คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [Love alway no end] - บทนำ
บทนำ
ณ สนามเด็กเล่นโรงเรียนแสงตะวัน
“สายไหม เล่นวิ่งแข่งกันเถอะ การวิ่งน่ะ ทำให้ร่างกายแข็งแรงนะ!”
“ไม่เอา เดี๋ยวก็ล้มเป็นแผลอีกและวิ่งทีไรก็แพ้ทุกที”
“อยากวิ่งเร็วก็ต้องกินนมเยอะๆ กินนมยี่ห้อง Mน่ะ ทำให้วิ่งเร็วมากๆ เลยละนะ!”
“ค่าๆ วิ่งเร็วติดจรวดเลย” ว่าแล้วฉันก็มองไปที่เด็กผู้ชายที่เป็นเพื่อนร่วมห้อง ที่กำลังพับจรวดอยู่
“นี่ๆ สายไหม ไม่ไปวิ่งเล่นกับเขาหน่อยเหรอ?” เพื่อนสนิทฉันถาม
“ไม่เอา อยากอยู่ตรงนี้”
“อยากอยู่กับฉันละสิ ก็นะ ฉันมันHotหึๆ” เด็กผู้ชายที่เป็นเพื่อนสนิทของคนพับจรวดพูดขึ้น....อย่างไม่อย่างปาก = =
“ถ้าสายไหมรำคาญไอ้บ้านี่ เราไปวิ่งกันเถอะ” เพื่อนสนิทฉันพูดอย่างหน่ายๆ
“ไม่เอา” ฉันปฎิเสธ
“แล้วอย่ามาบ่นว่ารำคาญไอ้บ้านี่ให้ฉันฟังอีกละ” เพื่อนสนิทฉันส่งเสียงดุ จะว่าไปก็จริง...
“แกกกกก!!! นั้นน้องสายไหม!”
“เห้ย! จริงด้วย! สายไหมมมมม”
ฟอดดดดดดดดด!!!! (เสียงอย่างกะโฆษณาน้ำยาปรับผ้านุ่ม)
“พวกพี่ๆ อีกแล้วเหรอคะ?หนูบอกแล้วไงคะว่าอย่าเข้ามาอุ้มหนูแบบนี้ บอกให้หนูตั้งตัวหน่อย หนูตกใจ TT” ฉันเกาะไหล่คนที่อุ้มฉันอยู่ นั้นก็คือ พี่ๆ ที่อยู่ในระดับประถมแล้ว ส่วนตัวฉันอย่างอนุบาลค่ะ พวกพี่เขาชอบเข้ามาอุ้มอย่างนี้เสมอเลย ฉันตกใจหมดนะคะ! TT
“โอ๋ๆ พี่ขอโทษนะคะน้องสายไหม ก็พวกพี่นานๆ จะเห็นน้องที น้องน่ารักเหมือนตุ๊กตาแบบที่คนอื่นเขาพูดกันจริงๆ>W<” พี่อีกคนก็ดึงแก้มฉันเหมือนกับว่ามันเป็นขนมโมจิที่ไม่มีความรู้สึก ฉันเจ็บนะคะ! TT
“พี่ๆ วางสายไหมลงเถอะนะคะ สายไหมจะร้องไห้แล้ว” ลูกเกด เพื่อนสนิทของฉัน สะกิดขาของพี่ที่อุ้มฉันอยู่ ก่อนที่จะพูดแกมา นี่สินะ ที่เขาเรียกว่าเพื่อนแท้ TOT
“พี่ขอเล่นอีกซักนิดนะคะน้องลูกเกด นานๆ ที พี่จะได้พักก่อนเวลาแล้วเจอพวกหนู >W<”
“พวกป้าๆ น่ะ วางสายไหมลงเดี๋ยวนี้เลยนะ!อย่าหาว่าผมไม่เตือน!” เซฟ เด็กผู้ชายบ้าพลัง กอดอกพูดจาหยาบคายกับพี่ๆ ด้วยใบหน้าไม่พอใจ แต่ว่านะเซฟ! ความน่ากลัวมันอยู่ตรงไหน!? TT
“แกกกก!ดูไอ้เปี๊ยกนี่เรียกเราสิ มันเรียกเราว่าป้า เราหน้าแก่เหรอ?” ว่าแล้วพี่ที่หยิกแก้มฉันอยู่ก็ชักมือออกจากหน้าฉัน แล้วเอามือไปแนบแก้มตัวเอง
“หน้าจะแก่ยังไงมันเรื่องของพวกป้า วางสายไหมละเดี๋ยวนี้!”
“เซฟ พูดดีๆ หน่อย ถ้าพวกพี่เขาบอกครู เดี๋ยวพวกเราก็โดนดุหรอก” ต้นข้าวที่นั่งพับจรวดอยู่แถวๆ นั้น พูดห้ามเซฟ ทำได้ดีจริงๆ TOT
“ใช่!ขอโทษพวกพี่เดี๋ยวนี้เลยนะเซฟ ไม่งั้นเรื่องนี้ถึงครูฝ้ายนางมารแน่!” พี่ที่อุ้มฉันอยู่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ แต่เอ๋!!? ครูฝ้ายนางมาร! ถ้าครูรู้เข้า มีหวังการบ้านเยอะแน่เลย TT
“พอเถอะนะครับๆ อย่าทะเลาะกันๆ ขอโทษนะครับพี่ๆ ผมขอโทษแทนทุกคนเลย ฉะนั้นอย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกครูฝ้ายเลยนะครับ” ไออุ่นก้มหัวเชิงขอโทษพวกพี่ๆ จากที่พี่ๆ หงุดหงิดเล็กน้อย เมื่อเห็นไออุ่น เด็กผู้ชายที่ได้ชื่อว่าลูกคุณหนู ก็ถึงกับตาเป็นประกาย
“แกกกก!น้องคนนี้ใครอะ ไม่เห็นมีใครบอกเลยว่า มีเด็กผู้ชายน่ารักๆ แบบนี้ในโรงเรียนเราด้วย! โอเคค่ะหนุ่มน้อย พี่สาวไม่เอาเรื่องแล้วค่ะ” และแล้วพี่ที่อุ้มฉันอยู่ ก็วางฉันลง “หมดเวลาแล้วละ พี่ๆ ต้องไปแล้ว ไว้เล่นกันใหม่น๊า” พูดจบพี่ๆ ทั้งสองก็เดินออกจากสนามเด็กเล่นไป
สงบแล้วโลกนี้ TT
“ไอ้คุณหนูก้างปลา!!!แกจะไปขอโทษมันทำไม!!!” เซฟที่นิสัยนักเลงเริ่มต่อว่าไออุ่น
เหมือนฉันจะคิดผิด...โลกยังไม่สงบ....
“ก็มันเป็นเพราะเซฟพูดจาไม่ดีกับพี่เขานี่นา” ไออุ่นเริ่มต่อว่า
“ไอ้ก้างปลา!!!แกว่าฉันเรอะ!? ไอ้ต้น! แกบอกสิว่าฉันไม่ผิด!” เซฟหันไปทางต้นข้าว เชิงว่าให้ต้นข้าวเข้าข้างตนเอง
“อื้ม แกพูดจาไม่ดี” แต่เหมือนผลจะออกมาไม่เป็นแบบที่เซฟคิดน่ะนะ
“เห้ย!!!เราเพื่อนกันนะเว้ย!”
“นี่!พวกผู้ชายน่ะ! หยุดพูดกันได้แล้ว!” ลูกเกดที่เงียบไปพักใหญ่ๆ ก็ได้พูดออกมาซะที
“อย่ามาเสียงดังนะยัยลูกหมา!”
“ลูกเกดยะ! = =”
“ครั้งหน้านะ ไอ้ก้างปลา!ฉันจะช่วยสายไหมเอง!” เซฟ...นายพูดแบบนี้หลายรอบแล้ว
“ไม่เกี่ยวซะหน่อยว่าใครจะช่วย แค่สายไหมมีความสุข ผมก็ดีใจแล้ว ^^” ไออุ่นพูดพร้อมรอยยิ้มอันสดใสของเขา
“อย่ามาพระเอก!ฉันต้องช่วยได้มากกว่า เพราะว่าฉัน จะต้องดูแลสายไหม หลังจากเราแต่งงานกันไงละ!” เซฟ!!!! แล้วเราตกลงแต่งงานกันตอนไหน!!? =[]=
“ได้ไง?สายไหม โตขึ้นเราจะแต่งงานกันใช่ไหมครับ แต่งงานกับผมนะ ^^” ว่าแล้วไออุ่นก็เอามงกุฎดอกเข็มที่ทำให้ฉันทุกวันมาสวมให้ฉัน
“ไออุ่น อย่าเด็ดดอกไม้มาทำอะไรแบบนี้สิ เดี๋ยวพอนอนกลางวัน มันก็พัง แถมดอกไม้มันก็จะตายนะ”ฉันส่งสายตาดุๆ ไปทางไออุ่น
อ๊อดแอด อ๊อดแอด อ๊อดแอด อ๊อดแอด (นี่เสียงออดโรงเรียนจีๆนะ 555)
“ได้เวลานอนกลางวันแล้วละ ไปเถอะ” ต้นข้าวที่พับจรวดถือจรวดที่เขาพับเสร็จ และเดินไปทางตึกของห้องเรียน โดยที่ทุกคนก็เดินตามๆ กันไป
โดยไม่รู้ว่าหนึ่งในนั้น มีคนที่กำลังน้อยใจอยู่ไม่ใช่น้อย
ณ ห้องเรียน ในช่วงอนุบาลสอง เทอมสอง
“เอาละ นักเรียน ครูมีเรื่องจะแจ้งนิดหน่อยนะจ๊ะ” คุณครูประจำชั้นพูดด้วยรอยยิ้ม
“ค่าาา/ครับบบบ” เด็กๆ ทั้งหญิงและชาย ต่างตอบกับกันอย่างเจื้อยแจ้ว รวมถึงตัวฉันด้วย ถึงจะไม่รู้ว่าคุณครูพูดอะไรอยู่ เพราะฉันเอาแต่เหม่อมองไปที่ใครคนนึงก็เถอะ
“มีเพื่อนของเราคนนึง ย้ายบ้าน ทำให้เขาต้องย้ายโรงเรียน เขาจะไม่มาเรียนกับเราแล้วนะจ๊ะ” คำพูดของคุณครู ทำเอาเด็กๆ หลายๆ คนแตกตื่น
“ใครเหรอครับครู?”
“ครูคะ ใครจะไม่มาเรียนแล้วเหรอคะ?”
“ย้ายบ้านทำไมต้องไม่มาเรียนด้วยละคะ?”
ตอนนี้มีแต่เสียงเด็กๆ ส่งเสียงถามด้วยความสงสัยไร้เดียงสา ว่าคนที่จะไม่มาเรียนคนนั้นคือใคร ย้ายบ้านไปทำไม และอื่นๆ อีกมากมาย
“เอาละๆ ทุกคน เงียบๆ ก่อนๆ” คุณครูบอกนักเรียนที่ส่งเสียงดัง เป็นการรบกวนนักเรียนห้องอื่นๆ “สายไหม มาหาครูหน่อยสิ” ห๊ะ?ฉันเหรอ?
“มีอะไรเหรอคะ?” ฉันเดินไปหาคุณครู ด้วยความสงสัย
“เอาละ สายไหม ฟังนะ” คุณครูนั่งยองๆ ให้อยู่ระดับเดียวกับฉัน เหมือนกับว่า ไม่อยากให้เสียงที่พูดคุยกันไปถึงหูเพื่อนๆ ในห้อง “นี่คือจดหมายของเพื่อนคนนั้นฝากจดหมายนี่มาให้หนูจ๊ะ” คุณครูพูดพลางยื่นกระดาษสีขาวที่ถูกพับอยู่ให้ฉัน
เมื่อกางกระดาษใบนั้นออกมา ก็เห็นเป็นตัวอักษรภาษาไทย ที่ขนาดตัวอักษรนั้น เล็กๆ ใหญ่ๆ ไม่เท่ากัน สื่อถึงว่า คนเขียนนั้น อยู่ในขั้นฝึกเขียน.... แบบฉัน
แต่ถึงอย่างนั้น เมื่อฉันเห็นมัน ฉันก็ถึงกับนิ่งไปเลยทีเดียว...
“คุณครูค่า....”
“จ๊ะ?”
“หนู...”
“…?”
“หนูอ่านไม่ออกค่ะ....” ว่าแล้วฉันก็คืนกระดาษแผ่นนั้นให้กับคุณครู
“โถ...ครูก็นึกว่าอะไรเดี๋ยวครูจะอ่านในฟังนะจ๊ะ ในกระดาษนี้มันเขียนว่า..-“
“สายไหมมมมม พี่เลี้ยงจะเล่านิทานแล้วนะ” เสียงลูกเกดตะโกนเรียกฉันทำให้ฉันหันไปมอง ก็เห็นว่าเพื่อนๆ ทุกคน กำลังนั่งมองพี่เลี้ยงกันอย่างตื่นเต้น แสดงให้เห็นว่า ได้เวลานิทานแล้ว
“จะไปเดี๋ยวนี้แหละ! หนูไปฟังนิทานก่อนนะคะคุณครู” พูดจบฉันก็วิ่งไปนั่งฟังพี่เลี้ยงเล่านิทานกับเพื่อนๆ เหมือนอย่างเคย
... และนี่คือเรื่องที่เกิดขึ้นสมัยอนุบาล ...
------------------------------------------------------------------------------------------
จบไปกับบทนำนะคะ ฝากติชม และติดตามด้วยนะคะ ^^
ถ้ามีคำผิดหรืออะไร ขออภัยนะคะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ ^^
ความคิดเห็น