คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : บทที่ ๔ ตราบาปอสูร(๒)
น้ำเสียายหนุ่มเยือเย็นเหลือเิน หิสาวหัน้ายหันวา ่อนะสาวเท้าลับไปยัู้เสื้อผ้า ในะที่สายาับ้อวามเลื่อนไหวอายหนุ่ม แ่เผลอนิเียวเพลิอินทรี็ว้า้อมือบาระุรั้ให้ล้มลบนที่นอนนุ่ม
“วันนี้ไม่้อใส่”
เาว่าทำเอานฟั้อนวับทันที ็ทั้เนื้อทั้ัวไม่มีสิ่ปปิ ่าาเาที่สวมาเา๊วยเพียิ้นเียวในะที่ท่อนบนเ็มไป้วยล้ามเนื้อแ็แร่เป็นมัๆ เธอผลัายหนุ่มให้ออห่า่อนะเอื้อมไปหยิบผ้าห่มผืนบามาลุมาย พร้อมผลัอแร่ให้พ้นาอสาว
“ุไฟ หนั่ะ ออไปนะ”
เสีย่อว่าพร้อมๆ ับแรมที่ผลั้นไม้ให่
“อนุ่ม เนื้อนิ่ม ะให้ไปไหน ันะิมเธอ”
เสียทุ้มมาพร้อมับสายาลามเลียทั่วร่า เพลิอินทรีวาสายามอร่าน้อยที่ลี่ผ้าห่มปปิวามามอร่าาย สายาหยาเยิ้มสื่อวามหมายอย่าโ่แ้ ‘ัน้อารเธอ’
เธอหลบสายาปรารถนาอเา พยายามอย่ายิ่ยวที่ะไม่หลใหลับำพูหวานหูแ่เลือบยาพิษที่ัินหัวใ เา้อารเธอ เพราะร่าายนี้้อใ้ให้ับเา แ่อย่าอื่นล่ะ เา้อารหรือไม่ ถึเาไม่้อาราเธอแ่เธอ็อยาไ้าเา แม้เพียน้อยนิ อแ่เศษเสี้ยวหนึ่อวามรัเอาไว้หล่อเลี้ยหัวใที่เ็บปว
“ถึเวลาแล้วหรือะ ุะให้ันใ้แล้วใ่ไหม?”
หิสาวเอ่ยถามทั้น้ำา วาู่ามแ่ำ่าัร่อนหัวใอายหนุ่มไ้อย่าประหลา นิ้วเรียวหนารีน้ำาให้่อนะเอ่ยึ้น
“ัน้อารเธอ... เนย” ำพูอายหนุ่มรีลึลสู่หัวใ ่อนะเอื้อมมือไปว้าไปับมือบาึ้นมาูบเบาๆ
“ัน้อารเธอเหลือเินเนย... เป็นอันนะ”
เสียทุ้มัึ้น พร้อมับมอบูบไปามปลายนิ้วอหิสาว นิ้วทุนิ้วที่สัมผัส่ารึอารม์หวามเหลือเิน หลัานั้นร่าให่็ลุึ้นสลัาเา๊วยออาร่าาย ่อนะุเ่าล้าร่าบาระห ที่นอนแน่นิ่อยู่ับเีย
เพลิอินทรีว้ามือบามาอบุม ลูบหลัมือหิสาวเบาๆ อย่าวาบหวาม เล้นลึหลัมืออเนย์รินทร์ไปมาไม่่าาปลุปั่นอารม์ให้หิสาวเลิไปไล เธอึมือออาารอบุม ายหนุ่มพยายามให้เธอสัมผัสับวามเป็นายที่ให่โ เนย์รินทร์หลับาและเบือนหน้าหนี้วยหัวใที่สั่นไหว
“เนย มัน้อารเธอ... สัมผัสมันนะเนย”
เสียทุ้มปานะสะอารม์หิสาว มือน้อยที่พยายามิ้นหนีมือให่ลับนิ่สนิท รู้สึอีรั้เมื่ออบุมวามเป็นายที่ให่โ ยอปลายอมันร้อนผ่าวนเธอสัมผัสไ้
“เนย... สันิ”
เสียทุ้มวาบหวามยิ่นั นิ้วเรียวหนาลูบไล้ริมฝีปาบาไปมา หิสาวส่ายหน้านผมสยายระายเ็มหมอน
“ุไฟอย่าบัับเนยเลย่ะ เนยอร้อ...”
เธออร้อายหนุ่มทั้น้ำา นิ้วเรียวหนาเลี่ยเ็น้ำาให้้วยวามแผ่วเบา
“ไม่เป็นไร ไม่้อร้อไห้ ันะรอวันที่เธอพร้อม แ่ว่า... ืนนี้ เป็นอันนะเนย”
เพลิอินทรีระิบิใบหูสะอา พร้อมับมือหนาึมือบาสัมผัสวามแ็แร่แห่ายารีไว้แน่น หลัามือน้อยปล่อยออยามที่เาพลั้เผลอ สายาอเพลิอินทรีสะหิสาวปานพาเหยี่ยวที่้อะรุบเหยื่อไม่ให้ิ้นรนหนี
ริมฝีปาหนาแนบทับบยี้ริมฝีปาบาอย่าวาบหวาม เร่าร้อน และเรียร้อในราเียวัน มือให่ยัอบุมมือเล็ให้ทำหน้าที่ับเลื่อนวามเป็นายนหิสาวุ้นินและสามารถทำหน้าที่้วยัวเอ แรูบ แรเี่ยวระหวัรัรึอลิ้นร้อน เป็นไปามวามปรารถนาที่เิึ้น นาทีนี้ร่าายอทัู้่เบาหวิวร้อนรุ่มราวับไฟำลัแผเผา
“เนย... เป็นอันนะ”
เสียทุ้มเอ่ยอใล้ๆ หิสาวไม่มีสิมาพอที่ะับใวามไ้ อนนี้มือให่อเาอบุมอสล้าอเธอบีบเล้นอย่าลุ่มหล ายหนุ่ม่อยๆ ลาูบเลื่อนผ่านริมฝีปาบา แวะทัทายิ่หูนุ่มบัปานหยอเย้า
ระเรื่อยไล้ผ่านลำอระห มายัหน้าอสาว แวะูึยออนุ่มบัอย่าเร่าร้อน ร่าบาผวาอย่าใในะที่อนุ่มยัอยู่ในอุ้ปาอายหนุ่ม ลิ้นร้อนยัระรัวเร็วเป็นัหวะที่รุนแรและ่อเนื่อ
มือหนาพาผ่านหน้าอสาวที่เล้นลึนพึพอใ ระเรื่อยลไปามเอวบา เลื่อนผ่านเรียวานุ่มแวะทัทายสะโพนวล ่อนะหันลับมาทัทายุหลาบสาวที่ื้นแะเพราะน้ำหวานที่เริ่มรินไหล
“เนยแยาสันิ...”
เาสั่อย่าวาบหวิว เนย์รินทร์แทบไม่รับรู้อะไร มือบาผละออาวามเป็นายอายหนุ่มอย่าไร้สิ้นเรี่ยวแร เธอผวาเฮือ่อนเรียวาทั้สอ้าะถูแยออาัน
โยร่าหนาใหุ่อยู่รลาระหว่าานวลทั้สอ้า วามเป็นาย่อับุหลาบสาวปานหยอเย้า ทั้ที่แ่นลาายปวหนึบ ายหนุ่มใ้ปลายที่ร้อน่าแะเบาๆ บนยอปลายุหลาบ โนนิหน่อยเนย์รินทร์็ผวาสุัว เธอส่ายหน้าไปมา มอผู้ายที่อยู่ในระับสายา้วยวามเรียร้อปนวามปรารถนาที่ไม่อา่อนเร้น
“เนย ้อารันไหม?”
เพลิอินทรีเอ่ยถามปานลั่นแล้ เนย์รินทร์ัริมฝีปาัวเอนเลือิบ วามเ็มปร่าที่ไ้สัมผัส ทำให้เธอเบือนหน้าหนี ไม่หือไม่อือับำถามอายหนุ่ม
ความคิดเห็น