คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [Love alway no end] - บทที่ 2 ที่นั่ง
บทที่ 2
ที่นั่ง
“เซฟ!!!” ฉันชี้หน้าเซฟแล้วตะโกนชื่อเขาออกมา ใช่... ฉันจำเขาได้แล้ว
เซฟ เด็กผู้ชายที่เรียกได้เลยว่า นักเลงหัวโจก ตอนเด็กๆ ฉันโดนเขาตามตื้ออยู่บ่อยๆ เวลาพี่ๆ เข้ามาเล่นกับฉัน เขาดูไม่ชอบเท่าไหร่ แล้วก็ชอบไล่พี่ๆ พวกนั้นให้ไปไกลๆ คิดว่าตัวเองน่ากลัวมากๆ ทั้งๆที่เขา ดูไม่น่ากลัวเท่าไหร่เลย...
แถมเขายังชอบมโน ว่าฉันจะแต่งงานกับเขาอีกด้วย เหนื่อยใจจริงๆ …
“จำได้แล้วสินะ ฉันว่าแล้ว ว่าเธอคงไม่ลืมคนที่เธอจะแต่งงานด้วยหรอก ฮ่าๆๆๆ” เซฟหัวเราะลั่น นั้นไง....ฉันบอกแล้ว เขาชอบมโน...
ฉันจะแต่งงานกับต้นข้าวคนเดียวเท่านั้นยะ! >^<!!!!
“แกๆ นักเรียนใหม่เหมือนจะรู้จักกับสายไหมด้วยแหละ”
“เป็นคู่หมั้นกันแน่เลยอะแก ดูจากที่เซฟพูด”
“โห ว่าจะลองจีบซะหน่อย เซฟโดนคาบไปแล้ว TT”
บลาๆๆๆฮือฮา ๆ ซุบซิบ ๆ งุบงิบ ๆ
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับทุกคน!เซฟน่ะ เป็นแค่เพื่อนตอนเรียนอนุบาลของสายไหมนะครับ!” เด็กนักเรียนใหม่ที่มาจากอังกฤษตะโกนลั่นขึ้นมา ทำให้ทุกคนในห้องเงียบลง
เอ๊ะ!? เขารู้ได้ไง?
“ไอ้ก้างปลา!!!!แกกล้ามากนะที่พูดแบบนี้!”
“แล้วนี่นายจะหาเรื่องคนที่มาคุยกับฉันทุกคนเลยใช่ไหม?” ฉันบ่นเซฟเหมือนที่ทำเสมอตอนเด็กๆ “ขอบคุณนะที่ช่วยบอกทุกคนให้ ว่าแต่.... นายเป็นใครเหรอ?รู้ได้ยังไงว่าเซฟเป็นเพื่อนของฉันตอนไหน? แล้วนายรู้ชื่อฉันได้ยังไง?” ฉันขอบคุณเสร็จ ก็รัวคำถามใส่คนที่จะมานั่งตรงหน้าฉันอย่างไม่ยั้ง
“อ่า... จำเซฟไม่ได้ ก็ไม่แปลกหรอกมั้งที่จะจำผมไม่ได้^^”
“พูดงี้หมายความว่ายังไง?”บางที มันคงเป็นความผิดของฉันด้วยแหละที่ไม่ฟังเข้าแนะนำตัว… = =
“ผม ไออุ่น ไงครับ ^^”
“ไออุ่น...” ฉันทวนชื่อของเขาอีกครั้ง...
“...?”
“ไออุ่นไหนเหรอ?” ฉันไม่ยักจะจำเขาได้ = =
“...ฮ่าๆ นั้นสินะ ช่างเถอะ ^^” อุ่นเกาแก้มตัวเองเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆ ลดมือลง “จำไม่ได้ก็ไม่เป็นไรหรอก เอาเป็นว่า ผมชื่อไออุ่น ฝากตัวด้วยนะครับ ^^”
“อื้ม! เช่นกัน”
ช่างก็ช่าง เพราะไม่ว่าเขาจะเป็นใคร มันก็ไม่ทำให้ฉันหยุดมองเขาคนนั้นของฉันได้หรอก!
“เอาละ นักเรียนวันนี้เราจะยังไม่เรียนกัน วันแรกของการเปิดเทอม เราจะมาทำความรู้จักกับครูก่อน ครูชื่อวันวาน เรียก ครูวัน ก็ได้ ฝากตัวด้วยนะจ๊ะ” คุณครูแนะนำตัวหน้าห้อง “ครูมีประสบการณ์การสอนที่นี่มาเป็นเวลานับสิบปี” ดูจากหน้า ก็พอเดาได้ค่ะ.... “ซึ่งถ้าครูปล่อยนักเรียนให้นั่งตามใจตัวเองละก็ นักเรียนต้องคุยกับเพื่อนไม่เป็นอันเรียนแน่ๆ ฉะนั้น...” ครูวันพูดจบก็หยิบกล่องทรงลูกบาศก์สีทึบ ที่มีช่องกว้างพอประมาณอยู่ด้านบนกล่อง “นักเรียนจะต้องจับฉลากเลือกที่นั่งนะคะ ^____^” คุณครูวันยิ้มหวาน ก่อนจะวางกล่องนั้นลง “เนื่องด้วยนักเรียนชายกับหญิงของห้องเรา มีจำนวนเท่ากัน ครูเลยตัดสินใจ ให้นักเรียนชาย นั่งข้างนักเรียนหญิงนะคะ นักเรียนชายจับหมายเลขกล่องนี้ นั่งเขียนหญิงกล่องนี้นะจ๊ะ ^^” ว่าแล้วครูก็หยิบกล่องอีกใบที่รูปร่างคล้ายกันออกมาวาง
“แกกกก ฉันไม่อยากย้ายที่นั่งเลยอะ”
“ว้าวววว และแล้วเราก็จะได้นั่งข้างผู้หญิงซะที!
“แล้วฉันจะได้นั่งข้างใครละเนี้ย”
บลาๆๆๆฮือฮา ๆ ซุบซิบ ๆ งุบงิบ ๆ
“ถ้านักเรียนบ่นกันมากละก็...ครูจัดให้ก็ได้นะจ๊ะ ^^”
“...” ทุกอย่าง อยู่ในความสงบอย่างรวดเร็ว
“เอาละ เริ่มจับฉลากได้แล้ว”
การจับฉลากในห้องเรียน เริ่มต้นขึ้น และดำเนินต่อไปเรื่อยๆ โดยที่มีน้อยคน ที่จะเปิดฉลากดูว่าตนเองได้เลขอะไร
“เอาละ จับกันครบทุกคนแล้ว หาคู่ตัวเอง แล้วหาที่นั่งได้แล้ว อย่าเสียดังละ” ครูวันพูดจบ ก็หยิบเอกสารของครูเขาขึ้นมาอ่าน
“เธอเลขที่เท่าไหร่เหรอ?
“เลขที่ 5 น่ะ”
“เธอใช่เลขที่ 12 รึเปล่า?
บลาๆๆๆฮือฮา ๆ ซุบซิบ ๆ งุบงิบ ๆ
เพื่อนๆ ในห้องเรียนเริ่มตามหาเพื่อนที่ได้เลขเดียวกันกับตัวเอง
แต่ฉันยังไม่ได้เปิดฉลากดูเลย ก็มันไม่อยากเปลี่ยนที่นั่งอะ! TT
“ขอโทษนะ เธอได้เลข 7 รึเปล่า? - -” นั้นเสียงของต้นข้าวนี่! *O*
เสียงของเขา ทำให้ฉันหันไปมองโดยอัตโนมัติ ต้นข้าวได้เลข 7 ละ! *^*
“ขอโทษนะ ฉันได้เลข 3 น่ะ^^” เด็กผู้หญิงที่ต้นข้าวเดินเข้ามาถามเปิดฉลากใบเล็กๆ ในมือให้เขาดู
เขายังหาคู่ตัวเองไม่เจอ!!!
ฉันมองไปที่ฉลากในมือของตัวเอง...มันอาจจะเป็นฉันก็ได้ เพราะฉันก็เป็นผู้หญิงที่จับฉากคนละกล่องกับเขานี่ ทุกคนย่อมมีสิทธิเท่ากัน! ><
ว่าแล้ว ฉันก็ค่อยๆ เปิดฉลากที่ฉันจับได้ขึ้นมาดูอย่างช้าๆ...
7...7...7
และเมื่อฉันเปิดเลขนั้นดู.....
“10!!!!!” ฉันตะโกนเลขฉลากของฉันดังลั่น
“สายไหม เธอเสียดังเกินไปแล้ว ครูบอกให้เบาๆ ไง - - ”ครูวันละสายตาจากเอกสารและเงยหน้าขึ้นมามองจิกฉัน
“ขอโทษค่ะ...” ฉันโค้งตัวเล็กน้อยขอโทษครูวัน
กรี๊ดดดดดดด!!! ฉันไม่ได้เลข 7 ก็ไม่ได้นั่งข้างต้นข้าว แล้วฉันจะได้นั่งข้างใครละเนี้ย!? ตะกี้ตะโกนไปซะดังขนาดนั้น... เด็กผู้ชายที่ได้เลข 10 คงได้ยินแล้วละ...
“ไม่จริงน่ะ!ทำไมฉันไม่ได้นั่งข้างสายไหมละ!?” เมื่อฉันได้ยินชื่อของฉันอยู่ในประโยค ทำให้ฉันต้องหันไปมอง
ซึ่งเจ้าของเสียงนั้นก็คือเซฟ ... ขี้โวยวายจริง ...
ฉันเดินไปเดินมาหาคู่ของตัวเองซักพัก ทั้งๆ ที่ฉันน่ะจะเจอง่ายๆ เพราะประกาศเลขอออกไปซะดังขนาดนั้นแล้วแท้ๆ ทำไมเด็กผู้ชายเลขที่ 10 คนนั้น ถึงยังไม่เดินมาหาฉันซักที
“สายไหม ยังหาคู่ไม่เจออีกเหรอ? ลูกเกดถามฉันด้วยน้ำเสียงสงสัยเล็กน้อย
“ยังเลยอะ แล้วแกอะ”
“ฉันนั่งคู่กับมังกร ที่เป็นนักกีฬาน่ะ” ว่าแล้วเพื่อนสนิทของฉันก็ชี้ไปทางเด็กผู้ชายร่างสูงหุ่นนักกีฬาที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ที่เก้าอี้แถวๆ นั้น
“ไอ้บ้านั้นมันเป็นใครกัน ฉันจะต่อยมัน แล้วเอาฉลากที่นั่งมันมา” เซฟพูดก่อนจะค่อยๆ หักนิ้วมือทั้งห้า
....ฉันรู้สึกว่าเขาโหดขึ้นนิดนึงนะ...ฉันเห็นออร่าความโหดเบาๆ...
แค่เบาๆ...
“ฉันว่านายอย่าทำแบบนั้นเลย เดือดร้องเปล่าๆ แถมคู่นั่งของนายได้ยินคงไม่ดี” ฉันพูดบ่นเซฟอีกครั้ง
“ฉันไปถามครูแล้ว ครูบอกว่าคนที่ฉันนั่งด้วยไม่มา ในกล่องจับฉลากผู้หญิงเหลืออยู่หนึ่งใบสลับนิดสลับหน่อย ไม่รู้หรอกน่า”
“อ่า....งั้นเหรอ” รู้สึกโชคดีจัง ที่ฉันไม่ได้หยิบฉลากใบนั้น...
“เอาละนักเรียน นักเรียนโต๊ะที่ตรงกับเลขที่ที่ตรงกับฉลากที่ตัวเองจับได้ได้แล้ว” ครูวันพูดจบ นักเรียนทุกคนก็รีบไปนั่งที่ของตนเองทันที
ช่างเถอะ...ถ้าไม่ได้นั่งกับต้นข้าว นั่งกับใครก็เหมือนกันนั้นแหละ....
เมื่อฉันปลงได้แล้ว ฉันก็เดินตรงไปนั่งโต๊ะคู่ที่ 10
“เฮ้อ!ถ้าจะได้นั่งข้างหลังสายไหมก็เถอะ แต่ก็อยากนั่งข้างๆ มากกว่า” เซฟว่าแล้วก็เดินไปนั่งโต๊ะข้างหลังฉันฉันได้แต่ส่ายหน้าอย่าเซ็งๆ ก็จะค่อยๆ เท้าคางอย่างเหม่อลอย
...ทำไมฉันรู้สึกเหมือนกับว่า ชีวิตฉันจะไม่สงบสุข?...
“ขอโทษนะ นี่โต๊ะคู่ที่ 10 ใช่ไหม?” เสียงเด็กผู้ชายดังขึ้นข้างๆ ฉัน
“ใช่ค่ะ...!!!”ฉันหันไปมองเจ้าของเสียงก็ถึงกันตกใจ
“แกเองเรอะที่ได้ฉลากเลขที่ 10” เสียงเซฟโวยวายขึ้นดังเข้ามาให้หัวของฉัน..
ไม่รู้สึกแปลกใจเลยซักนิด....
“ฮ่าๆ ดีใจจังเลย ที่ได้นั่งข้างสายไหม ดีใจสุดๆ ไปเลยละ ^^” เด็กผู้ชายเจ้าของฉลากเลขที่ 10 ยิ้มอย่างมีความสุข ก่อนที่จะนั่งลงที่นั่งข้างๆ ฉัน
เขาคนนั้นไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกค่ะ...
เขาคือไออุ่น!
farry 1000%
ความคิดเห็น