SF{Yoona x Kris}Snsd Exo Collect

ลำดับตอนที่ #2 : Boyfriend Friend? (LuYoonSic) 90%

 

INTRO
Boyfriend Friend?
 

คุณคิดว่าการแอบชอบแฟนของเพื่อน..มันง่ายนักหรอ

รู้รึป่าวว่าฉันต้องทนเก็บทุกสิ่งทุกอย่างในใจไว้ไม่ให้หลุดลอยออกไป ฉันไม่กล้าพอที่จะบอกรักคุณ ขอร้องล่ะ กลับไปหาเธอเถอะ...

 

 

2 Years ago

"แก เห็นเด็กใหม่ในห้องเราป้ะ อย่างหล่อ อร๊ายย ฉันชอบอ่ะ ฮ่าๆๆ"

"โอ๊ยย คนนั้นของฉันนะสิก้า!!! ไม่รู้อ่ะ ฉันจองจองจอง !"

"ฉันได้ข่าวว่าแลกเปลี่ยนมาจากจีนนะ เรียนได้ก็อยู่ เรียนไม่ได้ก็กลับ"

"งั้นหรอ.. น่าจะอยู่..ได้ล่ะมั้งง ?"

 

 

 

 

 

@Seoul art high school 

 

"ลู่หาน กินนี่สิฉันทำมาเพื่อนายเลยนะ"ฉันนั่งมองเจสสิก้าเพื่อนรักที่กำลังป้อนข้าวกล่องเบนโตะให้ลู่หาน ฉันไม่รู้ว่าสองคนนั้นคบกันได้อย่างไร ในเมื่อท่าทีลู่หานมันแสดงออกมาตั้งแต่ต้นอยู่แล้วว่าไม่ได้ชอบสิก้ามาแต่น้อย ใช่! ฉันพูดเหมือนนางมารร้ายที่อยู่ในนิยายน้ำเน่า ฉันชอบลู่หาน และที่แน่ๆ ฉันไม่กล้าบอกเค้าหรอกนะ ข้าวกล่องนั่น ฉันเป็นคนทำ ลู่หานดูจะชอบมันมากๆ เพียงเพราะมันคือข้าวกล่องเบนโตะที่ทำเป็นรูปการ์ตูนริลัคคุมะ การ์ตูนตัวโปรดของฉัน ฉันไม่รู้ว่าเค้ารู้รึเปล่า.. ให้มันเป็นแบบนี้ต่อไปก็ไม่ได้เสียหายอะไรนี่นา อย่างน้อย ฉันก็ยังได้เป็นเพื่อนเขา เป็นเพื่อนสนิทเลยนะ เหอะๆ เอาล่ะ ฉันชื่อ อิมยุนอา อายุ18ปีบริบูรณ์ ฉันศึกษาอยู่ มัธยมปลายโซลอาร์ต ไฮสกูล มัธยมปลายที่ดีที่สุดในเกาหลีใต้ ปีนี้ ฉันก็อยู่เกรด12แล้ว ซึ่งถือว่าเป็นปีสุดท้าย ของชีวิตนักเรียนมัธยมปลายในเกาหลีใต้ ฉันไม่เคยมีความรัก ฉันไม่รู้ว่าการแอบชอบคือ..รักแรกหรือป่าว

 

"พอแล้ว สิก้า เราอิ่มแล้ว ยุนอา ไม่กินด้วยหรอ?"

 

"แฮะๆ ไม่ดีกว่า อาลู่กินเลย สิก้า! เดี๋ยวยุนไปห้องสมุดก่อนนะ ใกล้สอบไฟนอลแล้ว ไว้จะหาหนังสือดีๆมาเผื่อ ทั้งสองคนเลย"ฉันบอกยิ้มๆให้ทั้งสอง ก่อนจะรีบวิ่งออกไป ฉันโกหก! ฉันไม่ได้ไปห้องสมุดเสียหน่อย ฉันก็แค่ไม่อยากอยู่เป็น'ก้าง' ของทั้งสองคนน่ะ

 

เมื่อก่อนตอนที่เรา 3 คนเป็นเพื่อนกันมันก็ดีอยู่หรอกนะ แต่เมื่อ 2 ใน3 เปลี่ยนสถานะมาเป็นคนรัก แล้ว 1 ใน 3 จะอยู่ยังไง พวกเค้าคิดกันบ้างหรือป่าวนะ.. แงงงง อิม ยุนอางี่เง่าอีกแล้วสินะ

 

ตือดึ๊งงง! อ๊ะ ไลน์เข้า นานๆทีจะมีคนทักไลน์มานะ ฮ่าๆๆ 

 

LuLu มุ้งมิ้ง:ออกมาคุยกันหน่อยสิ

ImYoon ฟรุ้งฟริ้ง:ไม่ค่อยว่างน่ะ นายอยู่ไหน?

LuLu มุ้งมิ้ง :อยู่หน้าตึกB มาเถอะน่าา

ImYoon ฟรุ้งฟริ้ง:โอเค รอก่อนจะออกไปละกัน

 

สุกท้ายฉันก็แพ้ทางเค้า แล้วก็คงไม่พ้นเรื่องที่ฉันหลบหน้า แถมยังไม่คุยกะเค้าบ่อยๆ ลู่หานและเจสสิก้าเพิ่งคบกันได้ ไม่ถึง 2 อาทิตย์ และช่วง 2 อาทิตย์ที่ผ่านมาฉันก็ปฏิเสธที่จะเข้าใกล้ลู่หานตลอด.. จะให้ฉันทำไงล่ะ ในเมื่อเรื่องมันกลายเป็น ABC ไปแล้วน่ะ เอาหน่าาา อย่างน้อยเค้าก็อยากทีจะเจอฉันนะ อาจมีเรื่องดีๆเกิดขึ้นระหว่างพวกเขาก็ได้

 

"ลู่หาน"ฉันยิ้มก่อนจะเดินไปหาเขา

 

"มาแล้วหรอ ขึ้นไปคุยกันบนรถสิ"รถ? ฉันมองไปที่ BMW คนใหม่สีขาวของเขา สีที่เจสสิก้าชอบ ใช่สิ.. เค้าต้องเลือกสีที่แฟนเค้าชอบอยู่แล้วล่ะ

 

"อื้ม"ฉันเดินขึ้นฝั่งที่นั่งข้างๆคนขับ ก่อนจะรับรู้ถึงอุณหภูมิในรถ ที่ต่ำลงเรื่อยๆ เนื่องจากตัวเครื่องยนต์ถูกเปิดไว้นานพอควร

 

ลู่หานขับรถไกลออกไปเรื่อยๆ ฉันไม่รู้ว่าเขาจะไปที่ไหน เพียงแต่ว่าฉันไม่กล้าจะปฏิเสธหรือทักถามเค้าเลย แม้แต่นิดเดียว ชีวิตฉันถูกสร้างขึ้นมาให้เป็นทาสรักของเค้าหรือป่าวนะ..

 

"ลงมาสิ"ลู่หานเรียกฉันให้ลงไป ฉันไม่รู้ว่าที่นี่ที่ไหน แต่ที่รู้ๆ โซลคงไม่มีต้นไม้และภูเขารายล้อมเยอะขนาดนี้.. เค้าคิดอะไรกันแน่นะ

 

"ที่นี่คือบ้านของเพื่อนฉันน่ะ อยากมาพักผ่อนซักหน่อย ขอโทษนะที่ไม่ได้บอกก่อน"เค้าพูดกับฉันก่อนจะเดินเข้าบ้านทรงเกาหลี หลังใหญ่ เฮอะ แล้วทำไมไม่พาสิก้ามาล่ะ จะพาฉันมาทำไมกัน?

 

"ลู่.. แล้วสิก้าล่ะ"

 

"รายนั้นเค้าติดงานน่ะมาไม่ได้ เธอก็รู้ว่าฉันมีเธอเป็นเพื่อนคนเดียว อยู่เป็นเพื่อนกันหน่อยเถอะนะ^^"ฉันพยักหน้าเบาๆ  ก่อนจะพึมพำว่าไม่ใช่ตัวแทนของใครซะหน่อย ให้ตาย! ฉันแพ้ตากวางโตๆของเค้าอีกแล้ว ใช่ ฉันเป็นได้แค่เพื่อนคนเดียวของเค้า ไม่มีทางเป็นอย่างอื่นไปได้..

2 Weeks Ago
 

"ยุนอาาา คือว่าาา.. สิก้ากะลู่คบกันแล้วนะ>///<"

เคร้งงงงงง จานกระเบื้องที่ฉันถืออยู่แตกเป็นเสี่ยงๆ ฉันยิ้มออกมาก่อนจะก้มเก็บเศษกระเบื้อง

"ยุนอา!! เธอคงตกใจมาก แฮะๆ โทษทีนะ ที่ไม่ได้บอกตั้งแต่เมื่อวานคือว่า มันก็ยุ่งๆน่ะ เลยไม่ได้บอกใคร มันก็เลยเป็นที่มาของปาร์ตี้วันนี้แหละ^^"สิก้าว่า พลางก้มลงมาทำทาจะช่วยฉันเก็บ

 

"สิก เอาอันนี้ออกไปให้ข้างนอกหน่อยสิ"ฉันส่งบาร์บิคิวและเนื้อที่เตรียมไว้ให้ทั้งเจสสิก้าก่อนจะก้มหน้าเก็บเศษกระเบื้อทั้งที่มันหมดแล้ว.. จุกจังงง น้ำตาของฉันไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย 

 

"ยุน ทำอะไรน่ะ"สักพักลู่หานก็เดินเข้ามา ทำให้ฉันต้องใช้แขนปาดน้ำตาไปพลางๆ ใช่ ฉันรู้ว่าเห็น เค้าถึงได้ถามฉันนี่ไง

 

"มะไม่อะไร ยุนปวดหัวนิดหน่อย เลยร้องออกมา"

"หรออ เลิกเก็บได้แล้ว เรียกแม่บ้านมาเก็บสิ ทำแบบนั้นจะยิ่งปวดหัวไปใหญ่ แล้วนี่หายากินแล้วหรือยัง"ฉันส่ายหัวเบาๆก่อนที่น้ำตาเจ้ากรรมจะไหลลงมาอีกครั้ง

"อย่าร้องสิ แค่ปวดหัวนอนพักเดี๋ยวก็หาย"ลู่หานกอดปลอบฉันเบาๆ แค่คำว่ารักฉันไม่กล้าพูดไป..มันก็เท่านั้นเอง

"อย่าทำดีกับยุนมากนักเลย  ลู่หาน"

"แต่เธอเป็นเพื่อนฉันนะ จะไม่ให้ห่วงได้ยังไง"เอาอีกแล้ว ทำไมนายถึงได้ชอบทำให้ฉันคิดไปเองอยู่เรื่อยเลยนะ

"ยินดีด้วยนะ..เรื่องนายกับสิก้า ยินดีด้วยจริงๆ"

"สิก้าบอกอย่างนั้นหรอ..อืม ขอบใจนะ ขึ้นไปพักเถอะ ฉันจะบอกสิก้าเองว่าเธอไม่สบาย"

 

นั่นแหละการเริ่มต้นของความเจ็บปวดของฉัน..คิดดูสิ 2 สัปดาห์ที่ผ่านมา ฉันจะด้วยความรู้สึกยังไง คิดๆดูแล้ว ฉันนี่ก็เหมือนนางร้ายเลยนะ...

 

 

 

"นี่ยุนอา.. ยุนอา!!"

 

"หะหาาา?!!"

 

"หาอะไรหรอ ฉันเรียกตั้งนาน ทำไมไม่ตอบ นั่งเหม่ออะไรอยู่ได้"สติของฉันกลับมาอีกครั้ง โดยที่ลู่หานเป็นคนดึงมันกลับมา เค้าเหยียดกายลงมานั่งข้างๆฉันก่อนจะเอาหัวเล็กๆของเขามาวางไว้ที่ตักของฉัน

 

"อะอ๋ออ ไม่มีอะไรหรอก แค่คิดอะไรเพลินๆน่ะ"

 

"ยังงั้นหรอ.. ฉันขอนอนหลับสักพักได้ไหม..ขับรถมาไกลมาก เหนื่อยก็เหนื่อย เมื่อยจะตายอยู่แล้ว"ลู่หานก็ยังคงเป็นลู่หาน..คนที่ฉันไม่สามารถ ห้ามอะไรเค้าได้เลย

 

"นี่..นายคิดว่ามันถูกแล้วหรอ มันไม่ใช่เมื่อก่อนแล้วนะ นายน่ะมีแฟ.."

 

"เลิกพูดเรื่องนั้นซะที ฉันหนีมาที่นี่เพื่อพักผ่อน ก่อนจะกลับไปสู้ในสมรภูมิรบอีกครั้งนะ"พูดเรื่องอะไรของเค้า

 

"หนี? นายจะหนีอะไร หรือนายไปเป็นหนี้ใครกัน ห๊ะ!!"

 

"เฮ้ออ ฉันก็บอกเธอไม่ได้ มันเป็นเรื่องของฉันกับสิก้าน่ะ..แต่เธอ ห้ามพูดเรื่องที่ฉันเป็นแฟนกับสิก้าอีก ฉันไม่อยากฟัง"เค้าพูดอะไรของเค้าน่ะ พูดจาพิลึก แต่..มันก็เรื่องส่วนตัวของเค้านี่เนอะ! 

 

"นายพูดอย่างกับสิก้าเป็นนางร้ายในละครที่นายต้องหนีไปให้ไกลยังงั้นแหละ มีอะไรก็บอกกันได้นะ เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ"

 

"ฮ้ะๆ ก็อาจจะเป็นยังงั้นก็ได้นะ นี่! บอกไม่ให้พูดก็อย่าพูดสิ"เค้าเค่นหัวเราะออกมาเบาๆ พิรุต แบบนี้มันมีพิรุตชะมัด!!

 

"ก็ได้ แต่ถ้ามีเรื่องอะไร นายต้องบอกฉันทันทีนะ"

 

"รู้แล้วๆ"

 

"บางที..ฉันก็คิดนะว่าฉันจะอยู่ในฐานะเพื่อนของนายไปได้นานแค่ไหนกัน ในเมื่อนายมีเจสสิก้าดูแลอยู่แล้ว ฉันควรถอยห่างออกมารึป่าว..ลู่..ลู่หาน! ชิ ไม่ฟังกันบ้างเลย"ฉันมองคนตัวโตที่หลับตาพริ้มอยู่บนตักของฉันอย่างสบายใจ ไม่รู้สิ ความรู้สึกของฉันตอนนี้มันบ้ามากๆเลย ฉันอยากเก็บเค้าไว้แต่เพียงผู้เดียว อิม ยุนอาผู้โง่เขลา...

                                    

                                          


"พระอาทิตย์จะตกดินแล้ว ยุน ออกไปหาอะไรกินกัน"ลู่หานหันมาพูด พลางใส่รองเท้าผ้าใบคู่โปรด ฉันพยักหน้ารับเบาๆก่อนจะเดินตามเขาไปขึ้นรถ

ลู่หานขับรถออกมาไกลจากที่พักพอสมควร ข้างหน้ามีป้ายไม้ที่ผุพังเก่าๆ ตัวหนังสือโบราณ 

"หมู่บ้านแห่งสายลม"ฉันพึมพำเบาๆก่อนจะคิดได้ว่าเป็นหมู่บ้านที่ลู่หานเคยเล่าให้ฟัง

"ยังจำได้มั้ยยุนอา"เขาหันมายิ้มให้ฉันเล็กน้อย

จำได้.. ฉันจำได้ลู่หาน เมื่อ2ปีที่แล้วนายบอกฉัน นายบอกฉันว่านายอยากพาคนรักของนายมาที่นี่ สถานที่ที่เต็มไปด้วยกลิ่นหอมของความรัก มิตรภาพ และความฝัน ฉันหันไปมองหน้าเค้าอย่างงุนงง 

"มาที่นี่..ทำไมหรอ"คาดหวัง ใช่แล้ว ฉันคาดหวังให้คนคนนั้นเป็นฉัน

"มาหาอะไรกินไง ที่นี่มีงานประจำปีนะ ฉันเคยมาสมัยเป็นเด็ก รู้จักกับชาวบ้านที่นี่เป็นอย่างดีเลยแหละ"ดวงตากวางของเขาเปล่งประกายอีกครั้งอย่างมีความสุข ฉันยิ้มเล็กน้อยให้ลู่หานก่อนที่รถยนต์จะเคลื่อนที่มาถึงลานกลางหมู่บ้านซึ่งเป็นสถานที่จัดงานประจำปีของหมู่บ้านแห่งสายลม

ฉันก้าวลงจากรถ ก่อนจะมองไปยังพื้นที่ที่ถูกครอบคลุมด้วยผืนหญ้าเขียวขจี พร้อมกับทุ่งดอกเดซี่สีขาวรายล้อม สวรรค์ ที่นี่คือสวรรค์จริงๆ ฉันมองซุ้มต่างๆที่ถูกเนรมิตขึ้นมาอย่างเรียบง่าย ผู้คนยิ้มแย้มกับความสุขเล็กๆที่หาไม่ได้ในใจกลางเมืองกรุงโซล

"ชอบที่นี่หรือป่าว"ฉันหันไปยิ้มให้เขาอีกครั้งก่อนจะพยักหน้าลงเบาๆ ลู่หานผู้ซึ่งรู้ใจฉันดี จูงมือพาชั้นเข้างาน เขาดูคุ้นเคยกับคนที่นี่มาก ฉันได้แต่ลอบมองแผ่นหลังของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างไม่มีวันเบื่อ ..อยากหยุดเวลานี้จัง อยากให้เราอยู่แบบนี้ไปตลอด อยู่ในโลกแห่งความฝัน อยู่ในโลกที่มีแต่เพียงเราและรอยยิ้ม

"ลู่..ยุนขอคุยอะไรด้วยหน่อย"ลู่หานยิ้มให้เพื่อนๆของเขาก่อนจะปลีกตัวตามฉันมากลางทุ่มดอกเดซีที่มีเทียนดอกไม้ประดับตามทาง

"ยุนมีอะไรหรือป่าว ไม่สนุกหรอ"เขาถามฉัน พร้อมกับสีหน้าที่ดูกังวล

"เปล่าหรอก สนุก สนุกมาก แต่.."ฉันรีบปฏิเสธก่อนจะหลับตาลงอย่างครุ่นคิด

"แต่...?"

"แต่ยุนคิดว่าไม่เหมาะ"ฉันหลบสายตาเขาก่อนจะถอนหายใจเบาๆ

"ลู่คิดว่าเราพูดเรื่องนี้กันรู้เรื่องแล้วซะอีก ลู่มีเหตุผลของลู่ ซักวันนะยุน ซักวันลู่จะบอกยุนแน่ๆ ลู่สัญญา"

"..."ฉันถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะเดินออกมาอย่างอ้อยอิ่ง

"ข..ขอโทษค่ะ ฉันเดินไม่ทันระวัง"ฉันก้มหัวขอโทษอย่างช้าๆ ก่อนจะสบตากับผู้ถูกกระทำอย่างอึ้งๆ หล่อ.. ใบหน้าคมคายมองฉันอย่างขำๆ ก่อนจะก้มหัวแทนคำตอบว่า 'ไม่เป็นไร'

"ผมต่างหากที่ไม่ทันระวัง เอ่อ คุณ.."

"ยุนอาค่ะ ฉันอิมยุนอา"ฉันยิ้มเล็กๆให้เขา

"ผมเซฮุน โอเซฮุนครับ ยินดีที่ได้รู้จักแล้วก็ต้องขอโทษที่ไม่ทันระวังจะเดินชนคุณยุนอานะครับ"เขาก้มหัวให้ฉันเล็กๆก่อนจะส่งยิ้มพร้อมกับตาสระอิของเขามาให้ฉันอีกครั้ง

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันซุ่มซ่ามเอง"ฉันตอบเขาไปอีกครั้ง ก่อนจะขอตัวออกมา คิดแล้วก็น่าเสียดายที่ในใจของฉันมันมีแต่หน้าลู่หานลอยออกมา ..หรือฉันควรจะตัดใจจาดเขากันนะ

"ยุน..ลู่ซื้อต๊อกมาฝาก ยุนยังไม่ได้กินอะไรเลยนะ"ฉันมองหน้าเขาอีกครั้งก่อนจะยิ้มออกมา นี่ฉันยิ้มอีกแล้วหรอ ต่อหน้าผู้ชายคนนี้ จะมีซักกี่ครั้งกันที่ฉันไม่ยิ้มให้เขา

"ขอบใจนะลู่ แต่ยุนไม่หิว ลู่กินเถอะ"ฉันพูด ก่อนจะเบี่ยงตัวเล็กน้อยเพื่อเข้าห้องนอน

"ยังโกรธอยู่หรอ... ลู่ขอโทษได้มั้ย แต่ลู่มีเหตุผลของลู่จริงๆนะ ลู่อยากให้ยุนเข้าใจ"เขาเบี่ยงตัวมาในทิศทางเดียวกับชั้นก่อนจะอธิบายยืดยาว

"อะไรกัน ยุนไม่ได้โกรธซักหน่อย ยุนแค่ไม่หิวเท่านั้นเอง"ฉันยิ้มแห้งๆก่อนจะเบี่ยงตัวอีกครั้งเพื่อเข้าห้องนอน ฉันรีบล็อกประตูและนั่งลงบนเตียงขนาดควีนไซส์ ฉันควรจะหยุดได้แล้วจริงๆ เจสสิก้าเป็นเพื่อน เพื่อนที่ดีที่สุด ฉันจะไม่มีวันกลายเป็นคนเห็นแก่ตัว ไม่มีวัน! ฉันรู้ดี ว่าลู่หานคิดยังไงกับฉัน ฉันถึงได้ตกใจเมื่อรู้ว่าทั้งคู่คบกัน ฉันก็แค่ไม่เข้าใจในสิ่งที่มันเกิดขึ้นเท่านั้นเอง ฉันเอนตัวลงนอน ก่อนจะหลับตาลงเบาๆอย่างเชื่องช้า.. ฉันจะกลับมาเป็นยุนอาคนเดิมให้ได้

ติ้งต่องงง  ติ้งต่องงง

"ใครมาน่ะอาลู่"ฉันยิ้มอย่างสดใส ก่อนจะเดินออกไปเปิดประตูรั้วไม้ที่ยังแข็งแรง แม้ถูกใช้มาเป็นเวลานาน

"สวั...คุณยุนอา!!"

"คุณเซฮุน!! เอ่ออ สวัสดีค่ะ คือ..คุณมาได้ยังไงคะ แล้วมาทำอะไร" ฉันตกใจไม่น้อยเมื่อเห็นผู้ชายหน้าหวานคนเดียวกับเมื่อคืนที่ทุ่งดอกเดซี่

"ผมเป็นเจ้าของบ้าน.. เป็นเพื่อนกับลู่หาน ดีใจจริงๆที่ได้เจอคุณอีกครั้ง"เขายิ้มอย่างจริงใจให้ฉันก่อนจะหยิบบางอย่างออกมาจากรถออดี้สีขาวของเขา

"ผมเอาอาหารเช้ามาให้น่ะครับ เพราะว่าบ้านหลังนี้เป็นบ้านของคุณปู่คุณย่า ซึ่งก็ไกลจากตัวเมืองมากคิดว่าคงไม่มีอะไรทานกันตอนเช้า"เซฮุนพูดไปพร้อมๆกับยกเสบียงชุดใหญ่ลงจากรถ

"ยุน ใครมาน่ะ ทำไมนานจัง"ลู่หานเดินออกมาก่อนจะยิ้มเมื่อรู้ว่าเป็นเพื่อนของตนเอง

"รู้จักกันแล้วหรอ"ลู่หานมองหน้าฉันสลับกับเซฮุนก่อนจะรีบเข้าไปช่วยเซฮุนถือของอย่างทุลักทุเล

"อืม เจอกันที่งานประจำปีเมื่อคืนน่ะ"ยิ้มอีกแล้ว ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้น่ารักขนาดนี้นะ

"งั้นก็ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง ตอนแรกชั้นกลัวเธอจะอึดอัดน่ะยุนอา งั้นก็เข้าบ้านกันเถอะ" ฉันเดินนำสองหนุ่มที่กระเซ้าเย้ายอกกันตามมาข้างหลังอย่างยิ้มๆ ไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าพวกเขาเป็นเพื่อนกันจริงๆ 

Luhan Part

"ยุน ทานนี่สิ ฮุนทำเองน๊า อร่อยมากๆ"ผมนั่งมองไอ้เซฮุนที่กำลังป้อนเนื้อปลาดอลลี่ใส่ปากยุนอาก่อนจะหัวเราออกมาอย่างบ้าคลั่ง เออ!! บ้าจริงๆ หัวเราะอะไรของมัน ยุนอาก็อีกคน ตอนอยู่กับผม ทำหน้าเหมือนคนหมดอาลัยตายอยาก แต่พอไอ้เซฮุนมาเท่านั้นแหละ ทำอย่างกับโลกนี้มีกันอยู่สองคน คนแมนจะไม่ทนแล้วนะโว๊ยยยยย

"ไอ้ฮุน กูว่ามึงแดกเสร็จแล้วก็กลับไปเถอะ กูมาพักผ่อนนะ"ผมพูดอย่างเหลืออด ก็ในเมื่อไอ้เพื่อนตัวดีตามติดยุนอาแจ จนผมไม่มีโอกาสพูดกับยุนอาเลยน่ะสิ

"พูดอะไรน่ะเพื่อน กูเตรียมเสื้อผ้ามาแล้วว่าจะมาค้างซักคืน"แม่งเอ้ย ให้มันได้อย่างนี้เถอะ ชีวิตผม

"บ้านมึงไม่มีนอนรึไงวะ"ผมสบทอย่างหัวเสียก่อนจะออกไปนั่งเล่นริมธาร

"อาลู่.."ผมหันไปมองยุนอาในชุดกระโปรงยาวสีขาวล้วน เธอเหมือนนางฟ้าตัวน้อยๆที่คอยส่งรอยยิ้มให้ผมมาตลอด ทำไมผมถึงปกป้องเธอไม่ได้ ทำไมผมถึงทำให้เธอร้องไห้มากมายขนาดนี้กันนะ..

"เซฮุนล่ะ ไม่ตามมาหรอ"ผมพูดงอนๆก่อนจะหันกลับมาในทิศทางเดิม

"เซฮุนน่ะหลับไปแล้ว สงสัยจะเหนื่อยที่ออกไปซื้ออาหารต้องแต่เช้าน่ะ"ยุนอาค่อยๆหย่อนขาลงมานั่งข้างๆผม ใบหน้ายังคงเปื้อนยิ้มเหมือนเดิม ผม..อยากดูแลเธอ อยากจับมือเธอ อยากอยู่เคียงข้างเธอ อยากบอกรัก อยากรับความรักจากเธอให้มากเท่าที่จะมากได้

"อิมยุนอา"ผมหันไปมองเธออีกครั้ง

"ฮ่าๆ อะไรกัน เรียกชื่อเต็มยศขนาดนั้น"เธอหัวเราะ พลางแสร้งมองไปยังท้องฟ้าข้างหน้า

"เธอ..คิดยังไงกับฉันหรอ เธอรักฉัน เหมือนที่ฉันรักเธอหรือป่าว"

"ลู่หาน.."เธอละสายตาจาท้องฟ้ามามองที่ผมอีกครั้ง ใช่ ผมคงทำให้เธอสับสน ผมคงทำให้เธอเสียใจมาก

"ฉัน.. ฉันรักนาย รัก ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอ รักมาตลอด แต่.."ผมยิ้มกับคำตอบของเธออีกครั้ง

"พอแล้วล่ะ แค่นี้ก็พอแล้วที่ฉันต้องการได้ยิน เรื่องสิก้า เธอไม่ต้องห่วงนะ มันเป็นหน้าที่ของฉัน ฉันจะจัดการเอง"ยัยนางฟ้าของผมพยักหน้าอีกครั้งก่อนจะซบลงมาที่ไหล่ของผม ผม..อยากจะหยุดเวลาของเราสองคนไว้เพียงเท่านี้ ผมอยากให้เวลานี้เป็นของเราตราบชั่วชีวิต...

END Luhan Part

เราทั้งคู่กลับมาที่โซลเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพียงแต่ช่วงเวลาที่หมู่บ้านแห่งสายลมน่ะ เป็นเพียงแค่สายลมจริงๆ เหมือนกับความฝันที่มีความสุข ช่วงเวลาที่เราทั้งคู่ยากจะลืมเลือน

"เมื่อวันหยุดที่ผ่านมาพวกเธอหาไปไหนกันมาน่ะ ติดต่อไม่ได้ทั้งคู่ แล้วบอกจะเอาหนังสือมาเผื่อ ไหนจ๊ะ แม่ยุนอาคนสวย"เจสสิก้าเดินมาหาฉัน พร้อมกันกับลู่หานนั่นล่ะ ฉันยิ้มตอบเธออีกครั้ง ก่อนจะส่งชีทที่รวบรวมเนื้อหาทั้งหมดให้ทั้งคู่

"เธอทำเองหมดเลยหรอเนี่ยยุนอา เอาเวลาไหนไปทำกัน"ลู่หานมองหน้าฉันยิ้มๆ ใช่สิ เราเพิ่งกลับมาได้เมื่อวานตอนเย็นเชียวล่ะ ดีนะ เพราะหลังเรียนเสร็จทุกครั้งฉันโน๊ตเนื้อหาไว้ตลอด ทำให้พอมีชีทสรุปอยู่บ้าง ตากวางตัวดีจะไปรู้อะไรนอกจากเรื่องเดือดร้อนให้ฉันกับใช้เงินไปวันๆล่ะ

"ฉันพอมีสรุปอยู่บ้างน่ะ "ฉันพูด ก่อนความเงียบจะปกคลุมเราทั้งสามคนอีกครั้ง.. อึดอัดอะไรแบบนี้นะ

"วันนี้สอบไฟนอลแล้ว พอปิดเทอมเราก็จะไม่ได้เจอกันอีกราวๆ3เดือน ..ไปเที่ยวกันมั้ย"เจสสิก้าพูดขึ้นเพื่อทำลายความเงียบที่ก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ

"เอาสิ พวกเราไม่ได้ไปเที่ยวด้วยกันนานแล้ว เดี๋ยวชวนไอ้เซฮุนไปด้วย ดีมั้ยยุนอา"ลู่หานหันมายิ้มกับชั้นอีกครั้ง..อีกครั้ง..และอีกครั้งที่ฉันตกหลุมรักเค้าด้วยแววตานั่นซ้ำแล้วซ้ำเล่า

"พวกเธอไปกันเถอะ ปิดเทอมนี้ฉันต้องไปญี่ปุ่นกับที่บ้านน่ะ คุณปู่อยากจะขยายกิจการ เที่ยวให้สนุกนะ"ฉันยิ้มอีกครั้งก่อนจะเดินเข้าห้องสอบ

การสอบผ่านไปได้ด้วยดี มีเพียงความรู้สึกและความสัมพันธ์ของพวกเราทั้งสามคนเท่านั้นที่ดูจะแย่ลงไปทุกๆที

"ยุน..ลู่ขอคุยอะได้วยหน่อยได้มั้ย"อีกแล้วหรอ..ฉันเหนื่อยที่จะต้องมานั่งคิดเรื่องบ้าๆพวกนี้แล้วนะ

"อืม ..แต่ฉันจะไปไหนกับนายไม่ได้แล้วนะ เย็นนี้ฉันต้องบินไปญี่ปุ่น และพี่ชายฉันก็จะมารับ"ฉันตอบอย่างเนือยๆพลางเดินนำลู่หานไป

"พี่ชายหรอ ยุนไม่เห็นเคยบอกว่ามีพี่ชายนี่"ลู่หานเดินตามอย่างเลี่ยงไม่ได้

"ก็ลู่ไม่เคยถาม"ฉันตอบปัดก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะม้าหิน

"..."

"..."

เงียบ.. เงียบอีกแล้ว ปิดเทอมนี้ระหว่างพวกเราจะเกิดระยะห่างมากแค่ไหนกันนะ

"กลับกันหรือยัง ยุน"ฉันหาไปตามเสียงที่คุ้นเคย ก่อนจะกลับมายิ้มอย่างสดใสอีกครั้ง

"พี่คริส.. มาแล้วหรอคะ"

"นี่น่ะหรอ ลู่หาน ที่พูดถึงบ่อยๆน่ะ"ฉันมองหน้าพี่คริสก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นยืนข้างๆเขา

"ลู่.. นี่พี่คริสนะ พี่ชายยุนเอง พี่คริสคะ พี่ลู่ เพื่อน..สนิทของยุน"ฉันไม่สามารถควบคุมสีหน้าของตัวเองได้ซักเท่าไหร่ ฉันมันแย่จริงๆ

"สวัสดีครับ พี่คริส"ลู่หานยิ้มเล็กน้อย สีหน้าของเขาตอนนี้ก็คงจะไม่ได้ดีไปกว่าฉันเท่าไหร่หรอก

"หวัดดีลู่หาน"ดูๆไป ก็มีแต่พี่คริสนั่นล่ะ ที่ดูมีความสุขที่สุด

"ยังไงพี่ต้องขอพาตัวยุนอากลับบ้านก่อนนะ  เดี๋ยวจะไม่ทันขึ้นเครื่อง "

"..."

"ลู่..ไม่มีอะไรจะคุยแล้วใช่มั้ย งั้นยุนขอตัวกลับก่อนนะ ไว้เจอกันเปิดเทอมนะ"ฉันยิ้ม 

"..."เขาเงียบอีกแล้ว..ถ้าเขารั้งฉันไว้สักนิด ฉันจะให้พี่คริสกลับไปก่อน นี่มันอะไรกัน มันอะไรกันลู่หาน...

2 เดือนแล้วที่ฉันมาใช้ชีวิตอยู่ในโอซาก้า ธุรกิจร้านอาหารทะเลของ พี่คริสเป็นไปได้สวยเชียวล่ะ ทุกคนดูมีคนสุขไปหมด รวมถึงตัวฉันเองที่ดูจะปรับตัวกับสภาพแวดล้อมต่างๆรอบตัวได้เยอะ.. กลับไปเกาหลีครั้งนี้ ฉันต้องลืมเขาให้ได้สินะ

"ยุนอา เสร็จงานตรงนี้แล้วขึ้นไปเก็บเสื้อผ้านะ เอามาซัก5-6ชุด พี่จะพาไปเที่ยว อีก2อาทิตย์ก็กลับแล้วนี่"พี่คริสหันมาบอกฉัน หลังจากคิดเงินลูกค้าคนสุดท้ายของร้านเสร็จ

"ค่ะ แล้วพี่คริสจะอยู่ที่นี่ต่อหรือป่าวคะ"ฉันถาม พลางเก็บจานบนโต๊ะไปด้วย

"อื้ม คงต้องอยู่ต่ออีกซักระยะ ก่อนจะไปเปิดสาขาที่วอชิงตัน"

"ดีจังเลยนะคะ.. ได้ทำในสิ่งที่พี่ชอบ แถมยังทำได้ดีอีกด้วย"ฉันยิ้มแห้งๆ ก่อนจะรีบไปเก็บเสื้อผ้า

พี่คริสบอกว่าจะพาฉันนั่งรถไฟไปลงที่ซัปโปโร ซึ่งเป็นเมืองหลวงของฮอกไกโด ทั้งยังเป็นเมืองที่ใหญ่อันดับ 5 ของญี่ปุ่นอีกด้วย ฉันเดินทางมาถึงสถานีซัปโปโร..สิ่งแรกที่ทำฉันช็อคคืออากาศ ฮือออ อากาศมันต่างจากโอซาก้ามาก เพราะฮอกไกโดเป็นเมืองที่อยู่ทางตอนเหนือของญี่ปุ่น ทำให้มีอากาศหนาวเย็นตลอดแทบทั้งปีเลยล่ะ ><

"หนาวหรอ"พี่คริสลากกระเป๋าเข้าที่พักของเรา ก่อนจะถอดผ้าพันคอผืนยาวมาพันที่คอฉันแทน ..ถ้าเป็นลู่หานที่อยู่ตรงนี้ก็คงจะดี

"ขอบคุณนะคะ.."

"เข้าห้องเถอะ ยิ่งดึกอากาศจะยิ่งต่ำลง"ฉันพยักหน้า ก่อนจะเดินเข้าปในห้องพักแบบญี่ปุ่น 

ฉันเช็คอีเมล์ในรอบ 2 เดือน ..ไม่อยากจะเชื่อ ไม่มีใครส่งเมลล์หาฉันเลย ลู่หานไร้การติดต่อกับฉัน รวมถึงเจสสิก้า..เพื่อนที่ฉันรักที่สุด ยังหายไปอย่างไร้ร่องรอย....

Luhan Part

"หยุดได้หรือยัง เจสสิก้า!!"ผมตะโกนอย่างเหลืออด ครอบครัวของเจสสิก้าเป็นมาเฟียอยู่ทางตอนใต้ของจีน เธอมีอิทธิพลกันครอบครัวผมมาก มากจนทำให้ความรักของผมกับยุนอาเป็นไปไม่ได้

"ฉันจะยังไม่หยุดแค่นี้หรอกนะลู่หาน ถ้านายยังไม่เลิกติดต่อกับยุนอา ฉันฆ่ามันแน่!!"สายตาของเธอเกรี้ยวโกรธ ต่างจากจองซูยอนที่ผมเคยรู้จัก 

"ยุนอา.. เป็นคนที่ฉันรัก และเป็นเพื่อนของเธอ"ผมตวัดสายตามองเธออย่างเอาเรื่อง

"หรือนายอยากให้มันตาย นายมีทางเลือกนะลู่หาน นายจะคบกับฉันแล้วเลิกยุ่งกับมัน หรือนายจะไปคบกับมัน แล้วให้ลูกน้องฉันฆ่ามันทิ้งดีล่ะ หึ"เธอกระตุกยิ้มอย่างร้ายกาจ ก่อนจะทำท่าหันกลับไป

"ฉันจะไม่ยอม.."

"..."

"จะไม่ยอมให้นางมารร้ายอย่างเธอมาทำร้ายคนที่ฉันรักอีกแล้ว"ผมเดินออกมาจากบ้านของเธอ แล้วรีบจองตั๋วไปโอซาก้าทันที

END Luhan Part

Rrr Rrr

(LuLu มุ้งมิ้ง)

"ฮัลโหล ว่าไงลู่"

[ยุนอยู่ไหน ลู่อยู่โอซาก้า คิดถึ้งคิดถึงงง] ฉันอดยิ้มไม่ได้หลังจากได้ยินคำพูดนั้นออกมาจากปากของลู่หาน ..ฉันก็คิดถึงนายนะลู่หาน

to be continued..

CR.SHL

O W E N TM.