ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ::.บทนำ.::
บทนำ
"กรุงโซล" สถานที่ที่ชุกชุมผู้คนนับหมื่น บริเวณใจกลางเมืองเป็นที่ตั้งของห้างสรรพสินค้าชั้นนำมากมาย รวมทั้งอาคารบ้านเรือนที่ใหญ่โตเกินกว่าที่ใครบางคนจะซื้อมันได้ แต่สำหรับพวกเขา แม้คฤหาสน์สัก 5 หลัง คงไม่ทำให้เขาหมดเงินไปง่ายๆหรอก
ภายให้แสงไฟจากหลอดไฟอันใหญ่โตกลางห้องโถง ส่องกระทบพื้นหื้นอ่อนสะท้อนแสงสีทองระยิบระยับไปทั่ว ฝาผนังประดับด้วยกรอบรูปมากมาย ทั้งเก่าและใหม่ ยากที่จะหาดูได้ง่าย เสียงฝีเท้าเดินเข้ามาผ่านห้องโถงนี้เพื่อเดินไปที่ไหนสักแห่งของคฤหาสน์หลังนี้
" ฉันบอกแกแล้วใช่ไหมว่าพี่ชายฉันไม่เอาคนต่ำๆอย่างแกมาทำแม่พันธุ์หรอก ฮ่าๆ " เสียงหัวเราะที่แฝงไปด้วยความเกลียดชังดังสนั่นไปทั่วห้อง
" หนูขอโทษค่ะคุณหญิง หนูจะไม่ทำอีกแล้วนะค่ะ ขอร้องเถอะ " อีกฝ่ายยกมือขอโทษด้วยน้ำเสียงที่เจ็บปวด ทำให้ฝ่ายที่กำลังข่มเหงอยู่นึกซะใจและราดน้ำลงบนหัวของอีกฝ่าย
" หัดเจียมกะลาหัวของแกไว้ด้วยนะ นางไพร่ ฮ่าๆ "
" หือ นึกว่ามึ งใหญ่นักหรือไง เดี๋ยวก่อน ผู้ดีที่ทำตัวไพร่อย่างเนี่ย ยังเรียกว่าผู้ดีอีกหรอ พี่แกมันรักฉัน ฉันไม่ได้รักมันสักหน่อย สมองมีไว้คิด ไม่ได้มีไว้ขูดมากินอย่างเดียว อีพวกสมองฟ่อ " คำพูดที่น่าเกิดขึ้นได้ทำให้อีกฝ่ายถึงกับกรี๊ดสะนั่นลั่นบ้าน
" พี่บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าดูละครปัญญาอ่อนแบบนี้อีก ไปกินข้าวได้แล้ว " ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมกดปิดทีวี ซึง่ทำให้คนที่ดูอยู่ก่อนหน้าอารมณ์เสียไม่ใช่น้อย
" ฮุ่ย พี่นะพี่ คนกำลังดูมันๆ ถ้าวันหลังพี่ดูอะไร ฉันจะทำแบบนี้บ้าง " หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงโกรธเคืองอย่างรุนแรงพร้อมเดินไปทางห้องอาหารด้วยท่าทางไม่ดีนัก
" จริงๆเลยน้องคนนี้ " ฝั่งพี่ชายก็ตรงไปที่ห้องอาหารเช่นเดียวกับน้องสาว ทำไมน้องฉันมันไม่เห็นเหมือนฉันเลยว่ะ เห้อ~
[DH:Talk] สถานที่แห่งนี้คือสถานที่ที่ผมเกิด เรียนและเติบโตขึ้นมา ผมจะไม่มีวันทิ้งที่นี่ไปแน่นอน ตระกูลของผมมีอยู่ด้วยกันหลายคนทีเดียว เพราะพ่อของผมเจ้าชู้มาก เท่าที่ผมจำได้ ผมมีแม่มาแล้วประมาณ 4 คนด้วยกันเลยมั้งเนี่ย เฮ้อ~ แต่ถึงยังไงผมก็รักแม่ผมทุกคนเหมือนที่เขารักผม แม้ว่าไม่ใช่แม่ที่แท้จริงก็ตาม
ผมชื่อ " ลี ดงเฮ " เป็นพี่ชายคนโตที่สุดของบ้านหลังนี้ ผมเป็นลูกคนแรกของคุณพ่อ มันเลยทำให้ผมผ่านอดีตมามากกว่าน้องคนอื่นด้วยซ้ำ แต่ถึงยังไงผมก็ไม่ค้างคาใจอะไรมากนักหรอก ผมมีน้องทั้งหมด 4 คน ไม่มีใครที่เชื่อฟังผมซักคน แม้กระทั่งน้องคนเล็กที่ดูเหมือนจะแรงที่สุดในบ้าน ไม่เชื่อฟังแม้กระทั่งพ่อ หรือใครๆทั้งสิ้นเลย แต่ตอนนี้ผมควรที่จะไปทานข้าวได้แล้วแหละ ขืนไปช้ามีหวังโดนเทศนายาวนานแน่ๆกว่าจะได้ทาน
" แม่คะ พี่ชายดุหนูอีกแล้วค่ะ แม่ต้องจัดการให้หนูนะ ไม่งั้นหนูจะไม่ยอมทานข้าวเย็น " นั่นไง ผมว่าแล้ว - -* ยัยน้องสาวตัวดีมาฟ้องแม่อีกแล้ว มีหวังผมโดนอีกแล้วแน่ๆเลย น้องสาวตัวดีของผมเธอชื่อ " ซอน กาอิน " ยัยนี่นิสัยแสบสุดๆ เอาแต่ใจตัวเอง ต้องได้ดั่งใจทุกอย่าง ถึงผมได้บอกไงว่าเธอไม่เหมือนผม ไม่เหมือนพ่อหรือแม่เลย ได้นิสัยใครมาก็ไม่รู้ - -;
" อ้าว มาแล้วรึ ดงเฮ ทำอะไรน้องไว้หละ ขอโทษน้องเลย " แม่เรียกผมไปขอฌทษ แม้ว่าผมไม่ได้ทำก็ตาม อยากจะอธิบายเดี๋ยวก็โดนหาว่าเถียง ทำไมแม่ต้องลำเอียงด้วยก็ไม่รู้ วันหลังผมจะไม่ยุ่งกับเธออีก
" ไม่ครับแม่ ผมทำถูกต้องแล้วนิ " ผมพูดตรงๆไป โดยที่ตัวเองยังมองน้องสาวที่กำลังยิ้มแฉ่งอยู่
" คุณแม่ขา พี่ไม่ขอโทษหนู หนูจะไม่กินข้าวเด็ดขาด " โอ้โห ดูเธอทำ นิสัยเสียสุดๆ ชอบเอาชนะผมทุกอย่าง ทุกเรื่อง ผมถึงไม่ค่อยอยากยุ่งกับยัยกาอินสักเท่าไหร่
" แม่บอกให้ขอโทษ " น้ำเสียงของแม่เริ่มจริงจังมากขึ้น เสียงรอบข้างเงียบมีแต่เพียงเสียงช้อนกระทบกับจานของกาอินเท่านั้น!
" ก็ได้แม่ ขอโทษ พี่ขอโทษ " ผมต้องยอมขอโทษแต่โดยดี เพราะถ้าผมไม่ขอโทษ มีหวังอดทานข้าวเย็นแหงๆ
" ทานข้าวได้ยังคะแม่ หนูเริ่มหิวแล้วนะ" เสียงที่แทรกขึ้นมาคือเสียงของ " ปาร์ค เยอึน " ลูกสาวคนที่ 3 ของตระกูล ซึ่งเธอก็ใช่นามสกุลของแม่เก่า เห็นเธอนิ่งๆอย่างนี้ แต่เธอก็ร้ายลึกไม่เบา มีครั้งนึงที่เธอถูกเรียกผู้ปกครองจากเรื่องที่ชกต่อยกับรุ่นพี่ผู้ชายถึง 3 ครั้ง จนรุ่นพี่คนอื่นถึงขั้นสลบเลยทีเดียว เห็นเธอติ๋มๆ แบบนี้แต่ก็แค้นฝังลึกยิ่งกว่าเรื่องแค้นฝังหุ่นอีก แรงก็ยิ่งกว่าผู้ชายอีก หมัดแรงเป็นบ้าเลย
" รู้แล้วลูก ดงเฮก็รีบเข้าสิ รอลูกคนเดียว " ผมผิดอีกแล้วใช่ไหม ผิดตลอด ทำไมมันช่างน่าเบื่ออย่างนี้ ถึงแม้อาหารข้างหน้าจะเป็นสเต๊กบูชามารุ (มันคือ...?) ทำมาจากเนื้อหมูของประเทศแอฟริกา แต่ผมก็ไม่มีกะจิตหะใจกินลงหรอก
ภายให้แสงไฟจากหลอดไฟอันใหญ่โตกลางห้องโถง ส่องกระทบพื้นหื้นอ่อนสะท้อนแสงสีทองระยิบระยับไปทั่ว ฝาผนังประดับด้วยกรอบรูปมากมาย ทั้งเก่าและใหม่ ยากที่จะหาดูได้ง่าย เสียงฝีเท้าเดินเข้ามาผ่านห้องโถงนี้เพื่อเดินไปที่ไหนสักแห่งของคฤหาสน์หลังนี้
" ฉันบอกแกแล้วใช่ไหมว่าพี่ชายฉันไม่เอาคนต่ำๆอย่างแกมาทำแม่พันธุ์หรอก ฮ่าๆ " เสียงหัวเราะที่แฝงไปด้วยความเกลียดชังดังสนั่นไปทั่วห้อง
" หนูขอโทษค่ะคุณหญิง หนูจะไม่ทำอีกแล้วนะค่ะ ขอร้องเถอะ " อีกฝ่ายยกมือขอโทษด้วยน้ำเสียงที่เจ็บปวด ทำให้ฝ่ายที่กำลังข่มเหงอยู่นึกซะใจและราดน้ำลงบนหัวของอีกฝ่าย
" หัดเจียมกะลาหัวของแกไว้ด้วยนะ นางไพร่ ฮ่าๆ "
" หือ นึกว่ามึ งใหญ่นักหรือไง เดี๋ยวก่อน ผู้ดีที่ทำตัวไพร่อย่างเนี่ย ยังเรียกว่าผู้ดีอีกหรอ พี่แกมันรักฉัน ฉันไม่ได้รักมันสักหน่อย สมองมีไว้คิด ไม่ได้มีไว้ขูดมากินอย่างเดียว อีพวกสมองฟ่อ " คำพูดที่น่าเกิดขึ้นได้ทำให้อีกฝ่ายถึงกับกรี๊ดสะนั่นลั่นบ้าน
" พี่บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าดูละครปัญญาอ่อนแบบนี้อีก ไปกินข้าวได้แล้ว " ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมกดปิดทีวี ซึง่ทำให้คนที่ดูอยู่ก่อนหน้าอารมณ์เสียไม่ใช่น้อย
" ฮุ่ย พี่นะพี่ คนกำลังดูมันๆ ถ้าวันหลังพี่ดูอะไร ฉันจะทำแบบนี้บ้าง " หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงโกรธเคืองอย่างรุนแรงพร้อมเดินไปทางห้องอาหารด้วยท่าทางไม่ดีนัก
" จริงๆเลยน้องคนนี้ " ฝั่งพี่ชายก็ตรงไปที่ห้องอาหารเช่นเดียวกับน้องสาว ทำไมน้องฉันมันไม่เห็นเหมือนฉันเลยว่ะ เห้อ~
[DH:Talk] สถานที่แห่งนี้คือสถานที่ที่ผมเกิด เรียนและเติบโตขึ้นมา ผมจะไม่มีวันทิ้งที่นี่ไปแน่นอน ตระกูลของผมมีอยู่ด้วยกันหลายคนทีเดียว เพราะพ่อของผมเจ้าชู้มาก เท่าที่ผมจำได้ ผมมีแม่มาแล้วประมาณ 4 คนด้วยกันเลยมั้งเนี่ย เฮ้อ~ แต่ถึงยังไงผมก็รักแม่ผมทุกคนเหมือนที่เขารักผม แม้ว่าไม่ใช่แม่ที่แท้จริงก็ตาม
ผมชื่อ " ลี ดงเฮ " เป็นพี่ชายคนโตที่สุดของบ้านหลังนี้ ผมเป็นลูกคนแรกของคุณพ่อ มันเลยทำให้ผมผ่านอดีตมามากกว่าน้องคนอื่นด้วยซ้ำ แต่ถึงยังไงผมก็ไม่ค้างคาใจอะไรมากนักหรอก ผมมีน้องทั้งหมด 4 คน ไม่มีใครที่เชื่อฟังผมซักคน แม้กระทั่งน้องคนเล็กที่ดูเหมือนจะแรงที่สุดในบ้าน ไม่เชื่อฟังแม้กระทั่งพ่อ หรือใครๆทั้งสิ้นเลย แต่ตอนนี้ผมควรที่จะไปทานข้าวได้แล้วแหละ ขืนไปช้ามีหวังโดนเทศนายาวนานแน่ๆกว่าจะได้ทาน
" แม่คะ พี่ชายดุหนูอีกแล้วค่ะ แม่ต้องจัดการให้หนูนะ ไม่งั้นหนูจะไม่ยอมทานข้าวเย็น " นั่นไง ผมว่าแล้ว - -* ยัยน้องสาวตัวดีมาฟ้องแม่อีกแล้ว มีหวังผมโดนอีกแล้วแน่ๆเลย น้องสาวตัวดีของผมเธอชื่อ " ซอน กาอิน " ยัยนี่นิสัยแสบสุดๆ เอาแต่ใจตัวเอง ต้องได้ดั่งใจทุกอย่าง ถึงผมได้บอกไงว่าเธอไม่เหมือนผม ไม่เหมือนพ่อหรือแม่เลย ได้นิสัยใครมาก็ไม่รู้ - -;
" อ้าว มาแล้วรึ ดงเฮ ทำอะไรน้องไว้หละ ขอโทษน้องเลย " แม่เรียกผมไปขอฌทษ แม้ว่าผมไม่ได้ทำก็ตาม อยากจะอธิบายเดี๋ยวก็โดนหาว่าเถียง ทำไมแม่ต้องลำเอียงด้วยก็ไม่รู้ วันหลังผมจะไม่ยุ่งกับเธออีก
" ไม่ครับแม่ ผมทำถูกต้องแล้วนิ " ผมพูดตรงๆไป โดยที่ตัวเองยังมองน้องสาวที่กำลังยิ้มแฉ่งอยู่
" คุณแม่ขา พี่ไม่ขอโทษหนู หนูจะไม่กินข้าวเด็ดขาด " โอ้โห ดูเธอทำ นิสัยเสียสุดๆ ชอบเอาชนะผมทุกอย่าง ทุกเรื่อง ผมถึงไม่ค่อยอยากยุ่งกับยัยกาอินสักเท่าไหร่
" แม่บอกให้ขอโทษ " น้ำเสียงของแม่เริ่มจริงจังมากขึ้น เสียงรอบข้างเงียบมีแต่เพียงเสียงช้อนกระทบกับจานของกาอินเท่านั้น!
" ก็ได้แม่ ขอโทษ พี่ขอโทษ " ผมต้องยอมขอโทษแต่โดยดี เพราะถ้าผมไม่ขอโทษ มีหวังอดทานข้าวเย็นแหงๆ
" ทานข้าวได้ยังคะแม่ หนูเริ่มหิวแล้วนะ" เสียงที่แทรกขึ้นมาคือเสียงของ " ปาร์ค เยอึน " ลูกสาวคนที่ 3 ของตระกูล ซึ่งเธอก็ใช่นามสกุลของแม่เก่า เห็นเธอนิ่งๆอย่างนี้ แต่เธอก็ร้ายลึกไม่เบา มีครั้งนึงที่เธอถูกเรียกผู้ปกครองจากเรื่องที่ชกต่อยกับรุ่นพี่ผู้ชายถึง 3 ครั้ง จนรุ่นพี่คนอื่นถึงขั้นสลบเลยทีเดียว เห็นเธอติ๋มๆ แบบนี้แต่ก็แค้นฝังลึกยิ่งกว่าเรื่องแค้นฝังหุ่นอีก แรงก็ยิ่งกว่าผู้ชายอีก หมัดแรงเป็นบ้าเลย
" รู้แล้วลูก ดงเฮก็รีบเข้าสิ รอลูกคนเดียว " ผมผิดอีกแล้วใช่ไหม ผิดตลอด ทำไมมันช่างน่าเบื่ออย่างนี้ ถึงแม้อาหารข้างหน้าจะเป็นสเต๊กบูชามารุ (มันคือ...?) ทำมาจากเนื้อหมูของประเทศแอฟริกา แต่ผมก็ไม่มีกะจิตหะใจกินลงหรอก
ไม่มีคนเม้นต์เลย ไม่มีอารมณ์แต่งต่อแล้วอ่า :(
ทั้งเรื่องเสื้อแดงในขณะนี้ และไม่มีคนเม้นต์เลยอ่ะ แต่ยังไงก็จะพยายาม
ขอแรงกายแรงเชียร์ด้วยนะ แล้วจะพยายามแต่งต่อให้จบตอนนี้นะ...
----------------------------------------------
ตอนนี้น้ำแข็งทำแบนเนอร์แล้วนะ
อาจจะเน่าๆไปหน่อย ๕๕ ๕ แต่ก็พอที่จะรับแลกแบนเนอร์ไว้ได้
ตอนนี้ก็พยายามที่จะแต่งต่อและเปิดเทอมแล้วอาจจะไม่ค่อยมีเวลามากนัก
แล้วจะพยายามเน้อวว
ทั้งเรื่องเสื้อแดงในขณะนี้ และไม่มีคนเม้นต์เลยอ่ะ แต่ยังไงก็จะพยายาม
ขอแรงกายแรงเชียร์ด้วยนะ แล้วจะพยายามแต่งต่อให้จบตอนนี้นะ...
----------------------------------------------
ตอนนี้น้ำแข็งทำแบนเนอร์แล้วนะ
อาจจะเน่าๆไปหน่อย ๕๕ ๕ แต่ก็พอที่จะรับแลกแบนเนอร์ไว้ได้
ตอนนี้ก็พยายามที่จะแต่งต่อและเปิดเทอมแล้วอาจจะไม่ค่อยมีเวลามากนัก
แล้วจะพยายามเน้อวว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น