รักสุดท้ายของคุณชายโวยวาย

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter : 3 พบปะ

Chapter : 3  พบปะ

 

ณ บ้านหนึ่ง

 

“กลับมาแล้วครับบบบบ    พี่แบงค์อยู่ไหนนนนน”

 

“เอ่อ!! คุณแบงค์อยู่ข้างบนค่ะคุณหนึ่ง” เสียงของป้าแม่บ้านบอก

 

“ข้างบนหรอขอบคุณครับ”

 

“ค่ะคุณหนึ่ง”

“ป้าน้อยครับเดี๋ยวพาเพื่อนหนึ่งไปที่ห้องนั่งเล่นด้วยนะครับ หนึ่งจะขึ้นไปหาพี่แบงค์ก่อน”

 

“ค่ะคุณหนึ่ง”

 

“คุณๆ คะ คุณหนึ่งให้ป้าพาคุณๆ ไปรอที่ห้องนั่งเล่นก่อน ค่ะ เชิญทางนี่ค่ะ”

 

++++++

 

“พี่แบงค์.................อยู่ไหนครับบบบบบบบบบบบบบบบ”

 

“พี่อยู่นี่ ในห้อง มีไร”

 

“ไหนอ่าพี่ แฟนพี่อ่า”

 

“นั่งอยู่บนเตียงหน่ะ ทำไม   แกมีไรไอ้หนึ่ง”   

 

“ก้ออยากเห็นหน้า ว่าแต่ว่าพี่เค้าชื่อไรหรอพี่แบงค์” 

 

“ตอง   นี่ หนึ่ง น้องชายเรา”

 

“หวัดดี หนึ่ง”   ตองทักทาย

 

“หวัดดีฮะ พี่ตอง”

 

“เออ หนึ่ง พี่ชวนนิ้ง   มาด้วยนะ” แบงค์บอกน้องชาย

 

“นิ้ง !!!”   หนึ่งทวนคำของพี่ชายตัวเอง

 

“ปะ ตอง หนึ่ง ลงไปข้างล่างกันเถอะ”

 

 

- ห้องนั่งเล่น -

 

“พี่ตอง มาได้ไงอ่ะพี่” เนมส่งเสียงเรียกพี่ชายตัวเองด้วยความตกใจ

 

“นี่รู้จักกันแล้วหรอ”   แบงค์ถาม

 

“เออ นายจำที่ชั้นบอกนายได้ปะว่าชั้นมีน้องชายอ่ะ นี่แหละ เนม น้องชายของชั้น”

 

 

ทุกคนที่ได้ยินเสียงของตองก็งงเป็นไก่ตาแตกตามๆ กันไป โดยเฉพาะหนึ่ง แหละนี้ก็คงงงเป็นโอกาสที่ดีของหนึ่งเลยทีเดียวที่จะได้ทำความสนิทสนมเพิ่มมากขึ้น แต่แล้วก็มีเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น   นิ้งกำลังเดินเข้ามา

 

“หนึ่งงงงงงงงงงงงงงง    คิดถึงจังเลยไม่ได้เจอตั้งนาน จะสี่ปีแล้วใช่มะ จุ๊บ” นิ้งทักหนึ่งพร้อมกับตบท้ายด้วยการหอมแก้มไปหนึ่งที

“เอ่ออออ พี่ว่าเราไปกินข้าวกันดีกว่ามั้ย  เดี๋ยวไปนั่งคุยกันที่โต๊ะอาหารดีกว่า”    แบงค์พูดชวนน้องๆ

 

 

เนมเมื่อเห็นภาพตอนที่นิ้งกระโดดกอดแล้วก็หอมแก้มหนึ่งก็เกิดอาการนิดหน่อย (เหอๆ หึงอ่าดิ   : ผู้แต่ง)

 

“ทำไมตอนที่เราเห็นยัยนิ้งนั้นหอมแก้ม ไอ้เชี้ยหนึ่ง   เราถึงอยากเข้าไปกระชากยัยนั่นออกมาด้วยนะ” เนมคิดในใจอยู่คนเดียว

 

ระหว่างเดินไปที่โต๊ะอาหาร ดิน เต้ย   นิ และ นิ่ง ได้พูดคุยกันถึงเรื่องของ หนึ่ง นิ้ง และ เนม

 

“ไอ้ดำ กูถามไรมึงหน่อยดิ ยัยนิ้งนี่ มันเป็นใคร  แล้วเป็นไรกับไอ้หนึ่ง”

 

“นั่นอ่าดิ ว่าไง นิ”   นิ่งพูดเสริมเต้ย

 

“ไอ้ดิน มึง บอกดิ”

 

“นิ้งเป็นแฟนเก่าไอ้หนึ่งมัน แต่ตอนนี้มันเลิกกันแล้วแหละ”

 

“แต่ที่เมื่อกี้ที่ยัยนิ้งทำ มันไม่เหมือนอย่างที่พวกนายบอกเลยนะ”

 

“เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันจะยังไง” นิบอกกับเพื่อนๆ

 

“แล้ว ไอ้เนม อ่ะ พวกมึงเห็นตอนที่ยัยนิ้งมันหอมแก้มไอ้หนึ่งมะ     ไอ้เนมมันทำหน้าอย่างกระจะกระชากคอยัยนิ้งแหนะ” เต้ยพูดขึ้น 

 

“กูว่านะ เนม มันต้องหึงไอ้หนึ่ง แน่ๆ เรียกว่า” ดินเสริม

 

“แต่ไอ้หนึ่งกับไอ้เนม มันไม่ได้เป็นไรกันซักหน่อยนิ แล้วมันจะมาหึงอะไรทำไม” นิตอบกลับ

 

“งั้นเราก็ทำให้มันสองคนเป็นอะไรกันดิ” นิ่งเริ่มคิดแผนขึ้น

 

 

พอถึงโต๊ะอาหารทุกคนก็พากันรับประทานอาหารที่จัดเตรียมไว้   คุยกันไปกินกันดูสนุกสนาน   โดยเฉพาะยัยนิ้งที่ดูจะร่าเริงกว่าทุกๆคน ตรงกันข้าม เนมกลับเป็นคนที่เงียบที่สุด

 

“หนึ่งคะ ไก่น้ำแดงคะ    หนึ่งคะ หมูอบน้ำผึ้งคะ หนึ่งคะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”   เสียงของนิ้งดังตลอดการรับประทานอาหาร

 

“เนมขอตัวก่อนนะคับ”   เนมเริ่มทนไม่ไหวกับการกระทำของยัยนิ้ง เลยขอตัวออกไปข้างนอก

 

“เนมจะไปไหน” ตองถามน้องชายสุดรัก

 

“ไปเดินรับอากาศข้างานอกนิดหน่อยหน่ะพี่ตองอยู่ในนี้แล้วมันหายใจไม่ค่อยจะออก   เนมขอตัวนะพี่ตองพี่แบงค์”

 

“กูไปด้วยไอ้เนม” 

 

“กูด้วยรอกูด้วย”     นิ่งกับเต้ยกล่าวบอกเพื่อน

“ไปด้วยๆๆ” ดิน พูดต่อ

 

“ไม่ต้อง!!! มึงอยู่นี่อ่ะดิแล้ว ถ้ามึงตามไปมึงเจอดีแน่”    โอ้โห เต้ยสั่งดิน ดินหัวหดเลยคับ   หน้าซีดเลย เหอๆ ขืนกูออกไปกูได้แหลกเป็นชิ้นๆๆแน่เลยกรุ ดินคิดในใจ

 

“แหม!! ไอ้คุณดิน ขนาดยังไม่ทันไรเลยนะเว้ยแกกลัวขนาดนี้แล้วหรอ ไม่ไหวๆ เลย” แบงค์แซวเพื่อนน้องชาย

 

“ก็ไม่ให้ผมกลัวได้ไงงหล่ะพี่แบงค์ ผมก็ห่วงคนมปล่อยภัยในชีวิตและทรัพย์สินของผมเหมือนกันนะค๊าฟฟฟ” ดินตอบกลับด้วยน้ำเสียงทะเล้น

 

“ไอ้หนึ่ง กูว่านะ มึงเจอศึกหนักแล้วแหละกูว่า”   นิเพื่อนสนิทของหนึ่งพูดขึ้น

 

“ศึกหนักไรของมึง”

 

“ก็....” นิยักคิ้วไปทางนิ้ง

 

“เออ....จริงหว่ะ” กูจะทำไงดีวะซวยแล้วกู โอ๊ย พี่แบงค์นะพี่แบงค์จะชวนนิ้งมาทำไม ทำไรไม่เคยปรึกษาน้องเลย

 

“หนึ่ง นั่งคิดอะไรอยู่ เหม่อเชี่ยว...”

 

“ไม่มีไรหรอกก็คิดไปเรื่อยเปื่อย”

 

“แต่เราว่ามีนะ นายอ่ะปิดเราไม่มิดหรอกนะหนึ่ง ชั้นกับเธอก็เป็นเพื่อนกันมานานแล้วนะ นายคิดอะไรทำไมชั้นจะไม่รู้ นายกังวลเรื่องที่ชั้นทำตัวสนิทกับนายมากเกินไปใช่มะ   นาย กลัวว่าเนมจะเข้าใจผิดใช่มั้ยละ”

 

“เอ่อ....เธอรู้ด้วยหรอนิ้ง”

“อืม รู้ ร็ตั้งแต่ชั้นเดือนเข้ามาในบ้านแล้ว แล้วชั้นก็รู้ด้วยว่านายนะ ชอบเนม แล้วก็รู้อีกด้วยว่า เนม ก็มีใจให้นายเหมือนกัน”

 

“.............”   -0-    หนึ่งนั่งอึ้ง ไม่มีเสียง เงียบ เงียบ แล้วก้อเงียบ หลังจากที่ได้ฟังนิ้งพูดจบ   “เนม..ชอบเราหรอ” หนึ่งนั่งคิดเงียบๆอยู่คนเดียว

 

“นิ้ง เธอคิดอย่างนั้นจริงๆหรอ   ที่เธอบอกว่าเนมมีใจให้เราอ่ะ”

 

“ใช่ หนึ่ง   ชั้นเห็นตอนที่นั่งกินข้าวนะ สายตาของเนมที่คอยมาทางนายตลอดเลย”

 

“นิ้ง งั้นเธอช่วยชั้นด้วยนะ ตกลงป่ะ”

 

“อืออ”

 

++++++++++

 

ทางด้านเนมและเต้ย ที่นั่งเงียบกันมาได้สักพัก ก็มีแต่เสียงของเต้ยที่คอยถามโน้นถามนี่จนรู้สึกว่าตัวเองเป็นบ้าพูดอยู่ได้คนเดียว

 

“นี่ไอ้เนม กูเริ่มจะหมดความอดทนกะมึงแล้วนะ มึงจะไม่พูดอารายเลยใช่มะ”

“.............” เงียบไม่มีเสียงตอบรับ

 

“ไอ้เนม กูถามมึงจริงๆนะ มึงชอบไอ้เชี้ยหนึ่งใช่ป่ะ”

 

“เอ่อ....” คนตัวเล็กหลุดจากพวังเมื่อได้ยินเพื่อนของตัวเองถาม   ไม่รู้ว่าจะตอบเพื่อนไปยังไง ได้แต่ทำเสียงตะกุกตะกัก

 

“นี่ ไอ้เต้ยมานถามมึง ไม่ได้ยินไง ไอ้ สาดด” นิ่งเริ่มเก็บอารมณ์ไว้ไม่อยู่อีกคน

 

“คือ....กู ไม่ ได้ ชอบ ไอ้ หนึ่ง” เนม ตอบพร้อมกับน้ำเสียงที่เน้นอย่างชัดเจน

 

“มึงอย่ามาโกหกพวกกู กูรู้ว่ามึงชอบไอ้หนึ่ง  แล้วอีกอย่างนะ มึงอะโกหกคนอื่นได้ แต่มึงอะโกหกใจตัวเองไม่ได้หรอก” นิ่งพูดขึ้น

 

“มึงบอกกูมาเหอะ ว่ามึงชอบไอ้หนึ่ง”

 

“เออ   กูชอบมัน ชอบมันมานานแล้ว แต่มันมีแฟนแล้วมึงเห็นมั้ย   เป็นผู้หญิงซะด้วย แต่กูเป็นผู้ชาย ไอ้หนึ่งมันจะมาชอบกูได้ไง”

 

 

ในห้องนั่งเล่น

 

“พี่ตอง เนมกลับบ้านก่อนนะ”

 

“ทำไมอ่ะ รอกลับพร้อมกันดิ”

 

“ไม่ดีกว่า เนมเริ่มง่วงแล้วอ่ะ เด๋วเนมเดินไปก็ได้พี่ตอง บ้านอยู่แค่นี้เอง”

 

“เออ ให้ไอ้หนึ่งขับรถไปส่งดิเนม จะได้ไม่ต้องเดดินไป”   แบงค์พูดขึ้น

 

“ไม่เป็นไรฮะพี่แบงค์  ขอบคุณมากพี่แบงค์”

 

“หนึ่งแกขับรถไปส่งเนมหน่อยซิ” แบงค์บอกผู้เป็นน้อง

 

“งั้นนิ่งกะเต้ย มึงกลับกะกูนะ” เนมกล่าวชวนเพื่อนทั้งสอง

 

“มึงไปเหอะเด๋วกูกะนิ่งกลับกับไอ้นิแล้วก้อไอ้ดิน” 

 

 

บนรถของหนึ่ง

 

ระหว่างทางไปบ้านเนมไม่มีใครพูดอะไรเลยนอกจากเสียงเพลงที่ดังออกมาจากเครื่องเล่น   จนใครบางตนต้องยอมพูดขึ้นมาก่อน

 

“ไอ้เนม   มึงเป็นไรป่าว ทำไมไม่เห็นพูดไรเลย เงียบทำไม”

 

“ป่าว กูก้อเป็นนของกูอย่างนี้แหละ”

 

“กูว่านะ มึงหึงกูแน่เลย มึงหึงกูกับนิ้งใช่ป่ะ”

 

“กูจะไปหึงมึงทำไมมิทราย กูไม่ได้เป็นไรกับมะ......อุ๊บ”   ไม่ทันทีเนมจะพูดจบ ริมฝีปากบางสวยก็โดนรอมฝีปากหนาทาบประกบเข้าซะแล้ว เรียวลิ้นของหนึ่งค่อยๆสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากของเนม แต่ก้อไม่เป็นผลสำเร็จ   เนมหายใจไม่ออกจึงเกิดอาการสำลัก พร้อมกับหยดน้ำตาที่หลั่งไหลล่วงลงมาจากตาลงมาที่แก้มทั้งสองข้าง   จนทำให้หนึ่งถึงกับตกใจ

 

“เนม !!!  คือออ.....เราขอโทษ....เอ่อออ....เราไม่ได้ตั้งใจ....คือออ.....เออออ....”

 

“ช่วย พา เรา ไป ส่ง ที่ บ้าน ด้วย” น้ำเสียงอันเฉียบขาดและเยือกเย็นของเนมที่เกิดขึ้นเป็นครั้งที่สองแล้ว ทำให้หนึ่งถึงกับอึ้งอีกรอบ    หนึ่งเลยรีบพาเนมไปส่งที่บ้านทันที