คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : แค่อยากให้รู้ไว้
2
แค่อยากให้รู้ไว้
“เฮ้อออ ข้าล่ะสงสารรินจังจริงๆ เลย ข้าคิดว่าเส็ตโชมารูจะรักรินจังซะอีกนะเนี่ย อุตสาห์กันโคฮาคุให้ซะดิบดี เพราะกลัวจะโดนฆ่าโทษฐานไปรักกับเด็กของเส็ตโชมารู เจ้าจำเหตุการณ์นั้นได้รึเปล่าคาโงเมะจัง”
“อืม จำได้สิ วันนั้นฉันก็กลัวโคฮาคุคุงจะไม่รอดเหมือนกัน” ทั้งสองคนพูดพลางนึกถึงเหตุการณ์ดังกล่าว
V
V
8 ปีก่อน
ปัก!!! เสียงลูกธนูที่ถูกยิงออกจากคันธนูของริน
“แบบนี้ถูกรึเปล่าคะท่านคาโงเมะ”
“ใช่จ่ะ อันนี้เรียกว่าศรปราบมารนะ ส่วนศรผนึกมารเราจะใช้พลังวิญญาณกับพลังจิตและสมาธิในการยิงออกไปด้วยจิตตั้งมั่นให้มากที่สุดนะจ๊ะ จะยากกว่าศรปราบมารซะหน่อย ลองฝึกดูสิ”
“ค่า” รินฟังพร้อมกับตั้งธนูและยิงออกไปแต่ทว่า..
ปัก!!! โอ๊ยย
“โคฮาคุ!!!” ซังโกะที่นั่งดูรินซ้อมธนูอยู่ตะโกนขึ้นด้วยความตกใจที่เห็นไหล่ซ้ายของน้องชายตนมีเลือดออก
“โคฮาคุ ข้า..าา. ขอโทษ. ข้าขอโทษจริงๆ” รินพูดด้วยอาการรู้สึกผิดอย่างมาก ที่เห็นคนตรงหน้าบาดเจ็บเพราะเธอ
“ไม่ต้องตกใจขนาดนั้นก็ได้ขอรับทุกคน ข้าแค่โดนเฉียดๆ เท่านั้น ไม่ได้เจ็บอะไรมากมายเลย ข้าเองที่มาเดินผิดที่เอาแบบนี้ ไม่มีใครผิดหรอกขอรับ” โคฮาคุพูดพลางใช้มือขวาจับบาดแผลเอาไว้
“งั้นพี่กับซังโกะจังจะไปเอายากับสมุนไพรมาก็แล้วกันนะ เพราะจะแบกไปกันหมดนี่คิราร่าคงไม่ไหวแน่ เดี๋ยวมานะจ๊ะ”
คาโงเมะพูดแล้วกระโดดขี่คิราร่ากลับไปทางหมู่บ้านพร้อมกับซังโกะทันที
เหลือไว้เพียงแค่รินและโคฮาคุที่บาดเจ็บอยู่ในป่าเพียงสองคนเท่านั้น
“โคฮาคุ...ข้าขอโทษ ถ้าหากว่าข้ามีสมาธิมากกว่านี้ล่ะก็.. ฮือๆ” รินสะอึกสะอื้นขึ้นเรื่อยๆ เพราะแผลที่ว่าเฉียดนั้นดูจะเป็นแผลลึกกว่าที่คิดซะอีก
“ริน ข้าไม่เป็นไรจริงๆ เจ้าไม่ต้องร้อง ข้าไม่ตายหรอกน่า” โคฮาคุหัวเราะออกมาเบาๆ
“งั้น ให้ข้าช่วยได้ไหม? ถึงพลังจะยังไม่มากแต่ข้าอยากจะช่วย”
“พลังเยียวยางั้นรึ? แต่วันนี้เจ้าใช้พลังไปมากแล้วนะ ข้าว่า..” โคฮาคุพูดยังไม่จบดี รินก็แทรกขึ้นมา
“ไม่เป็นไรๆ ให้ข้าช่วยเถอะนะ โคฮาคุ” รินพูดด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มสดใสจนคนฟังที่เห็นใบหน้านั้นก็ไม่กล้าปฏิเสธ
“ตามใจเจ้าแล้วกัน”
รินเพ่งพลังเยียวยาไปที่มือก่อนจะนำมันไปวางไว้บนแผลของโคฮาคุ
แต่จากนั้นไม่นานนัก รินก็สลบไปจนคนข้างหน้าเธอเองก็แทบจะประคองรับเธอไว้ไม่ทัน
“ริน! ริน!” โคฮาคุพยายามเรียกรินให้ตื่นแต่ไม่เป็นผล โคฮาคุรูดีว่าเป็นเพราะเธอใช้พลังในการฝึกธนูมาทั้งวันแล้ว แล้วการใช้พลังเยียวยาของพวกมิโกะนั้น ก็ใช้พลังวิญญาณค่อนข้างมากเสียด้วย รินในตอนนี้เพิ่งจะอายุ 12 พลังที่ใช้อาจจะยังไม่แข็งแกร่งพอ ถึงจะมีคนบอกว่าพลังวิญญาณของเธอนั้นพอๆ กับท่านคิเคียว หรืออาจจะมากกว่านั้นก็เถอะ
ในป่านั้นเงียบเชียบ แต่ก็ยังมีสายลมเอือยๆ พัดผ่านไปมา
ใบหน้ายามหลับของรินนั้น ช่างทำให้หัวใจของเด็กหนุ่มหวั่นไหว มือหนาเอื้อมปัดปอยผมที่ปรกใบหน้าของรินอย่างเบามือ
โคฮาคุมองเด็กสาวตรงหน้าด้วยใบหน้าแดงก่ำ เขาไม่ได้อยู่ใกล้กับรินขนาดนี้ก็นานมากพอดู และเขาก็รู้ตัวเองดีว่าเขารู้สึกชอบพอเธอมานานแล้ว แต่ติดที่เธอเป็นคนของเส็ตโชมารู คนที่เคยมีบุญคุณต่อเขาและพี่สาว ตัวเขาเองจึงทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้
แค่เฝ้ามอง... เพียงเท่านั้น…
แต่ทว่า..ความรู้สึกของโคฮาคุที่เก็บมานานนั้น ตอนนี้มันกำลังทำให้เขาเผลอพลั้ง
ใบหน้าก้มลงไปแนบชิดกับเด็กสาวที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนตักของเขาอย่างลืมตัว โคฮาคุค่อยจุตพิตเบาๆ ลงบนหน้าผากมนนั้นอย่างอ่อนโยน โดยที่เขาไม่ทันสังเกตเลยว่า ถ้าเขาเงยหน้าขึ้นมาแล้วจะเจอกับอะไรต่อจากนี้…
ฟุบ! เสียงฝีเท้าที่ดังมาจากเบื้องหน้า ทำให้โคฮาคุชะงัก
“ท่า..ท่าน..เส็ตโช...มารู!!” โคฮาคุหน้าซีดเผือด มองอสูรหนุ่มที่อยู่เบื้องหน้าอย่างกล้าๆ กลัวๆ
“...” เส็ตโชมารูเงียบ มองเพียงภาพที่เห็นอยู่เบื้องหน้า
ความรู้สึกเจ็บแปลบที่อกนี่...มันคืออะไรกัน?
“เส็ตโชมารู!!!” คาโงเมะและซังโกะที่เพิ่งขี่คิราร่ามาถึง ก็เอ่ยขึ้นเป็นเสียงเดียวกัน
“เจ้าน่ะ..มากับข้าสิ”
“ขอรับ ท่านเส็ตโชมารู”
สองสาวที่เพิ่งมาถึงต่างมองดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างงงงวย พร้อมมองหน้ากันโดยมิได้นัดหมายอย่างรู้กัน
นี่พวกข้าพลาดอะไรไปรึเปล่านะ?
แต่สุดท้ายทั้งสองสาวก็ถามออกไปจนได้
“มีเรื่องอะไรกันรึโคฮาคุ”
“ไว้ข้าจะเล่าให้ฟังที่หลังนะขอรับท่านพี่ ท่านคาโงเมะ งั้นข้าฝากรินด้วยนะขอรับ”
ไว้ข้าจะเล่า ถ้าหากข้า...ยังรอดกลับมา
หลังพูดจบเขาก็ตามหลังเส็ตโชมารูเข้าไปในป่าลึกทันที
เส็ตโชมารู เดินเข้ามาในป่าลึก แล้วยืนหยุดนิ่ง พร้อมกับถามบางอย่างกับโคฮาคุที่เดินตามหลังเขามา
“เจ้า...รักรินงั้นรึ?” เส็ตโชมารูพูดโดยยืนหันหลังให้โคฮาคุ
“คือ..ข้า...เอ่ออ..”
“ตอบข้ามาสิ!!!” เส็ตโชมารูถามด้วยเสียงที่ดุดันพอจะทำให้คนที่ฟังรู้สึกขนลุกได้ในทันที
“ข..ขอรับ ข้ารักรินขอรับ”
“หึ! งั้นรึ!” เส็ตโชมารูพูดด้วยเสียงเรียบ
ความรู้สึกแบบนี้ อะไรกัน เจ็บแปลบขึ้นมาแบบเมื่อกี้นี้อีกแล้ว เจ็บเพราะคำตอบของเจ้าเด็กนี่งั้นรึ? นี่ข้า...รึว่า...
“ท่านเส็ตโชมารู…”
อสูรหนุ่มพยายามตั้งสติอีกครั้ง แล้วพูดประโยคที่แท้จริงแล้วเขาก็ไม่ได้อยากจะพูดมันซักเท่าไหร่
“เมื่อถึงวันที่รินพร้อมจะออกเรือนตามแบบของมนุษย์แล้ว เมื่อนั้นข้าจะให้รินเลือก ถ้าเมื่อนั้นรินต้องการเจ้า ข้า..ก็.จะปล่อยรินไป!”
น้ำเสียงราบเรียบ หากแต่ในใจนั้นร้อนรน ไม่ได้อยากจะเป็นพระเอกแบบนี้เสียด้วยซ้ำ แต่ทุกอย่างมันขึ้นอยู่ที่รินเท่านั้น เพราะเขาเองก็ไม่อยากจะบังคับจิตใจริน ตอนนี้...ก็คงทำได้แค่รอเพียงเท่านั้น
สิ้นเสียงอสูรหนุ่มก็เหาะจากไปจากตรงนั้น ปล่อยให้คนฟังยืนคิดบางอย่างอยู่เพียงลำพัง
“คำพูดนั่น หมายความว่าข้า..ยังพอมีหวัง..อย่างนั้นสินะ…” โคฮาคุพึมพำกับตัวเอง พลางดีใจที่ตนไม่ได้ถูกอสูรหนุ่มลากมาฆ่าดังที่ตนคิดไว้ตอนต้น หลังจากนั้นเขาก็เดินกลับไปยังที่ที่เดิมที่จากมา…
v
v
“ตอนที่โคฮาคุคุงเล่าว่าเขาจูบรินเนี่ยฉันล่ะตกใจมากเลยล่ะ”
“นั่นสิคาโงเมะจัง ไอ้ที่ตกใจกว่านั้นคือเส็ตโชมารูเห็นตอนจูบด้วยนี่น่ะสิ ข้าเนี่ยคิดว่าโคฮาคุคงจะตายจริงๆ ถึงจะแค่หน้าผากก็เถอะนะ”
“ฉันคิดว่า..เรื่องในวันนั้น อาจจะเป็นสาเหตุที่เส็ตโชมารูไม่มาหารินอีกก็ได้นะ”
“ข้าก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน” ซังโกะพูดอย่างเห็นด้วย
-------------------------------------------------
ขณะที่รินเดินจูงอะอุนหลังจากอาบน้ำให้เสร็จแล้ว รินพลางมองไปบนท้องฟ้า ก็เห็นว่าเวลาใกล้ล่วงเลยเข้าสู่เที่ยงวันเสียแล้ว รินจึงรีบจูงอะอุนกลับมาที่กระท่อมโดยเร็ว เพราะปราสาทจิ้งจอกเงินนั้นอยู่ห่างไกลจากที่นี่มาก ถ้าชักช้าอะอุนอาจจะเดินทางกลับได้ลำบาก
“อะอุน รอข้าซักแปปนะ” เธอจูงอะอุนมาหยุดที่หน้ากระท่อมที่เป็นที่อยู่ของเธอ แล้วเดินเข้าไปในกระท่อม เพื่อหยิบอะไรบางอย่างที่มีลักษณะเป็นห่อผ้าขนาดไม่ใหญ่มาก และมีน้ำหนักเบา ก่อนจะเอาห่อผ้านั้นผูกไว้กับคอของอะอุน
“ข้าฝากให้ท่านเส็ตโชมารูเหมือนเดิมนะ”
“กรรรร…” อะอุนร้องเพื่อเป็นการบอกลาก่อนที่จะทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้าและหายลับไป
หลังจากอะอุนไปได้ไม่นาน เบื้องหน้าของรินก็ปรากฎชายหนุ่มที่คุ้นเคย
“ริน!!!”
“โคฮาคุ มีอะไรหรอ?”
“ข้าได้ยินข่าวว่าเมืองข้างๆ จะมีงานรื่นเริงน่ะ เห็นเขาว่าท่านเจ้าเมืองนั้นเป็นคนจัดงาน แถมดูจะยิ่งใหญ่เสียด้วย” โคฮาคุพูดด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้น
“อ้อ..งานนั้นข้าก็ได้ยินมาเหมือนกันนะ ข้าคิดว่าคงจะเป็นงานที่น่าสนุกไม่น้อย” เธอพูดแล้วยิ้มบางๆ
“เจ้ารู้แล้วงั้นรึ?”
“อืม..ข้ารู้จากหมู่บ้านข้างๆ ตอนไปช่วยรักษาลูกของผู้ใหญ่บ้านน่ะ”
“แล้ว...เจ้าอยากไปรึเปล่าล่ะ?” โคฮาคุถาม
“ข้าก็อยากไปดูอยู่เหมือนกันนะ เพราะข้าไม่ได้ไปงานอะไรแบบนี้มาก็ตั้งหลายปีแล้ว”
“งั้น….ให้ข้าพาเจ้าไปไหม?” เขาพูดออกมาอย่างอายๆ ถึงมันจะไม่ใช่ครั้งแรกที่เขามาชวนรินก็ตาม “ครั้งนี้...ข้าน่ะ….อยากจะเป็นคนพาเจ้าไปนะ”
“เอ๊ะ?!” รินตกใจเล็กน้อยที่ได้ยินประโยคหลัง ถึงแม้โคฮาคุเองจะมาชวนเธอไปงานแบบนี้อยู่หลายครั้งก็ตาม แต่ก็ไม่มีครั้งไหนเลยที่เธอจะไปกับเขา ประโยคหลังนั้นยิ่งทำให้รู้ว่าเขาคงอยากให้เธอไปกับเขาจริงๆ
“..โคฮาคุ…ข้าน่ะ...” รินพูดแล้วหันหลังให้ชายหนุ่ม ราวกับไม่อยากให้เห็นความรู้สึกของเธอที่อยู่ภายใน
“เจ้าน่ะ...รออยู่สินะ..รอท่านเส็ตโชมารูอยู่สินะ…” เขาพูดเสียงที่เบาราวกับมันจะหายไปพร้อมกับสายลมที่พัดมาเบาๆ
“เจ้ารู้?....”
“่ใช่..ข้ารู้ รู้ว่าเจ้ารอท่านผู้นั้นมาตลอด ถึงแม้ท่านจะไม่เคยมาเหลียวแลเจ้า…”
“...ท่านก็ไม่ได้ทิ้งข้าหนิ” รินยิ้มบางๆ ถึงแม้คำพูดมันจะขัดกับใจของเธอก็ตาม
ไม่ทิ้งก็เหมือนจะทิ้ง เพราะตลอดแปดปีสิ่งที่อยู่ข้างเธอไม่ใช่เส็ตโชมารู แต่เป็นอะอุนต่างหาก แต่เธอก็คิดเสมอว่าเส็ตโชมารูต้องมีเหตุผลบางอย่างที่ไม่มาหาเธอ ไม่แม้แต่จะให้เธอเห็นหน้า แต่เธอก็ไม่รู้ว่าเหตุผลนั้นคืออะไร
“ถ้าเจ้าพูดขนาดนั้น...เจ้าคงรักท่านมากสินะ” เขาพูดด้วยเสียงสั่นเครือ
“รักรึ?...ข้า...ก็ไม่รู้…” เธอก้มหน้าลงเล็กน้อย เสียงที่แทบจะหายไปในลำคอนั้นเริ่มฉายแววสับสน
“ข้าก็อยากได้นะ..หัวใจที่มีเพียงดวงเดียวของเจ้า” คำพูดนั้นดังเพียงพอที่จะให้รินได้ยิน จนรินหันกลับมาหาเขา เขายิ้มบางๆ ให้ริน ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปทางเดิมที่จากมาอย่างช้าๆ
“ข้าขอโทษนะโคฮาคุ ยังไง...ข้าก็คงให้ไม่ได้…”
เสียงนุ่มนวลของหญิงสาว ทำให้ชายหนุ่มที่เดินอยู่หยุดชะงัก ถึงมันจะฟังนุ่มนวลซักแค่ไหน แต่ความรู้สึกที่ได้รับมันไม่นุ่มนวลเลยซักนิด ความรู้สึกเจ็บแปรบภายในจิตใจแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของชายหนุ่ม คำพูดที่ถึงแม้จะคิดไว้แล้วว่าคำตอบจะเป็นเช่นนั้น แต่พอได้ฟังแล้วนั้น เขาเองก็แทบอยากจะทรุดลงไปกองกับพื้น เขาพยายามเก็บอาการที่รู้สึกเจ็บปวดทุกอย่าง รวบรวมประโยคสุดท้ายของเขาออกมาให้หญิงสาวได้ฟัง ด้วยเสียงที่แผ่วเบา และยังสั่นเครืออยู่
“...ข้าเข้าใจ ข้าแค่อยากจะบอกเจ้าว่า...ข้ารักเจ้านะริน รักมานานแล้ว...ก็แค่นั้นเอง…” ประโยคสุดท้ายจบลง โคฮาคุก็เข้าสู้ห้วงความคิดไป…
“เมื่อแปดปีนั้น ที่ท่านทิ้งประโยคนั้นไว้ ทั้งๆ ที่เปิดโอกาสข้าให้แล้วแท้ๆ ข้าก็ยังไม่สามารถจะครอบครองหัวใจของรินได้เลยแม้แต่น้อย ท่านผู้แสนโชคดีคนนั้น ท่านควรรีบกลับมาหารินเสียเถิด ข้าไม่อยากเห็นรินต้องทรมานที่ต้องมารอท่านแบบนี้...อีกต่อไปแล้ว”
รินที่ยืนมองโคฮาคุเดินจากไปอย่างช้าๆ และสุดท้ายก็เลือนหายไปในที่สุด คำพูดของเขาทำให้เธอตกอยู่ในความสับสนภายในจิตใจ เกิดเป็นคำถามที่ขึ้นว่า...ทำไม...มากมายเต็มไปหมด
“ถ้าเจ้าพูดขนาดนั้น...เจ้าคงรักท่านมากสินะ”
คำพูดนั้นยังคงดังก้องอยู่ในหัว แต่ใจนั้นกลับยังไม่สามารถหาคำตอบไม่ได้
“ทำไม...ข้าถึงเหงา...ทั้งที่คนรอบกายข้าดีกับข้าถึงเพียงนี้
ทำไม...ข้าถึงหวัง...กับสิ่งที่ไม่รู้ว่าจะเป็นจริงเมื่อไหร่
ทำไม...ข้าถึงยังรอ...รอแต่ท่าน เพราะอะไร?
ความรู้สึกที่เรียกกันว่า...รัก...อีกนานแค่ไหนข้าถึงจะได้สัมผัสสิ่งนั้น...จากท่าน...ท่านเส็ตโชมารู…”
-------------------------------------------------
TBC…
NEXT
v
v
“ถึง...ริน เมื่อถึงวันงาน โปรดรอข้าตามเวลา และสถานที่ที่เจ้าบอก ข้าจะไปให้ได้ ข้าสัญญา …..เส็ตโชมารู…..”
v
v
NEXT
***02/11/60___แก้ไขการจัดหน้าเล็กน้อย
***13/12/60___แก้ไขคำผิด, แก้ไขการจัดหน้า, เพิ่มเติมเกริ่นนำตอนต่อไป, เพิ่มรูปภาพ
***16/08/61___แก้ไขคำผิด, แก้ไขการจัดหน้า, เพิ่มเติม/แก้ไขเนื้อหาบางส่วน, เปลี่ยนชื่อตอนใหม่
ความคิดเห็น