นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
(SF GOT7) MarkBam
"ผมไม่รู้ว่า มาร์คจะกลับมาตอนไหน อาจจะเป็นเดือนหน้า ปีหน้า สองปีข้างหน้า หรือผมต้องรออีกสิบปี ผมก็จะรออยู่ดี ยังไงมาร์คก็ไม่โกหกหรอก..."
ผู้เข้าชมรวม
1,809
ผู้เข้าชมเดือนนี้
2
ผู้เข้าชมรวม
1.8K
หมวด : แฟนฟิคเกาหลี
อัปเดตล่าสุด : 3 ต.ค. 58 / 14:39 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
(SF GOT7) MarkBam
เป็นตอนที่ต่อจาก (SK GOT7) MarkBam : Good Bye นะค่ะ
เป็นตอนที่ต่อจาก (SK GOT7) MarkBam : Good Bye นะค่ะ
"หวัดดีค่ะ แต่งต่อจากเรื่องที่แล้วนะค่ะ คือไม่คิดเลยว่าจะมีคนบอกให้แต่งภาคต่อ จริงๆตอนเราแต่งตอนแรกเราไม่ได้คิดภาคต่อไว้เลย แฮะๆ
ตอนที่แต่งมาตอนนี้อาจดูขัดๆกับตอนแรกๆไปบ้าง หรือคำบรรยาย บทสนธนาดูวกวนไปมาเอาเป็นว่า ภาพรวมตอนนี้ที่แต่งอาจจะไม่ไดีเท่าที่ควร ตอนจบอาจดูน่าเบื่อๆ ยังไงก็ขอโทษด้วยนะค่ะ สัญญาว่าเรื่องต่อๆไปจะให้ดีกว่านี้ ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะค่ะ ขอบคุณจริงๆค่ะ จากใจเลย อยากให้แก้ไข หรือมีคำแนะนำอะไรยังไงบอกได้นะ ยินดีค่ะ : D"
◊
SQWEEZ ตอนที่แต่งมาตอนนี้อาจดูขัดๆกับตอนแรกๆไปบ้าง หรือคำบรรยาย บทสนธนาดูวกวนไปมาเอาเป็นว่า ภาพรวมตอนนี้ที่แต่งอาจจะไม่ไดีเท่าที่ควร ตอนจบอาจดูน่าเบื่อๆ ยังไงก็ขอโทษด้วยนะค่ะ สัญญาว่าเรื่องต่อๆไปจะให้ดีกว่านี้ ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะค่ะ ขอบคุณจริงๆค่ะ จากใจเลย อยากให้แก้ไข หรือมีคำแนะนำอะไรยังไงบอกได้นะ ยินดีค่ะ : D"
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
Bambam Talk
ผม ‘แบมแบม’ รับ ผมมีอะไรอยาะบอ ือ ผมำลัรอใรนหนึ่อยู่ มันะไม่ใ่เรื่อน่าเศร้าเลย ถ้าไม่ใ่เพราะ ผมรอเามา 10 ปีแล้ว
‘มาร์’
มาร์ เป็นพี่าย้าบ้านผม เาอยูแลและเล่นับผลอยู่เสมอ ไม่ว่าะทำอะไร ะไปไหน เราะไป้วยันลอ เป็นแบบนี้แทบทุวัน เหมือนมาร์เป็นส่วนหนึ่ในีวิผมไปแล้ว เป็นสิ่ที่ผมาไม่ไ้ริๆ
นวันหนึ่
‘…ือ มาร์ะไม่ไ้อยู่ับแบมแล้วนะ’
‘…’
‘มาร์..ะ้อย้ายามรอบรัวไปอเมริา’
ประโยที่มาร์พูออมาเหมือนมีที่ทิ่มแทไปทั่วร่าาย ผมาวาบไปทั้ัว วินาทีนั้นผมนิ่มา ทำอะไรไม่ถูเลย ประโยนั้น้อไปมาในหัวผม รู้สึัวอีทีน้ำใสๆ ็ไหลเปรอะแ้มทั้สอแล้ว
ผมร้อไห้นหลับไป ภาวนาให้ื่นมาทุอย่าเป็นแ่วามฝัน ภาวนาให้ื่นมา มาร์ยัอยู่้าๆผมเหมือนเิม แ่ผม็้อยอมรับวามริ ผมื่นมาพบับ วามว่าเปล่า
มาร์ไปแล้วริๆ
อนนั้นผมทั้โรธและเสียใ ผมิว่า มาร์ทิ้ผมไปแล้วริๆ แ่ถึผมะิอย่านั้น ผม็ยัรอ ยัไมาร์็้อลับมา
‘แบมรอมาร์นะ มาร์สัาว่าะลับมาหาแบม’
็มาร์สัาแล้วนี่ ยัไมาร์็ไม่ผิสัา ผมไม่เยเบื่อเลยที่้อรอมาร์ทุวันแบบนี้ มันูเหมือนลายเป็นิวัรประำวันที่้อนั่รอมาร์ไปแล้ว
ผมไม่รู้ว่า มาร์ะลับมาอนไหน อาะเป็นเือนหน้า ปีหน้า สอปี้าหน้า หรือผม้อรออีสิบปี ผม็ะรออยู่ี ยัไมาร์็ไม่โหหรอ...
“แบม! มีนโทรมาหาลูแหน่ะ”
เอ่อ..ผม้อไปแล้วล่ะ
“ใรโทรมารับ”
ผมถามเมื่อแม่ยื่นโทรศัพท์ให้
“ยอแหน่ะ”
“ฮัลโหล”
ผมรอเสียลไปในโทรศัพท์
“เฮ้ๆ นายว่าไหมพรุ่นี้”
วนไปเที่ยวอีละสิท่า
“ว่านะ ทำไมอ่ะ”
“ไปินรามยอนัน!”
ว่าแล้ว ผม้อเาไม่เยผิ
“ไม่อยาไปเท่าไรอ่ะ”
“ไ้ไ นายเอาแ่อุอู้อยู่บ้าน ไปเหอะน่า”
ยอแพยายามรบเร้าผมให้ไปให้ไ้
“ที่ไหนอ่ะ”
“ที่ ร้านxxx ลไป?”
“โอเไปๆ”
สุท้ายผม็ไปอยู่ี
“พรุ่นี้ ันไปหานายที่บ้านแล้วัน”
ิ๊
ออไปนอบ้านบ้า็ี ผมไม่่อยไ้ออไปไหนเลย่วนี้
“แบม มาิน้าวเร็ว”
เสียแม่เรียัมาา้าในรัว
“รับแม่” ผมอบรับและเินเ้าไปในรัว ทันทีที่ถึหน้าประูรัว ลิ่นหอมๆอ้าวผัที่อุ่นอยู่ในไมโรเวฟ็โยมาทันที
“วันนี้ ้าวผันะแบม”
“รับ...” ผมบอพลาเลื่อนเ้าอี้นั่ล แล้วลมือทาน้าว
้าวผั.. เฮ้อ ผมนึถึมาร์อีแล้ว
“แบม”
ผมิถึมาร์ริๆนะ ้าวผัทำให้ผมนึถึมาร์
“แบม”
ผมนี่ี่เ่าริๆเลย
“แบม!”
“ฮะๆ ว่าไรับ”
ผมสะุ้ใ ทำไมแม่้อะโน้วยเนี่ย อยู่ใล้ๆันเอนะ
“แม่เรียั้นาน เหม่ออะไรอยู่”
“เอ่อ อโทษรับ”
ผมเหม่ออีแล้ว
“แบม ิถึพี่เาเหรอลู”
ู่ๆ แม่็ถามึ้นมาไม่มีปี่ไม่มีลุ่ย
“เปล่ารับ” ผมอบแล้ว้มหน้า้มาิน่อ
“แม่รู้นะ นี่็ผ่านมาเป็น 10 ปีแล้ว ยัไม่ลืมพี่เาอีเหรอ”
“..”
ผมไม่ไ้อบอะไร ไ้แ่นั่เียบๆฟัแม่พูไป
“แม่เห็นแบมเหม่อบ่อยมาเลย แม่ว่า พี่เาอาไม่ลับมาแล้ว็ไ้”
“…”
รื
“อิ่มแล้วเหรอลู”
“รับ” ผมบอแล้วลุออาโ๊ะอาหาร ึ้นไปบนห้อทันที
ทำไมแม่้อพูแบบนั้น้วย มาร์ไม่โหหรอ ยัไมาร์็้อลับมา ฮึ มาร์้อลับมา
Bambam Talk : End
เ้าวัน่อมา
ปิ๊ป่อ~
ุแม่อแบมแบมรีบลุาารนัู่่าวอนเ้าเพื่อไปูประูหน้าบ้านทันที
“ุแม่สวัสีรับ”
“สวัสี้ะ เ้ามา่อนๆ”
เธอยิ้มรับทัทายอย่าสนิทสนมับแผู้มาเยือน แล้วเื้อเิให้เ้าไปในบ้าน
“แบมละรับ..”
“ยัไม่ลมาเลย เ้ามารอ่อนลู เี๋ยวแม่ไปามให้นะ”
“รับ”
เธอรีบึ้นไปบนห้ออลูายทันที
๊อๆๆ
เธอเาะประูอยู่นาน ็ไม่มีเสียอบรับา้านในเลย เธอเาว่าลูายอเธอยัไม่ื่นแน่ๆ
“แบมแบม! แบมื่นยัลู!”
“…”
“แบมแบม!”
“รับ! ื่นแล้วๆ”
ไม่นาน เสียัวเียๆอลูาย็อบลับมา
“มีนมาหาอยู่้านล่านะ”
แล้วุแม่็เินลไปั้นล่าทันทีเมื่อปลุลูายเสร็
"รับ"
“ไรว่ะ ทำไมมาเร็วนานี้เนี่ย ไหนว่านัเที่ยไ”
แบมิว่า ยอแ ะมาเที่ยๆะอีนี่มันพึ่ 10 โมเอนะ เาวระนอนหลับสบายอยู่้วย้ำ
อยูนะถ้าลไปเมื่อไหร่นายโนแน่ ัเวลานอนันริๆ
เาิบ่นเพื่อนัวเออยู่ในใ
แบมแบมแ่ัวเสร็ำลัเินลไป ระหว่าที่เินลบันไ ปา็บ่นนู่นนี่นั่นไป
“โอ้ยย ันยั่วอยู่เลยเถอะ มาอะไรอนนี้ นายนี่มันริๆเลย ทำไมอบัเวลานอนันัฮะ นายบอเที่ยๆนี่ นี่มันพึ่ะ 10 โม นายะรีบไปนะ...!!!”
“อะไรัน มาถึ็บ่นให้เลยเหรอ”
!!
แบมแบม้อหยุพู เมื่อไ้ยินเสียอนที่อยู่ในห้อนั่เล่น
เี๋ยวนะ ไม่ใ่ เสียยอแนิ
แล้วใรัน!
“!!!”
Bambam Talk
นี่ผมไม่ไ้ฝันไปใ่ไหม
“มาร์....”
“ไม่ไ้เอันั้นาน ำมาร์ไม่ไ้เหรอ”
ประโยอนรหน้าพูออมาอีรั้ เป็นเรื่อ่วยยืนยันว่าผมไม่ไ้ฝันริๆ มาร์ มาร์ริๆ้วย ฮึ น้ำาผมไหลอีแล้ว
“แบมร้อไห้ทำไม”
“ฮึ มาร์มาทำไมไม่บอ ทำไมปล่อยให้แบมรอั้นาน พอะมา็ไม่บอ ฮึ ฮืออ”
ผมพูอย่าน้อยใ ่อนะเินหนีออมา รสวนหลับ้าน ผมน้อยใริๆนะ ถึะีใที่มาร์มา็เถอะ เหมือนผมไม่สำัเลย..
“แบมแบม! เี๋ยว!”
หมับ
“ปล่อยเลย”
ผมสะบัมือมาร์ที่ับ้อมือผมไว้ออ แ่มาร์ลับับแน่นว่าเิม
“ฟั่อน แบม”
“ฮึ แบมรอมาร์มาั้สิบปี รอทุวันเลย ไม่มีวันไหนที่แบมไม่รอ พอมาร์ะมามาร์็ไม่บอเลย ฮืออ”
ผมพล่ามออมาทั้หม มันอัอั้นใมา ในที่สุผม็ไ้พูออไป
“มาร์อโทษ มาร์พยายามิ่อมานะ พอิ่อับแม่แบมไ้ มาร์็รีบบอเลยว่ามาร์ะมา ”
“…ฮึ ฮืออ”
“ไม่้อร้อนะ แบมไม่้อรอมาร์อีแล้ว มาร์ลับมาแล้ว ามสัาไ แล้วมาร์็ะไม่ไปไหนแล้ว้วย”
“ริๆนะ”
ริๆผม็ีในะีใสุๆที่มาร์มา แ่มัน็น่าน้อยใ ที่มาไม่ยอมบอันเลย แ่ผมไม่ไ้โรธมาร์นะ ริๆ
“ริๆ มาร์สัาแล้วนี่ มาร์ลับมาหาแบมแล้วนะ”
พูบมาร์็ึผมมาอแน่น ผมรับรู้ไ้ถึวามอบอุ่นในอ้อมอนั้น เหมือนสิ่ที่ผมรอมานาน เหมือนไ้เิมเ็มสิ่ที่เยหายไป ผมยิ้ม่อนะออบและุหน้าลไปับไหล่ว้าอย่าีใ ในที่สุผม็ไม่้อรออีแล้ว 10 ปีที่ยาวนาน สิ้นสุลรนี้ มาร์อยู่รหน้าผมแล้วริๆ
-END-
_______________________________________________________________________________________
ปล. เป็นยัไอ่าา~ ถ้าเราแ่ไม่สนุหรืออะไรยัไบอไ้นะ่ะ พร้อมรับฟัแล้วนำไปแ้ไ่ะ ถ้าแ่ไม่ถูใใร็ออภัยเน้ออ ือเราแ่ Markbam อนแรอ่ะ ไม่ไ้ิภา่อไว้เลย พอมาแ่มันเลยเป็นแบบนี้ ยัไ็อโทษนะ่ะ สัาว่าเรื่อ่อๆไปะีว่านี้ ยัไ็ฝา้วยนะ่ะ ///อบุ่ะ :D
ผลงานอื่นๆ ของ Tunda™ ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ Tunda™
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น