คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #49 : CHAPTER 21 : รัชดาลัยเธียเตอร์
CHAPTER 21
รัาลัยเธียเอร์
วามรวยอระูลราันย์ไม่ธรรมาริๆ ไม่ใ่แ่ห้อสวีหนึ่หรือสอห้อ
แ่พวเาเหมาทั้ั้นเลย ผมร้อโอ้โหออมาอนที่ไ้ยินท่านายรามอบอวาม้อารับผู้ัารโรแรม
เา็เลยหันมาบอับผม้วยท่าทาวนประสาทว่า…
“พอีรวย”
ระโเะ้านอเื้อพระวศ์นี่ะถูับแวนอไหม??
“ผมหิวแล้ว” ผมบอออมาอนที่ผม
ุายเหวิน ท่านายรามอ และนิามอพวเาอีสอนเ้ามาในลิฟ์
ที่พัอเราอยู่ั้นที่ยี่สิบ
“เรื่อมาะมั!” ท่านายรามอผู้ไม่มีวามละเอียอ่อนอีามเย
“นี่มันเย็นแล้วนะรับ
แล้วผม็ยัไม่ไ้ทาน้าวเที่ย้วย”
มันเป็นวามผิอพวเาที่ับผมมาแล้วไม่ยอมหา้าวให้ผมิน
“อยาินอะไรล่ะ?”
ุายเหวินหรถามออมา้วยน้ำเสีย…หวานผิปิ
สสัย้อหาทาหนีั้แ่อนนี้เสียแล้วสิ
ืนอยู่้ามืนมีหวัผมถูาุายมัรนี่เลมแน่ๆ!!
“อาหารีน็ไ้รับ ผมอบอาหารีน”
ผมยิ้มให้เา วาเรียวรีวาววับสื่อวาม้อารที่ผมรู้ัเป็นอย่าี
“สั่พิ่ามาินแทนไหม?”
ท่านายรามอทำเสียประประันเมื่อเห็นผมับุายเหวินทำาหวานใส่ัน
ไม่ไ้อ่อยนะรับ เื่อแวร์ายเถอะ แ่มันำเป็น้อทำให้พวเาายใ!
“ไม่โรแมนิเลยนะรับท่านายรามอ”
ผมส่ายหน้าไปมา ท่านายผู้ไม่มีวามโรแมนิมวิ้วนเป็นโบว์
“นายไม่่อยไ้พาสาวไปินเนอร์ใ้แสเทียนหรือพาพวเธอไป้อปปิ้ใ่ไหม
ารีฟ” ูเหมือนุายมัระเ้าใสิ่ที่ผม้อารสื่อ
“ทำไม้อินใ้แสเทียน
อีอย่าันไม่ไ้ว่ามานามีเวลารอพวหล่อนื้อเสื้อผ้าหรือเลือเรื่อเพร”
แปล่ายๆ ือท่านายเาถนัให้เินสาวๆ ไปื้อเอรับ
“ุไม่มีแฟนใ่ไหมรับ?”
ผมถามออไป้วยวามมั่นใ และอีฝ่าย็อบลับมา้วยวามมั่นใไม่แพ้ัน
“ันมีฮาเร็ม”
“ผมสสารผู้หิในฮาเร็มอุั” ผมทำหน้าเห็นอเห็นใ่อนะ้าวออาลิฟ์
ุายเหวินเอ็พยัหน้าหึหั เอามือบไหล่เพื่อนล้ายให้ำลัใ
“อะไรอพวนาย!”
ท่านายรามอ็ยัไม่เ้าใอยู่ี
.
หลัาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นุใหม่แล้วผม็ามไปสมทบับสอุายที่ห้ออาหารีนอโรแรม
่อยยัั่วที่เมนูมีภาษาอัฤษำับไว้
้วยเหุนั้นผมึ…สั่ระายนิที่สอุายระูลราันย์ถึับ้อวาเมนูล
หึ! ะสูบเลือให้ระเป๋าีเลยอยู!!!
่อนะมาสะุับสาวเสิร์ฟาวเอเียที่ทิ้สายาให้ผมอย่า…ผิปิ
ผิปิยัไน่ะหรือรับ…็ระหว่าพวผมสามน เธอน่าะอบผู้ายหล่อ
รวย ล้ำ ูเป็นเ้าายแบบอยอย่าท่านายรามอ หรือผู้ายที่มีใบหน้าี๋อินเอร์
เ้าอออร่าผู้ีมีสุลอย่าุาย เหวิน มาว่าผู้ายที่มีวามระเียไปทาเพศหิั้แ่หัวรเท้าอย่าผม
ันั้นารที่เ้าหล่อนอ่อยผมอย่าเปิเผยมันึผิปิเินไป
และทั้ีวิผมอยู่รอมาไ้เพราะสิ่เหล่านี้!!
หรือเธอะเป็นนอ…
ั้นมาลอเิมพันันัั้!!!
ันั้นอนที่เธอเอาอาหารมาเสิร์ฟ ผมึัสินใอ่อยเธอลับ้วยารลูบมือเธอ
พร้อมับทำาพราวอย่าสนในสอุายเลิิ้ว พวเานึว่าผมไม่สนใผู้หิ ึ่วามริ็ไม่เยสนใริๆ
นั่นแหละ ีวิแบบผมไม่มีเวลาให้ับเรื่อรัๆ ใร่ๆ หรอรับ
ระทั่ใรบานเ้ามาทำลายเ์นั้นเมื่อนานมาแล้ว…
“นึว่าไม่อบผู้หิ“
ุายเหวินทำเสียเสียาย
“อะไรที่ทำเินให้ไ้ผม็ทำทั้นั้นแหละ“
ผมอบเหมือนเ็ร้านโลที่ไม่แร์อะไรนอาเิน แล้วหันไปยิ้มให้หิสาวนนั้นอีรั้
เธออายม้วนเลย…ปิาู็รู้ว่าแส!
ผมทำเป็นมอามแม่สาวนนั้น ่อนะอยืมปาาาุายเหวินมาเียนหมายเลห้อลบนระาษทิูแล้วส่ให้เธออนมาเสิร์ฟอาหารอีรอบ
เธอรับไปแล้วทำหน้าแ ผมแสร้เล่นละร่อ้วยารมอท่าทาน่ารัๆ นั้นอย่าอ้อยอิ
“พวุะว่าอะไรไหมถ้าืนนี้ผมอพัผ่อน…”
“…”
“แบบส่วนัว“
สาวเสิร์ฟนนั้นมาหาผมที่ห้อพร้อมับรถเ็นอาหารและไวน์ราาแพอนห้าทุ่ม
นเฝ้าประูให้เธอเ้ามาอย่า่ายายเพราะผมบอับุายมาเฟียทั้สอไว้แล้ว
และพอประูปิลผม็ว้าที่เปิวไวน์บนรถเ็นไป่อที่ออเธอนนั้นทันที
“ใรสุ่มา?“
หิสาวยิ้มไม่สะทสะท้าน
แววาอ่อนหวานเปลี่ยนเป็นเ็เี่ยวอันราย
“มาาลอฟส่ิันมา่วยุหนูออาที่นี่่ะ“
มาาลอฟริๆ ้วย!!
ผมลอั่น้ำหนัส่วนไ้ส่วนเสียและพบว่าารรับวาม่วยเหลืออมาาลอฟน่าะเป็นทาเลือที่ีว่าารนอนรอให้ เหวินหรือรามอามมาเือทีหลั อีอย่า
ผม่อน้ามั่นใสิลหลบหนีอัวเอ ลอออาป้อมปราารยี่สิบั้นนี้ไ้เมื่อไหร่แผนารหนีเอาัวรออผม็โรย้วยลีบุหลาบแล้ว
“ผม้อทำยัไบ้า”
ผมถามออไปเพราะรู้ว่าเธอ้อมาที่นี่พร้อมแผนารั้นเทพเียน
็อีฝ่ายเป็นถึระูลราันย์ที่แท็ทีมับมือันถึสอระูล อนที่เปิประูออไปผมเห็นเวรยามิอาวุธรบมือเินรวราให้วั่
่อให้ผมมีเ้าีวิ็ไม่มีทาฝ่าออไปสำเร็ นี่แวร์ายนะรับ ไม่ใุ่ปเปอร์แมน
ะไปสู้ระสุนปืนไ้ยัไ
“ุหนูเยระโึไหมะ?” หือ??
“อยาลอัรั้เหมือนัน”
ผมิว่าำถามอเธอไม่น่าะเป็นแ่ารวนุย
และ็ริเมื่อเธอเอาอุปร์บาอย่าที่ยัอยู่ในไ่วอบัวให่ออมา
มันเป็นอุปร์โรยัวเหมือนที่เห็นในภาพยนร์สายบู้บ่อยๆ
านั้นเธอ็เอาสมาร์โฟนมาเปิลิปอย่าว่า
เร่เสียันสุเพราะถ้าห้อเียบเินไปะูน่าสสัย
“ไ้ัวปริ๊น์แล้ว” ผู้หินนั้นเอาอุปร์สื่อสารที่เหมือนับหูฟัอพวสายลับออมาาใ้ระโปร
ผมหลุำรหัสลับที่ใ้พวเาใ้เรีย…เ้าาย
ผมเนี่ยนะ??
“ุหนู้อระโลไปสิบั้น
ะมีนอเรารอรับและพาออาที่นี่“
เธออธิบายะเอาะอที่้านหนึ่เี่ยวับอบระเบีย
มาเี่ยวับอุปร์ที่เธอใส่ให้ผม่อนหน้า พร้อมับเ็วามแ็แรอพวมัน
“แล้วุล่ะรับ?“
ผมอที่ะถามไม่ไ้ เธอยิ้มเอ็นู
“ิันะามไปสมทบในภายหลั่ะ“
“อบุรับ“
พี่สาวนนั้นรอสัาาทีม และเมื่อไฟทั้โรแรมับะทันหัน
เธอ็ส่สัาให้ผมระโโรยัวลไป พวเาะวามยาวอเือไ้พอี นอมาาลอฟที่แฝัวมาเป็นแอโรแรมในั้นที่สิบรับัวผมเ้าไปในห้อ
เป็นัหวะเียวับที่ไฟลับมาสว่าอีรั้
“ุหนู้อเปลี่ยนุรับ“
ไม่พูพร่ำทำเพล ายวัยลานในุนอนที่ถูสวมทับ้วยุลุม็สุ่นอนนาัวผมมาให้เปลี่ยน
ผม็รีบเปลี่ยนอย่ารวเร็วเพราะรู้ว่าในารหลบหนี ัหวะเวลาสำัที่สุ
่อนผู้หิในุนอนเรียบร้อยะเินถือแ้วน้ำใบหนึ่มาหา น้ำสีแล้ายเลืออริที่อยู่ในนั้นถูราลบนเสื้อั้แ่อลไป
ผมเ้าใไ้ทันที รีบรับมารอใส่ปาแล้วทำเป็นเหมือนสำลัเลือ
านั้นแผนั้น่อไป็เิน่อ
พวเาทำเป็นวิ่วุ่นไปทั่วห้อ นที่แสเป็นพ่อโวยวายเสียัว่าลูป่วย ามหมอ
่วย้วย!
ผู้หิที่เล่นเป็นแม่็ทำเป็นยโทรศัพท์โวยวายับพนัานโรแรมให้เรียรถพยาบาล
น้ำเสียร้อนรนล้ายใสลายเหมือนผมเป็นลูที่ำลัะายอพวเาริๆ
โอ้โห รัาลัยเธียเอร์!!!
ส่วนบทอผมน่ะหรือ…
“ุหนู้อสลบรับ“ ามนั้น
่ายมาลูพี่ เี๋ยวน้อัให้
ผมหลับานอนนิ่ๆ ่อนะรู้สึว่าถูอุ้มึ้น
ผู้ายนนั้นอุ้มผมออาห้อ โวยวายให้น่วยไปลอทา เ้าหน้าที่อโรแรมวิ่เ้ามาสอบถาม
ลู้านอื่นๆ ออมาู รปภ.่วยเลียร์พื้นที่ พวเาเ้ามาในลิฟ์
ทุอย่าูวุ่นวาย สอนที่รับบทเป็นพ่อแม่ผมเล่นให่รัาลัยเธียเอร์มา
เนียนนาไม่ใส่รอเท้าเพื่อยึวามรีบร้อน น้ำานอหน้า
อาารสั่นลัวนอยายออสาร์ให้ทำให้พนัานโรแรมทำหน้าถอสีเพราะถ้าแมาายในโรแรม…
เ๊รับ!
เมื่อออมาถึหน้าโรแรม
รถพยาบาลที่มาาลอฟเรียมไว้็มารับพอี พวเาอุ้มผมไปวาบนเีย
นเป็นพ่ออผมไม่ห่า เ่นเียวับนเป็นแม่ที่ภาวนาให้ผมปลอภัย ระทั่รถเลื่อนออไปอย่ารวเร็วประหนึ่ีวิอผมำลัแวนอยู่บนเส้น้ายวามเป็นวามาย
ทว่าเมื่อรถเลื่อนพ้นเโรแรม ทุอย่า็ลับมาสบราวับวามโลาหลเมื่อรู่เป็นแ่โษาในยูทูปที่เรามัะสิปอย่ารวเร็ว
อยาลุึ้นะโนว่าบราโว่แล้วปรบมือให้พวเานะ
แ่สิ่ที่้อทำริๆ ือ…
หมับ!
“ว้าย!“
ผมว้ารรไรที่อยู่ในล่ออุปร์ทำแผลใล้ๆ
มา่ออสาวร่าเล็ในุพยาบาลที่ผมไม่ิว่าเธอเป็นพยาบาลริๆ หรอ
เธอร้อ้วยวามใ และนที่สวมหน้าาเสแสร้อย่าผมมาทั้ีวิ็มอออว่ามันเป็นแ่ารแส!
“บอให้พวเาอรถ“ ผมบอวาม้อารออไป
ใระบ้าามพวเาไปนถึุหมายที่ไม่รู้ว่าือที่ไหนัน
ไม่ไ้อยาหนีเสือปะระเ้นะรับ!
“ถ้ารถพยาบาลอลาทาะูน่าสสัยนะะ“
นเล่นเป็นแม่ให้เหุผล วามใเย็นอเธอทำให้ผมยิ่ร้อนรน
“ผมไม่สน อ!“ นี่ือโอาสหนีอผม
และมันอาะเป็นโอาสเียว็ไ้!
หิสาวที่ผมับไว้เป็นัวประันและถูรรไร่อออยู่หัวเราะออมา
และเป็นผมเอที่เป็นฝ่ายผละออาเธอ่อนเนื่อาไม่รู้ว่าอีนะมาไม้ไหน
“ริอย่าทีุ่หนูอะเลิน่าบอ
ุไม่เื่อใใร“
ฟู่ววว!
เสียแปลๆ ัึ้น
อนนั้นเอที่ผมเพิ่สัเเห็นว่าในมืออเธอนนั้นถืออบาอย่าอยู่…
ลิ่นนี้…
แ๊สยาสลบ!!
ผมรีบเอามืออุมู ในะที่นบนรถเริ่มหมสิไปทีละน
ผมระโนรไปที่ประู บ้าิบ! มันถูล็อา้านอ
และผมเริ่มลั้นหายใไม่ไหวแล้ว!
หนีไม่รอะแล้วสิ…
ความคิดเห็น