รักสุดท้ายของคุณชายโวยวาย

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter : 2 เตรียมงานโรงเรียน

Chapter : 2   เตรียมงานโรงเรียน

 

เช้าก่อนวันงานโรงเรียน 2 วันทุกคนได้มาโรงเรียนกันแต่เช้าเช่นเคย นิ่งกับเต้ยได้นั่งปรึกษากันถึงเรื่องงานโรงเรียนว่าจะจัดกิจกรรมอะไรกันดี โดยมี หนึ่ง นิ และดิน นั่งอยู่ด้วย ก็เหลือแต่เนมนี่แหละที่ยังไม่มา

 

“ไอ้หนึ่ง”

 

“.........” ไม่มีเสียงตอบกลับ

 

“ไอ้เชี้ยหนึ่ง” 

 

“อือ มึงจะเรียกกูอารายนัก กรุได้ยินแล้วน่า”

 

“ก้อพวกกูจะถามมึงว่ามึงจะจัดกิจกรรมอะไร” ดินพูดขึ้น

 

“นายมองหาอะไรของนาย จนคอจะยาวเป็นยีราฟแล้วหนะ” เต้ยถามขึ้น

 

“ป่าว ไม่ได้มองหาอะไรซักหน่อย”

 

“โทษนะที่มาช้า พอดีพี่ตองตื่นสายหนะ เออ แล้วเรื่องงานไปถึงไหนแล้วเป็นไงบ้าง”  เสียงของใครบางคนดังขึ้น จนทำให้อีกคนถึงกับปริยิ้มเล็กน้อย

 

“โธ่ !! กูนึกว่ามึงจะไม่มาละ สาดดด”   นิ่ง พูด

 

“กูว่านะ ทำ แมร่ง เป็น ร้านถ่ายรูปดีมะ มึง แล้วก็มีมุมดนตรี พวกมึงก็เล่นดนตรีร้องเพลงได้นิ” เต้ยพูดเสนอเพื่อน

 

“เออ ก็ ดี  ตกลงก็เอาแมร่งอันนี้แหละ” ดินสมทบ

 

“นี่ทำไม มึง 2 คนมานั่งตรงนี้ นี่มันที่กู” เนมพูด

 

“ก้อพวกกูคิดกันอยู่ว่าจะตกแต่งอารัยยังไง   มึงก้อนั่งข้างๆ ไอ้หนึ่งมันไปก่อนดิ”   นิพูดขึ้น

นั่นแน่ 4 คนนี้กำลังจะคิดไรกันอยู่ แหม....ที่อย่างนี้ร่วมมือกันดีจังรุย คิดจะจับคู่หนึ่งกับเนมอะดิ (สาธุ!!! ขอให้สำเร็จ)

 

ตั้งแต่เรียนคาบแรกจนถึงคาบสุดท้ายก่อนกินข้าว หนึ่งกับเนมก็ไม่มีใครยอมพูดสักคน นั่งเงียบ จนเสียงออดดังขึ้น

 

“ไปกินข้าวกันเหอะ กูหิวละ” หนึ่งพูดชวนเพื่อนๆ อีก ห้า คน

 

“เออ กู หิว ละ” นิ พูด เสริม

 

 

ระหว่างทางเดินไปโรงอาหาร นิ นิ่ง เต้ย และดิน ต่างก็คุยกันด้วยความที่สนิทกันขึ้นมาอีกนิดนึง ปล่อยให้เนมกับหนึ่งเดินตามหลังมาด้วยความเงียบ   และแล้วเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก้อเกิดขึ้น

 

“เฮ้ยยย” เสียงของเนมเนมดังขึ้น    ก้อเนมดันเดินไปเหยียบน้ำที่หกอยู่บนพื้น ดีนะที่หนึ่งคว้าตัวเนมไว้ได้ทัน

 

“เป็นไรป่าว” หนึ่งถามเนมทันที   ไม่มีเสียงตอบกลับจากเนมแต่เนมได้ส่ายหน้าเป็นการตอบแทน

 

“เนม มึงเป็นไร” นิ่งหันกลับมาถาม

 

“กูลื่น ไปกินข้าวเหอะ”

 

พอเนมจะก้าวเท้าเท่านั้นแหละ

 

 “โอ๊ย” เสียงเนมก็ดังขึ้น

 

“สงสัยเท้าจะแพลง   ไหนดูดิ” หนึ่งพูดพร้อมกับก้มลงไปดูเท้าของเนม

 

“เดินไหวป่าวมึง” เต้ยถามเพื่อน

 

“ถ้ามึงเดินไม่ไหวก้อให้ไอ้หนึ่งมันพยุงไปละกันหรืจะขี้หลังมันก็ได้” ดินพูดเสริม

 

“ไหว น่า กู เดิน ไหว” เนม ตอบเพื่อนพร้อมกับเน้นเสียง

 

“ทำมาเป็นพูด เดินไม่ไหวแล้วยังจะทำเก่งอีก มานี่   เด๋วพยุงไป” หนึ่งบอกกับเนม 

 

ระหว่างทางเดินไปยังโต๊ะทั้งคู่ตดเป็นเป้าสายตาของนักเรียนเกือบทั้งโรงเรียน พอถึงโต๊ะ

 

“นี่ ปล่อย กู ได้ แล้ว” 

 

“เออมึงสองคนอยู่นี่แหละ เด๋วกูไปซื้อข้าวให้ พวกมึงเอง” นิบอกเพื่อนทั้งสอง

 

ระหว่างที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะกินข้าว

 

“เออ ... คือ.... กู”

 

“เออ...คือ..”

“มีไรก้อพูดมาดิ อ้ำอึ้ง อยู่ได้ กูรำคาญ”  

 

“คือ...กู...ขอบใจมึงนะที่ช่วยกู”

 

“อืม ไม่เป็นไรหรอก   แล้วตอนนี้เป็นไงมั่งอ่า”

 

“ก็ยังชั่วละ ขอบใจนะ”

 

แล้วหนุ่มๆทั้ง 6 คนก้อนั่งกินข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อย จนถึงเวลาเข้าเรียนคาบบ่าย

 

“เนม เดินไหวป่าว    ให้เราอุ้มไปมั้ย” หนึ่งถามเนมก่อนที่จะเดินออกจากโรงอาหาร

 

“ไหวๆ”

 

ตอนนี้เนมและหนึ่งเริ่มมีความรู้สึกดีๆต่อกันแล้ว    พอถึงห้อง ทั้ง หก คนก้อนักคุยกันรอจนอาจารย์เข้ามาสอนในคาบต่อไป

 

“นี่ๆ นักเรียน วันนี้อาจารย์ไม่มาสอนนะ พวกเธอก็นั่งอ่านหนังสือหรือจะไปเตรียมงานกันก้อได้นะ” หลังจากที่อาจารย์เดินออกไปยังไม่ทันไร

 

Hay..................เสียงของนักเรียนในห้องต่างพากันส่งเสียงร้องดีใจกันใหญ่

 

“น่าจะเป็นแบบนี้ทุกวันเลย อาจารย์ไม่ต้องมาสอน”

 

“ทำไมหล่ะ” เนมถามหนึ่งกลับ

 

“ก้อมันสบายนี่หว่า เรียนแต่คาบเช้าคาบบ่ายไม่ต้องเรียน” หนึ่งตอบ

 

เลยทำให้เนมบุ้ยปาก อย่างเซ็งๆ 

 

เนม นิ่ง เต้ย แล้วก้อ คุณมึงทั้ง 2  เย็นนี้ไปกินข้าวบ้านกูนะ คือ พี่แบงค์ พี่ชายกูอ่าเค้ากลับมาจากอังกฤษเมื่อวานอ่าแล้วอีกอย่าง พี่แบงค์เค้าจะพาแฟนมาเปิดตัวด้วย นะๆ พวกมึง