ปล่อย ฉันน่ะเฟ้ย!! ฉัน จะทำโทษเธอที่เธอมาจับต้องของรักของฉัน เธอตาย!!!!(?)

ก่อนที่ยัยคริสจะถูกผมฆ่าตาย(?)ผมกลับถูกลากขึ้นเรือมาด้วย ^ ^ ยิบปี้!!! ผมถูกวางบนเรือๆช้า เฮ้อ~~~ในที่สุดผมก็ได้หายใจสักกะทีนิด ก็แหม คุณเธอ ไม่เคยเห็นลูกหมารึไง กอดล่ะ อือ ....ฮือ ผมแทบจะไม่ได้รับประทานออกซิเจนแน่ะ -  -* ถ้าเป็นผู้หญิงทั่วๆไปก็ดีใจหรอกน่ะ  อย่างเช่น พี่บลู เด้!!!ถ้าได้สัมผัสละก็.....................(ไปแหละโกล์ด:ไรเตอร์)

“อาวล่ะ เจ้าหมาน้อย.......แกมาจากไหน”

อ้าว!!! ถามหมา..................พันธ์เดียวกันหรอครับบบบบ

“โฮ่ง...”

ถามมาได้ ผมก็ตอบไปได้เหมือนกัน......-_,-

“หึหึ เห่าเก่งเหมือนอีตานั่นเลยน่ะ”

อีตานั่น......................พี่กรีน ใช่ป่ะ (โยนความผิดอีกแหละ:ไรเตอร์)

“เอาแหละ....ว่าแต่แกหิวไหมเนี๊ยะ.........”

“โฮ่งๆๆๆๆ”

ผมรีบสวนกลับไปทันที แหม ผมข้าวเช้าไม่ได้กินมาที....................เจอคุกกี้..คุกขี้ บ้านั่นเข้าไป......แค่ชิ้นเดียวในชีวิต ผมรู้สึกเหมือนเกลียดเข้าไส้ติ่งเลยว่ะ -  -:

ว่าแล้วหญิงสาวก็กระโดดลงไปจากเรือสำเภา พร้อมกัยขนข้าวของ อาหาร ต่างๆขึ้นมาบนเรือ อืมก็น่ะ ซัดไป 10 รอบเต็มๆ ผมจะทนไม่ไหวแล้วน่ะ!!!!

“งิ๊ง~~~~~”

“อะ....อะ...จ๊ะ...แหมของเยอะแบบนี้เนี๊ยะ...ใครจะขนหมดละ...งั้นแกกินนมก่อนแล่ะกัน”

เย้!!!ในที่สุด คำว่ากิน ก็ออกมาจากปากยัยนี้สักทีนิด มาเลย........

ตุบ

วะ....ว้าว  สวรรค์ของผมอยู่ด้านหน้าแล้ว ชามนมที่ในนมจนเกือบล้น โห  เข้าใจท้องผมดีเนี๊ยะ!!

จ๊อบๆๆๆๆแจ๊บๆๆ

ว่าแล้วทันใดทันที ลูกหมารีบเลียนมในชามอย่างกระหาย อย่างเอาเป็นเอาตาย (เอาตายดีกว่า ^ ^)

แตะ

ความรู้สึกช้าๆ เกิด ขึ้นบนหัวนุ่มๆของเจ้าหมาน้อย ทำถึงกับมันสะดุดโยกทันที มือปากบางๆทีกำลังลูบหัวของมันอย่างช้า ใช่.....มันอาจเป็นแค่การกระทำที่เอนดูสัตว์น้อยๆตัวนึงเท่านั้น แต่...............สำหรับเธอ..................ที่เขา ไม่เคยคิดเลยแม้แต่ครั้งเดียว.........................

คิดว่าเธอคือ ยัยขี้บ่น

คิดว่าเธอคือ ยัยเจ้าระเบียบ

คิดว่าเธอคือ ยัยจอมโวยวาย

แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่า

เธอจะเป็น ยัยอ่อนโยน..........................

(Gold fin)

(Yellow talk) (ไรเตอร์นะโม)

อะ.....อ้าว เนี๊ยะ ฉันอยู่ที่ไหนเนี๊ยะ!!!!

กระแสน้ำที่ไหลเชี่ยว พร้อมกับฟ้าที่มืดมิดดังฝันร้าย ฉันใช้มือเล็กๆทั้ง 2 มือ เกาะอยู่กับลำตัวของเรือเล็ก กระแสน้ำขนาดเนี๊ยะ ขนาด แซฟไฟจังก็ไหลไปแล้ว แล้วเราแหละ.............จะเหลือรึเปล่าก็ไม่รู้........เฮ้อ เมื่อกี้คุณคริสก็มาแล้วด้วย........10ครั้ง อีกต่างหาก แต่ก็น่ะ.................กระแสน้ำขนาดนี้ แค่แรงที่ใช้เกาะ กับเรือ ก็มากพอแล้ว มากไปที่ขนาดอ้าปากพูดยังไม่ไหว....................จบแล้วสิน่ะ เยลโล่...........คงเป็นเหมือนเมื่อก่อน...........ถ้าเป็นคนนั้นล่ะก็.............เขารู้ว่าจะต้องทำอะไร.......เขารู้ว่าช่วยตนเองและผู้อื่นยัง...........เขารู้ตัวตลอดเวลาที่เขาทำอะไร.................เรานี้.....ก็ช่างเหมือนคนไม่มีปากเหลือเกิน......................รู้ทั้งรู้ว่ามีคนอื่นชอบเขาอยู่..............รู้ทั้งรู้สำหรับเราแล้ว...........เขาคิดแค่เพื่อน.........ก่อนยังจะข้ามเส้นตลอดมา..............ยังจะแข่งว่าตนนั้นเก่ง.......ทั้งๆที่ใจนั้นหวั่น........ยังว่าตนนั้นไม่เป็นอะไร.......ทั้งๆที่เจ็บปวดตลอดเวลา.............ยังจะไขว่คว้าเขาตลอดมา.............รู้ทั้งรู้ว่าตนมิสามารถ..................สำหรับฉันแล้ว...............ก็แค่ดินที่จะไปถึงฟ้าสิน่ะ

มือทั้งสองเริ่มหมดแรง................สาระภาพความในใจออกมา..........โดยไม่ให้ใครรู้...........น้ำตาที่เริ่มรินไหลออกมาจากด้วยตาน้อยๆ....................บอกกับตัวเองเสมอว่า.....ยังมีวันหน้า...............วันที่จะบอกเขา..........แต่ก็คงไม่มีแล้วสิน่ะ......................วันนั้นน่ะ

บุ๋ม!

เสี้ยววินาทีสุดท้ายของชีวิต.............หนูน้อยที่มิอาจจะเปรียบเทียบกับท้องฟ้า................ได้หลับใหลไปตลอดกาล

“เยลโล่!”

“เยลโล่ๆๆ”

“เยลโล่........เธออยู่ไหนน่ะ”

เสียงอะไรน่ะ.............น่ารำคาญจริง………..ฉันจะนอนแล้ว

“เยลโล่!!!”

น้ำเสียงทุ้มๆยังค่อยหวังตะโกนเรียกอยู่ตลอดเวลา ระหว่างที่อีกฝ่ายกลับนิทราอยู่ใต้ท้องทะเล

“เยลโล่!!เธออยู่ไหนน่ะ!!!!!!!”

หะ...............คุณเร้ด!!!

ใช่แล้วเสียงแบบนี้มันคุณเร้ดนิ!!!!

คุณเร้ด!!!ค่ะฉันอยู่นี้

อยู่ข้างล่างนี้ไง!!!

คุณไม่เห็นฉันหรอ

ฉันอยู่ที่นี้ตลอดเวลา

รอวันที่คุณจะมองลงมา

แต่

มันก็คงจะไม่มีวันนั้น

ถึงแม้ว่าร่างของหนูน้อยจะพยายามสักแค่ไหน แต่มันก็เกินกำลัง................ใครละ............จะมองลงมาในท้องทะเลนี้.................ใครละจะลงมาช่วยเธอ.........รู้อยู่แล้ว.........ว่า..............มันเป็นไปไม่ได้...............

ก่อนที่หนูน้อยจะสลบและ...................นิทราไปตลอดกาล

มือหนาๆค่อยๆมารองรับร่างหนูนั่น........................ผมดกสามปอยที่อยู่เหนือศีรษะนั่น..............กับชุดเสื้อกล้ามสีดำ.............บ้า........บ้าน่า......เขาจะมองลงมาหรอ................เขาจะลงมาทำไมกัน...............ลงมาเพื่อช่วยคนที่เปรียบเสมือนกับหนูขี้ขลาดอย่างฉันน่ะหรอ................ทำไมกัน..............

ชายหนุ่มรีบว่ายทวนกระแสน้ำขึ้นไปบนเรือลำเล็ก...............ร่างนั้นสำลักน้ำเล็กน้อย...........แต่ก็ยังไม่ปล่อยหนูที่อยู่ในกำมือ.............ร่างเล็กๆที่เปียกชุ่ม....ค่อยๆหายใจอย่างช้าๆและเบาๆ......

ชายหนุ่มยิ้มเล็กน้อย...................ก่อนจะมองไปสิ่งที่เขาพึ่งช่วยมันเอาไว้............รอยยิ้มเล็กๆนั่น............เธออาจมองไม่เห็นมันก็จริง...................แต่เธอสำผัสได้ถึงความอบอุ่น และ อ่อนโยน .................ไม่คนไหนที่ให้ความรู้สึกแบบนี้ให้เธอ.................นอกจาก........

“แฮ่กๆๆไง.....เจ้าหนูน้อยจมน้ำหรอ”

คุณเร้ด.........................

ทำไมคุณถึงได้.......................

“แฮ่ก.......ฉันเองก็ไม่รู้หรอกว่า.........แฮ่กๆ.......มันเกิดอะไรขึ้น........ตอนแรกก็คิดว่าผีทะเลน่ะ..........แต่มันไม่ใช่......เสียงที่บ่นอุบอิบ..........ถึงคนรักอยู่ตลอดน่ะ.........แถมยังบอกอีกว่าจมน้ำอยู่”

พลังจิต.....................ใช่แน่ๆตอนที่ฉันจมน้ำอยู่.........รังสีพลังจิตของฉันแผ่ไปถึงคุณเร้ดได้เลยหรอเนี๊ยะ

แต่ที่ว่าบ่นเหมือนจากจากคนรักน่ะ......................มันก็คล้ายๆกับผีทะเลไม่ใช่หรอค่ะ.....................ถ้าเป็นยังงั้นทำไมถึงได้.........................

“ไม่รู้เหมือนกันน่ะ..............พอรู้ตัวอีกทีก็อยู่ในน้ำซะแล้ว..........เป็นเพราะอะไรน่ะ.............แกรู้ไหม…..อิอิ”

ฉะ........ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ

“เอาล่ะ......................ช่างเถอะ.........เอาเป็นว่าฉันจะเลี้ยงแกก็แล้วกันน่ะ”

หลังจากสนทนาเสร็จ..................ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้พูดอะไรก็ตามที........คุณเร้ดก็วางฉันไว้บนหัว.....ก่อนที่จะออกแรงปีนเชือก............

พอชั้นก้มลงไปในท้องทะเลนั่นอีกครั้ง................ไม่มีทาง........ฉันจะไม่ลงไปอยู่ด้านล่างนั้นอีกต่อไปแล้ว............เป็นคนด้านล่างที่ไม่มีใครเห็นตัวตน.............ฉันก็ขอเป็นคนที่อยู่ด้านบนแล้วไม่มีใครสนใจเลยจะดีกว่า............

พอขึ้นมาถึงบนเรือ...................คุณก็พาฉันไปยังที่ห้องนอน.........ถึงแม้ว่าฉันจะไม่อยู่............แต่เขากลับไม่ยอมนั่งบนเตียง..................ยังคงนั่งอยู่บนพื้นท้องเรือ.............ราวกับว่านั่นคือ....ที่ของฉัน....

“อะ.....อูย”

เสียงคำรามโอดโอยตั้งแต่เมื้อกี้แล้ว..........เกิดอะไรขึ้นน่ะ

แปะ!

เสียงเหมือนกับน้ำฝนกระทบกับพื้น................แต่มันไม่ใช่..........โลหิตสีแดงเข้มค่อยๆไหลจากบ่าของชายหนุ่ม.......และดุเหมือนจะไม่มีทีท่าว่าจะหยุด.........ชายหนุ่มได้แต่นั่งทรมานอยู่กับบาดแผลนั่น........คงเป็นเพราะ........กระแสน้ำที่ไหลแรงขนาดนั้น.................การที่จะว่ายน้ำโดยไม่โดยสิ่งของที่ไหลมาตามกระแสนั่น.................มันยากยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทรอีก.........

เพราะ......ฉัน........อีกแล้วสิน่ะ.......นี่มันกี่ครั้งแล้ว.........นี้มันครั้งที่เท่าไรแล้ว............ยังจะปลอบอีกหรอว่า.......จะไม่ทำแล้ว ให้เขาบาดเจ็บ...........จะไม่มีอีกแล้ว..........คำสัญญาบ้าๆนั่น...........ฉันยังทำไมได้เลย

เลือดยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด....................รอยบาดแผดขนาดใหญ่................คงจะถูกไม้แหลมๆเสียบเข้าให้สิน่ะ.......ไว้นานๆอาจเป็นบาดทะยักก็ได้

แล้วเราล่ะ.....................นั่งทำอะไรอยู่ได้......................รู้ทั้งรู้ว่ามีอาการยังไง.........ยังจะให้เขานั่งรู้สีหน้าที่แบกความทุกข์นั่นอีกรึไง!!

ว่าเสร็จ.....หนูตัวน้อย...กระโดดออกจากอุ้มมือของชายหนุ่ม...........เดินดุ่มๆไปยัง

กล่องพยาบาล

อาจไม่มีใครรู้............ว่าเธอเตรียมยาของเธอไว้ในเสื้อ...........และแอบซ่อนไว้ใต้เตียงตลอดเวลา

ทันใดที่ชายหนุ่ม.......เห็นกล่องพยาบาล.....ก็รีบคลานมาทั้งๆที่มืออีกข้างกุมบาดแผล.......เจ้าหนูน้อย.....ค่อยๆใช้ฟันของมันให้เป็นประโยชน์ ค่อยใช้มันเพื่อแงะกล่องให้เปิดออก..................ทันทีที่กล่องถูกเปิดออก....ชายหนุ่มไม่รอช้า..........รีบขวดเบต้าดีนขึ้นมาทันที

หมับ

แต่ทว่า.............เจ้าหนูตัวน้อยๆกลับใช้ฟันกัดก้นขวดไว้ ไม่ให้ไป

ก่อนจะใช้ฟันกัดผ้าบางๆสีขาว ให้แทน

“ทำไม....................ฉันให้ฉันเช็ดแผลก่อนอย่างนั้นหรอ”

หนูน้อยไม่ตอบรีบคุ้ยหาของต่อ ชายหนุ่มได้แต่ทำหน้างงๆ ก่อนจะใช่ผ้านั้นเช็ดแผลเลือดอาบนั่น

ซักพัก..........เขาเห็นเจ้าหนูน้อยตัวเดิมกำลังปีนหลังเขาอยู่ ในปากนั่นคาบสำลีอันเล็กๆ ก่อนจะมีมาบริเวณบาดแผล ค่อยๆถูกสำลีที่อยู่ในปากช้าๆ สำลีที่ถูกชุ่มด้วยแอลกอฮอ ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกเย็นบ้าง...........แต่ก็ไม่คิดจะขัด................

ต่อมาเจ้าหนูน้อยก็กระโดดเข้าไปในกล่อง.................แล้วส่งขวดยาเบต้าดีนให้..................ถึงแม้ชายหนุ่มยัง งงๆไม่หาย แต่เข้าก็เทยานั่นลงบนแผล ต่อมาหนูน้อยตัวเดิม รีบปีนขึ้นมาบนลำตัวชายหนุ่ม ก่อนจะใช้ผ้าพันแผลที่อยู่ในปากพันรอบๆแขนที่เป็นบาดแผลก่อนจะใช้สกอตเทปติด ตรงรอยต่อ เป็นอันเสร็จ

ชายหนุ่มทำหน้า งงๆคูณ 3 กับความแสนรู้ของเจ้าหนูตัวนี้ มันคงเป็นเรื่องบังเอิญ.....................หรือ..........หนูที่ถูกฝึกว่าอย่างดี.แต่เขาก็ไม่เคยได้ยินเรื่องนั้น

พอเสร็จงาน เจ้าหนูน้อยสีเหลืองค่อยๆปันขึ้นไปบนฝ่ายมือ............ก่อนจะ หลับคาฝามือของชายหนุ่ม.............................

ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไร.......ได้แต่เฝ้ามองดูหนูที่เขาพึ่งช่วยมันมาอย่างเอนดู............และงีบหลับไป.........

(Yellow fin)

(Green talk)

หลังจากที่พบบินขึ้นมาอยู่บนฟ้านี้ได้สักพัก ฟ้าที่มืดมิด ทำท่าว่าฝนจะตก หลายๆคนอาจสงสัยอยู่ ว่า ทำไมผมถึงไม่รีบร้อนไปตามคนมาช่วย หนู หมา แมว ที่อยู่บนเรือนั้น ทำไมผมต้องช่วยด้วยล่ะ ถ้าผมช่วยแล้วเรื่องมันจะสนุกแบบนี้ไหม -_,-

แปะ!

เสียงหยดน้ำกระทบกระพื้นเรือ นั่นเป็นสัญญาณเตือนภัยสำหรับนกทุกตัว......................

ฝนตก…………….

แปะ.....แปะแปะ......แปะแปะแปะแปะแปะแปะแปะ

นกแก้วสีเขียวมรกตร่อนลงมาจากฟากฟ้าอย่างสวยงาม.................แต่นั่น มันไม่ดีมากนั้น  การที่นกอยู่บนพื้นเป็นสัญญาณอันตรายอับดับ 1 เขารู้ดี แต่ถ้าหากเขาอยู่ข้างนอกก็อาจยำแย่กว่านี้.................

อับดับ 1  ที่ซ่อน

นกแก้วสีเขียว ค่อยๆเดินอย่างกระโดกกระเดกไม่มา เป็นเพราะเขาอาจไม่ชิน แต่เดี๋ยวก็คงจะชินไปเอง  ที่แรกที่เขาเดินไป คือ ห้องครัว แต่ทว่า................

ของที่ถูกจุกเข้าไปโดยไม่มีการจัดระเบียบ จนทะลักออกมาด้านนอก(?) จนผมไม่สามารถอธิบายได้เลยว่า............นี้มันห้องครัว................... รึอะไร

ถัดไปนั้น คือ ห้องน้ำ

หือ..ฮือ.....น้ำท่วม รึยังไง ผมก็ไม่ทราบ แต่ที่ผมทราบ.............. ไม่งาน (ไม่ work)

“กรื๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”

เสียงกรื๊ดที่มีค่ามากกว่า 200 ร้อย เดซิเบลออกมาจากห้องๆหนึ่ง โดยที่ผมไม่ต้องอธิบายเลยว่า เจ้าของเสียง

คือใคร

“อีตาบ้า!!! กรีน!!!!”

แล้ว.......โดนด่าสะงั้น -  -*

“ฉัน!อุสา ให้นายตามไปเร่งพวกนั้น แต่ทำไมไม่กลับมาอีกหา!!!”

นี้ คิดไว้ร่วงหน้าแล้วใช่ไหมเนี๊ยะ เจ๊!

“แล้วฉันเป็นวัยรุ่นตอนโตด้วย สารอาหารไม่ครบโฮโมนเพศหญิงฉันก็ไม่ทำงานสิย่ะ T[ ]T”

ยังตอนโตได้อีก - - นั้นรึสาเหตุหลัก

เสียงที่ดูเหมือนจะหน้ารำคาญ ก็ถูกปล่อยออกมาเป็นทอนาโดเสียงยักไปซะแล้วสิเนี๊ยะ ใจจริงผมก็ไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบนี้หรอกน่า อย่ามาโทษผมคนเดียวสิเฟ้ย!!!

เสียงบ่นก็ยังไม่หยุด เหมือนคนบ้าพูดคนเดียวนั้นแหละ ว่าจะว่าไป ไอห้องข้างๆมันหูหนวกรึไงฟ่ะ เสียงดังซะขนาดนั้น

ตอกๆ

เสียงส้นสูงที่ดังมาตั้งแต่วินาทีแรก เป็นสัญญาไฟแดง ด่วนจื๊ด ให้ผมรีบโกยเถอะโยมทันดี แต่ก็น่ะ ไอ..........เท้า 2 ข้างของผมเนี๊ยะ หัดเชื่อฟังเจ้าของบ้างเส้ย!!! บอกให้ไปซ้าย เอียงไปขวา บอกให้ไปขวา มันก็เอียงไปซ้าย  นี้สรุปแกยังเป็นเท้าฉันอยู่รึเปล่าเนี๊ยะ!!!!!!!

“เอ๊ะ!!!”

Ship หายแล้วไงและ ถ้าฉันถูกจับเป็นเพราะแกรู้ไหม ไอเท้าบ้า!!!!

“นะ......นก!!!!!  กรื๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”

ไม่เคยเห็นนกรึไงหา!!!! ยัยบ้า! นกมันก็มีหูน่ะเฟ้ย!!  กรื๊ด ซะเหมือนผีตายโหงอย่างงั้นแหละ บ้าที่สุด คนกำลังใช่สมองคำนวณอัตราการเดินอยู่เห็นไมเนี๊ยะ

หลังงจากที่ช็อกไปสัก 1-3 วิ หญิงก็กลับมาดูนกตัวน้อย ? สีเขียวมรกต ที่เดินกระโดกกระเดก ยังกับขี้เมาแถวๆ 4 แยก(เขี้ยว) นั่นมันไม่ใช่ความผิดของเธอที่จะหัวเหราะ  เพราะถ้าใครมาเจอมันคงจะจับไปโชว์งานวัดแล้ว (มั้ง)

“ฮุ......ฮะ...55555555  ดะ....ดู แกเดินซิ ทำไมมันกระโงกกระเงกอย่างนั้นล้า 555555”

พูดเสร็จ หญิงสาวกอดท้องหัวเราะอย่างสบายใจ กับท่าทางการเดินของนกตัวนั้น นี้คิดว่าผมจะไม่รำบากเลยหรอ? มาเป็นผมแทนไหมล่ะ ยัยบื้อ!!

“ยัย บื้อ”

???? เมื่อกี้

“เมื่อ......กี้........”

ฉันพูด

“ฉัน พูด”

ว้าก ฮ้ากกกกกกกกกกก ฉันผมพูดได้ ว้ากกกกกกกกกกก ก็ผมเป็นนกนี่นา - -* ทำไมจะพูดไม่ได้ แต่ที่รับไม่ได้คือ ไอน้ำเสียงกระแดกเหมือนเด็กฝึกพูด เมื่อกี้มันอะไร กันล่ะเนี๊ยะ

“5555555555 แกพูดได้ด้วย 55555555 เอ๊ พูดได้”

เออสิ

“เออ   สิ”

“หา?”

อืม

“อื้ม!”

“????”

อย่ามาทำหน้างง เป็นไก่ต้มน้ำปลาแบบนั้นสิ คิดว่าผมประหลาดมากนั้นหรอ แค่พูดได้นี่น่ะ

“นี่ น่ะ”

“กรื๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด แกพุดใด๋!!!!!!!!!”

ช้าไปแล้วจ้า หญิง - -*

“สุดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดย้อดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”

หา?

“หา?”

“ตอนแรกคิดว่าจะจับแกต้มน้ำปลาซักอีก ไม่ยักกะรู้ว่าพูดได้ด้วย โฮะๆๆๆๆ”

นั้นคือแผนในหัวของเธอใช่หรือไม่

“อ้าว ล่ะถ้าแกพูดได้ลองพูด..............ลองพูด.......คำว่า “บลูสุดสวยสิ” ^ ^”

บลูสุดสวย...................

“บลู๋ สุ้ด ซ้วย”

อันนั้นผมแกล้งครับ -_,-

“บลูสุดสวยย่ะ”

“บลู้ บลู๋ สุ๊ด ซ้วย ซ๋วย ย๊ะ”

อันนี้ก็แกล้งอีก ^ _, ^

“นี้แก ไอนกบ้า”

“บลู๊ บ๊า”

“ชั้นไม่ได้ให้แกพูด!!”

“ฉั๊น ม๊ะ ใด ให๊  บลู๊ พุ๋ด”

“โอ้ยๆๆๆๆๆๆๆ ไอนกบ้า ฉันจะจับแกมาต้มน้ำซะนี้”

“บลู๋ สู๊ด ซ้วย  O [ ] O”

“ต้าย “

แอ๊ด~~~

เหตุการณ์หยุดชั่วขณะ เมื่อได้ยินเสียงประตูห้องหนึ่งถูกเปิดออกมา เด็กหนุ่มในชุดนอนสีคราม ก้าวเท้าฉับๆๆออกมาอย่างรวดเร็ว.....

“พี่บลูคร้าบ อย่าส่งเสียงดังสิคร้าบ เดี๋ยว เมียวน้อยของผมก็ตื่นพอดีหรอก!!!>[ ]<”

รูบี้ที่ออกมาด้วยชุดนอนสีครามอราม พร้อมกับแมวน้อยที่กำลังซุกตัวอยู่ในอ้อมอกของชายหนุ่ม

ปัง!! โครม ตูมตาม เอี๊ยด!!!

“หยุด เดี๋ยวนี้น่ะ หมาน้อย!!!”

“โฮ่งๆๆๆๆๆๆๆๆ”

หญิงสาวที่วิ่งตามหมาน้อยที่กำลังโกยสุดชีวิต  ด้วยสาเหตุอะไรก็ช่างเถอะ มานกำลังมาทางฉันแล้วนี้เส้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

“หมานะ.....................กรื๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด นก!!!”

แล้วไอหมาที่คุณเธอวิ่งตามไม่แปลกกว่าหรอ

“โฮ่งงงงงง (พี่กรีน!)”

“หา!”

“โฮ่งๆๆๆๆๆ (พี่กรีนช่วยผมจากยัยนี้ที่เส้ย)”

“หา!!!”

หมาน้อยขนปุกปุยที่กำลังใช้ อุ้มเท้าน้อยๆของมันชี้ไปทางหญิงสาวที่กำลังตกใจกับ นก ไม่หาย ราวกับชี้ตัวผู้ต้องหายังไงอย่างนั้นแหละ - -*

อะไรอีกล่ะ เนี๊ยะ ฉันมันเป็นนกตัวน้อยตาเขียวๆ ที่กำลังถูกจับไปต้มน้ำปลา ตัวนี้ช่วยแกไม่ได้หรอก - -  

“แต่......เอ๊ะ!!..................หมาน้อย จะไปไหนอ่ะ!!!”

ไปให้ไกลจากเธอวไง - -

คงไม่ต้องตามว่าโกล์ดเป็นยังไง ดูจาดสีหน้าที่เหมือนไก่ถูกเชือด นั่นสิ - - หวังว่าผมคงจะไม่เป็นอย่างนั้นหรอกน่ะ T – T

แปะๆๆๆๆๆๆ

“เอ๊  ฝนตกหรอ........”

เป็นชั่วโมงแล้วเจ๊ ความรู้สึกเต่าจริงๆ

“................”

อะไรล่ะนั่น สีหน้าที่เหมือนยังไม่ถ่ายมา 5 ล้านปีนั่นน่ะ

“ใช่แล้ว!!!!! กางเกงขนหมีขั้วโลกใต้ของฉันตากอยู่นินา!!! กรื๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”

ขะ......ขนหมี หวังว่าหล่อนคงจะไม่ชอบขนนกหรอกน่ะ!!

ว่าเสร็จ เจ้าหล่อนก็ใส่เกียร์สุวานวิ่งไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้ฉันกับเท้าไม่รักดี 2 ข้างยืนอยู่

แปะๆๆ เสียงฝนที่กำลังกระหน่ำลงมาอย่าไม่หยุดหย่อน 

จะให้บอกหรือพูดตามตรง ผมเองก็ไม่เชื่อเรื่องพรมลิขิตอะไรนั่นหรอก  ความบังเอิญมากกว่า

ใช่

บังเอิญ

บังเอิญที่มันดันเกิดมาในวันฝนตกคือนี้

ตอนต่อไป

“เอาแหละ หมาน้อย เมียวน้อย เตรียมตัว!!!”

O [ ] O!!! O()O!!!!

อาบน้ำ!!!!

แงๆ โทดอย่างมหาโหดน่ะจ๊ะ ช่วงนี้สอบปลายภาค กลัวติดรอ เต็มที่แล้ว T^T

รอ เธอให้ฉันรอแล้วได้อะร้ายยยยยยยยยยยยยยยย