ทุๆนย่อมมีวามใร่อยาะไ้เป็นเ้าอสิ่่าๆ แล้วแ่วาม้อารอแ่ละบุลันไป บานอยาร่ำรวย้ำฟ้า มีอำนาปรอบุล่าๆ ไ้เยมสิ่สวยาม ่าๆนานา ที่มิอาหาอบเอวามอยาเป็นเ้าอ อมนุษย์โลนี้ไ้
เา็เป็นนนึ ที่มีวามฝันที่ะไ้เป็นนัแ่เพล อาะเป็นเพราะพรสวรร์ที่เามีมาั้แ่เิแถม ุพ่อยัเป็นนันรีอวนรีร็อที่ัที่สุอเาหลีใ้ใน่วสิบว่าปีที่ผ่านมา มัน็ไม่น่าแปลที่ ปาร์านยอล ะไ้เ้ามาทำานในสายานนรีนี้ แ่นอาทั้หมที่เามี เายัิว่า ารที่เามาอยู่ ุๆนี้มันเป็นเพราะ พรหมลิิ
ใๆบนโลล้วนแล้วสิ่แรที่ทำให้รัือวามหวั่นไหว
สถานศึษา SEOUL ARTIST HIGH SCHOOL ที่รวบรวมเหล่าไออลายและหิที่มุ่สู่ารเป็นศิลปิน ทั้ทา้านศิลปะและทา้านนรีทำให้เาไ้พบัน
รั้แรเมื่อพบเอัน
“รี๊”
“แ หล่อมาเลยอ่ะเมื่อี้เาเินผ่านัน้วย” หิสาว่าเมาท์มอยัน ริๆวันนี้็ไม่เห็นมีอะไรน่าแปลมามาย ็แ่วันเปิภาเรียนที่ 1 อั้นมัธยมศึษาอนปลายปีที่ 1 หรืออาะแปลสำหรับนอื่นล่ะมั้
แบฮยอน นัเรียนั้นมัธยมศึษาอนปลายปีที่ 1 ที่เป็นเ็เ่ามาาั้นมัธยมศึษาอน้นอโรเรียน ้วยะแนนที่สูทา้านวิาาร เป็นหน้าเป็นาอโรเรียนแถมบวับน้ำเสียที่ไพเราะอเาในารร้อเพล ที่ทำให้อยู่โรเรียนนี้ไ้สบายๆ
“แ เนี่ยแเห็นนที่เาบอว่าเป็นลูอพี่ปาร์นัมารึเปล่า ?” หินที่หนึ่ถามเพื่อน้าายที่ำลัรัวเลฟี่ในวันเปิภาเรียนอย่าไม่ลัวเมมในไอโฟนหพลัสที่พึ่ถอยามาบุรอเ็มแม้แ่น้อย
“ลูพี่ปาร์นัมาหรอ อืม เอ้ .. านยอลหนิมาที่นี่หรอแ” หินที่สอทำาโึ้น หลัาไ้ยินประโยาเพื่อนรั
“ใ่ ื่อยอล ยอลอะไรเนี่ยแหละแ หล่อแบบพี่ปาร์นัมาเลย เาว่าันว่าแอบหล่อว่าพ่อ้วย”
“ริิ เห้ยแ พี่ปาร์นัมานี่็โรหล่อแล้วนะ มีลูหล่ออีหรอ ะนีอย่าันถวายมลูให้เลย”
หิสาวโ้อบันอย่าออรสออาิ ทำให้นที่เินผ่านบริเวถึับแปลใ ูท่าทานรอบๆ้าเานี่ะพูถึแ่ผู้ายนนั้นนะ แ่พี่ปาร์นัมานี่ไออลแบฮยอนเลยนะรับ โรหล่อ พี่เาเป็นมือี้าร์ว nobody
ือถ้าิไม่ออแบฮยอนอยาให้ิถึพี่นัมาเป็นพี่้อสหรัถ อไทยแลน์ี้รับ อ่า หล่อริๆรับแม่แบฮยอนอบพี่เา แบฮยอน็๊อบอบ แ่เอ้ะ ลูายหล่อว่าพ่อั้นหรอ .... บ้าริ ทำไมแบฮยอน้อเิน้วยรับ ไม่เอาไม่อาสิ
นพลุพล่านไปทั่วบริเวโมิรรมอโรเรียนหลัา่วารเ้าแถวแสวามรัาิไปแล้ว็เป็น่วิรรมฟรีสไล์ให้นร.ทำวามรู้ััน่อน
แ่เอ้ะ รนั้นนี่เามีนาทีทอหรือยัไัยนรุมันเย๊อะเยอะ หรือว่าพีู่นบอี้แสลมมาัอน ัม มะ า อินโเรีย
้วยวามอยารู้อแบฮยอน เาึพยายามเินเ้าไปูว่าในวที่นรุมมีอะไรันแ่เอ๊ะ
“รี๊”
“หล่อลาไ หัวใวาย อายเลิฟยูวเลย้ะ”
“แ โอ้ยยยย ทำไมเาทำให้ันอยาท้อั”
“อิเห้ หล่อระเบิร่าเลย่ะุผู้โมมม”
บ้าริใระมาหล่อว่าพี่แบฮยอนนีไ้ล่ะรับ มันือรายยยย
ว่าแ่ เสียบรรยายสรรพุะนานี้ ้อเป็นลูพี่นัมาที่มาเรียนที่นี้แห่ๆ ไหนอแบฮยอนเ้าไปูหน่อยสิ
ว่าแล้วแบฮยอน็เ้าไปปนเาหลีมุเรื่อยๆ
“รี๊ หล่อ”
“านยอลลลา”
ุ้บ
เอ้ะ
ั่บ
้วยารเบียเสียเ้าไปับสเปั้นเบสิอแบฮยอนันโนัน เบียเไป้ายที วาที ้ายที วาที ้ายที วาที อ้ะ
นี่เวียนหัวไปหมแล้วนะเาหลีมุ
“โอ้ะ”
้วยแรอันมหาศาลอะนีิ่ผู้ายหล่อทำให้ัวแบฮยอนโนเบียและสุท้าย็โนผลันเ็มแร เล้มไป
“เห้ยยยยยยย” ฟีลลิ่อย่าสโลวโมั่นเลยรับทุท่าน
‘่วยู้วยยยยย’ ไม่ล้าะโนไ้แ่ิในายยย ฮรืออออ หลับาแล้วอับอายที่สุแบฮยอนะไม่มอใรแล้ว ื้อออออ
.
เอ้ะ ทำไมไม่เห็นเ็บเลยแหะ
แบฮยอนสะบัหน้าไปมาสอสามที แล้ว่อยลืมาึ้นมา
‘ใรหว่า’
‘หล่อั’
แบฮยอนมาอยู่ในอ้อมออใรนนึ แ่เา็ไม่รู้ัหรอนะว่าเป็นใร แ่สู าว หล่อ เพอเฟว่าแบฮยอนแน่นอน
“นั่นแบฮยอนนเ่นี่”
“ไปอยู่ับานยอลไ้ไันเนี่ย”
“อย่าบอนะว่าะแรน์โอเพนนิ่้ะ ะนีแห้วหรอ”
“ม่ายยยย ื้ออออฟินั่ะออนนี่”
“มอาันี้เป็นมีัมิันแน่เลยแ โอ้ยยย อิ”
“ ูบเลย ูบเลย ูบเลย ูบเลย ูบเลย ูบเลย ูบเลย ูบเลย”
แปปนะแบฮยอนอเรียบเรียลำับเหุาร์่อน าที่พวะนีรอบ้าพูมา นที่เาอยู่ในอ้อมอือ านยอลนหล่อลูพี่นัมา านยอลนหล่อลูพี่นัมา านยอลนหล่อลูพี่นัมา านยอลนหล่อลูพี่นัมา านยอลนหล่อลูพี่นัมา
แล้วแบบะนีพวนั้นบ่นเสียาย ับบอว่าเาับานยอลมีัมิัน และแบบใหู้บัน
อ้อ เาให้เราูบันสินะานยอล้า
เห้ยยยย ูบบ้านุสิ
หลัาสลัวามิบ้าๆออไปาหัวแล้วแบฮยอน็เริ่มั้สิ
“เอ่อ นะ นาย” แบฮยอนถามไปอย่าล้าๆลัวๆ ลูพี่นัมาหล่อัเลยยย แบฮยอนอยาไ้ เอ้ะ ไม่ใ่ละ
“เราไม่ไ้ื่อนาย เราื่อานยอล”
ายสิาย พูบ็ยิ้มแถมโน้มหน้ามาหาเา ทำนรอบ้าส่เสียฮือฮาันไปหม
ไอ่นบ้า
“านยอล ปล่อยเราไ้แล้ว” านยอลทำท่าทาเลิิ้วเล็น้อย แล้ว่อยๆประอแบฮยอน่อนะปล่อยแบฮยอนออาอ้อมแน
นี่มันท่าเ้าสาวเลยนี่หว่า เห้ๆ ฟินไปมั้ย
“รู้ัื่อเราแล้ว แล้วนายล่ะื่ออะไรหรอ ?” านยอล่อย้อาแบฮยอนแล้วถามพร้อมรอยยิ้มละมุนละไมแบบไม่มีอะไรมาีวาวามรัอเราไ้ แม่้าวววว านยอลอ่อยแบฮยอนรับผม
“ื่อ บ ”
ประาศ อให้นัเรียนทุนเ้าห้อเรียนามั้นเรียนอนัเรียนไ้แล้วในเวลานี่่ะ
เสียามสายอโรเรียนัึ้น
แ่สุท้ายเสียประาศาฮโยรินอแนิมนามอโรเรียน็ทำมโนอแบฮยอนแระุยเลยอ่า บ้าริ
“เราไป่อนนะ” แบฮยอนอัวเินออาวเาหลีมุัล่าว
อไม่ไ้ที่แบฮยอนะฟิน อ้า เิมา็อยามีโมเมน์แบบนี้บ้านะ แ่วันๆ็อยู่ับรอบรัว อ่านหนัสือ ิ่ามทวิเอร์ ะให้ไปหาโมเมน์ฟินๆเินๆริแบบนี้ไ้ไ
ิแล้ว็ฟินั อัพทวิีว่า
Baek+ @baekhyunie 2s14 seconds ago
เินมันเป็นอย่าี้นี่เอ -///////-
าวันนั้นนถึวันนี้็ยัไม่เปลี่ยนแปล
เป็นเรื่อบ้าบออนอย่าผมริๆ ผมเยไปสอบิทุนท้าน้านวิาารอโรเรียนและรั้นั้นผมเอเาเป็นรั้แร นผมไปสืบหา้อมูลอเาประวัิอเา นรู้ว่า เาื่อแบฮยอน เรียนอยู่ที่ SEOUL ARTIST HIGH SCHOOL เาทำให้ผม้ออพ่อย้ายโรเรียนเพื่อไ้อยู่โรเรียนเียวันับเา พยายามสอบให้ไ้อยู่ห้อเียวับเา
วันที่ไ้เอันในโรเรียนรั้แร ผมโรป๊อป แ่ผม็โรป๊อไป้วย ั้แ่มาถึ็หาแบฮยอนอผมไม่เอสัทีโนผู้นอยารู้ัผม สนใผมนู้นนี่ไปหม ผม็แอบูอยู่เหมือนันว่าแบฮยอนอยาะสนใผมบ้ามั้ย ฮ่า โะาเ้า้าผม ้วยอะไรไม่รู้ทำให้เาเ้ามาอยู่ในวล้อม และเล้มมาทาผมพอี พอไ้มอหน้าเา เาโรน่ารัx1000000000 ผมแล้เา แถมให้เารู้ัื่อผม่อน้วย ีใัอนเาเรียื่อผม
ถึแม้อนแรเายัะไม่ไ้บอื่อผม แ่เาะรู้มั้ยนะว่าผมมีแอหลุิามทวิเอร์เาอยู่
แบฮยอนเินผม
และแน่นอนารที่ผมมาอยู่ในโรเรียนนี้เพื่อไ้ใล้ิแบฮยอนผมไ้อยู่ห้อเียวันับเา เรารู้ััน สนิทันมาึ้นไปไหนมาไหน้วยัน หลายรั้ที่ผมมีโอาสที่ะพูำว่ารัไปให้เาฟัทุที แ่ผมไม่เยล้าที่ะพูมันออไป
ารระทำอเราใรๆ่า็ิว่าเราเผป็นู่รััน แ่พอเอนถามมัน็ีุ้ผมเหมือนัน
นสุท้ายมัน็ทำให้เิเป็นวามอน้ำอเราสอนทั้ผมและแบฮยอนว่า เราทั้สอนเป็นเพียแ่เพื่อนัน และเพื่อนไม่วรที่ะผิ่อเพื่อน
ไม่้อพูให้มามายหัวใและร่าาย็อบำถามทั้หมแล้ว
ไม่เ้าใานยอลริๆเลย ทำไม้ออบไปเมาเหล้าึ้วยๆ รู้มั้ยนะมันอันราย ถ้าพลาพลั้ึ้นมาอนานัแ่เพลที่เาอยาเป็นล่ะ
แบฮยอนรู้สึหวุหวิมาอนที่รู้ว่าานยอลอบไปเมาเหล้าอยู่นเียว ะว่าหึ็ใ่ แ่เพื่อนันมนพูไ้้วยหรอ
านยอลอบไปเมาที่ผับอพี่แ ึ่ทุั้ที่เมาแบฮยอน็้อลาานยอลไปส่ที่บ้านทุรั้
ถ้าะไปินเหล้าแบบนี้ทำไมไม่วนเาไป้วยล่ะ ไปนเียวมันเท่ห์มารึไ ิแล้ว็หุหิ
แบฮยอนับรถบีเอ็มับบิวสีาวอัวเอออไปรับเพื่อนรัอน เมื่อรถมาถึสถานที่ัล่าวแบฮยอน็ไปพาานยอลลับึ่พี่แ็่วยให้าร์ มาพยุานยอลใส่รถเา
“เห้อ เมาอีแล้วนะานยอล นายเรียอะไรนัหนา” แบฮยอนมอน้าๆที่หลับาพริ้ม
่อนที่แบฮยอนะเอื้อมือไปปรับเบาะรถให้านยอลนอนไ้สบาย
“แบฮยอน” เสียแผ่วเบาอานยอลเรียวามสนใให้แบฮยอน ่อยมอที่หน้าอนัวสู
“ว่า ?” แบฮยอนใ้นิ้วเรียวเลี่ยบริเวใบหน้าานยอล และ่อยๆย้ายไปบริเวระหม่อมทั้สอ้า เพื่อนวให้านยอลผ่อนลายึ้น
านยอลที่อนนี้ลืมาึ้น นำมือหนามาุมมืออแบฮยอน
“อบุนะ”
“อบุทำไม” แบฮยอนส่ยิ้มไป ิว้าพื่อนัวสูอา้อมีปัหาหนัใแน่ๆแ่ยัไแบฮยอน็ะไม่หนีไปไหนาานยอลหรอ
“แบ็น่าะรู้” านยอลพูพร้อมให้นที่อนนี้ร่อมเาอยู่ ลมาุอเา
อบุที่อยอยู่เีย้าันมาลอ แบฮยอนอยู่เีย้าเามาเสมอไม่ว่าะเอเรื่อใเาทัู้่็ะเป็นที่พัใและที่รัในใอเาันทัู้่
“นอนไปไอ่นหูา”
“แบ ืนนี้เราไม่ลับบ้านนะ”
“แล้วะไปไหน” แบฮอนถามนัวสูลับไป
“ห้อแบ”
ประูห้อนอนถูเปิออ อนนี้านยอล็พอูไ้สิแล้ว สามารถพยุัวเอให้เินเอไ้
นัวเล็หันไปปิประูห้อนอนอนเอ่อนะหันไปหาานยอล
" านยอล" แบฮยอนาเบิว้าึ้นเมื่ออยู่ๆ เพื่อนรัอนอเาา้านหลัแถมยัุไร้ที่้นออี
"นายไปเมามาแล้วนะ" ร่าเล็พยายามผละัวออาอ้อมแนนัวให่ แ่ไม่เลย านยอลยิ่รัวแนแน่ว่าเิม้วย้ำ
"ันไม่ไ้เมาะหน่อย"านยอลว่าพร้อมมือหนาที่เลิเสื้ออนในอ้อมอให้สูึ้น
สัมผัสผิวนุ่ม้านในอแบฮยอน ไล้า่วเอวบา รูปวนที่่วสะือน่ารั และหยุ่มย่ามที่แผอบา
"ไม่เมา็ ป ปล่อยสิานยอ อ๊ะ" ยัไม่ทันพูบปาร์านยอล็ฝารอยรัไว้ที่้นอาวแสนยั่วยวนที่โผล่ผ่านเสื้อยืลายน่ารั
"แบฮยอน ทำามหัวใเถอะนะ" านยอลระิบลอเลียใบหูนัวเล็ เาทัู้่รู้ในเอมาลอแ่ไม่เยทำามหัวในเอัที านยอลที่ไ้แน่แอบมอแบฮยอนอยารั อยาูแล อยาเป็นทุอย่าออีนแ่็ลัว ลัวะผิ่อเพื่อน ้านแบฮยอนที่เริ่มรู้ในเอเมื่อานยอลห่าหายไป บ้าไปเาะแะับนอื่นมัทำให้เาไม่พอใ อยาะบอว่าานยอล นายทำแบบนั้นไม่ไ้นะ แ่็ทำไม่ไ้เพราะเป็นแ่เพื่อนัน
แบฮยอน่อยๆหันหน้ามาหาอีน ทัู้่สบาัน ลมหายใรินรัน มือหนา้าหนึ่อานยอลละาเอวบามารูปใบหน้าน่ารัรหน้า
ใ่ เาวระทำามหัวในเอไ้แล้ว แบฮยอนิไ้ันั้น ึเย่ปลายเท้าและประอมือเรียวไว้ที่สันรามนัวสู
ให้้มลรับสัมผัสที่แบฮยอนเป็นนเริ่ม
ประบริมฝีปาอนับนรหน้าและลิ้นบาเริ่มรุล้ำมอบูบอันแสนหวานให้ปาร์านยอล แทนำอบทั้หม
ลิ้นเรียววาลิ้นไปทั่วโพรปาอเพื่อนรัสลับอบโันอย่าูื่มไม่มีใรยอมใร
มือหนาอานยอล็ทำานไ้ีทีเียวรูปไล้เอวอให้วามรูปสึหวาบว่านให้นรหน้า ามแนวโ้อ่วหน้าท้อ รัายให้ิสัมผัสับร่าายอน และมือเลื้อยึ้นไปหยอล้อ ับยออ ใ้นิ้วปัผ่านไปมาสัสอสามที
็ูันให้เาบีบลึทั้สอ้า
ในที่สุเสื้อยือแบฮยอน็ถูถอหลุออไปาัว ผละูบันออมานิหน่อย านยอลลอเลียับพวแ้มหวานอแบฮยอน และับไปูบปาอิ่มใหุ้่ม้ำ ลิ้นแลลิ้นเินเสียัแ่ันอย่าไม่ยอมแพ้อยู่เนินนาน นร่าทั้สอล้มลมาที่เีย
"ูบเ่หนิ" านยอลส่สายาเ้าเล่ห์ให้นที่เปลือยท่อนบนที่ำลันอนลับเียว้า ในะที่แผ่นอนะเพื่อมึ้นลล่อาล่อในมอ
"มาว่าูบ็เ่" ใรว่าแบฮยอนเป็นนยอมแพ้ใร่ายๆ ไม่มีทาะหรอยิ่ับร่าสูรหน้าไม่มีทา
เพราะสุท้ายแบฮยอนนนี่็ยอมานยอลั้แ่พบหน้าันรั้แรเมื่อหลายปี่อนแล้ว ถือเป็นโทษานนปาแ็ละันนะ
Cut scence on bio twitter …
∞
"รู้รึยั ว่าานยอลนนี้รูสึยัไับแบฮยอน"
"..................."
"านยอลนนี้รัแบฮยอน ไม่ว่าะอีั้แ่เอันรั้แร อนึ้นม.ปลาย อนนี้ และอนา านยอล็รัแบอานนะ"
"โห่ ิว่าเราแอบอบ่อนะอี ไอ ไอ้นป๊อ"
"หืม แอบอบเาหรอ" านยอล ้มหน้าลมาใล้ปามพูอนัวเล็
"อะ อื้อออ "
"แบฮยอนรัานยอลเหมือนันนะ"
บันั พัเอาแรันไม่นาน ิรรมบนเียที่ะเิึ้นอีรอบ
อเธอฟัเสียหัวใันหน่อย
ทุวันันเอาแ่ิถึเธอ
ถึะไม่มีเธออยู่้าายัน ถึันะไม่พบเอับเธอในอนนี้
แ่หัวใอันยัรัไ้เพียแ่เธอ
WR TALK ปล.ฟิเรื่อนี้แ้บน
พระเ้า แ่เสร็เป็นเรื่อแรรั้แร+NC ีใับเราหน่อยสิ
บาทีำมันแปลๆหรือผิไป็อโทษ้วยนะ เราม่เ่ริๆ
เรื่อนี้เป็นพลอทั่วๆไปเนาะ อยาให้เห็นเี่ยวับวามรันะ
บาทีวามรัที่แอบรััน โยไม่มีใรพูมา อาะีว่ารัที่บอพร่ำเพื่อ
และารที่เรายินหยัรัใรสันแล้ว ในเมื่อเิว่าเรารัเาสุหัวใ
ทัู้่แล้ว เื่อใันแล้วทุๆอย่าเื่อว่ามันะโอเ
ที่ื่อว่า STOP ในที่นี่อยาสื่อว่าถ้าเราหยุที่ใรแล้วริๆ
ารหยุที่นนั้นมันทำให้เรารัันหนาแน่นึ้นนพ
นี่เวิ่นเยอะเหมือนมีประสบาร์รัี้ริๆือเหมือนแบในเรื่อมาว่านะ 555555 ฟินนเียว
โอเ็อให้อบันเยอะๆนะ NC ไอโอทวิเราเ้อ่ะ เ้อ ไปหานะะ เพราะมันแอบมีอะไรๆอยู่ เอ๊ะ
FIN
