ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 2
2
ตอนนี้ฉันยืนอยู่หน้าตึก CTPS Building ฉันหายใจเข้าเต็มปอดก่อนที่จะถอนหายใจออกมาอีกครั้งฉันรู้สึกว่าต่อจากนี้ไป ฉันจะต้องพบเจออะไรอีกมากมายในชีวิต ฉันจะต้องรับผิดชอบมากขึ้น ฉันเดินเข้ามายังภายในตึกพร้อมกับไนท์ ก่อนที่นายนั้นจะเดินประชาสัมพันธ์และปล่อยให้ฉันยืนงงอยู่คนเดียว แต่ฉันก็รอไนท์ไม่นานมากนักนายนั้นก็เดินกลับมาตรงที่ฉันยืนอยู่
“ขึ้นไปข้างบนกันได้แล้ว” ไนท์บอกฉันพร้อมกับเดินนำหน้าไป
“อืม”
“เข้าไปรอในห้องก่อน เดี๋ยวฉันมา” แล้วไนท์ก็หายไปเป็นสิบนาที ปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียวอีกเช่นเคย
ห้องนี่ใหญ่จังเลยฉันแค่มาฝึกงานนะแล้วดูข้าวของในนี้สิ คุณแม่เตรียมไว้ดีจังแล้วพนักงานในบริษัทจะว่ายังไงมั่งเนี่ยฉันไม่อยากจะโดนนินทานะ เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับคนตัวสูง ไนท์เดินเข้ามาแล้วเดินไป ตรงที่โต๊ะทำงานของตัวเองหยิบซองเอกสารส่งมาให้ฉัน
“นี่เอกสารข้อมูลของบริษัท เอาไปอ่านดูมีอะไรไม่เข้าใจก็ถามฉัน” พูดเสร็จก็ส่งเอกสารมาให้ฉัน
“อืมคะ!!”
“หิวข้าวไม่ใช่หรอ ตามฉันมา จะได้กินข้าว” พูดเสร็จก็เดินนำหน้าไปเฉย
///Relax Room\\\
อาหารจากที่ไหนก็ไม่รู้วางอยู่เต็มโต๊ะ เพียงไม่กี่นาทีที่ฉันเดินเข้ามายังบริษัท ใครเป็นคนเตรียมอาหารนี่ ฉันอึ้งอยู่แต่ก็มีเสียงของใครบางคนทำให้ฉันมีสติกลับคืนมา
“ยืนมองอยู่ได้ มันจะอิ่มหรอ” นายไนท์พูด
“นายคิดว่ามันอิ่มหรือป่าว” ฉันพูดเสร็จก็จัดการกับอาหารที่วางอยู่ตรงข้างหน้าอย่าเอร็ดอร่อย
“นี่นายไม่กินหรอ”
“ฉันเห็นเธอกิน ฉันก็อิ่มแล้ว กินเถอะ”
“ตามใจ” กินต่อคะกินต่อไม่สนใจแล้วคนมันหิวนี่นา นายไนท์หยิบช้อนกลางในถ้วยแกงส้มหน่อไม้ดองตักแล้วก็หยิบปลาสลิดทอดมาแกะมาใส่ในจานข้าวของฉัน
“.....” ฉันทำไรไม่ถูกเลยอะไรกันมาแกะให้ทำไม
“ก็เห็นแกะลำบากใช้ช้อนเขี่ยๆแล้วจะได้กินหรือเปล่า” ไนท์บอกฉันเพราะเห็นฉันทำหน้างง
“ขะ...ขอบใจ” ฉันพูดขอบคุณคนข้างหน้า ความเงียบก็บังเกิดขึ้นอีกครั้ง
“คือ..ฉันอิ่มแล้ว”
“อื้อ ก็น่าจะอิ่มอยู่หรอกนั้น”
ห้องทำงานฉันนั่งอยู่ตรงโต๊ะทำงานนั่งอ่านเอกสารที่ได้มาจากไนท์ “ทำไมมันเยอะขนาดนี้นะ” ฉันสบถกับตัวเอง ไม่รูว่าดังไปหรือเปล่าเลยทำให้อีกคนเงยหน้าขึ้นมามอง
“OoO” ไนท์หันหน้ามามาองฉัน
“นี่นาย ทำไมมันเยอะขนาดนี่คะ ขี้เกียจอ่านแล้วเนี่ย”
“OoO” ไนท์เงยหน้าขึ้นมามองอีกครั้งแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
“ฉันถามไม่ได้ยินหรอ”
“เธอเรียกใครหล่ะ”
“ก็นายไง นั่งอยู่กันสองคนจะให้เรียกใครวะ”
“อืม !!” พูดเป็นแค่นี้หรออยากจะบ้าตาย
“โอ๊ยเบื่อ ไรวะเนี่ย”
“นี่คุณหนูเต้ย ผมจะไปรู้หรอครับว่าคุณหนูเรียกผม”
“L”
“ผมชื่อไนท์ครับเรียกให้มันถูกหน่อยนะครับ”
“ก็รู้แล้ว แล้วจะทำไม นายมีปัญหามากมายขนาดนั้นเลยหรอ”
“ไม่มีหรอกครับคุณหนูเต้ย” ไนท์ตอบกลับพร้อมเดินมาที่โต๊ะของฉันทำหน้าเจ้าเล่ห์ แล้วก็จ้องมาที่ฉันเขาเหยิบมาใกล้ฉันเรื่อยๆหน้าแทบจะติดกันอยู่แล้ว ช่วยออกไปห่างๆหน่อยได้ไหม มันร้อนไปหมดแล้วนะ ฉันจะขยับตัวก็ไม่ได้ไนท์จะทำอะไรของนาย ออกไปเดี๋ยวนี้นะ ฉันบ่นกับตัวเองในใจ
“-_- นี่นาย ออกไปจะทำไรฉัน”
“ไม่ออกครับพูดกับผู้ใหญ่ให้มันเพราะๆหน่อยสิครับคุณหนู”
ฉันก็ว่านายไม่ได้อายุเยอะไปกว่าฉันหรอกนะก็แค่สองสามปีเองนะ
“ออกไปเดี๋ยวนี้!!” ยิ่งพูดไนท์ก็ยิ่งเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ฉันทุกที
“พูดเพราะๆหน่อยสิครับ พี่ไนท์ ครับพูดเป็นหรือเปล่า”
“......” ฉันไม่พูดแล้วมันก็ทำให้ไนท์ยื่นหน้าเข้ามาอีกเฮ้ยจมูกนายไนท์มาชนกับแก้มฉันแล้ว อ๊ากกก
“พะ พะ พี่ไนท์ ปล่อยเดี๋ยวนี่!!”
“เฮ้อ!! เด็กสมัยนี้สอนยากจังเลย”
“พี่ไนท์!! ปล่อยเต้ยได้แล้ว” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงแต่มีเสียงของหัวใจที่เต้นแรงขึ้น หน้าของฉันร้อนผ่าว หน้าคงแดงด้วยแหละ รู้สึกอายขึ้นมาทันที หลังจากที่ฉันพูดไนท์ก็ถอยออกไปตากตัวฉันแล้วก็เดินไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง
ติ๊ด ติ๊ด เสียงโทรศัพท์ของไนท์ดังขึ้น
“สวัสดีครับคุณป้า”
“[ไนท์หรอลูก เป็นไงบ้างลูก น้องดื้อหรือเปล่า]” เสียงของรองประธานบริษัท CLPS กรอกเสียงมาตามสายโทรศัพท์
“นิดหน่อยครับ”
“[แล้วตอนนี้น้องทำอะไรอยู่ลูก]”
“อ่านเอกสารอยู่ครับ แต่ตอนนี้ฟุบหลับไปแล้ว”
“[ฮ่าๆ ให้มันได้แบบนี่สิลูกสาวฉัน ป้าฝากดูน้องด้วยนะลูก ยังไงไนท์ก็ไปอยู่บ้านป้าได้เลยนะลูก]”
“ครับ ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ สบายใจได้ครับ”
“[จ๊ะๆ ป้าฝากด้วย]”
หลังจากการวางโทรศัพท์แล้วไนท์ก็เดินเอาเสื้อสูทของตัวเองมาคลุมให้กับฉัน แล้วก้มหน้าลงมาจูบที่หน้าผากของฉัน
“อือ” ฉันรู้สึกตัวพอดี ไนท์เลยผละตัวออกแล้ว ไปยืนอยู่ห่างๆ
“ตื่นแล้วหรอ”
“......”
“เย็นแล้วกลับบ้านได้แล้วเมื่อกี้คุณป้าโทรมา พี่เห็นเต้ยหลับเลยไมได้เรียก”
“อืม กลับบ้านเหอะ”
รถของไนท์ขับออกมาจากบริษัทไปตามถนนเรื่อยๆแต่เอ๊ะนี่มันไม่ใช่ทางกลับบ้านฉันนี่นา ฉันคิดเพลินๆอยู่ดีๆ นายไนท์ก็ทำลายความเงียบขึ้นมา
“อยากกินอะไรเป็นพิเศษหรืออยากจะไปไหนหรือเปล่า”
“ไม่อ่ะ...เอ่อ...อยากไปหาแม่” ฉันพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ ไนท์ได้ยืนก็จอดรถเข้าข้างทางแล้วก็หันมาพูดกับฉัน
“เต้ย เดี๋ยวคุณป้าก็กลับมาแล้วถ้าเรื่องที่โน้นเสร็จ เราอยู่ที่นี่ก็ต้องดูแลแทนคุณป้าสิ อดทนหน่อย”
“เฮ้อ!!” ฉันถอนหายใจออกมา ไนท์ก็ขับรถไปจนถึงห้างสรรพสินค้าชื่อดังแห่งหนึ่งใจกลางกรุงเทพฯ
“มาที่นี่ทำไม เต้ยอยากกลับบ้าน”
“ก็กินข้าว เดินเล่น เต้ยจะได้สบายใจ”
“ไม่เอา”
“จะให้ต้องอุ้มลงไปหรือเปล่า” ไนท์ขู่ฉัน ฉันก็ต้องเดินลงไปตามปริยาย
เราสองคนเดินจากลานจอดรถเข้าไปยังตัวห้างสรรพสินค้า เดินดูโน้นดูนี่ไปเรื่อยจนต้องก็มายืนอยู่หน้าร้านเสื้อผ้าชื่อดังยี่ห้อหนึ่งฉันและนานไนท์เดินเข้าไปภายในร้าน
“จะซื้อเสื้อหรอ” ฉันถามไนท์ขี้น
“อืม ทำไม”
“ป่าว” เวลาผ่านไปเกือบสิบนาทีไนท์เลือกเสื้อผ้าไปสิบกว่าตัวแล้วยังไม่ได้สักที
“เอาตัวนี้ครับ” ไนท์ส่งเสื้อให้กับพนักงานของร้านพร้อมกับหันมาถามฉัน “ได้หรือยัง”
“ไม่เอาไม่อยากซื้อ”
“อืม คิดเงินเลยครับ”
“นายซื้อเสื้อทำไม”
“.....” ไม่ตอบเป็นบ้าอะไรไปอีกแล้ว
“เอ่อ..พี่ไนท์ซื้อเสื้อทำไม”
“ก็พรุ่งนี้ตอนเย็นเราต้องไปงานเลี้ยงลูกค้าแล้วเต้ยก็ต้องไปกับพี่ด้วย”
“ไม่ไปไม่ได้หรอ ไม่อยากไป”
“ไม่ได้หรอกคุณป้ากานดาสั่งมา เต้ยต้องไปกับพี่แล้วตอนนี้ก็ต้องไปซื้อชุดด้วย” ฉันกับไนท์คุยกันอยู่พนักงานก็เดินเอาเสื้อที่นายไนท์ซื้อใส่ถุงมาให้ แล้วเธอก็พูดขึ้น “น่ารักกันจังเลยนะคะ เหมาะสมกันจัง J” ฉันกับไนท์ก็ยิ้มกลับให้พนักงานคนเมื่อกี้
“ที่บ้านก็มี จะซื้อทำไม”
“เด็กดื้อ” ไนท์ตอบกลับพร้อมกลับจับมือฉันเดินไปยังร้านเสื้อผ้าอีกยี่ห้อหนึ่ง เฮ้ยเอาอีกแล้วใจเต้นแรงอีกแล้วอยู่ดีๆก็มาจับมือกันอย่างนั้น
“เป็นอะไรทำไมไม่เดินมา”
“ปล่อยมือก่อน”
“เอ่อ...ขอโทษที” แล้วเราก็เดินเข้าไปดูเสื้อผ้ากันต่อ
ตอนนี้ไนท์เลือกชุดมาให้ฉันแล้วสามชุด
“เอาไปลองให้พี่ดูหน่อย”
“ฉันเลือกเองได้นะไม่ต้องหรอก”
“เดี๋ยวมันไม่เข้ากับชุดพี่”
“OoO” ฉันรับชุดที่ไนท์เลือกมาให้แล้วก็เข้าไปลองชุดแรกออกมาให้ไนท์ดูชุดแรกเป็นชุดสีขาแขนกุดมีโบว์ข้างหลังไม่ผ่าน ชุดที่สองเป็นสีฟ้าอ่อนเป็นเดรสยาวก็ไม่ผ่าน และแล้วชุดที่สามเป็นเดรสสั้นสีชมพูพาทเทลแขนสั้นไม่สั้นมาก
“เอาชุดนี้แหละ” ไนท์พูดขึ้นหลังจากยืนพิจารณาอยู่นาน พร้อมกับเดินไปจ่ายเงิน เราพากันเดินไปเรื่อยๆในห้าง
“หิวหรือยัง” ไนท์ถามขึ้น
“ก็นิดหน่อย”
“จะกินอะไร”
“แล้วแต่กินได้หมดแหละ”
“หายากด้วยสิแล้วแต่” ไนท์ทวนแล้วยิ้ม
//BLACK CANYON COFFEE\\
“เมนูคะ อีกสามนาทีมารับออเดอร์นะคะ” พนักงานสาวบอกพร้อมกับวางเมนูให้
“มองอะไรมิทราบเจ้าคะ” ฉันพูดขึ้นพร้อมกับมองหน้าไนท์กลับ
“ป่าว”
“Shit”
“รับอะไรบ้างคะ” พนักงานสาวาคนเดิมกลับมารับออเดอร์
“ข้าวผัดน้ำพริก หมูยอ ไก่ทอด , ข้าวหมูเส้นทอด, ชาเขียวปั่น แล้วก็คาปูชิโนปั่น แค่นี้ครับ” นายโหดสั่งพนักงานเสร็จสรรพ
“........” อืมรู้ดีจังว่าชอบกินอะไร
ตื๊ด ตื๊ด เสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้น
“ว่าไงยะ กว่าจะโทรมาหายหัวไปไหนมา” ฉันกรอกเสียงผ่านโทรศัพท์ไปยังปลายสาย
“[เจ้ คนเค้าไม่ว่างนะ เพิ่งกลับมาถึงคอนโดเนี่ย]”
“เออๆ เป็นไงมั่งวันนี้ สามีไปไหน ถึงโทรมาหาพี่ได้”
“[อยู่นี่แหละ มันเป็นห่วงเจ้ เค้าก็เป็นห่วงก็เลยโทรมา เจ้โอเคป่าวเนี่ย]”
“เออขนาดเป็นห่วงโทรมาป่านนี้เนี่ยนะ”
“[แหม เจ้แล้วนี่ทำอะไรอยู่ อยู่ไหน ทำไรอยู่ แล้วพี่เค้าอยู่ไหนล่ะ]”
“เออ อยู่ห้าง กำลังกินข้าว อยู่กับพี่เนี่ยแหละ”
“[ฮ่าๆๆ โชคดีนะเจ้ แค่นี้แหละบายเจ้]”
“Shit” ฉันสบถกับตัวเองกลังจากที่วางโทรศัพท์ไป เวลาผ่านไปเกือบสิบนนาทีแล้วอาหารก็ยังไม่มาสักทีเบื่อแล้วนะนานมากๆ
“ทีหลังเข้าร้านที่คนน้อยๆหน่อยได้ไหม”
“ก็พี่ถามเราแล้วนะว่าจะกินอะไร อย่ามาว่าพี่นะ”
“เออๆ” ฉันเริ่มหัวเสีย และแล้วอาหารก็เริ่มทยอยมาวางข้างหน้าทีละอย่างและฉันก็เริ่มจัดการกับอาหารที่วางอยู่ข้างหน้าซะเรียบเลยคนมันหิวนี่นาจะให้ทำยังไงล่ะ ตอนนี้เราสองคนก็นั่งอยู่บนรถเป็นที่เรียบร้อยแล้วกำลังจะกลับบ้านแต่....นี่มันไม่ใช่ทางกลับบ้านฉันนี่นาไนท์จะพาฉันไปไหนอีก
“จะไปไหนอีก” ฉันถามขึ้น
“คอนโดพี่”
“ไปทำอะไร จะกลับบ้าน”
“นอน” ตอบได้สีหน้าเรียบมากจะบ้าหรอให้ฉันไปนอนที่คอนโดนายเนี่ยนะ
“ไม่เอาจะกลับบ้าน”
“คอนโดพี่ใกล้บริษัทมากกว่านะแล้วถ้ากลับบ้านก็อยู่คนเดียวจะอยู่ได้ยังไงจะอยู่กับใคร”
“ก็คนเดียวไง ไหนๆก็ทิ้งกันไปหมดแล้วนี่”
“พี่โทรไปบอกคุณป้าแล้ว ท่านก็เห็นด้วยกับพี่”
“เออๆ จะไปไหนก็ไปเหอะ ทำอะไรไม่ได้อยู่แล้วนี่” หลังจากพูดจบฉันก็หันหน้าออกไปนอกรถมองไปเรื่อยคิดไปเรื่อยไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ตอนนี้รถก็จอดสนิทอยู่ที่คอนโดหรู
“ถึงแล้วลงมาได้แล้วหรือว่าต้องให้พี่อุ้มขึ้นไป”
“ไม่ต้องเดินเองได้”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น