ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ฉันนี่แหละกัปตันบลู
เหล่าผู้ถือสมุดภาพทั้ง 10 คน มาถึงที่หมายพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
"นี่มันหมายความว่าไงนี่โกล์ด!!"เสียงของเด็กสาวคนหนึ่งดังขึ้นมา เด็กสาวนัยส์ตาสีฟ้าสดใส เธอใส่เสื้อโค้ดตัวเองมาด้วย คนไม่มีใครไม่รู้จักเธอ เพราะเธอ คือ ผู้จับ
"แปปนึ่งสิ!"ตามท้วงมาด้วยเสียงของเด็กหนุ่มอีกคน นัยส์ตาสีทองอรามของเขาแสดงถึงความหวั่นๆนิดๆ
ส่วนไม่ต้องถาม อีกฝาก คือการเปิดเวทีทะเลาะกนตามภาษา รูบี้ และ แซฟไฟร์ ส่วนอีกฝากที่ยืนดูเวทีการทะเลาะนั้นก็ คือ เร้ด เยลโล่ และกรีน
"โอย เกะกะจริงๆ 2 คนนี่!!!"ว่าแล้วก็ตามมาด้วยเสียงอา่รวาทของเอเมรัล
"นี่ถามจริง ถ้าไม่ทะเลาะกันสักวันหนึ่งจะเป็นไรไหม"
"เป็น !/เป็นย่ะ!"
คริสที่เข้าใจเอเมรัลอยู่คนเดียวค่อยๆถอนหายใจออกมาเบาๆ สงสัยว่า เธอคงต้องฉายาเอเมรัลว่า ผู้ห้าม แล้วละมั้ง
ตึกๆๆๆ
เสียงย่ำฝีเท้าของใครบางคนกำลังวิ่งมา หมวกสีดำที่ปกปิดใบหน้าอยู่นั่นค่อยๆถูกถอดออก ก่อนที่จะ
"อ้าว hi ทุกคนรอนานกันไหมเอย~~"เสียงที่แหลมปี๊ดถูกทักมาแต่ไกล ใช่คงเป็นใครไม่ได้ นอกจาก บลู
"โห เจ๊มาช้าจริงไปทำอะไรมานิ"โกล์ดรีบท้วงขึ้นมาทันที
"หนวกหูน่า ไป!ออกเดินทางกัน"
"หา!!!!"เสียง หา ของทุกคนดังขึ้น
"เอ้า ไปเร็วเข้าสิ"บลูก็ยังยืนยันคำเดิม
"เดี๋ยวก่อนสิ นี่มันหมายความว่ายังไง"
(เออ ถึงตอนนี้ คนที่เเต่งไม่ใช้ไอณมนแล้วน่ะ เราชื่อนะโม เพื่อนมันเองแหละ มันถูกแม่ใช้ให้ทำการบ้านอยู่ รู้สึกว่าแต่งลวกมากๆ - -*)
หญิงสาวไม่ตอบ มือข้างขวาพยายามรื้อหาของที่อยู่ในกระเป๋าสะพานสีน้ำตาลเข้ม สิ่งที่หยิบออกมานั่น มันไม่ใช่ นาฬิกา และ ไม่ใช่เข็มทิศในเวลาเดียวกัน กรอบสีทองที่ถูกปัดฝุ่นออกเรียบร้อย หน้าปัดสีขาวสะอาด แต่ที่เป็นที่น่าสังเกตที่สุด คงจะหนีไม่รอดเข็มทั้งสองเข็มนั่น เข็มที่หยุดนิ่ง ทั้งสองเข็มชี้ไปทางเดียวกัน มันไม่ใช่นาฬิกาแน่ เพราะมันไม่มีตัวเลขบอกเวลา และมันก็ไม่ใช่เข็มทิศเช่นเดียวกัน ไม่มีการบอกใดๆ มีแต่หน้าปัดสีขาวสะอาดเท่านั่น
หญิงสาวออกแรงโยนมัน โดยไม่ระบุคนรับ
"เห้ย!!จะทำอะไรน่ะ เจ๊!!"โกล์ดถึงกับดิ้นไม่เป็นจังหวะ เพราะว่าเข็มทิศที่บลูพึ่งโยนมันกำลังพุ่งมาหาตัวเขา
ตุบ
ทุกคนหยุดสังเกตเหตุการไม่เว้นแต่รูบี้กับแซฟไฟร์ เข็มิศที่อยู่ในมือของโกล์ด เข็มหนึ่งค่อยๆหมุน....และหมุน ในที่สุดมันก็หมุนเร็วมากจนไม่มีใครมองทัน แต่กลับกันอีกเข็มหนึ่งกับนิ่งสนิท ไม่มีการเคลื่อนไหว ต่างกับเข็มหนึ่งที่หมึนติ้วยังกับพายุ
กึก
สิ้นสุดเสียง เข็มที่หมุนเป็นพายุค่อยๆสงบลง และตำแหน่งที่มันหยุดลง .....ก็คือ.....ตำแหน่งของเข็มที่หยุดนิ่งมาเป็นเวลานานแล้ว ทุกคนต่างกำลังหัวหมุนกับเหตุการที่เกิดขึ้น จนกระทั่งมีเสียงหนึ่งเสียงแทรกขึ้นมาจากความวุ่นวาย
"One needle will point to your needs."
But another one needle point. To end your
Island of Death.
"เข็มหนึ่งจะชี้ไปตามความต้องการของคุณ แต่ อีกเข็มหนึ่งจะชี้ไปทางจุดจบของคุณ เกาะมรณะ "เสีงของกรีนค่อยๆดังขึ้นตามมา
เขากำลังตั้งอุบอิบเหมือนคิดอะไรบางอย่าง
"เก่งนี้ แต่มันไม่ใช่เกิดขึ้นกับคนเดียวหรอกน่ะ"เสียงองจอมมายาค่อยๆดังขึ้นมาสมทบ ก่อนที่จะค่อยเดินไปกาโกล์ดที่กำลังยืนอึ้งอยู่กับเหตุการณ์ดังกล่าว แล้วเอานาฤฺกานั่นกลับคืนมา
"เอ้า ถือมันสิรูบี้"บลูค่อยส่งไอนาฬิกา(ถึงจะไม่ใช้ก็เถอะ)เรือนนั่นให้รูบี้
ใช่ มันเป็นอย่างที่บลูพูดไม่ผิด เกิดปรากฏการณ์เดียวกันกับโกล์ด
"โชคชะตาสิน่ะ....."กรีนที่นั่งสังเกตเหตุการณ์มาตั้งแต่เมื่อกี้ค่อยๆสรุปให้ฟังอย่างช้าๆ
"GET เร็วนี้นี่คุณชาย....."น้ำเสียงร่าเริงผสมกลั้วหัวเราะก็บลูค่อยๆดังขึ้น
"โชคชะตา...นี่แหละภารกิจของเราปีนี้!!!!"บลูตะโกนดังๆเพื่อให้ทุกคนรับทราบ
"....แล้วจะ...ให้เราทำ.....อะไร"เร้ดเองก็เคยบอกกับตัวเองว่า เขาไม่เคยเรื่องนี้ แต่ปรากฏการณ์ดังกล่าวได้เกิดขึ้นแล้ว จะให้ไม่เชื่อได้ยังไง
"ออก..ทะเล"
"โจรสลัด"
"สมบัติ"
"โชคชะตากำลังบอกให้พวกเราทำ....ถึงแม้ว่าที่สิ้นสุดนั้นจะมีอะไรเกิดขึ้นก็ตามที!!!!"บลูเริ่มแสดงความเป็นผู้นำของตัวเองออกมาที่ละนิดๆ...แต่..มันก็มากพอที่จะทำให้คนทั้งหมดรับฟังเธอ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ท่าเรือเมืองโฮเอ็น
"ทำพวกเราต้องมาโฮเอ็นด้วยแหละ "เสียงหอบผสมกับคำพูดของโกล์ดค่อยๆดังขึ้น มันก็จริงอยู่หรอก พวกเขาเดินทางมา 3 วัน 3 คืนแล้ว พึ่งมาถึงที่โฮเอ็นเอง
"เข็มทิศมันชี้มาทางนี้"นั่นเป็น...คำตอบที่สั้นที่สุดของบลู เอาหัวกรีนเป็นพยาน
"แล้วจะไปต่อยัง แหละ ที่เห็นนี้ก็ทะเลหมดแล้ว"คริสที่ทำท่าทางจะแสดงของความหงุดงิดเต็มที
"เรือสิ"
"ที่ไหนแหละ....เรือนั่นน่ะ เธอจะเอามาจากไหน"กรีนรีบตามมาด้วยคำถามทันที
"ช่างฉันเถอะน่า....ก่อนอื่นพวกนายเอาโปเกมอนไปรักษาก็ไป๋!!!เดียวเราต้องออกเดินทางยาวอีก"บลูรีบลากกรีนที่กำลังยืนรอคำตอบอยู่นั่นมาที่โปเกมอนเซ็นเตอร์
------------------------------------------------------------
"เอ้า ฝากโปเกมอนก่อนสิ "
"เออ รู้แล้วน่า"คำตอบห้วนๆของกรีนค่อยๆขึ้นอีกครั้ง
"พี่ครับ!!โปเกมอนของผม ต้องดูแลเป็นอย่างดีน่ะครับ!!!อย่างดีน่ะครับ!!!"เสียงของรูบี้ที่ทำท่าเหมือนจะอารวาทกับพนักงานทำให้พวกเร้ดต้องลากรูบี้ออกมาก่อน
"หาเรื่องอีกแล้วหรอ นายนี่ไม่ไหวจริงๆ"คำพูดกวนโอย ของแซฟไฟร์ดังขึ้น
"แล้วไง ถ้าพี่เขาทำอะไรกับ COCO NANA ZUZU MIMI RURU POPO ของฉันขึ้นมาแหละ!!!!! "
"เขาแค่รักษาเองนา!!!!!!"
"ไม่อย่างงั้นหรอกน่า หางตาขวาของฉันมันกระตุกมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว"
"มันก็แค่ลางน่า"
"ไม่"
"ใช่"
ปัญหาเริ่มเกิดขึ้น รูบี้กับแซฟไฟร์เริ่มหาเรื่องกันอีกแล้ว สงสัยพวกเร้ดคงต้องห้ามอีกตามเคย สภาพกำลังอลเวง แต่สังพักทุกคนต้องหยุดกับการกระทำทั้งหมด บลูที่วิ่งสวนมาตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รุ แต่คำสุดท้ายที่พวกเขาได้ิยินก็คืน
"วิ่ง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
หา มันเกิดอะไรขึ้น นั่นเป็นคำถามของทุกคน แต่ไม่มีเวลาแล้ว เพราะว่า ตอนนี้ไม่รู้ตำรวจเจ้าไหนวิ่งตามมาแล้วโว้ย!!!!
ตำรวจนับ 20 คนวิ่งกรูมาแต่ไหนไม่รู้ แต่ละคนนี้อาวุธโคตรเบาเลยแหละ อาก้า บาซูก้า ทั้งน้าน ตายหอง!!!!!
พวกเราไม่รู้ว่าวิ่งกันมาถึงจุดไหนแล้ว เพราะมัวแต่วิ่งตามบลูมาอยู่ แต่ไม่ทันไร พวกเขาก็ได้ยินสัญญาณเตือนบางอย่างอีกแล้ว
"โดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
หาอะไรน่ะ น่ะคือคำถามของคนที่วิ่งหลังสุด ก่อนที่จะ
เบิ้ม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ระเบิดขนาดเล็กที่อยู่ในถังมะเขือเทศระเบิดพร้อมกันทั้งหมด นั่นคือความซวยของเอเมรัล กับ ซิลเวอร์ มี่วิ่งมาหลังสุด ระเบิลมะเขือเทศไม่เท่าไหร แต่ไอผงพริกไทยที่มันตามจากไหนฟร่ะ เอเมรัลอยากจะใช้รองเท้าตัวเองซัดหัวบลูจริง แต่ทำไงได้ ตำรวจนับ 20 คนต้องมานอนเลอะเป็นโจ๊กอยู่ช้างๆเขานี่น่ะ ตลกแหละ!! ส่วนพวกที่รอดก็รอดไปไม่คิดจะกลับมาเลยรึไงฟร่ะ ที่ยกมาทั้งหมดนั่นคือความคิดของเอเมรัล
ทั้งหมดวิ่งตามบลูไปอย่างไม่คิดชีวิต ค่อยกนะโดดข้ามฝั่งขึ้นไปบนเรือสำเภาขนาดใหญ่ แต่นั้นแหละคือ ปัญหา เยลโล่ที่ตัวเล็กเกินขนาดคงจะไม่ถึงแน่
หมับ
ความรู้สึกค่อยเก็นขึ้นที่สะโพกข้างขวาของเธอ ก่อนที่จะลอยขึ้นไปบนเรืออย่างปลอดภัย ใช่คนที่พาเธอขึ้นมาบนเรือนั่นเป็นใครไม่ได้นอกจาก เร้ด
"แฮ่กๆๆ เกีอบจะตายไปแล้วไหมล่ะ แฮ่ก"เน้ดค่อยๆคลายมือของตัวเองออกจากสะโพกของเยลโล่อย่างช้าๆ
เยลโล่ที่กลัวจนพูดไม่เป็นคำ ได้แต่ขอบคุณเร้ดอย่างช้าๆ เธอค่อยๆก้มลงไปดูในท้งทะเลที่เธอกระโดดขึ้นมา มันสูงราว 2 เมตร นี่ยังไม่คิดขนาดของน้ำทะเล มันจะลึกขนาดไหน
"โกล์ดรีบตัดเชือกจากเสานั่นสิ!!!!"เสียงคำสั่งของบลูค่อยดังขึ้น
โกล์ดเลยรีบหยิบเชเปียร์ (ดายของโจรสลัด) ออกแรงขว้างออกไป เชเปียร์ที่ถูกขว้างออกไปเกินแรงเหวี่ยงทำให้หมุนแล้วไปตัดเชือกได้อยากพอดี
"กรีนดึงสมอเรือเส้ย!!!!'บลูเริ่มหัวเสียเมื่อรู้ว่ามีตำรวจตามพวกเขามาอีก
คึกๆๆๆๆ
เร้ดรู้หน้าที่รีบไปที่เสาหลักก่อนจะเรียกแซฟไฟให้ไปกางใบเรือออก เป็นจังหวะดีที่ลมพัดออกทะเลทำให้เรือสำเภาลำนี่แล่นไปได้
ตุบ!!!
ทุกคนค่อยๆนั่งลงด้วยความเหนื่อย จู่ๆก็เกิดคำถามฉุดคิดขึ้นมาจากคริส
"ว่าแต่....มีเรือแล้ว.....แล้วกัปตันแหละใคร"
"ใช่ๆกัปตันต้องเป็นเร้ดอยู่แล้ว"โกล์ดรีบสวนกลับทันที
"ใครบอกแหละ.......คนที่ไม่รู้เรื่องเรืออย่างนั้นจะเป็นกัปตันได้ยัง"บลูท่เดินมาด้วยควมเหนื่อยพูดขึ้นมาอย่างลอย
"แล้วใครแหละ"
"หึ......................ก็ฉันนี่ไง กัปตันบลู!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"บลูถึงกับยิ้มแฉ่งให้กับลูกเรือของตนเอง
"ว่าไงน่ะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!'เสียงทุกคนดังขึ้นโดยมิได้นัดหมาย
--------------------------------------------------------------------------------------------
"เห้ย!!โปเกบอลพวกเราแหละ"
"ไม่มี!!!พวกเราฝากไว้ที่โปเกมอนเซ็นเตอร์!!!!!!!!!!!!!!!!!"
อลเวงผู้ถือสมุดภาพโปเกมอนกลับไม่มีโปเกมอน
ช่วงนี่ณมนไม่ได้แต่งแต่เราจะแต่งเอง ok
"นี่มันหมายความว่าไงนี่โกล์ด!!"เสียงของเด็กสาวคนหนึ่งดังขึ้นมา เด็กสาวนัยส์ตาสีฟ้าสดใส เธอใส่เสื้อโค้ดตัวเองมาด้วย คนไม่มีใครไม่รู้จักเธอ เพราะเธอ คือ ผู้จับ
"แปปนึ่งสิ!"ตามท้วงมาด้วยเสียงของเด็กหนุ่มอีกคน นัยส์ตาสีทองอรามของเขาแสดงถึงความหวั่นๆนิดๆ
ส่วนไม่ต้องถาม อีกฝาก คือการเปิดเวทีทะเลาะกนตามภาษา รูบี้ และ แซฟไฟร์ ส่วนอีกฝากที่ยืนดูเวทีการทะเลาะนั้นก็ คือ เร้ด เยลโล่ และกรีน
"โอย เกะกะจริงๆ 2 คนนี่!!!"ว่าแล้วก็ตามมาด้วยเสียงอา่รวาทของเอเมรัล
"นี่ถามจริง ถ้าไม่ทะเลาะกันสักวันหนึ่งจะเป็นไรไหม"
"เป็น !/เป็นย่ะ!"
คริสที่เข้าใจเอเมรัลอยู่คนเดียวค่อยๆถอนหายใจออกมาเบาๆ สงสัยว่า เธอคงต้องฉายาเอเมรัลว่า ผู้ห้าม แล้วละมั้ง
ตึกๆๆๆ
เสียงย่ำฝีเท้าของใครบางคนกำลังวิ่งมา หมวกสีดำที่ปกปิดใบหน้าอยู่นั่นค่อยๆถูกถอดออก ก่อนที่จะ
"อ้าว hi ทุกคนรอนานกันไหมเอย~~"เสียงที่แหลมปี๊ดถูกทักมาแต่ไกล ใช่คงเป็นใครไม่ได้ นอกจาก บลู
"โห เจ๊มาช้าจริงไปทำอะไรมานิ"โกล์ดรีบท้วงขึ้นมาทันที
"หนวกหูน่า ไป!ออกเดินทางกัน"
"หา!!!!"เสียง หา ของทุกคนดังขึ้น
"เอ้า ไปเร็วเข้าสิ"บลูก็ยังยืนยันคำเดิม
"เดี๋ยวก่อนสิ นี่มันหมายความว่ายังไง"
(เออ ถึงตอนนี้ คนที่เเต่งไม่ใช้ไอณมนแล้วน่ะ เราชื่อนะโม เพื่อนมันเองแหละ มันถูกแม่ใช้ให้ทำการบ้านอยู่ รู้สึกว่าแต่งลวกมากๆ - -*)
หญิงสาวไม่ตอบ มือข้างขวาพยายามรื้อหาของที่อยู่ในกระเป๋าสะพานสีน้ำตาลเข้ม สิ่งที่หยิบออกมานั่น มันไม่ใช่ นาฬิกา และ ไม่ใช่เข็มทิศในเวลาเดียวกัน กรอบสีทองที่ถูกปัดฝุ่นออกเรียบร้อย หน้าปัดสีขาวสะอาด แต่ที่เป็นที่น่าสังเกตที่สุด คงจะหนีไม่รอดเข็มทั้งสองเข็มนั่น เข็มที่หยุดนิ่ง ทั้งสองเข็มชี้ไปทางเดียวกัน มันไม่ใช่นาฬิกาแน่ เพราะมันไม่มีตัวเลขบอกเวลา และมันก็ไม่ใช่เข็มทิศเช่นเดียวกัน ไม่มีการบอกใดๆ มีแต่หน้าปัดสีขาวสะอาดเท่านั่น
หญิงสาวออกแรงโยนมัน โดยไม่ระบุคนรับ
"เห้ย!!จะทำอะไรน่ะ เจ๊!!"โกล์ดถึงกับดิ้นไม่เป็นจังหวะ เพราะว่าเข็มทิศที่บลูพึ่งโยนมันกำลังพุ่งมาหาตัวเขา
ตุบ
ทุกคนหยุดสังเกตเหตุการไม่เว้นแต่รูบี้กับแซฟไฟร์ เข็มิศที่อยู่ในมือของโกล์ด เข็มหนึ่งค่อยๆหมุน....และหมุน ในที่สุดมันก็หมุนเร็วมากจนไม่มีใครมองทัน แต่กลับกันอีกเข็มหนึ่งกับนิ่งสนิท ไม่มีการเคลื่อนไหว ต่างกับเข็มหนึ่งที่หมึนติ้วยังกับพายุ
กึก
สิ้นสุดเสียง เข็มที่หมุนเป็นพายุค่อยๆสงบลง และตำแหน่งที่มันหยุดลง .....ก็คือ.....ตำแหน่งของเข็มที่หยุดนิ่งมาเป็นเวลานานแล้ว ทุกคนต่างกำลังหัวหมุนกับเหตุการที่เกิดขึ้น จนกระทั่งมีเสียงหนึ่งเสียงแทรกขึ้นมาจากความวุ่นวาย
"One needle will point to your needs."
But another one needle point. To end your
Island of Death.
"เข็มหนึ่งจะชี้ไปตามความต้องการของคุณ แต่ อีกเข็มหนึ่งจะชี้ไปทางจุดจบของคุณ เกาะมรณะ "เสีงของกรีนค่อยๆดังขึ้นตามมา
เขากำลังตั้งอุบอิบเหมือนคิดอะไรบางอย่าง
"เก่งนี้ แต่มันไม่ใช่เกิดขึ้นกับคนเดียวหรอกน่ะ"เสียงองจอมมายาค่อยๆดังขึ้นมาสมทบ ก่อนที่จะค่อยเดินไปกาโกล์ดที่กำลังยืนอึ้งอยู่กับเหตุการณ์ดังกล่าว แล้วเอานาฤฺกานั่นกลับคืนมา
"เอ้า ถือมันสิรูบี้"บลูค่อยส่งไอนาฬิกา(ถึงจะไม่ใช้ก็เถอะ)เรือนนั่นให้รูบี้
ใช่ มันเป็นอย่างที่บลูพูดไม่ผิด เกิดปรากฏการณ์เดียวกันกับโกล์ด
"โชคชะตาสิน่ะ....."กรีนที่นั่งสังเกตเหตุการณ์มาตั้งแต่เมื่อกี้ค่อยๆสรุปให้ฟังอย่างช้าๆ
"GET เร็วนี้นี่คุณชาย....."น้ำเสียงร่าเริงผสมกลั้วหัวเราะก็บลูค่อยๆดังขึ้น
"โชคชะตา...นี่แหละภารกิจของเราปีนี้!!!!"บลูตะโกนดังๆเพื่อให้ทุกคนรับทราบ
"....แล้วจะ...ให้เราทำ.....อะไร"เร้ดเองก็เคยบอกกับตัวเองว่า เขาไม่เคยเรื่องนี้ แต่ปรากฏการณ์ดังกล่าวได้เกิดขึ้นแล้ว จะให้ไม่เชื่อได้ยังไง
"ออก..ทะเล"
"โจรสลัด"
"สมบัติ"
"โชคชะตากำลังบอกให้พวกเราทำ....ถึงแม้ว่าที่สิ้นสุดนั้นจะมีอะไรเกิดขึ้นก็ตามที!!!!"บลูเริ่มแสดงความเป็นผู้นำของตัวเองออกมาที่ละนิดๆ...แต่..มันก็มากพอที่จะทำให้คนทั้งหมดรับฟังเธอ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ท่าเรือเมืองโฮเอ็น
"ทำพวกเราต้องมาโฮเอ็นด้วยแหละ "เสียงหอบผสมกับคำพูดของโกล์ดค่อยๆดังขึ้น มันก็จริงอยู่หรอก พวกเขาเดินทางมา 3 วัน 3 คืนแล้ว พึ่งมาถึงที่โฮเอ็นเอง
"เข็มทิศมันชี้มาทางนี้"นั่นเป็น...คำตอบที่สั้นที่สุดของบลู เอาหัวกรีนเป็นพยาน
"แล้วจะไปต่อยัง แหละ ที่เห็นนี้ก็ทะเลหมดแล้ว"คริสที่ทำท่าทางจะแสดงของความหงุดงิดเต็มที
"เรือสิ"
"ที่ไหนแหละ....เรือนั่นน่ะ เธอจะเอามาจากไหน"กรีนรีบตามมาด้วยคำถามทันที
"ช่างฉันเถอะน่า....ก่อนอื่นพวกนายเอาโปเกมอนไปรักษาก็ไป๋!!!เดียวเราต้องออกเดินทางยาวอีก"บลูรีบลากกรีนที่กำลังยืนรอคำตอบอยู่นั่นมาที่โปเกมอนเซ็นเตอร์
------------------------------------------------------------
"เอ้า ฝากโปเกมอนก่อนสิ "
"เออ รู้แล้วน่า"คำตอบห้วนๆของกรีนค่อยๆขึ้นอีกครั้ง
"พี่ครับ!!โปเกมอนของผม ต้องดูแลเป็นอย่างดีน่ะครับ!!!อย่างดีน่ะครับ!!!"เสียงของรูบี้ที่ทำท่าเหมือนจะอารวาทกับพนักงานทำให้พวกเร้ดต้องลากรูบี้ออกมาก่อน
"หาเรื่องอีกแล้วหรอ นายนี่ไม่ไหวจริงๆ"คำพูดกวนโอย ของแซฟไฟร์ดังขึ้น
"แล้วไง ถ้าพี่เขาทำอะไรกับ COCO NANA ZUZU MIMI RURU POPO ของฉันขึ้นมาแหละ!!!!! "
"เขาแค่รักษาเองนา!!!!!!"
"ไม่อย่างงั้นหรอกน่า หางตาขวาของฉันมันกระตุกมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว"
"มันก็แค่ลางน่า"
"ไม่"
"ใช่"
ปัญหาเริ่มเกิดขึ้น รูบี้กับแซฟไฟร์เริ่มหาเรื่องกันอีกแล้ว สงสัยพวกเร้ดคงต้องห้ามอีกตามเคย สภาพกำลังอลเวง แต่สังพักทุกคนต้องหยุดกับการกระทำทั้งหมด บลูที่วิ่งสวนมาตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รุ แต่คำสุดท้ายที่พวกเขาได้ิยินก็คืน
"วิ่ง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
หา มันเกิดอะไรขึ้น นั่นเป็นคำถามของทุกคน แต่ไม่มีเวลาแล้ว เพราะว่า ตอนนี้ไม่รู้ตำรวจเจ้าไหนวิ่งตามมาแล้วโว้ย!!!!
ตำรวจนับ 20 คนวิ่งกรูมาแต่ไหนไม่รู้ แต่ละคนนี้อาวุธโคตรเบาเลยแหละ อาก้า บาซูก้า ทั้งน้าน ตายหอง!!!!!
พวกเราไม่รู้ว่าวิ่งกันมาถึงจุดไหนแล้ว เพราะมัวแต่วิ่งตามบลูมาอยู่ แต่ไม่ทันไร พวกเขาก็ได้ยินสัญญาณเตือนบางอย่างอีกแล้ว
"โดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
หาอะไรน่ะ น่ะคือคำถามของคนที่วิ่งหลังสุด ก่อนที่จะ
เบิ้ม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ระเบิดขนาดเล็กที่อยู่ในถังมะเขือเทศระเบิดพร้อมกันทั้งหมด นั่นคือความซวยของเอเมรัล กับ ซิลเวอร์ มี่วิ่งมาหลังสุด ระเบิลมะเขือเทศไม่เท่าไหร แต่ไอผงพริกไทยที่มันตามจากไหนฟร่ะ เอเมรัลอยากจะใช้รองเท้าตัวเองซัดหัวบลูจริง แต่ทำไงได้ ตำรวจนับ 20 คนต้องมานอนเลอะเป็นโจ๊กอยู่ช้างๆเขานี่น่ะ ตลกแหละ!! ส่วนพวกที่รอดก็รอดไปไม่คิดจะกลับมาเลยรึไงฟร่ะ ที่ยกมาทั้งหมดนั่นคือความคิดของเอเมรัล
ทั้งหมดวิ่งตามบลูไปอย่างไม่คิดชีวิต ค่อยกนะโดดข้ามฝั่งขึ้นไปบนเรือสำเภาขนาดใหญ่ แต่นั้นแหละคือ ปัญหา เยลโล่ที่ตัวเล็กเกินขนาดคงจะไม่ถึงแน่
หมับ
ความรู้สึกค่อยเก็นขึ้นที่สะโพกข้างขวาของเธอ ก่อนที่จะลอยขึ้นไปบนเรืออย่างปลอดภัย ใช่คนที่พาเธอขึ้นมาบนเรือนั่นเป็นใครไม่ได้นอกจาก เร้ด
"แฮ่กๆๆ เกีอบจะตายไปแล้วไหมล่ะ แฮ่ก"เน้ดค่อยๆคลายมือของตัวเองออกจากสะโพกของเยลโล่อย่างช้าๆ
เยลโล่ที่กลัวจนพูดไม่เป็นคำ ได้แต่ขอบคุณเร้ดอย่างช้าๆ เธอค่อยๆก้มลงไปดูในท้งทะเลที่เธอกระโดดขึ้นมา มันสูงราว 2 เมตร นี่ยังไม่คิดขนาดของน้ำทะเล มันจะลึกขนาดไหน
"โกล์ดรีบตัดเชือกจากเสานั่นสิ!!!!"เสียงคำสั่งของบลูค่อยดังขึ้น
โกล์ดเลยรีบหยิบเชเปียร์ (ดายของโจรสลัด) ออกแรงขว้างออกไป เชเปียร์ที่ถูกขว้างออกไปเกินแรงเหวี่ยงทำให้หมุนแล้วไปตัดเชือกได้อยากพอดี
"กรีนดึงสมอเรือเส้ย!!!!'บลูเริ่มหัวเสียเมื่อรู้ว่ามีตำรวจตามพวกเขามาอีก
คึกๆๆๆๆ
เร้ดรู้หน้าที่รีบไปที่เสาหลักก่อนจะเรียกแซฟไฟให้ไปกางใบเรือออก เป็นจังหวะดีที่ลมพัดออกทะเลทำให้เรือสำเภาลำนี่แล่นไปได้
ตุบ!!!
ทุกคนค่อยๆนั่งลงด้วยความเหนื่อย จู่ๆก็เกิดคำถามฉุดคิดขึ้นมาจากคริส
"ว่าแต่....มีเรือแล้ว.....แล้วกัปตันแหละใคร"
"ใช่ๆกัปตันต้องเป็นเร้ดอยู่แล้ว"โกล์ดรีบสวนกลับทันที
"ใครบอกแหละ.......คนที่ไม่รู้เรื่องเรืออย่างนั้นจะเป็นกัปตันได้ยัง"บลูท่เดินมาด้วยควมเหนื่อยพูดขึ้นมาอย่างลอย
"แล้วใครแหละ"
"หึ......................ก็ฉันนี่ไง กัปตันบลู!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"บลูถึงกับยิ้มแฉ่งให้กับลูกเรือของตนเอง
"ว่าไงน่ะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!'เสียงทุกคนดังขึ้นโดยมิได้นัดหมาย
--------------------------------------------------------------------------------------------
"เห้ย!!โปเกบอลพวกเราแหละ"
"ไม่มี!!!พวกเราฝากไว้ที่โปเกมอนเซ็นเตอร์!!!!!!!!!!!!!!!!!"
อลเวงผู้ถือสมุดภาพโปเกมอนกลับไม่มีโปเกมอน
ช่วงนี่ณมนไม่ได้แต่งแต่เราจะแต่งเอง ok
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น