คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : | INTRO |
INTRO
@CITTY CAF’E
กริ๊งๆ
เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นก่อนที่บุคคลที่เป็นคนเปิดประตูจะเดินเข้ามาข้างใน เสียงร้อง ‘เหมียว’ ของแมวน้อยน่ารักหลากสายพันธุ์ดังอยู่ทั่วทุกมุมของร้านนี้
‘คาเฟ่แมว’ ที่เพิ่งเปิดทำการมาได้ไม่ถึงสามเดือนแต่กลับโด่งดังไปทั่วย่านนี้เพียงเพราะเจ้าของร้านเป็นถึง ‘เดือน’ มหาลัยชื่อดัง ที่ร้านแห่งนี้มีทั้งให้พาแมวมาพักผ่อนเล่นนู่นนี่นั่น ยังมีบริการรับฝากเลี้ยงในระยะเวลาสั้นๆ อีกด้วย อีกด้านของร้านเป็นที่ขายอุปกรณ์สำหรับแมวโดยเฉพาะ พนักงานของร้านนี้ก็มาจากแก๊งค์เพื่อนชายสุดหล่อของเจ้าของร้านอีกนั่นแหละ เค้าคนนั้นมีเพื่อนต่างคณะดีกรีระดับเดือนคณะเกือบทั้งหมด จึงไม่แปลกถ้าหากคุณเดินเข้ามาในร้านแล้วจะเห็นเด็กสาวมากมายหลายคนนั่งเล่นกับแมว (ที่จำใจซื้อมา) พร้อมกับจดจ้องไปที่พนักงานร้านอย่างเดียว
“เอ่อ สวัสดีค่ะ” ‘เนโกะ’ สาวน่ารักเจ้าของร่างเล็กน่าถนุดถนอมพูดกับพนักงานเคาท์เตอร์หน้าตาดีคนหนึ่ง เธอมาที่นี่ก็เพราะเพื่อนที่คณะแนะนำให้พาเจ้า ‘ยอริน’ ลูกแมวพันธุ์ EXOTIC SHORTHAIR มาฝากเลี้ยงเอาไว้
“มีอะไรให้ช่วยครับ” เพราะเมื่อกี้เจ้าตัวก้มหน้าจดนู่นจดนี่ลงบนสมุดโน้ตอยู่เธอจึงเห็นหน้าเค้าไม่ค่อยชัดนัก แต่พอเค้าเงยหน้าขึ้นเท่านั้นแหละ...
“คลาวน์...” ใช่ เค้าคนนี้คือ ‘คลาวน์’ เดือนคณะนิเทศศาสตร์ คณะเดียวกับเธอ เค้าอยู่ปี 3 ส่วนเธอเป็นน้องใหม่ที่เพิ่งเข้ามา ระดับความหล่อของเค้าเป็นที่ล่ำลือกันในหมู่สาวๆ คณะนี้มานานแล้ว ขาว สูง หล่อและแบด...เสป็กของเธอเลย!
“รู้จักฉันด้วยเหรอ?” คลาวน์เอียงคอแล้วมองหน้าของเธอ สติของเนโกะแทบจะไม่อยู่กับตัวเลยจริงๆ เธอสะดุ้งโหยงเมื่อเค้ายื่นมือมาสะกิดแขนเบาๆ
“อ่อ...ค่ะ” หน้าของเธอเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ จนต้องก้มหน้าหลบสายตาผู้ชายตรงหน้า เค้ายังคงสภาพหน้าแบบเดิมเอาไว้แล้วมองไปที่เจ้ายอริน ที่นอนหลับอยู่ในอ้อมแขนของเธอ
“เจ้าตัวเล็กนั่นนอนหรือตายน่ะ” เพราะคำพูดของเค้าเธอเลยต้องสะกิดเจ้ายอรินเบาๆ เพื่อให้มันตื่น ตาที่เคยโตของมันหรี่เล็กลงเหมือนพวกคนเพิ่งตื่นนอนไม่มีผิด
“มะ...มันยังไม่ตายสักหน่อย”
“แล้ววันนี้พามันมาทำอะไรล่ะ” เค้าก้มหน้าจดสมุดโน้ตอีกแล้ว อยากรู้จังว่าเค้าทำอะไรกับสมุดโน๊ตนั่น
“ฝากเลี้ยงค่ะ” เธอวางเจ้ายอรินไว้บนเคาท์เตอร์ด้านหน้า ส่วนคลาวน์ก็มองหน้าเธอเหมือนตำหนิอยู่หน่อยๆ “อะ...อะไรคะ”
“เธอไม่มีเบาะหรือตะกร้าเอามาใส่มันเลยรึไง” เนโกะส่ายหัวพรืด เค้าถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วเอาเจ้ายอรินที่ทำท่าจะนอนต่ออีกรอบไปอุ้มเอาไว้ “ปลอกคอก็ไม่มี เธอคิดว่าแมวพันธุ์นี้มันราคาสิบบาทรึไง”
“ฉัน...”
“จะฝากกี่ชั่วโมง” ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบเสียงเย็นชาของเขาก็ดังตัดขึ้นซะก่อน น้ำเสียงเหมือนไม่พอใจอะไรสักอย่าง...
“ถึงประมาณสองทุ่มเลยค่ะ ฉันต้องไปเรียน” คลาวน์พยักหน้าเหมือนเข้าใจแล้วหันไปหยิบสมุดเล่มหนาก่อนจะเปิดหน้าว่างแล้วยื่นมันให้เธอ
“เขียนซะ” แล้วเค้าก็คว้าเจ้ายอรินแล้วเดินหายเข้าไปหลังร้าน...
“โหด...” เธอก้มหน้าเขียนชื่อของตัวเองและชื่อของเจ้ายอรินลงตามช่องที่เขียนบอกไว้ พลางหันสายตาไปมองหลังร้านที่ไม่มีฟิล์มติดไว้จึงทำให้มองเห็นอย่างทะลุปรุโปร่งเธอเห็นคลาวน์พยายามเล่นกับเจ้ายอรินที่ชอบเอาแต่นอนทั้งวัน เค้าทั้งพยายามปลุก สะกิดแต่มันก็ยังจะหลับตาลงจนเหมือนเค้าเริ่มโมโห คนพันธุ์นี้ไม่เหมาะกับแมวเลยจริงๆ
“มาฝากแมวเหรอครับ” เสียงอีกเสียงหนึ่งดังขึ้น เนโกะหันไปมองผู้ชายในชุดนักศึกษามหาลัยเดียวกับเธอ ดูจากตราเขาอาจจะแก่กว่าเธอ 2 ปีและน่าจะอยู่คนละคณะกับเธอด้วย
“ค่ะ” ผู้ชายตรงหน้าส่งยิ้มให้เธอบางๆ แต่ถึงจะบางแค่ไหนดวงตาของเขาก็หรี่เล็กเป็นเส้นตรงอยู่ดี ผู้ชายหน้าตาดี ตี๋หล่อ ขาวแบบเขาต้องเป็นเดือนคณะไหนสักคณะแน่ๆ ถ้าเป็นไปได้เขาอาจจะทำงานอยู่ที่นี่...
“เรียนอยู่คณะไหนเหรอ ฉันเรียนอยู่คณะรัฐศาสตร์นะ” เขาแนะนำตัวแล้วยิ้มแป้น นั่นยิ่งเสริมให้เขาดูน่ารักเข้าไปใหญ่เลย
“ฉันเรียนอยู่คณะนิเทศศาสตร์ค่ะ เป็นน้องใหม่” เขาพยักหน้าแล้วก้มลงอ่านบันทึกการรับฝาก
“เนโกะ...ว้าว~ ชื่อเธอนี่แปลว่าแมวงั้นเหรอ” มันแปลกตรงไหน เธอคิดในใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปอีก “ฉันชื่อ ‘เอียน’ เป็นเจ้าของร้าน ยินดีที่ได้รู้จักน้า”
เค้ายื่นมือมาข้างหน้าเหมือนจะทำความรู้จักกับเธอ แต่ยังไม่ทันที่เนโกะจะยื่นมือไปแตะมือของเอียนเลยด้วยซ้ำ
เพี๊ยะ!
“เลิกหลอกแต๊ะอั๋งเด็กสักที ไอ้เอียน!” จู่ๆ คลาวน์ที่เพิ่งเดินออกมาจากหลังร้านก็ปัดมือเอียนทิ้งไปซะก่อน เค้ายังคงอยู่ในใบหน้าแบบเดิม เย็นชาและนิ่งมากๆ “แมวของเธอมันอยากจะหลับอย่างเดียวเลย นิสัยแมวบ่งบอกถึงนิสัยคนเลี้ยงได้นะ ถ้ามันขี้เกียจคนเลี้ยงก็คงไม่ต่างอะไร”
เขาทิ้งคำพูดไว้แค่นั้นแล้วเดินขึ้นไปยังชั้น 2 เนโกะทำหน้าบู้เมื่อถูกคนที่แก่กว่า 2 ปีด่าเข้าเต็มๆ ว่า ‘ขี้เกียจ’ ถึงเขาจะไม่ได้พูดชัดเจนอะไรขนาดนั้นก็เถอะ
“อย่าไปสนใจเลยน่า ไอ้คลาวน์มันก็เป็นคนแบบนี้แหละ เย็นชาขวานผ่าซากแต่จริงๆ แล้วมันใจดีน้า” เอียนพูดให้กำลังใจเธอ (?) ก่อนจะล้วงเอาอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกง มันเป็นปลอกคอสีแดงของแมวเหมียวอันเล็กๆ อันหนึ่ง “อ่ะ ฉันให้เธอฟรีได้ยินมันบ่นถึงเจ้าของแมวตัวเล็กเมื่อกี้น่ะ มันก็พูดถูกนะลูกแมวพันธุ์นั้นน่ะราคาไม่ใช่แค่สิบบาทนะ”
“ขอบคุณค่ะ”
“จะได้เวลาเรียนแล้วนะ เดี๋ยวสายเอาหรอก” เนโกะยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูแล้วพบว่าอีกครึ่งชั่วโมงก็จะได้เวลาเข้าเรียนแล้ว เธอบอกลาเอียนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะรีบเดินออกจากร้านทันที
ยังดีที่ร้านของเอียนอยู่ห่างจากมหาลัยไม่มากนักเธอเลยมาถึงตึกเรียนทันเวลาพอดี ถ้าวิชานี้สายเธอต้องถูกลบคะแนนพฤติกรรมแน่ๆ
@มหาวิทยาลัยชื่อดัง ย่าน J
“นี่ แกได้เอาเจ้าตัวเล็กไปฝากเอาไว้รึเปล่า” น้ำเสียงตื่นเต้นของเพื่อนคนสนิท ‘นีน’ สาวร่างอวบอึ๋มที่นั่งพูดไปกินขนมไปอย่างไม่อายคน ตอนนี้เป็นช่วงพักของเด็กปีหนึ่งภาคพิเศษ เนโกะกับนีนเลยลงมานั่งรับลมตรงที่ประจำ
“เรียบร้อยแล้ว” เนโกะตอบพลางหันไปมองพวกนักศึกษาที่จะมาเตะบอลตอนเย็นเป็นประจำ หนึ่งในนั้นมี ‘เชสเซอร์’ เพื่อนสนิทของเธออีกคนหนึ่ง
“ได้เจอกับพี่เอียนรึเปล่า” เอียน? เนโกะร้องอ๋อขึ้นมาทันที ในหัวของเธอยังมีภาพของเขาติดอยู่เลย แต่เธอยังไม่รู้มาก่อนเลยนะเนี่ยว่าเพื่อนรักจะชื่นชอบเอียนผู้ชายหล่อตี๋คนนั้นอยู่ “เจอกันแล้วย่ะ”
“เค้าเป็นไงมั่งๆๆ”
“เค้าก็เหมือนเดิมนั่นแหละ แขน ขายังอยู่ครบ ไม่ต้องห่วงหรอก” พอถอนหายใจออกมาอีกครั้งแก้มข้างขวาของเธอก็ถูกดึงอย่างแรง...มันเป็นฝีมือยัยนีนนั่นแหละ
“อย่าพูดแล้วถอนหายใจอย่างนั้นสิ! มันไม่มีมารยาทนะเดี๋ยวผู้ชายก็ไม่มองแกหรอก”เธอปัดมือของเพื่อนทิ้งแล้วลูบที่แก้มเบาๆ มีเพื่อนก็เหมือนมีแม่เล้า ปกติผู้ชายที่มาจีบเพื่อนตัวเองเค้าก็มีแต่จะเป็นก้างขวางคอหวงเพื่อนกันเพื่อนทุกวิถีทาง แต่นีนแปลกกว่าเพื่อนของคนอื่นๆ เมื่อมีผู้ชายคนไหนมาจีบเนโกะเพื่อนคนนี้พร้อมมอบให้เสมอ
“มันเรื่องฉันนะ -^-“ และเธอก็ทำหน้าบู้อีกครั้ง
“อย่าทำหน้าอย่างน้านนน~~” นีนยื่นมือมาหยิกแก้มข้างเดิมจนมันเริ่มระบม และไม่ว่าเนโกะจะทำหน้าไม่พอใจหรืออะไรก็แล้วแต่ นีนก็พยายามทำโทษเธออยู่เสมอ
“ทำอะไรกันอยู่สาวๆ” เสียงทุ้มที่มาพร้อมเสียงหอบหายใจของเพื่อนชายอีกคนดังขึ้น เชสเซอร์วิ่งมาทางที่พวกเธอนั่งกันอยู่แล้วคว้าเอาแก้วน้ำที่เนโกะเป็นคนซื้อให้ขึ้นไปดูดจนเกือบหมด “เหนื่อยโคตรๆ เลยว่ะ ไอ้รุ่นพี่พวกนั้นเล่นฉันหนักมาก แฮ่กๆ”
“ฉันว่าแกนั่งพักก่อนดีกว่า เดี๋ยวเป็นลมขึ้นมาฉันสองคนไม่ช่วยแบกแกหรอกนะ” นีนยื่นผ้าเช็ดหน้าไปให้แล้วแขวะเบาๆ
เชสเซอร์เป็นคนบ้าพลัง หมอนี่ลงทุนย้ายคณะแล้วปรับไปเรียนภาคปกติเพื่อตามจีบผู้หญิงรุ่นเดียวกัน ยัยคนนั้นมีดีกรีเป็นถึงดาวคณะเชียวนะส่วนเชสเซอร์ก็ไม่ใช่ว่าหน้าตาจะจืดอะไรขนาดนั้น ถ้าเค้าไม่หล่อพอจะได้ตัวว่าที่ดาวคณะไปควงเหรอ
“แล้ววันนี้จะไปรับไอ้เหมียวแสบนั่นไหม ฉันจะได้ไปด้วย” เชสเซอร์ซับเหงื่อออกจากใบหน้าพลางพูดกับเนโกะไปด้วย
“อื้ม ไปอยู่แล้วล่ะ แต่วันนี้นายจะไม่นอนที่หอเหรอ” เนโกะถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง ถึงทางไปร้านคาเฟ่จะเป็นทางเดียวกัน แต่ทางไปหอของเธอกับทางไปหอของเค้าอยู่คนละทิศกันเลยนะ
“ฉันจะแวะไปหาฮันนี่น่ะ วันนี้เธอหัดทำอาหารไว้ต้องลองไปชิมสักหน่อย”
“หวานจนมดจะขึ้นแล้วย่ะ” เนโกะแขวะใส่เบาๆ แล้วทำหน้าบู้อย่างเหลืออด เอาจริงๆ ไหม? เธอเกลียดคนมีความรักที่สุดเลยมันทำให้เธออิจฉาทุกที “ไปเลยนะ รุ่นพี่แกเรียกแล้ว”
“เออๆ” แล้วเชสเซอร์ก็วิ่งไปกลางสนามบอลอีกรอบ
ใกล้จะถึงเวลาขึ้นเรียนต่อแล้ว ยัยนีนก็ทำท่าจะรีบยัดขนมปังเข้าปากอย่างมูมมามเหมือนไม่เคยกินมาเกือบชาติ ถ้าเนโกะดูไม่ผิดเพื่อนรักสาวของเธอเหมือนจะอ้วนขึ้นเยอะเลยนะ -*-
@19.56 น.
@CITTY CAF’E
“รีบๆ เดินหน่อยสิเชสเซอร์ เดี๋ยวร้านก็ปิดซะก่อนหรอก” เกือบจะสองทุ่มแล้วเธอกับเชสเซอร์ยังเดินไม่พ้นขอบประตูมหาลัยเลย ยัยนีนขอกลับก่อนเพราะเริ่มหิวส่วนเชสเตอร์ก็บ้าพลังจะเตะบอลอยู่นั่นแหละ มันเลยทำให้เธอออกมาจากที่สนามบอลสายขนาดนี้ไง
“ฉันเจ็บเท้าอ่ะ เดินช้าๆ หน่อยสิ T^T” เค้าเดินกะโผลกกะเผลกตามหลังเธอมาเรื่อยๆ
“แล้วใครสั่งให้นายบ้าได้ขนาดนั้นเล่า!” เธอเร่งฝีเท้าจนตอนนี้เดินอยู่ตรงฟุตบาทหน้ามหาลัยแล้ว ถ้าข้ามถนนไปอีกฝั่งเดินเข้าซอยไปอีกหน่อยก็ถึงแล้ว...เธอให้กำลังใจตัวเองเบาๆ แล้วเดินข้ามถนนมา
แต่ทว่า...
ปึ่ก!
เพราะรีบเดินเกินไปแท้ๆ เธอเลยชนเข้ากับร่างสูงของใครบางคนที่กำลังเดินออกมาจากซอยพอดี พอเงยหน้าขึ้นเพื่อจะขอโทษเธอก็พบกับผู้ชายที่มีใบหน้าเย็นชาประดับอยู่บนนั้นทุกครั้งที่เจอกัน
“คลาวน์...” เธอเผลอหลุดชื่อของเขาออกจากปากมาอย่างไม่รู้ตัว เจ้าตัวเอียงคอหรี่ตามองเหมือนจับผิดและตำหนิอะไรบางอย่าง
“ขอโทษไม่เป็นรึไง” น้ำเสียงเย็นชาที่นิ่งของเขาฉุดสติของเธออีกครั้ง
“อ่ะ...ขอโทษค่ะ” เธอก้มหน้าแล้วขอโทษเขาเบาๆ เหมือนเสียงกระซิบ เพียงไม่กี่วินาทีต่อจากนั้นเจ้ายอรินที่เคยอยู่ในอ้อมแขนของเขาก็ถูกยัดส่งให้เธอทันที
“ดูแลมันให้ดีหน่อย เจ้าตัวนี้มันแพง...” พูดเสร็จก็เดินจากไปทันที...
เธอได้กลิ่นสบู่อาบน้ำของแมวที่หอมกว่าของเธอเป็นโขลอยออกมาจากขนฟูๆ หนาๆ ของเจ้ายอริน มันหลับสบายคาอ้อมแขนของเธอต่อให้จะถูกกระแทกแรงสักแค่ไหน ที่คอของมันมีปลอกคอสีเทาติดกระดิ่งใส่ไว้
“เฮ้! เนโกะ! รอฉันด้วยสิ” เสียงของเชสเซอร์ดังขึ้นข้างหลังของเธอ พอหันไปมองเขาเพิ่งจะเดินข้ามถนนมาเอง
“ช้า!”
“ก็บอกแล้วไงว่าเจ็บขา T^T” เชสเซอร์ทำหน้าเจ็บปวดเกือบตายให้เธอได้เห็นอีกครั้ง
“เออๆ ก็ได้งั้นรีบกลับหอเหอะ”
ตึก...ตัก
เสียงหัวใจเต้นรัวขึ้นมาทันทีเมื่อเนโกะนึกถึงใบหน้าของคลาวน์ ถึงเขาจะดูเย็นชาไปบ้างแต่เขากลับเป็นคนอบอุ่นและดูแลเจ้ายอรินแมวจอมขี้เกียจเป็นอย่างดี...
เขาน่ะ...เสป็กฉันเลย
มาอัพบทนำแล้วนะคะ
อย่าลืมคอมเม้นท์ให้กำลังไรท์กันหน่อยน้า
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
ความคิดเห็น