คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ♡ (OS) I HAVE YOU - CHANBAEK
มันไม่ยาเลยับารลืมเา
มันไม่ยาหาผมเลิิถึเาไ้
แ่มันิอยู่รนี้.. มันิรที่ผมยัิถึเาอยู่ลอเวลา
“ิน้าวหน่อยนะานยอล ะไ้ินยา”เสียหวานเอ่ยปาบอ ร่าสูเพียแ่เยหน้ามออีนเล็น้อย่อนะสนใโทรศัพท์ในมือ่อ วาลมแ่มริบนั้น้อมอหน้าอมือถืออย่ารออย นัวเล็มอนรัแล้วถอนหายใยาว วามเ็บปวเิึ้นับ้อนเนื้อภายใ้อ้าย เารู้ีว่าปาร์านยอลำลัรออะไร
“อย่ามายุ่...”เสียทุ้มเอ่ยบอ ่อนะเบอร์ทีุ่้นเยแล้วเอาโทรศัพท์มาแนบหู แบฮยอนวาถ้วย้าว้มไว้รหน้าอีนแล้วบอ
“ันวาไว้ให้รนี้นะ”พูบ็เินออไป านยอลมอามแผ่นหลัอีนแล้วหันมาู้าม้มในถ้วยรหน้า
“นายะยุ่อะไรับีวิันนัหนา น่ารำา”มือหนาปัถ้วยที่บรรุ้าม้มร้อนนั้นๆนระายไปทั่วพื้น ถ้วยแ้วระทบพื้นนเิเสีย แบฮยอนหันลับมา่อนะยิ้มบาๆให้อีนอย่าฝืนใ
“ไม่เป็นไร านยอลไม่ินไม่เป็นไร เี๋ยวแบเ็บให้นะ”ร่าบาพู่อนะ้มลเ็บเศษแ้ว น้ำาที่ลั้นไว้เริ่มไหลออมา านยอลยีผมหัวเออย่าหัวเสีย เาลุึ้นแล้ววาใส่นัวเล็
“เพราะแบบนี้ไ ันถึไ้เบื่อนาย เ้าี้ น่ารำา ทำไม้อพยายามเ้ามามีบทบาทับีวิันลอเวลา ทำไม้ออยถามลอว่าะไปไหน ไปทำอะไร ทำไมห๊ะแบฮยอน ทำใม”
“เพราะันรันายไ...ฮึ...”ร่าบาพูโยไม่เยหน้าึ้นมามออีน
“เลิันเถอะแบฮยอน... พอแล้ว เราสอนถึทาันแล้ว ยอมรับสัที”านยอลยื่นำา ทันที่ริเาพยายามบอเลิแบฮยอนมาแล้วถึสามรั้ภายในเวลาสอเือน แ่ทว่าแบฮยอน็าม้อ ามื๊อนเาใอ่อน
“ะลับไปหาเาริๆเหรอานยอล...”แบฮยอนถามทั้ๆที่ยัเ็บเศษแ้วเหล่านั้นอยู่ มือบาำเศษแ้วนั้นในมือนเิแผล แ่ทว่ามัน็ไม่ไ้ทำให้แบฮยอนรู้สึเ็บไปยิ่ว่าที่หัวใเลย
“นายไม่มีสิทธิ์เ้าี้อะไรอีแล้วแบฮยอน บ็ือบ ปล่อยันไปเถอะ ันไม่ไ้รันายแล้ว ันรัลู่หาน ไ้ยินมั้ยว่าันรัลู่หาน... ที่ันื่มทุวันนสุภาพแย่มันไม่ใ่เพราะนายััันไว้รึไแบฮยอน มันไม่ใ่เพราะารระทำอนายมันทำให้ันหยุิถึเาไม่ไ้รึไแบฮยอน”านยอลพู แบฮยอนยืนึ้น้าๆ่อนะมอนรหน้า ร่าบาฝืนยิ้มให้ับอีนอีรั้
“ทรมานมาเลยเหรอานยอล...”แบฮยอนถามทั้ๆที่ฝืนยิ้มอยู่
“บอามรว่าทรมานมา...”านยอลบอ
“ันวรทำยัไีานยอล..ฮ.ฮึ...”แบฮยอนถามแล้วปล่อยโฮออมา ร่าสูึ่อยๆุเ่าล่อหน้าอีน ่อนะอร้อ
“ปล่อยันไปเถอะแบฮยอน.. ปล่อยันไป ฮ.ฮึ... เลิันเถอะนะ”านยอลอร้อ เาสะอื้นเพราะน้ำาที่ไหลออมา น้อยรั้ที่านยอละร้อไห้
ารที่านยอลร้อไห้็บอแน่ัแล้วว่าานยอล้อารที่ะาไปนาไหน
“ั้นไปเถอะานยอล...ฮึ.. ไปในที่ที่นายอยาไป ันะไม่ไปให้นายเห็นหน้าอีแล้ว ที่ผ่านมาันอโทษ”แบฮยอนพูแล้วปาน้ำาทิ้ไป ร่าบาพยายามปั้นยิ้มึ้นมาอีรั้
“อโทษนะแบฮยอน...”ร่าสูพูแ่นั้น่อนะเ้าไปเ็บ้าวอภายในห้อนอน ไม่นานนัเา็ออมาพร้อมระเป๋าใบให่และาไปโยที่ไม่มีำพูลา แบฮยอนนัู่ทีวี แล้ทำเป็นว่าไม่สนใ ทว่าในใลับเ็บปวนร้อไห้ไม่ออ
ปาร์านยอลและบยอนแบฮยอนบันมาั้แ่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย ปีนี้็ปีที่เ็แล้วที่พวเาบัน ่อนหน้าที่ทั้สอะเอันนั้น านยอลบับลู่หานึ่เป็นรุ่นพี่สมัยม.ปลาย ทว่าลู่หาน้อลับไปยัประเทศีน วามห่าไลทำให้ทั้สอน้อเลิัน
แบฮยอนับานยอลบันอย่ามีวามสุมาโยลอ แ่เมื่อรึ่ปี่อนที่ลู่หานลับมาเาหลี ทุๆอย่า็เริ่มเปลี่ยนไป านยอลไม่่อยใส่ใแบฮยอน พยายามหาทาเลิอยู่ลอเวลา
แบฮยอน็รู้ีว่าสัวัน้อมีวันนี้ วันที่านยอล้อเินาเาเพื่อลับไปหาอีน
แ่เาแ่อยายื้อานยอลไว้ให้นานที่สุ... ่อนที่ะไม่มีโ อาสอี
“อึ....”ร่าบาุมหน้าผาัวเอ่อนะนอนลับโฟาทันทีที่ร่าสูเินออไปแล้ว ใบหน้าบิเบี้ยวเพราะวามเ็บที่เิึ้นภายในหัว ฟันที่เรียัวสวยัริมฝีปาัวเอนเลือิบ อาารปวหัวเล่นานร่าบาอย่าหนั มือบาอี้าว้ายาที่อยู่บนโ๊ะแล้วส่เ้าปาไปโยไม่มีารื่มน้ำาม รสมปร่าอยาไม่ไ้ทำให้แบฮยอนรู้สึทรมานเท่าับวามเ็บปวที่เิึ้นในอนนี้เลย
“.เ็บ... เ็บั ฮึ....”
สอเือนผ่านไป
ทุๆวันผ่านไปอย่าปิ านยอลรู้สึว่าีวิเามีวามสุมาึ้น ไม่มีอะไราหาย และไม่มีอะไรที่้อารไปมาว่านี้ เาลับไปบับลู่หานอย่าที่ใ้อาร รอยยิ้มที่หายไปเนิ่นนานลับมาปราบนใบหน้าหล่ออีรั้ เาไม่ไ้เอแบฮยอนอีเลย แม้ทั้สอนะทำานใล้ๆัน แู่เหมือนร่าบาะรัษาสัาอย่าี แ่ถึเาะไม่ไ้เอแบฮยอนเลยแ่เายัรู้สึไ้ว่าแบอยอนไม่ไ้หายไปไหน
ร่าสู้าวออาประูห้อ สายามอลไปที่พื้นหน้าห้อ้วยวามเยิน สอเือนแล้วที่มีล่อนมวาไว้หน้าห้อเสมอ โน้ระาษสีเหลือที่มัมาู่ับนมทุๆเ้านั้นเป็นสิ่ที่บ่บออย่าีว่าใรเป็นนส่มา
เาำลายมืออแบฮยอนไ้
ไม่รู้ว่านายเหนื่อยมั้ย แ่พัผ่อนหน่อยนะ อย่าหัโหม
เป็นห่วนายเสมอ...
ในเนื้อวามอโน้นั้นไม่มีื่อลท้าย ทุๆวัน้อวามมัะแสวามเป็นห่ว บารั้็ถามสารทุ์สุิบันแม้ะรู้ว่าไม่มีทาไ้ำอบลับมา แ่น่าแปลที่านยอลไม่รู้สึรำาารระทำแบบนี้อแบฮยอนเลย เาื่มนมทุล่อที่ถูส่มา โน้ทุแผ่นเา็เ็บไว้
อาะเป็นเพราะมันไม่น่ารำาและไม่แสถึวามื๊อ
ูเหมือนร่าบาะทำไปเพราะอยาทำเท่านั้น ไม่ใ่ทำเพราะ้อารให้านยอลลับไป
“เหม่ออะไรอยู่น่ะ”ลู่หานเอ่ยถามร่าสู เานั่มออีนมาสัพัแล้ว แ้วาแฟร้อนที่สั่ไว้เริ่มเย็นเพราะานยอลไม่ยึ้นมาิบแม้แ่นิเียว
“ป.เปล่าๆ...”ร่าสุสะุ้เล็น้อย่อนะหันมายิ้มให้ับนรั
“นายเป็นอะไรรึเปล่าานยอล?”ลู่หานถาม้วยวามเป็นห่ว านยอลไ้แ่ส่ายหน้า
“ยัไ้โน้อยู่เหรอ ?”เสียหวานเอ่ยถาม ลู่หานรู้ีเรื่อที่แบฮยอนยัเป็นห่วานยอลไม่ยอมไปไหน เาแอบนับถือวามเ้มแ็อแบฮยอน้วย้ำ แบฮยอนไม่แม้แ่ะมาให้านยอลเห็นหน้า แ่ยัทำหน้าที่ที่ีให้ับนที่นเอรัเสมอ
เมื่อเือนที่แล้ว็ส่อวัมาให้เนื่อในวันวาเลนไทน์
ทุๆวัน็ส่นมมาที่หน้าห้ออานยอลเสมอ
โน้ที่บรรเียนทุวันนั้น็แสถึวามน่ารัอแบฮยอนไ้เป็นอย่าี
ทั้เาและานยอลพอะรู้ว่าแบฮยอนเป็นนเาทุอย่าไปวา้วยัวเอ แบฮยอนพยายามอย่ามาที่ะไม่ให้านยอลเอเา... นายะเ็บปวนาไหนนะ
“ไม่ไ้มาสามวันแล้วล่ะ”เสียทุ้มเอ่ยบอ
“านยอล... ถ้านายยัไม่พร้อม เรายัไม่บัน็ไ้นะ ันว่านายทบทวนัวเอ่อนีมั้ย สีหน้านายูไม่ีเลยนะที่ไม่ไ้โน้”ลู่หานบอ
“ันโอเน่า นายอย่าิมาสิ”ร่าสูบอพลายี้ผมอีนอย่าเอ็นู เามีวามสุแล้วที่อยู่แบบนี้ แม้ในบารั้เา็ยันึสสัยในัวเอเหมือนันว่าเามีวามสุเพราะอะไรันแน่ ่วสอสามวันมานี้ เารู้สึระวนระวายใแปลๆที่ไม่ไ้รับโน๊านัวเล็เลย
เานี่มันโ่ริๆ....
Chanyeol’s Talk
ผมนั่มอโน้ที่แปะไว้เ็มโ๊ะนั่เล่นภายในห้ออัวเอ อนนี้โ๊ะอผมเ็มไป้วยระาษสีเหลือนั่น ผมไล่อ่านโน้ทีละแผ่นใหม่ ผมไม่ไ้รับโน้มาเือนนึแล้วรับ... ไม่รู้เหมือนันว่าเาหายไปไหน
ถ้ารู้็แปลล่ะ...
ฝนล่ะ อย่าลืมพร่มนะ
เลียอาาศแบบนี้ริๆเลยให้าย
ผมหัวเราะในลำอ ผมรู้ีว่าแบฮยอนไม่อบฝนเอาเสียเลย แถมยัไม่อบพร่มอี แ่มาสั่ให้ผมพร่มเนี่ยนะ ? ผมเป็นนที่้อาร่มให้แบฮยอนเสมอ แบฮยอนี้หนาว หาืนไหนฝนเาะอบุอยู่ในวแนอผม แบฮยอนบอว่าอบอ้อมออผมที่สุ...
วันนี้ไม่มีนมรสล้วย เลยื้อสรอเบอรี่มาให้
มัน็อร่อยีนะ อร่อยริๆ ลอินูสิ
เามัะส่นมรสล้วยมาเสมอ ไม่ใ่เพราะว่าผมอบนมรสล้วยหรอนะ แ่เป็นเพราะเ้าัวอบสีเหลือ่าหา แถวบ้านผมเรียยัเยียรับ แ่ผม็ื่มมันทุล่อนะ นมรสสรอเบอรี่นั่น็เหมือนัน
เมื่อวานไปินไอศรีมมา อร่อยมาเลย
ลอไปินูนะ ร้านxxx
ร้านxxxนี่มันร้านที่แบฮยอนรบเร้าผมให้พาไปอยู่หลายรั้ แ่ทว่าเราลับไม่มีโอาสไ้ไป้วยัน เพราะผมรำาเาไรับ... ิูอีทีารระทำอผมนี่มันใร้ายสุๆเลยเนอะ แ่แบฮยอนไ้ไปแล้ว สสัยผม้อไปลอูบ้าแล้วล่ะ
เาว่าไม่มีพรุ่นี้ มีแ่วันนี้
อนนี้ันเ้าใแล้วว่ามันหมายวามว่ายัไ....
มีแ่โน้ใบนี้ที่ผมแปลวามหมายที่แบฮยอน้อาระสื่อไม่ออ ปิแบฮยอนไม่มีนเ้าสำนวนเท่าไหร่นั มีอะไรเามัพูรๆ ผมสสัยริๆ... มีอะไรบาอย่าเิึ้นับแบฮยอนรึเปล่านะ
รันะ... สิ่ที่อยาพูที่สุือันรันาย...
“รันาย”
ผมึโน้แผ่นนี้ึ้นมาอ่านทบทวนหลายรั้ มันเป็น้อวามสุท้ายที่ผมไ้รับ่อนที่เาะหายไป บอามรว่ารู้สึแปลๆับ้อวามที่แบฮยอนให้มา รันาย... นาย้อาระสื่ออะไรันแน่นะแบฮยอน
่อนที่ผมะไ้ิอะไรมาว่านั้นเสียโทรศัพท์ผม็ัึ้น เป็นลู่หานนั่นเอที่โทรเ้ามา เาโทรมาอนนี้็ีแล้ว ผมมีเรื่ออยาปรึษาพอี
“รับลู่หาน”
(หายไปสอวันแล้วนะานยอล เป็นอะไรรึเปล่า)
“มีเรื่อให้ินิหน่อยน่ะ”านยอลอบไปามวามริ
(มีอะไระบอันรึเปล่า หื้ม?)
“แบฮยอน... หายไปหนึ่เือนแล้ว”านยอลบอ น้ำเสียอเาฟัูหม่นหมอ
(นโ่... นายมันนโ่ริๆานยอล)ลู่หานพูเสียใส ไม่มีวี่แววว่าะเสียใที่ไ้ยินเรื่ออีนาปานที่บ้วย
“โ่?”
(านยอล ันบอแล้วว่าเราสอนไม่เหมาะที่ะลับไปบันหรอ ในในายมีใรอีนเ็มหัวใมาั้นานแล้ว)ลู่หานบอ
“ไม่นะลู่หาน ไม่ั้นันะอยาเลิับเาเพื่อลับมาหานายทำไมัน”านยอลแย้ ทว่าเสียที่ไ้รับลับมาเป็นเสียหัวเราะอย่าเอ็นูานปลายสาย
(มันเป็นเพราะนายสับสนไานยอล ฟัันนะ.. นายน่ะรัแบฮยอนมานานแล้ว นายลืมันไ้ไปั้นานแล้ว ลอเวลาที่เราลับมาบันันไม่เยเห็นัวเออยู่ในวาอนายเลย นายแ่ำลัสับสนในวามรู้สึอัวเอ นายแ่เบื่ออะไรเิมๆที่เอทุวัน ะว่าไป็เป็นวามผิอันที่ไม่ปิเสธนายไปัเนว่านี้)
“แล้วทำไมันถึไม่เสียใที่แบฮยอนหายไปเลยล่ะ...?”
(เพราะแบฮยอนไม่เยหายไปไานยอล แบฮยอนยัมีเรื่อราวที่ส่ถึนายลอเวลา เายัทำหน้าที่นรัที่ีแม้นายะบอว่าไม่้อารเา เายัรัษาสัาับนายที่ะไม่ให้นายเห็นหน้าเาอี ที่นายรู้สึว่าีวินายไม่มีอะไรที่าหายไป เพราะเาไม่เยาหายไปานายไานยอล... นวันนี้ที่นายระวนระวาย นายวรรู้ัวไ้แล้วว่านายาเาไม่ไ้)
านยอลเียบไปรู่หนึ่ วามิในหัวอเาีันยุ่เหยิไปหม เายอมรับว่าเาเป็นแบบที่ลู่หานพูริๆ เารู้สึว่าัวเอโ่มาที่ทำอะไรหุนหันพลันแล่น... เาทำร้ายนที่เารัลไปับมือ
“อโทษ....”
(นายไม่้ออโทษันหรอานยอล นที่นายวรอโทษือแบฮยอน ไปามหาเาไ้แล้ว อย่าปล่อยไว้นานว่านี้ ันไปนะ บาย”พูแ่นั้นลู่หาน็วาสายไป
านยอลนั่ทบทวนัวเอไม่นาน็ว้าุแรถเพื่อะไปามหาร่าบา ที่แรที่เาพอะนึออืออนโอแบฮยอน เาเร่วามเร็วให้ไปถึที่หมายอย่าไม่ิีวิ ้อนเนื้อภายใ้อ้ายเ้นแรอย่าไม่เยเป็นมา่อน ลาสัหร์บาอย่ามันทำให้เารู้สึแย่อย่าบอไม่ถู
ไม่นานนัเา็มาถึห้ออแบฮยอน ร่าสูริ่เพื่อเรียนภายในห้อแ่็ไม่ไ้รับารอบรับ เายืนรอหน้าห้อเป็นเวลาว่า 15 นาทีแ่็ไม่มีใรมาเปิประูให้ านยอลึัสินใที่ะใส่รหัสเพื่อเ้าไปในห้ออแบอยอน
หวัว่านายะยัไม่เปลี่ยนรหัส...
วันเิอานยอล....
นิ้วเรียวรหัส้าๆ เาห้ามมือัวเอไม่ให้สั่นึ่มันยาเหลือเิน และทันทีที่รหัสเสร็็มีสัาเสียบอว่ารหัสถู้อัึ้น ประูถูปลล็อ รอยยิ้มผุึ้นบนใบหน้าอร่าสู
แบฮยอนยัให้วามสำัับานยอลในทุอย่าอีวิ
“นายทำันรู้สึผิอีแล้วนะแบฮยอน”านยอลพึมพำ่อนะเ้าไปในห้อ ทุอย่าภายในห้อไม่มีอะไรเปลี่ยนไป แ่ทว่าลับไม่มีนอยู่แม้แ่นเียว แบฮยอนหายไปไหนันนะ านยอลเรียแบฮยอนแ่ไม่มีเสียอบรับลับมา เาัสินใเินเ้าไปในห้อนอนอร่าบา ทุอย่ายัอยู่ในที่อมัน เาเินไปที่โ๊ะทำานอแบฮยอน วามเหลือบไปเห็นไอารี่เล่มสีเหลือที่แบอยอนมัะอะไรบาอย่าลไป่อนนอนเสมอ
“นั่นนายทำอะไร”เสียทีุ่้นเยัึ้นาทาประูห้อนอนที่เปิ้าไว้ านยอลหันไปมอเพื่อนัวเล็ที่้อนเอเม็ วาอโยอูเปลี่ยนไป ยอูือเพื่อนรัอแบฮยอน เป็นทั้เพื่อน และทุๆอย่าอแบฮยอน ้วยวามที่รอบรัวอแบฮยอนอยู่่าประเทศันหม ยอูึเป็นอีที่พึ่รอาัวานยอลเอ
“.ันมาหาแบฮยอน”านยอลบอ
“ลับไปะานยอล ลับไป่อนที่ันะ่านาย”ยอูเสีย่ำ วาอร่าบาร้าวึ้น
“ใเย็นๆยอู ใเย็นๆ...”นที่มา้วยันับนัวเล็พู ิมอินแฟนหนุ่มอยอูลูบบ่าร่าบาเบาๆ
“เราเย็นมานานแล้วอิน... เราทนมานานแล้ว เราทนให้นๆนี้ทำร้ายเพื่อนเรามานานแล้ว”ยอูพู
“ันอยาเอแบฮยอน...”านยอลบอ
“ทำไมอยามาเอเอาอนนี้ ! ทำไมานยอล ทำไมนายไมู่แลแบอยอนให้ี ฮึ... ลับมาทำไมอนนี้ !”ยอูวาใส่ราวับเรื่อราวทุอย่าแย่นไม่มีทาแ้ไไ้
“อร้อยอู... บอันทีว่าแบฮยอนอยู่ที่ไหน”านยอลบอ
“ปล่อยให้แบฮยอนอยู่อย่าสบายเถอะ... อึ... อย่าไปรบวนเ้าเลยานยอล”ยอูพยายามลั้น้อนสะอื้นทีุ่ที่อ ไม่ว่ายัไเาะไม่ยอมให้านยอลไ้เอับแบอยอนเป็นอันา
“อร้อ.. อร้อล่ะ ันอยาแ้ไทุอย่าที่ันทำพลาไป ให้ันเอแบฮยอนเถอะนะ”
“สายไปแล้วมั้านยอล... นายมันแย่ แย่ที่สุ !”ยอูวาเสียั
“อร้อ....”านยอลโ้ัวอร้อับยอู นัวเล็หันไปมอหน้านรัอย่าทำอะไรไม่ถู เาไม่เยถู้มหัวอร้อแบบนี้ อินพยัหน้าให้นรัเล็น้อยเพื่อเป็นเิว่ายอมไปเถอะ
“็ไ้... ันะพานายไป...”ยอูพูแ่นั้น็เินนำานยอลออไปาห้อ
เาำลัะพาานยอลไปพบเพื่อนรัอเา... แม้ทุอย่าอาะสายเินแ้ไปแล้ว
“สบายีมั้ยแบฮยอน... เือนนึแล้วนะ” ยอูพู านยอลึ่ยืน้อนหลัร่าบาอีทียััวาับสิ่ที่ไ้เห็น อนนี้เารู้แล้วว่าัวเอโ่เ่าแ่ไหน นี่เาทำอะไรลไป เาทำอะไรลไปันแน่ !
“นาย..ฮ.ฮึ... าเราไปเือนนึแล้วนะเ้าบ้า”ยอูวาอไม้หน้ารูปภาพที่แบฮยอนียิ้มสใส ภายในู้ระถูบรรุไป้วยเรื่อราวที่เี่ยวอับแบฮยอนมามาย ทัุ้ที่ร่าบาอบใส่ รูปภาพที่มีแ่วามสใสร่าเริ
“.ันทำอะไรลไป....”านยอลยัประิประ่อเรื่อราวไม่ไ้
“แบฮยอนเป็นมะเร็สมอ.. เป็นมาสัพัแล้ว เาอยาะยื้อนายไว้ให้นานที่สุเพราะแบบนี้แหละ เาแ่อยาให้นายอยู่้วยนวันสุท้ายที่เาะมีลมหายใ”อินบอ
“ฮ.ฮึ.... ท.ทำไมันโ่แบบนี้นะ... แบฮยอน ทำไมนาย้อไปในที่ที่ันะามหานายไม่เอ้วยล่ะ ฮึ...”านยอลแทรยอูเ้าไปแล้วพูับรูปภาพอแบฮยอน
“มันไม่มีอะไรที่แ้ไไ้แล้วานยอล ไม่มีแล้ว...”ยอูพูแ่นั้น่อนะูมืออินแล้วเินออไป านยอลยัลูบรูปภาพอแบฮยอนพร้อมับปล่อยโฮออมา้วยวามเสียใับสิ่ที่เิึ้น หาเาแร์แบฮยอนมาว่านี้เาะไม่ทำเรื่อบ้าๆ หาเาไม่ใ่นโลเล วาระสุท้ายอแบอยอนไม่้อมีเพียวามเียวายที่โอบล้อม
“อโทษ... ฮ.ฮึ.... ันอโทษ”
พูไ้เพียอโทษผ่านลมไป
อให้นายไ้ยิน....
านยอลลับมาที่ห้ออแบฮยอนอีรั้ ร่าสูทิ้ัวลับเียสีเหลืออ่อนภายในห้ออร่าบา ลิ่นายอแบฮยอนยัอบอวลไปทั่วห้อ เาสูมลิ่นาเียนั้นอย่าโหยหา ไม่มีอีแล้วเ้าอลิ่นนี้ เาลัวเหลือเินว่าาลเวลาะพาลิ่นและสัมผัสอแบฮยอนให้หายไป านยอลลุาเียแล้วเินไปหยิบไอารี่อแบฮยอนมาอ่าน
ทุๆหน้าบ่บอเรื่อราวในแ่ละวัน ึ่ส่วนให่ะเป็นเรื่อเี่ยวับานยอลเสียมาว่า านยอลยิ้มไปร้อไห้ไปับเนื้อวามในไอารี่นั้น เาอ่านมาเรื่อยๆนเือบเ้าออีวัน...
นระทั่หน้าสุท้าย...
ไม่มีเราแล้วนะ... ไม่มีอี่อไปแล้ว มีแ่ัน
ในโลอันมีนายเสมอนะานยอล เ็บัแฮะที่โลอนายไม่มีัน
ไม่รู้ว่าวันพรุ่นี้เป็นยัไ ันรู้แ่วันนี้ว่าันรันาย รั...
ีวิที่เหลืออยู่ันไม่รู้้วย้ำว่าะหมลมหายใเอาเมื่อไหร่ ันไม่ล้าาหวัถึวันพรุ่นี้เลย
เห็นานยอลมีวามสุัน็ีใ
หาวันนึนายผ่านมาเห็นไอารี่นี้อย่าโทษัวเอเลยนะ นายไม่ผิ ันทำัวเอทั้นั้น
แ่ไ้เิมารันายและทำสุวามสามารถที่นๆนึะทำไ้ัน็ีใแล้ว
อโทษที่เยรั้นายไว้ อโทษที่พราวามสุานายไปันมันนเห็นแ่ัวริๆ
ันอยามีนายนวันสุท้ายที่ะะไ้ใ้ีวิบนโลใบนี้
อยาหมลมหายใภายใ้อ้อมออนาย
ันไ้แ่อและูบนายในวามฝันที่มันไม่มีวันเป็นริ ทนทรมานับอาารบ้าๆที่ำเริบไม่หยุ
อโทษที่ปิบัมาลอ....
มีวามสุับีวิมาๆนะ ฝาใ้ีวิเผื่อัน้วย ันมาไ้ไลแ่นี้ริๆ
รันายเสมอ รันหมลมหายใ.....
“ัน็ะรันายนเียว ฮึ... นหมลมหายใ”ร่าสูบอนัวเล็ผ่านไอารี่สีเหลือพลาอไว้ในอ้อมแน เาะใ้ีวิที่เหลือเผื่อแบฮยอน แม้มันะทรมานับเรื่อราวที่เาทำผิพลา แ่เาะทำเพื่อแบฮยอน เพราะมันเป็นสิ่สุท้ายที่เาสามารถทำไ้เพื่อนที่รั
บาทีอะไร็สายเินแ้ไริๆ....
-------------------------------------------------- END ----------------------------------------------------
สามารถรีเวสเพลที่อยาให้แ่ฟิมาไ้นะะ
เลิฟ
ความคิดเห็น