สาวห้าวสุดเซ่อดันมาเจอกับยายสุดฮอต

ลำดับตอนที่ #3 : 3 เพื่อนใหม่กับอะไรที่ใหม่ๆ ^0^

ตอน 3 เพื่อนใหม่กับอะไรที่ใหม่ๆ

พอฉันเปิดเข้าห้องเรียนปั๊บ ยัยนารีก็รีบวิ่งรู่มาหาฉัน

"นี้ยองเฮ เป็นไงมั้งเมื่อวานนี้น่ะ^^" ยัยนี้ทำหน้าตื่นเต้นกระโดดไปมาถามฉัน

"ก็ไม่เป็นไงนิ พอถึงบ้านฉันกับเค้าก็แยกกัน"ฉันตอบด้วยท่าทีเฉยๆและก้มอ่านหนังสือต่อโดยไม่สนใจอะไร และยัยนั้นก็ยังจะเสริมอีก

"นี้ไม่มีแน่หรอ เธอลองคิดดีๆสิว่าเค้าน่ะ ออกจะดีขนาดนั้น หล่อก็หล่อนะ"

"หัวเทอคงคิดได้เท่านี้แหละ หลีไปไกลๆเลย"แล้วฉันก็พลักหัวยัยนั้นออก

กรี๊ง.... ออดวิชาแรกดังขึ้นพร้อมกับอาจารย์ใฝ่ใหญ่

"นี้พวกเทอนั่งกันดีๆหน่อยสิวันี้อาจารย์จะเนะนำนักเรียนใหม่ให้รุ้จักนะ"ยั้ยอาจารย์พร้ำไปเลือยๆแต่ไม่มีใครสนใจ แต่พอนักเรียนใหม่เข้ามาปี๊บ  [ที่งห้องเงียบ...เธอช่างเป็นผู้ ญ ที่น่าทะนุทะนอมจัง แก้มเธอแดงระเรื่อง หน้าใสๆของเธอกระทบกับแสดงแดด จนพวกผู้ชายในห้องส่งเสียงวีดว่าดเหมือนหมาป่า - -]

"เอ๊า! เงียบๆกันหน่อยสิพวกเทอไม่เกรงใจนักเรียนใหม่เลยหรือไงจ๊ะ- -^"

"หวาดีค่ะ ฉันชื่อ โบยองอา นะค่ะฝากตัวด้วยค่ะ" เทอช่างเหมือนตุ๊กตาเหลือเกิน อ๊ายยย ทำไมฉันไม่น่ารักอย่างเธอน้าาา

"วันนี้ใครอยากถามอะไร ก็ถามยองอาได้เลยนะจ๊ะครูให้ฟรีวิชาครูเลยจะเธอจะได้รู้จักกับเพื่อนในห้องให้ได้ทุกคน ^O^"เชอะยัยใฝ่ทำเป็นพูดทีกับนักเรียนคนอื่นๆนะด่าเอาๆ

"ยองอาจ๊ะ เธอไปนั่งข้างยองเฮนะ นี้!ยองเฮเธอพายองอาชม ร.ร ด้วยละ"

"เข้าใจแล้วค่ะ~" ขณะที่เธอกำลังจะเดินมานั้นเอง นารีเลยพูดขึ้น

"เดี๋ยวฉันไปด้วยนะ ฉันกลัวเธอจะไปทำอะไรเป๋อๆกับเด็กใหม่น่ะ ฮ่าๆ"

"- -…"

"เออรบกวนด้วยนะค่ะ ^^ "

ฉันพานักเรียนใหม่ที่ชื่อยองอาชม ร.ร กะยัยนารี ทำให้ฉันได้เพื่อนใหม่เป็นยองอา เธอเป็นคนที่เข้าใจอะไรง่ายมากเลยและก็น่ารักดีด้วยแต่เหมือนยัยนารีจะไม่ค่อยพูดอะไร เธอบอกว่าเธอเคยมีรักแรกอยู่ที่เมืองนี้แต่ว่าแม่เทอย้ายที่ทำงานทำให้เธอจึงต้องไปด้วย แต่ว่าพ่อเธอยังคงทำงานอยุ่นี้พอได้โอกาส จึงขอย้ายมาอยู่กับพ่อ

กรี๊งง!!

"งั้นวันนี้เราไปกินข้าวด้วยกันไหม" ฉันเอ่ยปากชวน

"เธอนี้รำรวยมากนักหรือไงฮะไปเที่ยวได้ทุกวัน" ยัยปากหมาเธอสิน้าที่ว่าไปเทียวได้ทุกวันน่ะยัยทุเรดด ><

"งั้นเธอก็ไม่ต้องไปฉันไปกับยองอา 2 คนก็ได้ -3-"

" - - ฉันจะไปด้วย "

หลังจากที่ทะเลอะกะยัยนารี ยองอาก็พูดแทรกขึ้น

"คือว่าเราต้องกลับไปช่วยแม่ย้ายของเข้าบ้านอะจ๊ะ ขอเป็นพรุ้งนี้ได้ไหม"

"เหอะ! เรื่องมากจิงๆ"น้ำเสียงกระแทก

"อื้อ ไว้วันหลังแล้วกันพรุ้งนี้ค่อยเจอกันนะ"

ฉันงงกับการกระทำของยารีมากๆปกติเธอไม่ใช่คนที่พูดแบบนี้เลย…แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ชอบยองอายังไงไม่รู้สิ

"นี้! นารีเทอทำไมไปทำอย่างงั้นฮะ อารมณ์เสียอะไรน่ะ"

"ฉันไม่ถูกชะตากับยัยนั้นเลย"

"เอาเถอะจะไปกินไหนกันเนี้ยตกลง"

"ฉันอยากกินอะไรที่เป็นเส้นๆ"

พอมาถึงในร้าน เราก็ดูเมนูอาหารและพอฉันเปิดเมนูปุ๊บก็ได้ยินเสียงผู้ ญ โต๊ะข้างๆพูดขึ้นมา

'เธอๆ นั้นใช่รึเปล่าน่ะ, ใช่อะไรไหนๆ, ก็นั้นไงฮอจุนน่ะเธอที่เค้าเรียนอยู่ แดวู น่ะ เค้าป๊อปมากเลยนะ,โห!!จิงดวยหล่อมากเลย'

พอประโยดสนทนานั้นจบ ฉันและนารีวางเมนูลงโต๊ะดัง พึบ! และเราสองคนก็หันหน้ามองกันก่อนที่จะรีบหันควับไปมองตามปลายเสียงนั้น Oo! นายงั้งนั้นมาได้ไงน่ะ…ไม่ร้ว่าเป็นเพราะอะไรฉันก็อยากให้เค้าเห็นนะ แต่ฉันดันหลบเค้าซะงั้นสิ แต่มันคงจะสายเกินไปเพราะไอ้เสียงเมนู เจ้าปัญหาคงจะส่งเสียงดังเกินไป- -…จึงทำให้คนทั้งร้านหันมองเป็นจุดเดียว

"อ้าวนั้นมันมันพวกยองเฮนิฮอจุน" ทำไมต้องพูดชื่อฉันด้วยนะ- - นายนั้นที่มั่วแต่ดูเมนูก็หันหน้ามามองฉันและนารี จากนั้นพวกนั้นก็เลยลุกขึ้นและมานั่งโต๊ะเดียวกับพวกเรา

"มาทำไมน่ะ…^^"ฉันพูดไปงั้นๆแหละก็ดูหน้าฉันสิเหมือนกับคำพูดที่ไหน><

"แต่ดูเหมือนว่าหน้าเทอจะไม่เป็นอย่างคำพูดนะ-8-"

"นี้มาได้ไงน่ะฮอยอน"ยัยนั้นไม่สนใจฉันเลย และสองคนนั้นก็เข้าสู่โลกส่วนตัวของตัวเอง เฮ้อ  ฉันควรจะดีใจกับเพื่อนที่มีแฟนใช่ไหมเนี้ย…

"เธอมาทำไรที่นี้น่ะคงไม่ได้ตามหาฉันอยู่ใช่ไหม?"นายคิดว่านายเป็นใครกันนะที่ฉันจะต้องตามหานาย นายมันช่างหลงตัวเองจิงๆ! ให้ตายสิ…

"นี้! ฉันถามอะไรก็ตอบสิไม่ได้ยินหรือไงยัยหูหนวก"

"กำลังสั่งอาหารอยู่ นายไม่เห็นหรือไง"

"นี้ ช่วยเรียกชื่อได้ไหม เรียกแต่นายๆๆอยู่นั้นแหละ"

"จะให้เรียกว่าไงละ คูณฮอจุนค่ะคุณฮอจุนขาหรือไง- -*"

"…พี่…ฮอ…จุน"

"ฮะ!ว่าไงนะ พี่งั้นหรอ? นายอายุเท่าไหร่กันเชียว"

"17"

"เรียกพี่สิ…"

"ฉันก็ 17ทำไมต้องเรียก" หว่าๆ><"นี้ฉันโกหกเค้าหน้าด้านๆเลยนิ

"เทอยัง16ฉันรู้- -"

ฉันแกล้งทำเป็นเปลียนเรื่อง

"นี้นารี!"ยัยนั้นย้ายโต๊ะไปตอนไหนไม่รุ้กับฮอยอน ให้ตายเถอะเพื่อนเรา…

"อะไรหรอ"

"มานั่งโต๊ะนี้สิฉันอยากกินของเทอด้วย"

เรากินข้าวกันซักครึ่ง ชม และฟังการสนทนาอันหวานเลี้ยนของยัยนารี = = ดูเทอช่างมีความสุข

และเราก็แยกย้ายกันกลับบ้าน…

ทางฝ่ายฮอจุน

ขณะที่กำลังจะเดินไปร้านก๋วยเตี๋ยวกัน ฮอยอนพูดขึ้น

"นายยังจำเพื่อนของนารีได้ไหม…ที่ชื่อ…"

"ยองเฮ"

"อะไรนี้นายสนใจเทอหรอ?"

"= = จะบ้าหรอ นั้นไม่ใช่สเป็กฉันเลย"

"ฮั่นแน่!"

"ทำไมฉันต้องไปสนยัยเบอะ ที่งี้เง้าชอบสะดุดโน้นสะดุดนี้ ชนโน้นชนนี้ด้วย"

ไอ้ฮอยอนทำหน้ายิ้มแบบล้อเลียนแล้วก็ชี้นิ้วไปๆมาๆ เฮ้ออ ยั้ยนั้นหรอ ใครจะไปเอา…

และพอฮอยอนพูดขึ้นว่า 'นั้นมันพวกยองเฮไม่ใช่หรอ' ฉันรีบหันขวับไปและใจมันก็บอกประมานว่าไปนั่งนั้นสิๆ(มันรู้สึกอยากแกล้งยังไงไม่รุ้เฮะ)